a
a

Ελευθεροτυπία - 03/07/2010

Ενα ντουέτο που αψηφά το μελαγχολικό καλοκαίρι

της Ναταλί Χατζηαντωνιου



Μια μουσική περιοδεία-αντίδοτο στη μελαγχολία των ημερών. Δύο σπουδαίες φωνές, με τη σκηνική της προσωπικότητα κάθε μία και το ξεχωριστό της στίγμα στο ελληνικό τραγούδι. Δύο διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, που κάνουν μια αρμονική αντίθεση. Αλλωστε, όσοι έχουν παρακολουθήσει ήδη τη συναυλία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και της Τάνιας Τσανακλίδου, σε κάποια από τις ελληνικές πόλεις της περιοδείας τους, βεβαιώνουν ότι ίσως η ωραιότερη στιγμή είναι όταν οι δυο τους και δύο πιάνα, ερμηνεύουν, εναλλάξ ή μαζί, τα πιο εσωστρεφή και λυρικά τους τραγούδια.
Για να τις δούμε στην Αθήνα θα πρέπει να περιμένουμε τη δική τους βραδιά, στις 12 Ιουλίου, στο Θέατρο των Βράχων του Φεστιβάλ Βύρωνα. Αλλά εν τω μεταξύ τις αναζητούμε για να μας μιλήσουν για τη σκηνική τους συνάντηση αυτό το δύσκολο καλοκαίρι. Ηταν, συμφωνούν και οι δύο, μια συνεργασία που την ήθελαν καιρό. Κάνουν άλλωστε χρόνια παρέα και ήδη από πέρυσι σχεδίαζαν κοινές εμφανίσεις. Και αν προς στιγμήν το «βαρύ κλίμα» τις προβλημάτισε, είπαν πώς... «Κύμα το κύμα, η πέτρα λιώνει / του ονείρου η αύρα μάς ενώνει». Ετσι λέει και το τραγούδι του Γιώργου Ζήκα, που τους «δάνεισε» τίτλο στις εμφανίσεις τους.

Τάνια Τσανακλίδου
«Τα «πριγκιπάκια» μάς τελείωσαν...»

Στο «καταφύγιό» της στο Πήλιο για λίγες μέρες, προτού επιστρέψει στη μουσική δράση, η Τάνια Τσανακλίδου δεν κρύβει πόσο την έχουν επηρεάσει όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τους τελευταίους μήνες. «Μου έχουν κοπεί τα φτερά», λέει. «Τουλάχιστον είναι ευλογία που αυτό το καλοκαίρι έχω δίπλα μου την Ελευθερία, έναν άνθρωπο με τον οποίο μπορούμε να κουβεντιάζουμε, να συνεννοούμαστε και να μη διαφωνούμε...».

- Εχετε ζηλέψει κάποιο τραγούδι της;

«Χιλιάδες. Κατ' αρχήν όλα αυτά τα υπέροχα "Τραγούδια για τους μήνες". Υστερα το "Ερωτικό" του Ξυδάκη κι όλα της τα τραγούδια από το "Μένω εκτός"».

- Τραγούδια σαν κι αυτά σάς κάνουν να αισθάνεστε καλύτερα;

«Ετσι όπως είμαι, δύσκολο να με ξεσηκώσει η μουσική πια. Η μπιρίμπα μόνο με ξεκουράζει και η σιωπή. Δεν μπορώ να βρω παρηγοριά στη μουσική. Μόνο σαν εκτόνωση το βλέπω, για να μου φύγει το "ωχ"».

- Δεν έχετε επιδιώξει συχνά συνεργασίες με ντουέτα ή σχήματα...

«Μου είναι δύσκολο να αυτοπεριορίζομαι στα ντουέτα. Γιατί όταν συνεργάζομαι με κάποιον, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να φροντίζω να 'χει χώρο εκείνος. Ετσι έχω μεγαλώσει απ' το σπίτι μου κι αυτό δεν αλλάζει. Αφήνω πρώτα χώρο για τον άλλον και μετά βλέπω τι θα κάνω κι εγώ. Ετσι έχει νόημα η συνύπαρξη. Οταν είσαι αρπακτικό, τα πράγματα γίνονται άγρια μετά. Εγώ δεν τα θέλω καθόλου τα αρπακτικά».

- Ο κόσμος είναι μελαγχολικός. Δεν βγήκε να πανηγυρίσει ούτε καν όταν η Εθνική μας κέρδισε τη Νιγηρία.

«Για να πω την αλήθεια, τις προάλλες που παρακολουθούσα το ματς με την Αργεντινή ήθελα πολύ να κερδίσουμε. Βέβαια, αν εξαιρέσεις τον Σαμαρά που έκανε βλακείες, οι δικοί μας έπαιξαν καλά -και ο τερματοφύλακας έσκισε. Ευχόμουν "ας πάρουμε από κάπου μια ανάταση". Γιατί κάποιοι μας έκαναν να ντρεπόμαστε που είμαστε Ελληνες. Κι εμένα αυτό μού στοιχίζει. Γιατί γούσταρα πολύ που γεννήθηκα στην Ελλάδα. Παρά τα συν-πλην που έχουμε σαν λαός, δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Εδώ ήθελα μόνο να ζω κι εδώ συνεχίζω να θέλω να ζω».

- Πού νομίζετε ότι οφείλεται όλη αυτή η κατάσταση;

«Μα, δεν ξαφνιάστηκα. Το περίμενα από τη δεκαετία του '80, που μπήκε στη ζωή μας η "γκλαμουριά" και το πλαστικό χρήμα, και διάβαζα μελέτες ανθρώπων που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για το Ασφαλιστικό. Εβλεπα τον κόσμο δίπλα μου να 'ναι στη "λούφα και παραλλαγή", έβλεπα πανάκριβα αυτοκίνητα, τεράστια σπίτια, ακριβά ρούχα και χρέος στις τράπεζες. Αναρωτιόμουν πού βρίσκουν όλα αυτοί τόσα λεφτά και τι θα κάνουν όταν θα 'ρθει ο λογαριασμός. Ε, ο λογαριασμός ήρθε».

- Αισθάνεστε τουλάχιστον ότι τώρα είμαστε σε καλύτερα χέρια;

«Οχι. Από τη στιγμή που ο έλεγχος της χώρας μου παραδόθηκε σε ξένους, ποια είναι τα καλά χέρια; Το ΔΝΤ; Ή ο Γιώργος Παπανδρέου; Ως άνθρωπος μου είναι συμπαθής αλλά, ρε παιδάκι μου, φοβάμαι πάρα πολύ τι θα συμβεί στα εθνικά μας θέματα. Φοβάμαι πάρα πολύ που απ' την αρχή ήταν αντίθετος για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Στη μονομερή μας εξάρτηση από την Αμερική και την Ευρωπαϊκή Ενωση εγώ συνεχίζω να είμαι τρομοκρατημένη, γιατί είμαι και μια γενιά που τα πλήρωσε όλα αυτά. Και τη δικτατορία είδα, και είχα κι ένα χαφιέ έξω απ' το σπίτι μου όσο ήμουν παιδάκι. Αλλά αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι μήπως έρθει πολύ σύντομα μια παγκόσμια οικονομική δικτατορία. Διότι όλα αυτά δεν τα τραβάμε μόνον εμείς. Μήπως η Αμερική είναι καλά; Οπου να 'ναι θα σκάσει το κανόνι της».

- Ο δικός σας χώρος αντιμετώπιζε ούτως ή άλλως κρίση...

«Η αλήθεια είναι ότι εγώ με τα πράγματα που έκανα δεν τη βίωσα την κρίση. Εκανα ιδιαίτερα πράγματα που γούσταρα τρελά, αλλά δεν απευθύνονταν σε χιλιάδες. Και συνεχίζω να μην απευθύνομαι σε χιλιάδες. Δεν ξέρω να μιλήσω αυτή τη λαοπλάνα γλώσσα. Και με τη δισκογραφία είχα πάντα άλλες σχέσεις γιατί τράβηξα τον δικό μου δρόμο. Ευτυχώς μου βγήκε σε καλό - γιατί θα μπορούσα να φάω τα μούτρα μου. Αλλά, δόξα τω Θεώ, δεν έχω παράπονο».

- Ο κόσμος, όμως, γίνεται όλο και απαιτητικότερος ως προς το πού θα δώσει τα λεφτά του.

«Αυτό είναι πολύ καλό, θα κάνει κι εμάς τους καλλιτέχνες πιο προσεκτικούς και λιγότερο αλαζόνες. Νομίζαμε ότι είμαστε και λιγάκι πριγκιπάκια. Τώρα τέρμα οι πρίγκιπες κι οι πριγκιποπούλες. Εγώ πάντως αυτό τον χειμώνα αποφάσισα να μη δουλέψω. Εχω και μια διάθεση να πω επαναστατικά τραγούδια. Δεν μου λέει τίποτα να πω παλιά τραγούδια, ούτε μπορώ πια να τραγουδάω για αγάπες και λουλούδια. Εχω την ανάγκη να γραφτούν καινούργια».

- Από ποιους;

«Ερχεται μια νέα γενιά που κάπως θα βρει τον τρόπο να εκφραστεί. Παιδιά που δεν έζησαν τις καλές εποχές της δισκογραφίας και κανείς δεν τα χάιδεψε - εκτός από τους γονείς τους, που τους είχαν λύσει όλα τα προβλήματα. Αυτά τα παιδιά θα αρθρώσουν λόγο. Και εμείς ας τους δώσουμε χώρο. Ας κάτσουμε λίγο και στο σπίτι μας...».**

info: Για τη συναυλία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και της Τάνιας Τσανακλίδου (12/7, Θέατρο Βράχων, Βύρωνας) το εισιτήριο στοιχίζει 20 ευρώ. Πληροφορίες για την προπώληση στα τηλέφωνα: 210-7626438 και 7626738.

Ελευθερία Αρβανιτάκη
«Να ελπίσουμε σε καλύτερες μέρες;»

Η Ελευθερία Αρβανιτάκη είναι προβληματισμένη αλλά διατηρεί την αισιοδοξία της. «Βγαίνουμε με την Τάνια», εξομολογείται, «σε μια κακή περίοδο, αλλά είναι πολύ καλή η συνάντησή μας. Λειτούργησε τελικά αυτό το «τι ωραία που τραγουδάμε κι ανταλλάσσουμε θετική ενέργεια με τον κόσμο»».

- Εσείς έχετε πάνω στη σκηνή κάτι αιθέριο, εκείνη κάτι χοϊκό...

«Παρότι είμαστε πολύ διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, στρώνει η μία το χαλί στην άλλη να πατήσει και να αισθανθεί τη γλύκα ότι μπορείς να μοιράζεσαι τη σκηνή μ' έναν άνθρωπο που αγαπάς κι εκτιμάς. Και στο ρεπερτόριο, ίσως, απέχουμε, αλλά τι ωραία που τέτοιες αντιθέσεις μπορούν και πλησιάζονται. Κι ακριβώς επειδή υπάρχουν, λειτουργούν και απρόσμενα στοιχεία, που εμπεριέχουν και μια ίντριγκα».

- Ποιο τραγούδι της θα θέλατε να 'χετε πει;

«Το "Μαμά γερνάω" και το "Πάτωμα", δύο τραγούδια που τ' αγαπάω πολύ. Και το "Εγώ για δύο", απ' τον τελευταίο της δίσκο».

- Καταλύετε, πάντως, το στερεότυπο περί γυναικείου ανταγωνισμού.

«Ολοι οι άνθρωποι είμαστε ανταγωνιστικοί. Ανταγωνιστική μπορεί να είναι και η γυναίκα με τον άνδρα ή ακόμη και με τα παιδιά της. Το θέμα είναι πόσο μπορεί να υπερβεί η τέχνη τη φύση μας. Κι εγώ έχω κάνει συνεργασίες που ευλογήθηκαν μ' αυτή την υπέρβαση του ανταγωνισμού και του "α, εκείνος το 'πε καλύτερα". Μόνο έτσι λειτουργεί μια συναυλία. Το υπόλοιπο είναι μια αρρώστια που δεν με αφορούσε ποτέ».

- Εμφανίζεστε συχνά και μόνη σας...

«Αυτή είναι η χαρά της ελευθερίας. Και μετά έρχεται η χαρά της δέσμευσης. Είναι φυσικό άλλες φορές να αισθάνεσαι ότι θέλεις να είσαι μόνος κι άλλες με παρέα. Ομολογώ ότι το να είμαι μόνη είναι κάτι που με έλκει και γι' αυτό επιδιώκω συχνά, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, να είμαι μόνη ή με νεότερους συναδέλφους, έχοντας ουσιαστικά όλη την ευθύνη. Είναι, όμως, εξίσου ωραίο να μοιράζεσαι τη σκηνή με συναδέλφους που αγαπάς και τιμάς».

- Ωραία είναι τα live. Αλλά είναι κι ο κόσμος μελαγχολικός...

«Οχι μόνο. Ο κόσμος είναι κλεισμένος, μαγκωμένος και κυρίως φοβισμένος. Αλλά ποιος κόσμος; Μήπως δεν είμαστε κι εμείς σ' αυτόν; Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Οσα βλέπουμε, αλλάζουν πλήρως τον τρόπο που σκεφτόμαστε τη ζωή μας, τους γονείς μας, τα παιδιά μας και την ψυχή μας. Κοινωνικά το πράγμα μοιάζει να ορίζεται από μια πάρα πολύ σκληρή διεθνή πολιτική, που εφαρμόζεται και στην Ελλάδα και θυμίζει περιόδους τις οποίες εμείς τουλάχιστον δεν είχαμε ζήσει ποτέ. Βλέπουμε κεκτημένα δικαιώματα να αμφισβητούνται και να διαλύονται εν μια νυκτί».

- Πού νομίζετε ότι οφείλεται αυτό;

«Νομίζω ότι κάποια χρόνια πίσω αυτοί που έπρεπε δεν φρόντισαν για τη χώρα όπως έπρεπε, μόνο και μόνο για να μην έχουν πολιτικό κόστος. Γι' αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Επειδή δεν είχαμε τολμηρούς πολιτικούς, με όραμα, που να μη σκέφτονται τον εαυτό τους αλλά τη χώρα».

- Αισθάνεστε τουλάχιστον ότι τώρα είμαστε σε καλύτερα χέρια;

«Το μόνο σίγουρο είναι ότι είδαμε τα μαλλιά του Γιώργου Παπανδρέου ν' ασπρίζουν. Νομίζω ότι για όλους μας η κατάσταση είναι πρωτόγνωρη. Δεν νομίζω, πάντως, ότι και η τωρινή πολιτική ηγεσία περίμενε κάτι τέτοιο. Ισως όμως να κάνω και λάθος κι όλο αυτό να είναι πλήρως συνεννοημένο και οργανωμένο. Δεν ξέρω. Εκτός από βαθιά θλίψη, νιώθω πάντως ότι είναι ανάγκη να σοβαρευτούμε και να δούμε ψύχραιμα τα πράγματα ώστε να μη γίνουμε "κανίβαλοι" προσπαθώντας να φάει ο ένας τον άλλο. Μακάρι να επιτρέψουμε και στον λυρισμό να μπει λίγο στην ψυχή μας. Και να ελπίσουμε σε καλύτερες μέρες; Αυτό μ' ερωτηματικό».

- Συνάδελφοί σας δεν κρύβουν την ανασφάλειά τους όταν λένε ότι στον μουσικό χώρο η κρίση προϋπήρχε, η δισκογραφία τελείωσε και ότι το μόνο που μένει είναι τα live κι αυτά όμως με άγνωστο μέλλον...

«Μα, οι περισσότερες συναυλίες φέτος αυτοδιοργανώνονται - πράγμα που είναι ένα τεράστιο ρίσκο για τους παραγωγούς. Παρ' όλα αυτά νομίζω ότι εάν περιοριστεί το κέρδος -που έτσι κι αλλιώς περιορίζεται- μπορείς να κερδίσεις σύμπνοια με αυτό που υπήρξε το κοινό σου τόσα χρόνια. Ετσι κι αλλιώς, ο δικός μας χώρος πάντα είχε τον ρόλο της λύτρωσης για "όσους" και για "όποτε"... Αυτός είναι ο ρόλος της τέχνης. Η λύτρωση και η βαθύτερη συνεννόηση».

www.agelioforos.gr - 10/06/2010

«Κρυφακούγοντας» την Ελευθερία και την Τάνια

Η ιδέα ήταν να γίνει μια κοινή συνέντευξη με την Τάνια Τσανακλίδου και την Ελευθερία Αρβανιτάκη που στις 14 του Ιούνη θα δώσουν συναυλία στο Θέατρο Δάσους. Οταν το τηλέφωνο χτύπησε και έγινε η πρώτη ερώτηση, ήταν ζήτημα λεπτών η συνέντευξη να εξελιχθεί σε μια συζήτηση μεταξύ των δυο σπουδαίων καλλιτέχνιδων, που παρεμπιπτόντως έτυχε να ακούω κι έτσι έβαλα τις σκέψεις και τις απορίες μου σε παρένθεση.

Συνέντευξη στην Παυλίνα Εξαδακτύλου, pavlinaex@gmail.com


(μάλλον συναντιούνται καλλιτεχνικά για πρώτη φορά...)

Τάνια Τσανακλίδου: Με την Ελευθερία είχαμε δουλέψει πριν από πολλά χρόνια μαζί αλλά στην πραγματικότητα είναι σαν να δουλεύουμε πρώτη φορά. Τότε ήμασταν ενταγμένες σε άλλα μουσικά σχήματα, οπότε θεωρούμε ότι βρισκόμαστε για πρώτη φορά. Οτι για πρώτη φορά συναντιόμαστε με όλο μας το «είναι».

Ελευθερία Αρβανιτάκη: Είναι ένα ρεπερτόριο που φτιάχτηκε όλα αυτά τα χρόνια, από τότε που συναντηθήκαμε μέχρι και σήμερα, και το οποίο έχει ορίσει και την Τάνια και εμένα.

Τ.Τ.: Την Ελευθερία την αγαπώ και τη θαυμάζω χρόνια. Συναντιόμασταν και όλο λέγαμε «τι θα γίνει επιτέλους; Θα βρεθούμε ποτέ στη σκηνή μαζί;». Πάντα πιστεύαμε πως τελικά θα 'ρθει ο καιρός που θα συνεργαστούμε... Είμαστε και γειτόνισσες, μας χωρίζει ένα τετράγωνο.

Ε.Α.: Αυτό που έχουμε κοινό με την Τάνια, πέραν της γειτνίασης, είναι και μια γειτνίαση καλλιτεχνική. Μπορούμε να μοιραστούμε πράγματα. Μπορούμε να μοιραστούμε αισθητική. Επίσης, μπορούμε και να διαφωνήσουμε σε καλλιτεχνικό επίπεδο.

(αναρωτιέμαι τι είδους μουσική συνάντηση θα είναι αυτή...)

Τ.Τ.: Δε νοείται συνάντηση δυο καλλιτέχνιδων, αν δε βάλουνε κάτω το μυαλουδάκι τους να σκεφτούν να κάνουν κάτι μαζί, κάτι που δεν το έχει κάνει η καθεμιά μόνη της. Επίσης, είμαι της άποψης ότι πάντα για κάθε δουλειά πρέπει να φτιάχνεις κάτι ξεχωριστό που το παρουσιάζεις για πρώτη φορά. Που δεν είναι καταγεγραμμένο σε δίσκο. Με αυτήν τη λογική θέλουμε να εμφανιστούμε με δυο πιάνα και να τραγουδίσουμε τραγούδια που δεν είναι δικά μας, χωρίς αυτό να μας δεσμεύει.

Ε.Α.: Πρόκειται να είναι πολύ ωραίο στιγμιότυπο. Είναι κάτι το οποίο δουλεύουμε αυτήν την περίοδο.

(ρίχνω κλεφτές ματιές στο τύπου «δελτίο Τύπου» για τη συναυλία... αντί για το κλασικό δελτίο Τύπου επέλεξαν να στείλουν ένα κοινό σημείωμα, με συγκινησιακά φορτισμένο περιεχόμενο, το οποίο έγραψε η Τάνια Τσανακλίδου)

Τ.Τ.: Αποφασίσαμε αντί για τα κλασικά δελτία Τύπου που στέλνουν συνήθως για τις συναυλίες, να γράψουμε κάτι σαν σημείωμα. Δεν υπήρχε εξάλλου λόγος να επαναλάβουμε ποιες είμαστε και τι κάνουμε, τι έχουμε κάνει. Θα ήταν γελοίο. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι το τι νιώθει η μια για την άλλη.

Ε.Α.: Στη συγκεκριμένη συναυλία μοιραζόμαστε αισθήματα. Το επαγγελματικό στοιχείο είναι ούτως ή άλλως αυτονόητο. Εγώ έχω κάνει διάφορες συνεργασίες, όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση, με την Τάνια, υπάρχει κάτι παραπάνω. Υπάρχει μια σχέση που κρατάει χρόνια. Τάνια, από πότε γνωριζόμαστε;

Τ.Τ.: Από το '90;

Ε.Α.: Οχι, όχι, από τότε που γεννήθηκε η κόρη μου.

Τ.Τ.: Μάλλον από πριν γεννηθεί. Τώρα είναι ολόκληρη κοπέλα, σπουδάζει. Με την Ελευθερία αισθάνομαι μια «γλυκιά ησυχία». Αισθάνομαι ασφάλεια στη σκηνή και είναι πολύ σημαντικό αυτό. Είναι πολύ δύσκολο να το μοιράζεσαι αυτό. Η σκηνή ένα πάρα πολύ σκληρό τέρας, έχει βέβαια και όμορφα πράγματα, αλλά έχει ταυτόχρονα μια σκληρότητα. Είναι καλό να τη μοιράζεσαι και να μη νιώθεις μοναξιά. Είμαι σίγουρη ότι δεν πρόκειται να νιώσω μοναξιά. Μέσα από το διαδίκτυο και το facebook βλέπω ότι αυτήν τη συνεργασία την περιμένει το κοινό, τη θέλει. Υπάρχει μια γλυκιά προσμονή και αυτό μας αρέσει πολύ.

(συναντήθηκαν όταν η καθεμιά έψαχνε το δικό της δρόμο...τι να φοβούνταν άραγε τότε;)

Τ.Τ.: Ο μεγαλύτερος φόβος ενός καλλιτέχνη είναι να μη χάσει τον εαυτό του.

Ε.Α.: Να μην υποχωρήσει σε αυτό το τέρας που λέει και η Τάνια. Σε εμάς ευτυχώς δε συνέβη αυτό. Χαιρόμαστε η καθεμιά για την πορεία που έχει τραβήξει και επίσης χαιρόμαστε η καθεμιά για την άλλη.

Τ.Τ.: Να πω κάτι άλλο πρώτα...Εχουμε καταφέρει και η Ελευθερία και εγώ να αισθανόμαστε χαρά κάθε φορά που είμαστε στη σκηνή. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Δε βαριόμαστε με τη δουλειά μας.

Ε.Α.: Και επίσης, πάντα πηγαίνουμε η μια στις εμφανίσεις της άλλης. Κάθε χρόνο πηγαίνω και βλέπω την Τάνια, το ίδιο κι εκείνη εμένα. Κι αυτό από αγάπη, όχι από περιέργεια.

(μα δεν κάνουν παρατηρήσεις η μια στην άλλη;)

Τ.Τ.: Επειδή τώρα τελευταία έχω παχύνει, μου έχει βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Δεν καταφέρνει βέβαια και πολλά. Εγώ ψηλά τακούνια δεν μπορώ να φορέσω, δεν μπορώ να της την κάνω αυτήν τη χάρη...Από την άλλη, το κοινό μας σημείο είναι μια αριστοκρατική αντιμετώπιση της δουλειάς μας. Αριστοκρατική με την έννοια ότι μας ενδιαφέρει, για παράδειγμα, να δουλεύουμε με τους καλύτερους μουσικούς. Οχι μόνο γιατί θέλουμε τα ονόματα των καλύτερων, αλλά επειδή θέλουμε το μεράκι τους. Θέλουμε να φανεί αυτό και να το καμαρώνουμε επί σκηνής.

Ε.Α: Εγώ λέω πάντα ότι αυτό που έχει σημασία σε μια δουλειά είναι το αν είναι ειλικρινής. Και η παράσταση αυτή, η συναυλία αυτή, αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό έχει. Είναι βαθιά ειλικρινής. Να μπορείς να πεις την αλήθεια σου και να τη σέβεται ο άλλος.

(να μην ξεχάσω να ρωτήσω ποιο τραγούδι της Τάνιας Τσανακίδου αγαπάει η Ελευθερία Αρβανιτάκη και το αντίστροφο...)

Τ.Τ.: Ολα τα τραγούδια της Ελευθερίας με συγκινούν βαθιά. Οταν προσπαθούσα να μάθω κιθάρα, το πρώτο τραγούδι που έμαθα ήταν το τραγούδι του Ξυδάκη «Στην αρχή του τραγουδιού».

Ε.Α: Αυτό δεν μου το είχες πει ξανά... Εγώ έχω ζηλέψει κομμάτια της Τάνιας αλλά και ερμηνείες της. Εχω ζηλέψει τον τρόπο που τραγουδάει και τον τρόπο που πλησιάζει τα τραγούδια. Εχω ζηλέψει το «Εγώ για δυο» από την τελευταία της δουλειά, την «Προσωπογραφία».

Τ.Τ.: Η Ελευθερία ήταν η πρώτη ακροάτρια αυτού του δίσκου.

Ε.Α.: Οταν της στέλνω τους δίσκους μου, πάντα μου κάνει συγκεκριμένες παρατηρήσεις. Τάνια, δεν το ξέρεις αυτό, αλλά έχω κρατήσει τις παρατηρήσεις σου. Για παράδειγμα, τις παρατηρήσεις για το «Μέτρησα». Υπάρχει ένα βαθύ και ειλικρινές μοίρασμα.

(θυμάμαι ότι σε μια πρόσφατη συνέντευξή της η Τάνια Τσανακλίδου είχε πει ότι η τελευταία της δουλειά, η «Προσωπογραφία», σημαίνει πολλά για εκείνη...)

Τ.Τ.: Ποτέ δεν ήμουν της λογικής ότι πρέπει να κάνω ένα δίσκο επειδή έχω υπογράψει συμβόλαιο. Για να μπω στο στούντιο και να κάνω ένα δίσκο, θα πρέπει να έχει συμβεί κάτι μέσα μου. Να το έχω μεγάλη ανάγκη. Ενώ λοιπόν δε με ενδιέφερε να βγάλω δίσκο, με το που ήρθαν τα πρώτα πέντε τραγούδια, άρχισα να κάνω όνειρα. Είναι ένας δίσκος που είναι 100% εγώ. Τι να πω; Μπορεί να κάνω και λάθος. Αν δεν απομακρυνθούμε χρονικά από τα πράγματα που κάνουμε, δεν μπορούμε να τα αξιολογήσουμε. Επίσης, πάντα λέω ότι ένας δίσκος που είμαι εγώ είναι «Το μαγικό κουτί». Ο χρόνος με δικαίωσε στην περίπτωση αυτήν.

(και η Ελευθερία Αρβανιτάκη μόλις κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με τραγούδια από τις πρόσφατες εμφανίσεις της εδώ, στη Θεσσαλονίκη...)

Ε.Α.: Ηταν μια ξεχωριστή περίοδος και μια ξεχωριστή στιγμή. Οταν βγαίνεις μόνος σου, αναμετριέσαι με εσένα και σε ορίζεις ξανά. Ξαναορίζεις την περιοχή σου, το ρεπερτόριό σου, λες κομμάτια που δεν έχεις ξανατραγουδήσει. Είναι μια ευκαιρία να καταπιαστείς με πράγματα που σου αρέσουν πολύ.

Τ.Τ.: Οταν κάνουμε ένα πρόγραμμα μόνες μας, αυτομάτως δεν υπάρχει αυτολογοκρισία. Οταν όμως συνεργάζεσαι με έναν άνθρωπο, ακριβώς επειδή τον σέβεσαι, αυτολογοκρίνεσαι. Οταν είσαι μόνη σου, κάνεις την τρέλα σου.

(να τις ρωτήσω και για την κρίση...να μην ξεχάσω να τις ρωτήσω για την κρίση...)

Τ.Τ.: Φέτος το καλοκαίρι δεν ήθελα καθόλου να κάνω συναυλίες γιατί έχω πέσει ψυχολογικά λόγω της κρίσης. Με έχει ρίξει πολύ. Ελεγα λοιπόν ότι είτε δε θα κάνω τίποτα, είτε θα κάνω μια παράσταση ακραία επαναστατική. Η ακραία επαναστατική δε μου βγαίνει με την Ελευθερία...

Ε.Α.: Είναι όμως λυρικά επαναστατική!

Τ.Τ.: Η Ελευθερία μού είπε ότι η χαρά μας είναι αυτή. Οτι δεν έχουμε δικαίωμα να στερήσουμε από τον κόσμο και από τους εαυτούς μας αυτήν τη χαρά. Ακουσα με μεγάλη προσοχή αυτό που μου είπε και επανέκαμψα.

Ε.Α.: Πλέον μιλάμε για κρίση αξιών. Βλέποντας όλο το χειμώνα την κρίση στα μαγαζιά, κατάλαβα ότι το κοινό έχει την ανάγκη να ξεχαστεί. Η τέχνη μας λοιπόν είναι αυτή που υπερβαίνει τη δυσκολία μας. Είναι λυτρωτική. Το κοινό μοιράζεται μαζί σου τη δυσκολία του, το άγχος του και θέλει να μοιραστεί και τη χαρά του.

Τ.Τ: Ας ρίξει τέλος πάντων και μια ματιά στα άστρα από το βούρκο που είναι!

(μήπως ο δρόμος ανάμεσα στο βούρκο και τα αστέρια είναι πιο σύντομος απ' όσο πιστεύουμε;)

Τ.Τ.: Δεν είναι τυχαίο ότι ανέκαθεν η τέχνη ανθούσε σε περιόδους στις οποίες οι άνθρωποι ήταν πιεσμένοι. Η ευμάρεια μάς χαλαρώνει πολύ και μας κάνει ξιπασμένους. Η ένδεια πάλι μας υποχρεώνει να γίνουμε πιο εφευρετικοί. Η τέχνη δε δημιουργεί ποτέ μέσα στη χλίδα και την απάθεια.

Ε.Α.: Εγώ δε συμφωνώ απόλυτα με αυτό. Η Αναγέννηση ήταν σε μια περίοδο ευμάρειας.

Τ.Τ.: Ευμάρειας των λίγων...

Ε.Α.: Δε νομίζω ότι οι κρίσεις οδηγούν πάντα σε αριστουργήματα...

Τ.Τ.: Κι εγώ σου λέω ότι οι μεγαλύτεροι ζωγράφοι καταστράφηκαν όταν άρχισαν να ζωγραφίζουν για τα φράγκα...

25 Χρόνια Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων Δήμου Πατρέων



Με μια μεγάλη παραγωγή θα γιορτάσει τα 25 χρόνια της η Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων του Δήμου Πατρέων, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας, που διοργανώνουν η Αντιδημαρχία Πολιτισμού και η ΔΕΠΑΠ, το Σάββατο 12 Ιουνίου και ώρα 21.30 στο Αρχαίο Ωδείο.

Πέρασαν 25 χρόνια απο τότε που η Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων του Δήμου Πατρέων άρχησε το ταξίδι της στο χώρο της μουσικής.

Δεκάδες συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, 14 δισκογραφικές παραγωγές, δύο χρυσούς δίσκους, περισσότερα απο 100 έργα που έχουν γραφτεί για αυτήν, δεκάδες συνεργασίες με σημαντικούς ανθρώπους τοσο απο χώρο του κλασσικού ρεπερτορίου όσο και απο το χώρο του Ελληνικού τραγουδιού είναι ένας πολύ σύντομος απολογισμός της μέχρι τώρα παρουσιας της στα καλλιτεχνικά δρώμενα της χώρας μας και οχι μόνο.

Αυτά τα χρόνια, αυτή την γεμάτη με καλλιτεχνική δραστηριότητα πορεία, γιορτάζει η ορχήστρα με μια συναυλία που διοργανώνεται στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας στις 12 Ιουνίου.

Μια συναυλία οπου θα συματάσχουν ερμηνευτές, συνθέτες, ηθοποιοί, σκηνοθέτες που την τίμησαν, την εμπιστεύτηκαν και μοιράστηκαν μαζί της στιγμές

Συγκεκριμένα θα συμμετάσχουν οι ερμηνευτές:
Tάνια Tσανακλίδου, Eλένη Tσαλιγοπούλου, Δημήτρης Μπάσης, Xρήστος Θηβαίος, Eλένη Πέτα, Κώστας Μακεδόνας, Kώστας Θωμαΐδης, Φωτεινή Δάρρα, Σία Κοσκινά, Σπύρος Κλείσσας

Οι συνθέτες: Μίμης Πλέσσας, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Γιώργος Aνδρέου, Θωδορής Οικονόμου.

Στην συναυλία επίσης θα συμμετάσχει και η Πέμη Ζούνη

Διεύθυνση ορχήστρας: Θανάσης Τσιπινάκης.

Κατά τη διάρκεια της συναυλίας θα γίνει απονομή Χρυσού Δίσκου στην Ορχήστρα και στους ερμηνευτές από την εταιρία Legend για την δισκογραφική παραγωγή της Ορχήστρας «Τραγούδια κάτω από το φεγγάρι».

Τάνια Τσανακλίδου - Ελευθερία Αρβανιτάκη

Καλοκαιρινή Περιοδεία 2010



14/6 Θέατρο Γης - Θεσσαλονίκη
15/6 Θέατρο ΕΗΜ - Ιωάννινα
29/6 Ανοικτό Δημοτικό Θέατρο, Βόλος
30/6 Αρχαίο Ωδείο, Πάτρα
12/7 Φεστιβάλ Βύρωνα, Θέατρο Βράχων - Βύρωνας, Αθήνα
17/7 Φεστιβάλ "Πλάι στο κύμα" - Κεραμωτή, Καβάλα
24/7 Αρχαίο Θέατρο Δίον
29/7 River Party - Νεστόριο
1/8 Σητεία
2/8 Κηποθέατρο Ν. Καζατζάκη - Ηράκλειο
4/8 Θέατρο Ανατολικής Τάφρου - Χανιά
7/8 Φεστιβάλ Κασσάνδρας, Θέατρο Σίβηρη - Χαλκιδική
13/8 Αρχαία Ολυμπία
18/8 Θέατρο Διαγόρα - Ρόδος
1/9 Θέρμη - Θεσσαλονίκη
6/9 Θέατρο Λυκαβηττού - Αθήνα

Τάνια Τσανακλίδου - Ελευθερία Αρβανιτάκη (Καλοκαίρι 2010)

«Του ονείρου η αύρα μας ενώνει»

Συναντηθήκαμε πριν χρόνια όταν και οι δύο ψάχναμε τον δρόμο μας. Έκτοτε πέρασε πολύς καιρός, όμως κάθε φορά που κλέβαμε λίγο χρόνο για μας, μοιραζόμασταν μυστικά και όνειρα. Καμιά φορά και φόβους…

Λέγαμε κάποια στιγμή να φτιάξουμε μια ωραία παράσταση! Δε βιαζόμασταν. Ήρθε μόνο του και με τρόπο φυσικό.

Φέτος το καλοκαίρι ταξιδεύουμε παρέα. Παίρνουμε όπλο τα τραγούδια μας, συντρόφους μας οχτώ υπέροχους μουσικούς και με το νου και την καρδιά πάμε να βρούμε τους φίλους μας, να θυμηθούμε το όνειρο, αυτό που από παλιά μας ένωνε.

Καλή μας συνάντηση…

Τάνια – Ελευθερία