του Δημήτρη Γλύστρα
Ανέκαθεν η γνώμη μου για τις παραστάσεις των εκτελεστών ήταν μέτρια, λόγω κυρίως μιας προσωπικής εκτίμησης στη σύνθεση ενός τραγουδιού που με τη σειρά της πρέπει να πηγάζει από το ότι είμαι εντελώς άσχετος με τη μουσική. Ετσι, σπάνια παρακολουθώ παραστάσεις στις οποίες δεν συμμετέχει ο δημιουργός - συνθέτης.
Για την Τάνια Τσανακλίδου και την παράσταση είχα από την αρχή της σεζόν αποφασίσει να κάνω εξαίρεση. Την είχα ακούσει σε μια εκπομπή του δευτέρου προγράμματος, όπου παρουσίασε ζωντανά μέρη του προγράμματος και θεώρησα ότι είναι στα κέφια της.
Για την συγκεκριμένη, αυτό δεν είναι αμελητέο. Εχω παρακολουθήσει και άλλες παραστάσεις της και σχημάτισα την εντύπωση ότι πρόκειται για μια ερμηνεύτρια που προβάλει στο μέγιστο βαθμό τα όσα νιώθει, στο πρόγραμμα που παρουσιάζει. Το αποτέλεσμα είναι πως όταν δεν είναι ψυχολογικά καλά το πρόγραμμα είναι μέτριο. Φέτος δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο- και το αδιαχώρητο έρχεται ως φυσική συνέπεια.
Η Τσανακλίδου είναι κεφάτη, πρόσχαρη, ανάλαφρη, δίνει όπως συνήθως κάτι από τον εαυτό της σε κάθε τραγούδι και δικαιώνει έτσι τον τίτλο της «ερμηνεύτριας» έναντι του ρηχότερου της «τραγουδίστριας». Ωστόσο, έχει κανείς πάντα την αίσθηση ότι βρίσκεται μια μικρή μόνο φ(ρ)άση από το να ξεσπάσει σε κλάματα, πράγμα που κάνει τη χαρούμενη διάθεσή της ακόμη πιο αυθεντική.
Το πρώτο μέρος του προγράμματος είναι η -αναμενόμενη- έντεχνη πλευρά της Τσανακλίδου με «κραουνακικά» και άλλα τραγούδια, αλλά και ορισμένες πολύ εύστοχες επιλογές από τη δισκογραφία του Μάνου Χατζιδάκη και όχι μόνο.
Το δεύτερο μέρος του προγράμματος είναι σαφώς πιο λαϊκό με επιλογές τραγουδιών που φτάνουν μέχρι τη Ρίτα Σακελαρίου και τον Στράτο Διονυσίου. Το εντυπωσιακό είναι πως τα τραγούδια αυτά δεν λέγονται με τη διαδικασία της συνήθους υποχρέωσης των προγραμμάτων να περιλάβουν κάτι μπριόζικο που συνήθως σημαίνει κάτι καψουρολαϊκά της δεκαετίας του ’60.
Ο θεατής έχει -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- την αίσθηση ότι η μπάντα θέλει να πει το κάθε τραγούδι και τολμώ να υποθέσω ότι ο «τόνος» για να συμβεί αυτό δίνεται από την ίδια την Τσανακλίδου. Κάποια από τα τραγούδια του δευτέρου μέρους του προγράμματος ίσως ξενίσουν αφού ανήκουν στον εσμό των ακουσμάτων που κάθε μεγαλύτερος των εικοσιπέντε ετών έχει βαρεθεί και που ταιριάζουν ίσως καλύτερα σε φοιτητικά «λαϊκά γλέντια». Και πάλι δε μου φάνηκε ότι έχει σημασία όμως, αφού έπιασα τον εαυτό μου να διασκεδάζει και με αυτά - είπαμε: είναι θέμα διάθεσης.
Κατά τις 12, η Τσανακλίδου ανακοινώνει ότι έχει «ένα ευχάριστο και ένα δυσάρεστο νέο». Το ευχάριστο, είναι ότι ενώ «η μπάντα έχει πληρωθεί για να τραγουδήσει μέχρι αυτό το χρονικό σημείο», είναι πρόθυμη να ευχαριστήσει τους παριστάμενους με παραγγελιές. Το δυσάρεστο είναι ότι για να ζητήσεις το τραγούδι που θέλεις να ακούσεις, πρέπει να καταθέσεις τον οβολό σου υπέρ των αδέσποτων σκυλιών! Πραγματικά, η Τσανακλίδου παίρνει τα χρήματα του εντολέα και τα τοποθετεί σε ειδικό σφραγισμένο και διαφανές κουτί.
Περιττό να πούμε ότι το «Μαμά γερνάω» πρέπει να τάισε πολύ ημίαιμο…
Αξιολογότατοι είναι και οι τρεις μουσικοί που συνυπάρχουν με την Τσανακλίδου, με την οποία «δένουν» εξαιρετικά- και δεν εννοώ μόνο μουσικά, αλλά κυρίως ως παρέα. Και αν αυτό ακούγεται κλισέ, μια επίσκεψη πιθανότατα θα βεβαιώσει του λόγου μας το αληθές. Ο Μανώλης Καραντίνης είναι στο μπουζούκι, ο Γιάννης Παπαζαχαριάκης στην κιθάρα και ο Παναγιώτης Τσεβάς στο ακορντεόν.
Και κάτι ακόμα που είχα καιρό να δω. Σερβιτόροι και μπάρμεν ήξεραν όλα τα τραγούδια του προγράμματος απέξω και μάλιστα τα τραγουδούσαν, ενίοτε παθιασμένα, σερβίροντας ποτά και αλλάζοντας τασάκια. Όποιος έχει προσέξει το σύνηθες σχεδόν περιφρονητικό ύφος των σερβιτόρων σε τέτοια μαγαζιά, δεν μπορεί να μην νιώθει ότι ζει από λίγο πιο κοντά αυτό που συμβαίνει επί σκηνής.
Συνολικά, θεωρώ ότι πρόκειται για μια από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς που όσοι θα θελήσουν να παρακολουθήσουν καλό θα είναι να κλείσουν πριν τραπέζι γιατί η ορθοστασία, χώρια από το ότι σε εξορίζει στον εξώστη, είναι μάλλον δυσάρεστη στον συγκεκριμένο χώρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου