www.mixtape.gr - 12/03/2008

του Γεράσιμου Ευαγγελάτου (http://jirashimosu.blogspot.com)


Μια γυναίκα επιστρέφει από την επαρχία στην Αθήνα για να ψηφίσει. Εκεί συναντά το γιο της και τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν. Σταδιακά το ένα μετά το άλλο, διάφορα μυστικά αποκαλύπτονται, οι μάσκες πέφτουν κι ένα όπλο έρχεται να δώσει τη λύση...

Ο ήχος του όπλου είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα του νεοελληνικού ρεπερτορίου. Το πρώτο ανέβασμά του από το Θέατρο Τέχνης το 1987 ανήκει πλέον στη σφαίρα του μύθου, όχι μόνο λόγω της δύναμης του κειμένου της Λούλας Αναγνωστάκη και της ανάδειξης του Στράτου Τζώρτζογλου σε αστέρι πρώτου μεγέθους, αλλά κι επειδή αποτέλεσε το κύκνειο άσμα μιας μεγάλης προσωπικότητας, του Καρόλου Κουν.

Παρόλο που είναι το γνωστότερο ίσως έργο της Αναγνωστάκη κι έχουν αποπειραθεί ήδη 6 ανεβάσματα του μετά την πρώτη εκείνη παράσταση, το φετινό στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης στα Εξάρχεια δικαίως διεκδικεί μια θέση στη μυθολογία του. Η Έλλη Παπακωνσταντίνου πήρε την τολμηρή απόφαση να μεταφέρει τη δράση από το 1986, αφήνοντας στο περιθώριο μια εποχή έντονων κοινωνικών ανακατατάξεων, όπως είναι η πρώτη μετα-πασοκική περίοδος. Η σκηνοθεσία της είναι σκοτεινή, πειραματική, έχει άποψη, κι ο φόβος ότι το έργο ίσως σήμερα (20 χρόνια μετά) ανεβασμένο συμβατικά φαινόταν παρωχημένο κι ανεπίκαιρο, μοιάζει αβάσιμος. Η Αναγνωστάκη ξεκινώντας από την εποχή εκείνη, απλά βρίσκει τις αφορμές να μιλήσει για τις χαμένες γενιές και τις ενοχές που τις χωρίζουν, για τη βία που τρυπώνει ανάμεσα και προσδιορίζει την ύπαρξη, για τα γεγονότα που δεν είναι γεγονότα αλλά καθορίζουν τα πάντα. Κι ακόμα κι ένα συμβατικό ανέβασμα θα μπορούσε να αναδείξει τη δυναμική του κειμένου της.

Η Τάνια Τσανακλίδου στο ρόλο της Κάτιας δεν αποτελεί ούτε πρόκληση, ούτε σκηνοθετική υπερβολή. Είναι μια μεστή, ολοκληρωμένη πρωταγωνίστρια ξεχωριστής ευαισθησίας, που φιλτράρει βιωματικά ακόμα και τη μικρότερη ατάκα της. Με την πρώτη της εμφάνιση στη σκηνή μαγνητίζει. Εκεί όμως που πραγματικά δίνει ρέστα, είναι όταν ο ρόλος της γίνεται πιο απαιτητικός: στο φινάλε. Η αναμέτρησή της με το γιο της, Μιχάλη (Μάνος Καρατζογιάννης) είναι πραγματικά σκηνή ανθολογίας. Το μόνο που μπορεί να σκεφτεί κάνείς είναι κρίμα για τους ρόλους που έχασε η Τσανακλίδου, όλα αυτά τα χρόνια που δίσταζε να ξανανέβει στη σκηνή. Η μόνη ένσταση εντοπίζεται στη σκηνική χρήση της ως τραγουδίστρια. Είναι συγκλονιστική ερμηνεύτρια, το ξέρουμε από αλλού, κι επαρκέστατη όμως ως ηθοποιός. Ποιος ο λόγος να συγκρούει τις δυο της ιδιότητες χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος;

Από τους υπόλοιπους ηθοποιούς ξεχωρίζει ο εκφραστικός Νικόλας Στραβοπόδης στο ρόλο - κλειδί του Γιαννούκου. Έχοντας αφομοιώσει την υπαρξιακή αγωνία ενός παιδιού χωρίς πρότυπα, δίνει πραγματικά την αίσθηση ότι φλέγεται επί σκηνής. Η Χρύσα Σπηλιώτη ως Μαρίκα είναι ίσως λίγο πιο ελαφριά απ' όσο θα έπρεπε, όμως πλάθει χαρακτήρα - αν κι η σκηνοθεσία δεν τη βοηθά ιδιαίτερα, ενώ η Ηλέκτρα Τσακαλία στο ρόλο της Φανής καταφέρνει να αποδώσει την καταπιεστική τρυφερότητα της ηρωίδας της.

Παρά τις επιμέρους ενστάσεις το ανέβασμα της Παπακωνσταντίνου θέλει κότσια και γι' αυτό και μόνο αξίζει. Όσοι έχετε οικειότητα με το κείμενο, ας είστε προετοιμασμένοι. Όσοι πάλι έχετε ακούσει μόνο τους ψίθυρους «εκείνης της παράστασης του Κουν» έχετε την ευκαιρία να γνωρίσετε ένα μεγάλο έργο, με μια διαφορετική ματιά. Γιατί να τη χάσετε;