www.styx.gr - 30/11/2007

Η φωνή που πηγάζει από ήθος και μαγκιά

του Γιώργου Αρκουλή

Μια συνέντευξη της Τάνιας Τσανακλίδου (στο Art της εφημερίδας "Το Ποντίκι") που υπογράφει ο Γιώργος Αλλαμανής, νομίζω πως ήταν ό,τι πιο ενδιαφέρον και αληθινό δημοσίευμα έπεσε στην αντίληψή μου τον τελευταίο καιρό, κάτι που έμοιαζε με ύμνο ειλικρίνειας και αξιοπρέπειας.

Η Τσανακλίδου είναι ίσως η κορυφαία της γενιάς της και ας μην είχε την τύχη, (ή την καπατσοσύνη...) της Αλεξίου ή της Γαλάνη, ώστε να βάλει στη δεξαμενή της μεγάλη ποσότητα από καλά τραγούδια.

Εντούτοις, όσα έχει τραγουδήσει αφήνουν ένα άρωμα σεμνότητας και υπερβολικού συναισθήματος, που από μόνα τους μπορούν να ισοπεδώσουν ό,τι κυκλοφορεί σήμερα στο τραγούδι από διάφορες άγνωστες ή ημιάγνωστες (και ημίγυμνες) καλλίγραμες κοπελίτσες του χώρου, που ψάχνουν το σουξέ "μιας εβδομάδας", ή την τηλεοπτική σπέκουλα που θα προβάλλει τα κάλλη τους.

Μιλώντας σε πρόσφατη συνέντευξη στην ΕΡΑ 2 (Μαργαρίτα Μυτιληναίου), η Τάνια Τσανακλίδου είπε το εξής απίστευτο: "Ερχονται να με ακούσουν στο κέντρο μόνο και μόνο για να κλάψουν"! Δεν είπε ψέματα (άλλωστε δεν είχε ανάγκη να κολακέψει εκείνη τη στιγμή κανένα).

Φυσικά δεν είναι μόνο ο ρυθμός ή ο στίχος των τραγουδιών που τρυπάνε εκείνη τη στιγμή την καρδιά του θαμώνα, αλλά η ψυχή της ερμηνεύτριας που πρωταγωνιστεί. Αναρωτιέται λοιπόν κάποιος: Αξίζει να πάω στο "Μετρό" και να συγκινηθώ, να γοητευτώ ή να κλάψω με το πρόγραμμα της Τσανακλίδου ή προτιμότερο να σπεύσω σε "σκυλάδικο", να κλείσω τ’ αυτιά μου και να χαϊδέψω το μόριό μου με όσα παρελαύνουν στην πίστα; Διαλέγετε και παίρνετε.

Ομως, η Τσανακλίδου θα παραμείνει εκεί, να μας γοητεύει με τη σαγήνη της φωνής της και τον ερασιτεχνισμό της που παραμένει ανεπανάληπτος, γι’ αυτό και αξίζει χρυσάφι στον λεγόμενο καλλιτεχνικό χώρο. Η ζωή πρέπει να κύλησε με άφθονες στιγμές μεγαλείου. Την θυμάμαι πρωταγωνίστρια στις "Τρεις αδελφές" του Τσέχοφ από το Θέατρο Τέχνης στα νιάτα της. Το ακροατήριο κρεμόταν από τα χείλη της, φυσικά είχε κλέψει την παράσταση.

Η Τσανακλίδου, Θεσσαλονικιά, αυτοδημιούργητη και με σπουδαίο ταλέντο, μπορεί να συγκριθεί με τον Μανώλη Μητσιά, με τον οποίο είναι σχεδόν συνομίληκοι και βαδίζουν -δεκαετίες τώρα- πάνω στα ίδια χνάρια του απλού και του σεμνού. Κάποια στιγμή την ξαναείδα στο κυλικείο του Συγκροτήματος Λαμπράκη, στον 5ο όροφο του κτιρίου της Χρήστου Λαδά. Ηταν παρέα με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου (μεγάλο της αμόρε εκείνη την εποχή) και περίμεναν να συμπληρωθεί η ώρα που είχαν ραντεβού με καλλιτεχνικό συντάκτη των "ΝΕΩΝ" για μια συνέντευξη. Είχε κεράσει όσους έμπαιναν στον χώρο, από ουζάκι και μπίρα μέχρι γνήσιο χαμόγελο που έδενε με τα δύο υπέροχα μεγάλα μάτια της Τάνιας.

Αλλες δεν το κάνουν (το πιθανότερο είναι να φορέσουν μαύρα γυαλιά μήπως και κρύψουν τον σνομπισμό τους...) Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, η Τσανακλίδου ο Μανώλης Καραντίνης (μέγιστο ταλέντο στο μπουζούκι) και η λιγομελής συντροφιά τους σκίζουν στο κέντρο του Γκύζη. Ομως, δεν θα είναι για πολύ καιρό εκεί. Ξέρετε γιατί; Διότι –υποπτεύομαι- η Τσανακλκίδου αντιστοιχεί με το "πανάκριβο" άρωμα που (πρέπει να) μπαίνει σε μικρό μπουκάλι. Στα άμεσα σχέδιά της, είναι να παίξει στο θέατρο, τον ρόλο της Κάτιας στον "Ηχο του όπλου" της Λούλας Αναγνωστάκη.

Η ίδια δήλωσε στον Αλλαμανή: "Τρομερά δύσκολος ρόλος. Πάω μαθήτρια και εντελώς αθώα. Σε καμιά ευκολία μου δεν μπορώ να προστρέξω, κι’ αυτό με γοητεύει".

Μεγάλη μαγκιά