Music Corner - 12/12/2004

Χρόνια με μπερδεύει για το τι είναι αυτό που με μαγεύει πάνω της… Η φωνή της ή το χαμόγελό της; «Γυμνή» φωνή, «αλήτισσα» που βραχνή αναδύεται μέσα από καπνούς και μισόφωτα.. Φωνή που εισβάλλει μέσα στην ψυχή σου για να βγάλει από κει τους πιο κρυφούς σου πόθους και τα πιο ξεχασμένα όνειρα. Φωνή που σε γυρίζει πίσω, στους πιο κακόφημους και σκοτεινούς παραδείσους, στις πιο παράξενες ψυχές και σε ζωές που απειλείσαι να μη ζήσεις ποτέ. «Αλκοολική» φωνή, κάθε στιγμή παλεύει να σε βγάλει από την ψευδαίσθηση που ζεις, και να σε βάλει να ζήσεις σε μία άλλη, πιο μαγική και πιο ανήσυχη. Φωνή που φλερτάρει κάθε στιγμή με ότι και όποιον της αρέσει. Κι εσύ σα μαγεμένος κάθεσαι και την κοιτάς, σαν ξαφνιασμένος γιατί βρέθηκε κάποιος να σου πει την αλήθεια, την ακολουθεί το βλέμμα σου κάθε στιγμή όταν τραγουδάει κι εσύ βουλιάζεις μόνο στο χαμόγελό της… και χάνεσαι…Ένας φαύλος κύκλος λοιπόν; Ένα πάθος, που δεν θέλω να το ξορκίσω.

Είναι αδύνατο μέσα σε τόσο λίγες γραμμές να χωρέσω όσα έζησα στο Μετρό αυτό το πρώτο δευτερότριτο της έναρξής του και πάνω απ’ όλα είναι δύσκολο να σας περιγράψω όλα αυτά τα συναισθήματα… Η Τάνια σε λαικό πρόγραμμα. Μπορείτε να το φανταστείτε; Κι όμως το κανε, και το κανε με τόση χαρά και τόση αγάπη σα να ξερε πως μας το χρωστάει. Γιατί όπως λέει και η ίδια, για να πεις λαικά τραγούδια δε χρειάζεται να έχεις φωνή, ψυχή χρειάζεται να έχεις. Και αυτή η γυναίκα εκτός από τη φωνή με τα χιλιάδες χρώματα, πάνω απ’ όλα έχει μία ψυχάρα που με κάθε της «αχ» νιώθεις να στη χαρίζει… Μαγκιά της. Μαγκιά της που έχει τα κότσια να τραγουδήσει στο ίδιο πρόγραμμα από Βοσκόπουλο μέχρι Χατζιδάκι, από το «Άδειο μου πακέτο» μέχρι «Ιστορία μου, αμαρτία μου», και από τις «Μοίρες» της μέχρι «Dust in the wind» και «Padam-padam».

Η Τάνια είναι απρόβλεπτη, κάθε στιγμή αλλάζει και δεν την προλαβαίνεις πολλές φορές. Την περσινή παράσταση την είχε αφιερώσει στο κυνήγι του λύκου που την ταλαιπωρεί, φέτος αποφασίζει ότι είναι ερωτευμένη μαζί του, παίρνει τους φίλους της και πάει να του κάνει καντάδα. Δεν θα μπω στη διαδικασία να διαφημίσω το φετινό πρόγραμμα, άλλωστε ούτε και η ίδια έκανε τον κόπο. Ούτε διαφήμιση, ούτε εκπομπές, ούτε τίποτα. Ούτε καν τον εύκολο κόσμο του Σαββατοκύριακου δεν εκμεταλλεύεται. Σα να λέει «εγώ είμαι εδώ, κι όποιος θέλει ας με ανακαλύψει». Και αν κρίνω από τον χαμό που γίνεται στο Μετρό, ευτυχώς, κάθε μέρα την ανακαλύπτουν όλο και περισσότεροι…

Γράφοντας όλα αυτά, θυμάμαι διάφορα περιστατικά από εμφανίσεις της τα τελευταία χρόνια. Τη θυμάμαι στο Μεταξουργείο να ερμηνεύει με μαγικό τρόπο «Ηθοποιός σημαίνει φως». Τη θυμάμαι στη Θεσσαλονίκη να τραγουδάει καθισμένη ανάμεσα στον κόσμο «Είδα την Άννα κάποτε». Τη θυμάμαι στο Λυκαβηττό να τραγουδάει «Το τρένο φεύγει στις οχτώ», και από κάτω τον Μίκη Θεοδωράκη που ήταν στο κοινό να σηκώνεται όρθιος και να τη χειροκροτάει όταν τελειώνει το τραγούδι. Τη θυμάμαι στο Βεάκειο να βγαίνει και να τραγουδάει ξυπόλητη «Χάρτινο το φεγγαράκι» γιατί την πονούσαν τα παπούτσια της. Τη θυμάμαι στο «Ρόδον» σε συναυλία του Μιχάλη Δέλτα να βγαίνει χορεύοντας και ο κόσμος να μη την αφήνει να μπει μέσα, να απαιτεί να είναι πάνω στη σκηνή ακόμα και όταν δεν τραγουδάει. Τη θυμάμαι στο «Σταυρό του Νότου» αγκαλιά με το Βασίλη να τραγουδάνε «Σ’ ακολουθώ» για το φίλο τους τον Μάνο. Τη θυμάμαι στον Ζυγό αγκαλιά με τη Δήμητρα να τραγουδάνε η μία στην άλλη «Καληνύχτα μη φοβάσαι δεν σε ξέχασε κανείς, πάντα εσύ στο τέλος θα ‘σαι η μεγάλη της σκηνής». Μα πάνω απ’ όλα, τη θυμάμαι πριν από λίγα καλοκαίρια, όταν έκανε μία συναυλία στην Πάτρα, κάτω από το γεμάτο φεγγάρι του Αυγούστου. Και τραγουδώντας «Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι» προστάζει «σβήστε τα φώτα» και οι τεχνικοί σβήνουν τα φώτα, προστάζει «σβήστε το φεγγάρι» κι ένα σύννεφο περνάει τρέχοντας και κρύβει το φεγγάρι… Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι πάγωσα, γυρίζω το βλέμμα μου στην Τάνια και την πιάνω να κοιτάει το φεγγάρι χαμογελώντας σχεδόν συνωμοτικά…

Πες μου Τάνια, ποιος Θεός φωτίζει το χαμόγελό σου, ποιος κατοικεί στο βλέμμα σου και ποιος σου έδωσε την εξουσία να μπορείς να μας λυτρώνεις έστω και για μια στιγμή… Πες μου γιατί κάθε σου ματιά συνωμοτεί με τη νύχτα και κάθε σου «αχ» είναι και μία εξομολόγηση… Πες μου πού βρήκες αυτή τη δύναμη, που βρήκες αυτή την αντοχή να ζεις και να τραγουδάς για σένα, και ταυτόχρονα να ζεις και να τραγουδάς για καθέναν από μας ξεχωριστά και μέσα από την τεράστια αλήθεια σου να βγάζεις και τη μικρή αλήθεια τη δική μας… Πες μου τί είναι αυτό που με έκανε μέσα σε ένα τόσο μικρό κείμενο να χρησιμοποιήσω τόσες φορές τη λέξη «μαγεία»… Πες μου τι είναι αυτό που με έκανε να συγκινηθώ απόψε, τι είναι αυτό που μ’ έκανε να πιώ και τι είναι αυτό που με έκανε βγαίνοντας από το Μετρό να κλείσω ένα ραντεβού και για την επόμενη βδομάδα…