Καθημερινή - 02/03/2008

«Ηχος του όπλου» με νέο βλέμμα

της Ολγας Σελλα

Επειτα από πολύ καιρό, ένιωθα αδημονία κατηφορίζοντας την Καλλιδρομίου για να βρεθώ στο «Κέντρο Λόγου και Τέχνης 104». Ενας ιδιωτικός χώρος πολιτισμού, του Θανάση Καστανιώτη, που ξανάνοιγε φιλοξενώντας ένα ιστορικό έργο: τον «Ηχο του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη που συνδέθηκε με την τελευταία σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν. Θα άντεχε ένα έργο της δεκαετίας του ’80 στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα; Πώς θα μπορούσε η σημερινή σκηνοθέτιδα, η Ελλη Παπακωνσταντίνου, να κρατήσει μόνο τα απαραίτητα της ιστορικής παράστασης και να «πει» τη δική της εκδοχή;

Οι εκπλήξεις ήταν πολλές και όλες ευχάριστες. Το «104» ανανεωμένο και βαμμένη άσπρη, σαν νησιώτικο σκηνικό, η πέτρινη επένδυση των τοίχων. Η Τάνια Τσανακλίδου επιστρέφει στο θέατρο, παίζοντας (και φυσικά τραγουδώντας) με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο την Κάτια, που πηγαίνει στην Αθήνα για να ψηφίσει και να δει το γιο της που σπουδάζει και να ξεφύγει από τη σκληρή πραγματικότητα που την περιβάλλει: Μια νεκρή σχέση με τον άνδρα της, μια οδυνηρή σχέση με την ψυχικά άρρωστη κόρη της. Μόνη διέξοδος ο γιος της (Μάνος Καρατζογιάννης) που έχει κι αυτός ήδη ξεκινήσει γι’ αλλού, προσπαθώντας να ξεφύγει από τη δική του ερωτική σχέση που τον πνίγει, και τα αδιέξοδά του. Στην Αθήνα, ανάμεσα στις φωνές και τις μουσικές από τις προεκλογικές συγκεντρώσεις, η Κάτια έρχεται αντιμέτωπη με τους άλλους και τον εαυτό της. Τα πέντε πρόσωπα του έργου διασκεδάζουν, φοβούνται, σιωπούν, εκπλήσσουν και εκπλήσσονται.

Η Ελλη Παπακωνσταντίνου έδωσε μια εντελώς φρέσκια παράσταση, εστιάζοντας περισσότερο στις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και στο κοίταγμα των ανθρώπων από τα ανοιχτά παράθυρα στις γεμάτες προεκλογικές πλατείες της δεκαετίας του ’80. Στο σκηνικό της παράστασης (Φωτεινή Δήμου) κυριαρχούν οι καθρέφτες και τα διαφορετικά επίπεδα -οι μεταπτώσεις στη διάθεση των ηρώων. Οι Χρύσα Σπηλιώτη, Ηλέκτρα Τσακαλία, Νικόλας Στραβοπόδης και Τηλέμαχος Μούσας υποδύονται τους υπόλοιπους ρόλους, σε μια παράσταση που έχει πάθος, ένταση, άγχος, ελπίδα, βία, απελπισία κι ένα όπλο, που κυκλοφορεί ανάμεσά τους, παραπέμπει στην τρομοκρατία που πρωταγωνιστεί εκείνη την περίοδο, δεν εκπυρσοκροτεί ποτέ, αλλά σκοτώνει: τις σχέσεις και τους ανθρώπους.