του Γιώργου Αλλαμανή
Εξοργίζεται εύκολα και συγκινείται ευκολότερα. Διαθέτει αντανακλαστικά ξύπνιου κοριτσιού και λογική έμπειρης γυναίκας. Σπάνιος συνδυασμός. Οι πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού κλόνισαν την πίστη της στους ανθρώπους και αναθεώρησαν την αντίληψή της ως ψηφοφόρου. Τουλάχιστον έδωσαν το έναυσμα για μία από τις καλύτερες παραστάσεις της των τελευταίων ετών, στη σκηνή του Μετρό κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Έκπληξη πρώτη: Όλα ξεκινάνε ακριβώς στην ώρα τους σαν ελβετική αμαξοστοιχία. Έκπληξη δεύτερη: Στο ανκόρ βγάζει σε πλειστηριασμό τις…
…«παραγγελιές» των θαμώνων, προσφέροντας τα χρήματα για την προστασία των αδέσποτων ζώων. Λοιπόν, αυτή η τραγουδίστρια ωριμάζει γλυκά, δεν παίζει κρυφτό με τα χρόνια που περνούν, εκγυμνάζει τις ικανότητές της και συμφιλιώνεται με τις αδυναμίες της, έχει άποψη και την υποστηρίζει. Αγαπάει το Παγκράτι και τις Μηλιές στο Πήλιο, όπου καταφεύγει προετοιμάζοντας κάθε καινούργια «θυσία» της επί σκηνής. Τη μέρα που συναντηθήκαμε ήταν ελαφρά κρυωμένη και ανησυχούσε κάπως γιατί το βράδυ είχε παράσταση. Καταλήξαμε ότι είναι ζήτημα ψυχής, όχι φωνής. Κι ας διαθέτει ένα τόσο μαστόρικο και οικείο βιμπράτο.
Ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι για όλους.
Τ.Τ.: Και αλίμονο αν δεν μας άλλαξε. Έπαθα με τις φωτιές μεγάλο ταράκουλο. Με μας τους ίδιους, τι είμαστε, τι κάνουμε. Κι είπα στο τέλος: «Καλά να πάθουμε!». Κάναμε στο Πήλιο έναν φορέα εθελοντικό και μπήκανε κάτι εξουσιομανή κτήνη που κοιτάνε πώς να πάρουν κονδύλια από το εξωτερικό.
Οι πυρόπληκτοι που τους ξαναψηφίσανε;
Τ.Τ.: Εγώ δεν ψήφισα αυτές τις εκλογές. Και ορκίστηκα να μην ξαναψηφίσω, εάν δεν γίνει μια ρηξικέλευθη αλλαγή στο σύστημα κι αν οι πολιτικοί δεν γίνουνε πιο ανθρώπινοι.
Μα πώς να γίνουν, που είναι μες στο μέλι; Τι «πακέτα», τι ΚΠΣ, ένα ολόκληρο σύστημα που σωρεύει και διακινεί το χρήμα για να μας το πουλάει πανάκριβα με πιστωτικές κάρτες και δάνεια.
Τ.Τ.: Δεν είχα πιστωτική κάρτα. Αναγκάστηκα να βγάλω για να έχω κινητό τηλέφωνο στο εξωτερικό. Αλλά μόλις έρθει ο λογαριασμός πάω και τον πληρώνω, δεν βάζω δόσεις. Έτσι εκμεταλλεύεσαι το σύστημα.
Σε μια γωνίτσα του όμως. Γιατί κατά τα άλλα σ’ την έχει στημένη από παντού. Ένα σπίτι να αγοράσεις σε χρεώνει μια ζωή.
Τ.Τ.: Φταίμε εμείς. Όταν δεν έχεις να φας και σου λένε «Διακοποδάνειο» και λες «Θα το πάρω», δεν είναι ακριβώς το ίδιο σαν να σου λέει ένας γέρος: «Έλα να σε γ…. και μετά θα σου δώσω τρία χιλιάρικα να πας διακοπές»; Γιατί είναι διαφορετικό; (σ.σ.: ανάβει τσιγάρο)
Καπνίζεις πολύ;
Τ.Τ.: Πάρα πολύ. Συνήθως γιατί δεν αντέχω τους ανθρώπους. Μου έλεγε ο Γιάννης Φέρτης παλιά: «Άμα είναι να περάσω από ένα χώρο με μαζεμένο κόσμο ανάβω τσιγάρο». Σαν να σε καλύπτει.
Είναι όλα τόσο μαύρα;
Τ.Τ.: Όχι. Να, δεν βλέπω την ώρα να έρθει Δευτέρα να πάω στο Μετρό. Κάτι γίνεται εκεί, κάτι με λυτρώνει. Βάζω ένα βίντεο από τις φωτιές έντονο, χωρίς ήχο. Κάνω μεγάλη παύση και λέω τον «Εφιάλτη της Περσεφόνης». Πάει στο μυαλό σου ότι εν έτει 2007 τετρακόσιοι άνθρωποι σε ένα χώρο ξέρουν όλα τα λόγια του; Αυτό μου δίνει ελπίδα.
Εκφράστηκε λες αυτό και στις εκλογές, με την άνοδο των κομμάτων της Αριστεράς, των Πράσινων κ.λπ.;
Τ.Τ.: Όχι. Για μένα θα εκφραζόταν αν το 27% της αποχής γινόταν ένα ωραίο σαραντάρι.
Ξέρεις πού θα ανέβαινε η Νέα Δημοκρατία αν ήταν τόσο μεγάλη η αποχή;
Τ.Τ.: Δεν έχει σημασία, θα την απασχολούσε, αν το παιχνίδι της εξουσίας παίζεται για χίλιες ψήφους και όχι για ένα εκατομμύριο.
Μιλώντας για πολιτική, μου έκανε κατάπληξη που δήλωσες ότι καλώς αποσύρθηκε το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού. Είπες ότι τα παιδιά πρέπει να έχουν ήρωες. Δηλαδή ακόμη κι αν συνοδεύονται από ψέματα; Δεν μπορούν να είναι και ήρωες και αληθινοί;
Τ.Τ.: Μπορούν. Αλλά δεν μπορείς να βγάζεις τη λέξη ήρωας από ένα σχολικό βιβλίο. Εγώ, αν είχα παιδί με ωραία παραμύθια θα το μεγάλωνα, που έχουν ωραία ψέματα. Σαν τον ηθοποιό που λέει: «Είμαι ένας ψεύτης που λέει την αλήθεια». Τα παιδιά θα πρέπει να έχουνε μέσα τους μια αίσθηση μεγαλείου, ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ένα νικημένο ανθρωπάκι. Αν το θελήσει μπορεί να νικήσει τη μοίρα. Αυτούς τους ήρωες εννοώ. Και σε ρωτάω: Υπάρχει μάθημα που να προετοιμάζει ουσιαστικά έναν πολίτη να είναι υπεύθυνος και καλλιεργημένος;
Κανένα, εδώ έχεις δίκιο. Ούτε καν στα Θρησκευτικά δεν διδάσκεται η ιστορία των θρησκειών.
Τ.Τ.: Βεβαίως. Γι’ αυτό εγώ όταν έφτασα 15 χρονών ήμουνα ήδη άθεη. Έψαχνα τις ανατολικές θρησκείες, διάβασα το εξαιρετικό βιβλίο «Αυτοβιογραφία ενός γιόγκι» του Παραμαχάνσα Γιογκανάντα. Και είπα: «Τι μου μαθαίνουν εδώ πέρα;».
Τα είπες και στο σπίτι;
Τ.Τ.: Ναι, αμέ! Κλείστηκα στο δωμάτιό μου, το ’βαψα όλο πορτοκαλί, έκανα όλα τα ωραία θέατρα. Μετά, όταν μπορούσα να έχω κρίση, βρήκα μόνη μου τι υπάρχει κάτω από τη δική μου ψυχή.
Είναι κυρίως προσωπικές οι λύσεις; Όπως εσύ, ας πούμε, που καταφεύγεις στις Μηλιές;
Τ.Τ.: Αυτό βοηθάει. Έχεις μια φωλιά να γλείψεις τις πληγές σου, να φύγουνε τα δηλητήρια της καθημερινότητας, είναι γιατρικό.
Έχει καταντήσει το Πήλιο σκηνικό για διακοπές;
Τ.Τ.: Ίσως, αλλά αυτό δεν ισχύει πολύ για τις Μηλιές, είναι ένα ζωντανό χωριό. Τώρα βέβαια δεν έχεις πού να παρκάρεις, χτίσανε και πάρα πολλές μεζονέτες. Μου ’ρχεται να πετάξω οξύ στις πισίνες τους! Αλλά σκέφτομαι: «Κι αν κολυμπήσει ένα παιδάκι;» και φρενάρω. Και μετά ξανασκέφτομαι: «Άμα μεγαλώσει το παιδάκι θα γίνει χειρότερο από αυτούς».
Με ήρωες από την τηλεόραση.
Τ.Τ.: Εγώ φοβάμαι ότι όλη την επαφή μας με τον έξω κόσμο την έχουμε εκχωρήσει στην τηλεόραση, ένα πράγμα αναξιόπιστο που χρηματίζεται και εξυπηρετεί συμφέροντα. Και όλα γυρίζουν γύρω από την Ελλάδα. Πού είναι οι διεθνείς ειδήσεις στα ελληνικά δελτία ειδήσεων;
Ψιλά γράμματα. Σου λέει ο άλλος, γιατί να κάθομαι να παρακολουθώ αναλύσεις για τη διεθνή επικαιρότητα;
Τ.Τ.: Μα γιατί, ρε μ…, του χρόνου που θα καταχρεωθείς πρέπει να ξέρεις τι έγινε στην Αμερική με τις κάρτες και τα δάνεια, πρέπει να ξέρεις γιατί ανεβαίνει το πετρέλαιο που δεν θα ’χεις να το πληρώσεις και θα σου λένε παραμύθια, πρέπει να ξέρεις γιατί το τιμολόγιο της ΔΕΗ θα ανεβεί 20% – και πώς θα το ξέρεις άμα δεν γνωρίζεις το πρόστιμο που έφαγε η χώρα μας για τον λιγνίτη και για τους ρύπους;
Ας πάμε στο Μετρό. Φέτος σαν να γέρνεις λίγο προς το λαϊκό.
Τ.Τ.: Στο δεύτερο μέρος. Παίζουμε ακορντεόν, μπουζούκι και κιθάρα. Μοιραία δεν μπορώ να παίξω electro ή ροκ. Δεν ξέρω να τραγουδάω λαϊκά τραγούδια, απλά δανείζομαι το αίσθημά τους. Είναι κι ο Καραντίνης που παίζει μπουζούκι μαγικά, κάποιες φορές βάζω τα δάκρυα.
Είσαι κι ευσυγκίνητο παιδί...
Τ.Τ.: Ευτυχώς, ευτυχώς. Όλο κλαίω. Υπάρχει μια κουβέντα που αναφέρει ο Γιάλομ στο βιβλίο «Η μάνα και το νόημα της ζωής» το οποίο τέλειωσα χτες. Λέει: «Αυτοί που ζουν αντιμετωπίζοντας τον θάνατο σαν χρέος, όλη τους η ζωή είναι δάνειο». Τρελάθηκα.
Σε απασχολεί ο θάνατος;
Τ.Τ.: Ο φόβος του θανάτου με είχε τρομοκρατήσει όταν ήμουνα μικρή. Όσο η ζωή μου όμως γέμιζε εμπειρίες –δόξα τω Θεώ είμαι ένας χορτασμένος άνθρωπος–, ο θάνατος έχει γλυκάνει πάρα πολύ. Είναι ένα ωραίο ενδεχόμενο ελευθερίας, απελευθέρωσης.
Α, μπαίνεις σε επικίνδυνα χωράφια τώρα.
Τ.Τ.: Η σκέψη αυτή έχει δώσει απερίγραπτη γαλήνη στην ψυχή μου.
Σε ένα έργο που τελειώνει με θάνατο, στον «Ήχο του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη, θα παίξεις φέτος στο θέατρο.
Τ.Τ.: Θα κάνω την Κάτια. Τρομερά δύσκολο. Πάω μαθήτρια και εντελώς αθώα. Σε καμία ευκολία μου δεν μπορώ να προστρέξω, κι αυτό με γοητεύει πολύ.
Φοβάσαι το ενδεχόμενο μιας αποτυχίας;
Τ.Τ.: Παλιότερα, όχι πλέον. Ό,τι με έχει κάνει καλύτερη ήρθε από τις αποτυχίες. Σε υποχρεώνουν να δεις την ατελή πλευρά του εαυτού σου. Ενώ η επιτυχία σε κάνει αλαζόνα, νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα.
Έχει και το άλλο μειονέκτημα η επιτυχία· αν ξαναπατήσεις το ίδιο κουμπί δεν δουλεύει αναγκαστικά.
Τ.Τ.: Γι’ αυτό κάθε φορά πριν βγω να τραγουδήσω προσεύχομαι. Κι η προσευχή μου λέει: «Κατοίκησέ με…». Μη βγω «ακατοίκητη», χωρίς αποσκευές. Θέλω να σου εκμυστηρευτώ κάτι. Δεν δίνω συχνά συνεντεύξεις, θα το πω σε σένα…
Ευχαρίστως.
Τ.Τ.: Όσο μεγάλωνα άρχισα να υποπτεύομαι τον εαυτό μου, ότι κάτι δεν έκανα ολόκληρο. Και δεν έχει να κάνει με τη μητρότητα. Έχω την αίσθηση ότι ποτέ δεν παραδόθηκα, δεν πρόσφερα τον εαυτό μου θυσία πουθενά. Εδώ και χρόνια το έβλεπα σαν αναπηρία. Κάθε φορά που ετοίμαζα μια παράσταση είχα πάντα έναν νοητό αποδέκτη.
Συγκεκριμένο πρόσωπο;
Τ.Τ.: Κυρίως έναν απολεσθέντα έρωτα. Φέτος όμως δεν είχα τίποτα να θρηνήσω. Αμηχανία. Αναρωτήθηκα, για ποιον να τραγουδήσω; Ώσπου κατάλαβα κάτι άλλο. Ότι τη θυσία που ποτέ δεν έκανα σε διαπροσωπικό επίπεδο, σε έναν έρωτα, την έκανα πάντα επί σκηνής. Το θυσιαστήριό μου είναι η σκηνή. Κι αυτό με απελευθέρωσε. Η φετινή είναι από τις πιο απελευθερωτικές παραστάσεις που έχω κάνει.
Βλέπω κάποιες ορκισμένες ακροάτριές σου, μοναχικές γυναίκες γύρω στα 45 με 55. Σαν να υπάρχει μία καθιερωμένη γυναικεία μοναξιά την οποία ελκύεις.
Τ.Τ.: Πού να δεις τη μοναξιά που πιάνει από τα 16! Τα δεκαεξάχρονα είναι πολύ πιο τρομαγμένα και αμήχανα με τη μοναξιά τους απ’ ό,τι οι 45άρες και οι 50άρες, οι οποίες τουλάχιστον έχουν κι ένα καλαθάκι να κουβαλάνε πράγματα από τη ζωή. Ενώ οι μικρές έχουν τον τρόμο ότι το υπόλοιπο θα είναι όπως το τώρα. Κι εκεί τι κάνεις;
Υπάρχει πρόκληση για έναν καλλιτέχνη σήμερα, που γκρινιάζουν ότι όλα τα έχουμε δει και όλα τα έχουμε ακούσει και τίποτα καινούργιο, λέει, δεν μπορεί να υπάρξει;
Τ.Τ.: Δεν έχουμε δει τίποτα. Στη Μάρθα Φριντζήλα είναι όλα καινούργια. Κι όταν τραγουδάει να πηγαίνουν να τη βλέπουν και να μη μου λένε εμένα ότι δεν υπάρχει καινούργιο! Και πες στους συναδέλφους σου ότι δεν γράψανε όσα έπρεπε γι’ αυτήν.
Πες μου κι εσύ μια φράση που δεν την ξεχνάς ποτέ.
Τ.Τ.: Μια καλή: «Αιωνίως θητεύω στο κάλλος», από τις «Βάκχες» του Ευριπίδη. Και μια κακή. Είχε έρθει ο Σαββόπουλος όταν έκανα την Πιαφ. Χωρίς να τον ρωτήσω και χωρίς να τον καλέσω εγώ προσωπικά μπήκε στο καμαρίνι και εις επήκοον όλων είπε: «Αυτό δεν ήταν η ζωή της Πιαφ, αλλά της Μιρέιγ Ματιέ».
Τυφλώνει η έκθεση στον προβολέα;
Τ.Τ.: Στην Επίδαυρο κανένας δεν διασχίζει την ορχήστρα, πάνε όλοι γύρω γύρω. Φαντάσου να ανάψει και το φως. Το θράσος για να ανέβεις στη σκηνή σ’ το δίνει το ανυπέρβλητο ψώνιο που είσαι! Όμως, μετά έρχονται οι αδυναμίες, οι ανεπάρκειες, οι σφαλιάρες. Και σου λένε: «Κάτσε στα κυβικά σου, μη με βάζεις να ανέβω τον γκρεμό, δεν έχω τετρακίνηση». Τις κερνάς ένα ποτό, συζητάς λίγο μαζί τους, τις καλοπιάνεις. Και στο τέλος τα βρίσκετε. Τότε νομίζω αρχίζεις να γίνεσαι αληθινός καλλιτέχνης. Και χρήσιμος για τους άλλους.
1 σχόλιο:
Είσαι κούκλα!
Δημοσίευση σχολίου