tag:blogger.com,1999:blog-49793757463322444942024-02-20T02:27:50.375+02:00Τάνια Τσανακλίδου<b><i>"σαν λυπημένη σκέψη που χορεύεται"</i></b><br><br><br><br>Unknownnoreply@blogger.comBlogger179125tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-26570754643352148392010-07-03T17:16:00.001+03:002010-07-12T17:19:29.213+03:00Ελευθεροτυπία - 03/07/2010<strong>Ενα ντουέτο που αψηφά το μελαγχολικό καλοκαίρι</strong><br /><br />της Ναταλί Χατζηαντωνιου<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxvXPVvLVfLXnOFqUGN5ZixXbnxX6-XiwBUZYORNtJa4ZwApPQ59UrfX5QvX5ZUrWDVrX37jCtwij7S7statHP7Mo0lRobo7Ylv3HVQHZjEhN4QgjXku0BYBL_hyphenhyphensQlvy2K3rSYvHKQQ/s1600/12-13-thumb-medium.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 349px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxvXPVvLVfLXnOFqUGN5ZixXbnxX6-XiwBUZYORNtJa4ZwApPQ59UrfX5QvX5ZUrWDVrX37jCtwij7S7statHP7Mo0lRobo7Ylv3HVQHZjEhN4QgjXku0BYBL_hyphenhyphensQlvy2K3rSYvHKQQ/s400/12-13-thumb-medium.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5493024163192660898" /></a><br /><br />Μια μουσική περιοδεία-αντίδοτο στη μελαγχολία των ημερών. Δύο σπουδαίες φωνές, με τη σκηνική της προσωπικότητα κάθε μία και το ξεχωριστό της στίγμα στο ελληνικό τραγούδι. Δύο διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, που κάνουν μια αρμονική αντίθεση. Αλλωστε, όσοι έχουν παρακολουθήσει ήδη τη συναυλία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και της Τάνιας Τσανακλίδου, σε κάποια από τις ελληνικές πόλεις της περιοδείας τους, βεβαιώνουν ότι ίσως η ωραιότερη στιγμή είναι όταν οι δυο τους και δύο πιάνα, ερμηνεύουν, εναλλάξ ή μαζί, τα πιο εσωστρεφή και λυρικά τους τραγούδια. <br /> Για να τις δούμε στην Αθήνα θα πρέπει να περιμένουμε τη δική τους βραδιά, στις 12 Ιουλίου, στο Θέατρο των Βράχων του Φεστιβάλ Βύρωνα. Αλλά εν τω μεταξύ τις αναζητούμε για να μας μιλήσουν για τη σκηνική τους συνάντηση αυτό το δύσκολο καλοκαίρι. Ηταν, συμφωνούν και οι δύο, μια συνεργασία που την ήθελαν καιρό. Κάνουν άλλωστε χρόνια παρέα και ήδη από πέρυσι σχεδίαζαν κοινές εμφανίσεις. Και αν προς στιγμήν το «βαρύ κλίμα» τις προβλημάτισε, είπαν πώς... «Κύμα το κύμα, η πέτρα λιώνει / του ονείρου η αύρα μάς ενώνει». Ετσι λέει και το τραγούδι του Γιώργου Ζήκα, που τους «δάνεισε» τίτλο στις εμφανίσεις τους. <br /><br /><strong>Τάνια Τσανακλίδου</strong><br />«Τα «πριγκιπάκια» μάς τελείωσαν...»<br /><br />Στο «καταφύγιό» της στο Πήλιο για λίγες μέρες, προτού επιστρέψει στη μουσική δράση, η Τάνια Τσανακλίδου δεν κρύβει πόσο την έχουν επηρεάσει όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τους τελευταίους μήνες. «Μου έχουν κοπεί τα φτερά», λέει. «Τουλάχιστον είναι ευλογία που αυτό το καλοκαίρι έχω δίπλα μου την Ελευθερία, έναν άνθρωπο με τον οποίο μπορούμε να κουβεντιάζουμε, να συνεννοούμαστε και να μη διαφωνούμε...». <br /><br />- Εχετε ζηλέψει κάποιο τραγούδι της; <br /><br />«Χιλιάδες. Κατ' αρχήν όλα αυτά τα υπέροχα "Τραγούδια για τους μήνες". Υστερα το "Ερωτικό" του Ξυδάκη κι όλα της τα τραγούδια από το "Μένω εκτός"». <br /><br />- Τραγούδια σαν κι αυτά σάς κάνουν να αισθάνεστε καλύτερα; <br /><br />«Ετσι όπως είμαι, δύσκολο να με ξεσηκώσει η μουσική πια. Η μπιρίμπα μόνο με ξεκουράζει και η σιωπή. Δεν μπορώ να βρω παρηγοριά στη μουσική. Μόνο σαν εκτόνωση το βλέπω, για να μου φύγει το "ωχ"». <br /><br />- Δεν έχετε επιδιώξει συχνά συνεργασίες με ντουέτα ή σχήματα... <br /><br />«Μου είναι δύσκολο να αυτοπεριορίζομαι στα ντουέτα. Γιατί όταν συνεργάζομαι με κάποιον, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να φροντίζω να 'χει χώρο εκείνος. Ετσι έχω μεγαλώσει απ' το σπίτι μου κι αυτό δεν αλλάζει. Αφήνω πρώτα χώρο για τον άλλον και μετά βλέπω τι θα κάνω κι εγώ. Ετσι έχει νόημα η συνύπαρξη. Οταν είσαι αρπακτικό, τα πράγματα γίνονται άγρια μετά. Εγώ δεν τα θέλω καθόλου τα αρπακτικά». <br /><br />- Ο κόσμος είναι μελαγχολικός. Δεν βγήκε να πανηγυρίσει ούτε καν όταν η Εθνική μας κέρδισε τη Νιγηρία. <br /><br />«Για να πω την αλήθεια, τις προάλλες που παρακολουθούσα το ματς με την Αργεντινή ήθελα πολύ να κερδίσουμε. Βέβαια, αν εξαιρέσεις τον Σαμαρά που έκανε βλακείες, οι δικοί μας έπαιξαν καλά -και ο τερματοφύλακας έσκισε. Ευχόμουν "ας πάρουμε από κάπου μια ανάταση". Γιατί κάποιοι μας έκαναν να ντρεπόμαστε που είμαστε Ελληνες. Κι εμένα αυτό μού στοιχίζει. Γιατί γούσταρα πολύ που γεννήθηκα στην Ελλάδα. Παρά τα συν-πλην που έχουμε σαν λαός, δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Εδώ ήθελα μόνο να ζω κι εδώ συνεχίζω να θέλω να ζω». <br /><br />- Πού νομίζετε ότι οφείλεται όλη αυτή η κατάσταση; <br /><br />«Μα, δεν ξαφνιάστηκα. Το περίμενα από τη δεκαετία του '80, που μπήκε στη ζωή μας η "γκλαμουριά" και το πλαστικό χρήμα, και διάβαζα μελέτες ανθρώπων που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για το Ασφαλιστικό. Εβλεπα τον κόσμο δίπλα μου να 'ναι στη "λούφα και παραλλαγή", έβλεπα πανάκριβα αυτοκίνητα, τεράστια σπίτια, ακριβά ρούχα και χρέος στις τράπεζες. Αναρωτιόμουν πού βρίσκουν όλα αυτοί τόσα λεφτά και τι θα κάνουν όταν θα 'ρθει ο λογαριασμός. Ε, ο λογαριασμός ήρθε». <br /><br />- Αισθάνεστε τουλάχιστον ότι τώρα είμαστε σε καλύτερα χέρια; <br /><br />«Οχι. Από τη στιγμή που ο έλεγχος της χώρας μου παραδόθηκε σε ξένους, ποια είναι τα καλά χέρια; Το ΔΝΤ; Ή ο Γιώργος Παπανδρέου; Ως άνθρωπος μου είναι συμπαθής αλλά, ρε παιδάκι μου, φοβάμαι πάρα πολύ τι θα συμβεί στα εθνικά μας θέματα. Φοβάμαι πάρα πολύ που απ' την αρχή ήταν αντίθετος για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Στη μονομερή μας εξάρτηση από την Αμερική και την Ευρωπαϊκή Ενωση εγώ συνεχίζω να είμαι τρομοκρατημένη, γιατί είμαι και μια γενιά που τα πλήρωσε όλα αυτά. Και τη δικτατορία είδα, και είχα κι ένα χαφιέ έξω απ' το σπίτι μου όσο ήμουν παιδάκι. Αλλά αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι μήπως έρθει πολύ σύντομα μια παγκόσμια οικονομική δικτατορία. Διότι όλα αυτά δεν τα τραβάμε μόνον εμείς. Μήπως η Αμερική είναι καλά; Οπου να 'ναι θα σκάσει το κανόνι της». <br /><br />- Ο δικός σας χώρος αντιμετώπιζε ούτως ή άλλως κρίση... <br /><br />«Η αλήθεια είναι ότι εγώ με τα πράγματα που έκανα δεν τη βίωσα την κρίση. Εκανα ιδιαίτερα πράγματα που γούσταρα τρελά, αλλά δεν απευθύνονταν σε χιλιάδες. Και συνεχίζω να μην απευθύνομαι σε χιλιάδες. Δεν ξέρω να μιλήσω αυτή τη λαοπλάνα γλώσσα. Και με τη δισκογραφία είχα πάντα άλλες σχέσεις γιατί τράβηξα τον δικό μου δρόμο. Ευτυχώς μου βγήκε σε καλό - γιατί θα μπορούσα να φάω τα μούτρα μου. Αλλά, δόξα τω Θεώ, δεν έχω παράπονο». <br /><br />- Ο κόσμος, όμως, γίνεται όλο και απαιτητικότερος ως προς το πού θα δώσει τα λεφτά του. <br /><br />«Αυτό είναι πολύ καλό, θα κάνει κι εμάς τους καλλιτέχνες πιο προσεκτικούς και λιγότερο αλαζόνες. Νομίζαμε ότι είμαστε και λιγάκι πριγκιπάκια. Τώρα τέρμα οι πρίγκιπες κι οι πριγκιποπούλες. Εγώ πάντως αυτό τον χειμώνα αποφάσισα να μη δουλέψω. Εχω και μια διάθεση να πω επαναστατικά τραγούδια. Δεν μου λέει τίποτα να πω παλιά τραγούδια, ούτε μπορώ πια να τραγουδάω για αγάπες και λουλούδια. Εχω την ανάγκη να γραφτούν καινούργια». <br /><br />- Από ποιους; <br /><br />«Ερχεται μια νέα γενιά που κάπως θα βρει τον τρόπο να εκφραστεί. Παιδιά που δεν έζησαν τις καλές εποχές της δισκογραφίας και κανείς δεν τα χάιδεψε - εκτός από τους γονείς τους, που τους είχαν λύσει όλα τα προβλήματα. Αυτά τα παιδιά θα αρθρώσουν λόγο. Και εμείς ας τους δώσουμε χώρο. Ας κάτσουμε λίγο και στο σπίτι μας...».** <br /><br />info: Για τη συναυλία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και της Τάνιας Τσανακλίδου (12/7, Θέατρο Βράχων, Βύρωνας) το εισιτήριο στοιχίζει 20 ευρώ. Πληροφορίες για την προπώληση στα τηλέφωνα: 210-7626438 και 7626738. <br /><br /><strong>Ελευθερία Αρβανιτάκη</strong><br />«Να ελπίσουμε σε καλύτερες μέρες;»<br /><br />Η Ελευθερία Αρβανιτάκη είναι προβληματισμένη αλλά διατηρεί την αισιοδοξία της. «Βγαίνουμε με την Τάνια», εξομολογείται, «σε μια κακή περίοδο, αλλά είναι πολύ καλή η συνάντησή μας. Λειτούργησε τελικά αυτό το «τι ωραία που τραγουδάμε κι ανταλλάσσουμε θετική ενέργεια με τον κόσμο»». <br /><br />- Εσείς έχετε πάνω στη σκηνή κάτι αιθέριο, εκείνη κάτι χοϊκό... <br /><br />«Παρότι είμαστε πολύ διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, στρώνει η μία το χαλί στην άλλη να πατήσει και να αισθανθεί τη γλύκα ότι μπορείς να μοιράζεσαι τη σκηνή μ' έναν άνθρωπο που αγαπάς κι εκτιμάς. Και στο ρεπερτόριο, ίσως, απέχουμε, αλλά τι ωραία που τέτοιες αντιθέσεις μπορούν και πλησιάζονται. Κι ακριβώς επειδή υπάρχουν, λειτουργούν και απρόσμενα στοιχεία, που εμπεριέχουν και μια ίντριγκα». <br /><br />- Ποιο τραγούδι της θα θέλατε να 'χετε πει; <br /><br />«Το "Μαμά γερνάω" και το "Πάτωμα", δύο τραγούδια που τ' αγαπάω πολύ. Και το "Εγώ για δύο", απ' τον τελευταίο της δίσκο». <br /><br />- Καταλύετε, πάντως, το στερεότυπο περί γυναικείου ανταγωνισμού. <br /><br />«Ολοι οι άνθρωποι είμαστε ανταγωνιστικοί. Ανταγωνιστική μπορεί να είναι και η γυναίκα με τον άνδρα ή ακόμη και με τα παιδιά της. Το θέμα είναι πόσο μπορεί να υπερβεί η τέχνη τη φύση μας. Κι εγώ έχω κάνει συνεργασίες που ευλογήθηκαν μ' αυτή την υπέρβαση του ανταγωνισμού και του "α, εκείνος το 'πε καλύτερα". Μόνο έτσι λειτουργεί μια συναυλία. Το υπόλοιπο είναι μια αρρώστια που δεν με αφορούσε ποτέ». <br /><br />- Εμφανίζεστε συχνά και μόνη σας... <br /><br />«Αυτή είναι η χαρά της ελευθερίας. Και μετά έρχεται η χαρά της δέσμευσης. Είναι φυσικό άλλες φορές να αισθάνεσαι ότι θέλεις να είσαι μόνος κι άλλες με παρέα. Ομολογώ ότι το να είμαι μόνη είναι κάτι που με έλκει και γι' αυτό επιδιώκω συχνά, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, να είμαι μόνη ή με νεότερους συναδέλφους, έχοντας ουσιαστικά όλη την ευθύνη. Είναι, όμως, εξίσου ωραίο να μοιράζεσαι τη σκηνή με συναδέλφους που αγαπάς και τιμάς». <br /><br />- Ωραία είναι τα live. Αλλά είναι κι ο κόσμος μελαγχολικός... <br /><br />«Οχι μόνο. Ο κόσμος είναι κλεισμένος, μαγκωμένος και κυρίως φοβισμένος. Αλλά ποιος κόσμος; Μήπως δεν είμαστε κι εμείς σ' αυτόν; Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Οσα βλέπουμε, αλλάζουν πλήρως τον τρόπο που σκεφτόμαστε τη ζωή μας, τους γονείς μας, τα παιδιά μας και την ψυχή μας. Κοινωνικά το πράγμα μοιάζει να ορίζεται από μια πάρα πολύ σκληρή διεθνή πολιτική, που εφαρμόζεται και στην Ελλάδα και θυμίζει περιόδους τις οποίες εμείς τουλάχιστον δεν είχαμε ζήσει ποτέ. Βλέπουμε κεκτημένα δικαιώματα να αμφισβητούνται και να διαλύονται εν μια νυκτί». <br /><br />- Πού νομίζετε ότι οφείλεται αυτό; <br /><br />«Νομίζω ότι κάποια χρόνια πίσω αυτοί που έπρεπε δεν φρόντισαν για τη χώρα όπως έπρεπε, μόνο και μόνο για να μην έχουν πολιτικό κόστος. Γι' αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Επειδή δεν είχαμε τολμηρούς πολιτικούς, με όραμα, που να μη σκέφτονται τον εαυτό τους αλλά τη χώρα». <br /><br />- Αισθάνεστε τουλάχιστον ότι τώρα είμαστε σε καλύτερα χέρια; <br /><br />«Το μόνο σίγουρο είναι ότι είδαμε τα μαλλιά του Γιώργου Παπανδρέου ν' ασπρίζουν. Νομίζω ότι για όλους μας η κατάσταση είναι πρωτόγνωρη. Δεν νομίζω, πάντως, ότι και η τωρινή πολιτική ηγεσία περίμενε κάτι τέτοιο. Ισως όμως να κάνω και λάθος κι όλο αυτό να είναι πλήρως συνεννοημένο και οργανωμένο. Δεν ξέρω. Εκτός από βαθιά θλίψη, νιώθω πάντως ότι είναι ανάγκη να σοβαρευτούμε και να δούμε ψύχραιμα τα πράγματα ώστε να μη γίνουμε "κανίβαλοι" προσπαθώντας να φάει ο ένας τον άλλο. Μακάρι να επιτρέψουμε και στον λυρισμό να μπει λίγο στην ψυχή μας. Και να ελπίσουμε σε καλύτερες μέρες; Αυτό μ' ερωτηματικό». <br /><br />- Συνάδελφοί σας δεν κρύβουν την ανασφάλειά τους όταν λένε ότι στον μουσικό χώρο η κρίση προϋπήρχε, η δισκογραφία τελείωσε και ότι το μόνο που μένει είναι τα live κι αυτά όμως με άγνωστο μέλλον... <br /><br />«Μα, οι περισσότερες συναυλίες φέτος αυτοδιοργανώνονται - πράγμα που είναι ένα τεράστιο ρίσκο για τους παραγωγούς. Παρ' όλα αυτά νομίζω ότι εάν περιοριστεί το κέρδος -που έτσι κι αλλιώς περιορίζεται- μπορείς να κερδίσεις σύμπνοια με αυτό που υπήρξε το κοινό σου τόσα χρόνια. Ετσι κι αλλιώς, ο δικός μας χώρος πάντα είχε τον ρόλο της λύτρωσης για "όσους" και για "όποτε"... Αυτός είναι ο ρόλος της τέχνης. Η λύτρωση και η βαθύτερη συνεννόηση».Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-81249044810895491372010-06-10T10:35:00.001+03:002010-06-15T10:40:19.704+03:00www.agelioforos.gr - 10/06/2010<strong>«Κρυφακούγοντας» την Ελευθερία και την Τάνια<br /><br />Η ιδέα ήταν να γίνει μια κοινή συνέντευξη με την Τάνια Τσανακλίδου και την Ελευθερία Αρβανιτάκη που στις 14 του Ιούνη θα δώσουν συναυλία στο Θέατρο Δάσους. Οταν το τηλέφωνο χτύπησε και έγινε η πρώτη ερώτηση, ήταν ζήτημα λεπτών η συνέντευξη να εξελιχθεί σε μια συζήτηση μεταξύ των δυο σπουδαίων καλλιτέχνιδων, που παρεμπιπτόντως έτυχε να ακούω κι έτσι έβαλα τις σκέψεις και τις απορίες μου σε παρένθεση.<br /><br /><strong>Συνέντευξη στην Παυλίνα Εξαδακτύλου, pavlinaex@gmail.com</strong></strong><br /><br />(μάλλον συναντιούνται καλλιτεχνικά για πρώτη φορά...)<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Με την Ελευθερία είχαμε δουλέψει πριν από πολλά χρόνια μαζί αλλά στην πραγματικότητα είναι σαν να δουλεύουμε πρώτη φορά. Τότε ήμασταν ενταγμένες σε άλλα μουσικά σχήματα, οπότε θεωρούμε ότι βρισκόμαστε για πρώτη φορά. Οτι για πρώτη φορά συναντιόμαστε με όλο μας το «είναι».<br /><br />Ελευθερία Αρβανιτάκη: Είναι ένα ρεπερτόριο που φτιάχτηκε όλα αυτά τα χρόνια, από τότε που συναντηθήκαμε μέχρι και σήμερα, και το οποίο έχει ορίσει και την Τάνια και εμένα.<br /><br />Τ.Τ.: Την Ελευθερία την αγαπώ και τη θαυμάζω χρόνια. Συναντιόμασταν και όλο λέγαμε «τι θα γίνει επιτέλους; Θα βρεθούμε ποτέ στη σκηνή μαζί;». Πάντα πιστεύαμε πως τελικά θα 'ρθει ο καιρός που θα συνεργαστούμε... Είμαστε και γειτόνισσες, μας χωρίζει ένα τετράγωνο.<br /><br />Ε.Α.: Αυτό που έχουμε κοινό με την Τάνια, πέραν της γειτνίασης, είναι και μια γειτνίαση καλλιτεχνική. Μπορούμε να μοιραστούμε πράγματα. Μπορούμε να μοιραστούμε αισθητική. Επίσης, μπορούμε και να διαφωνήσουμε σε καλλιτεχνικό επίπεδο.<br /><br />(αναρωτιέμαι τι είδους μουσική συνάντηση θα είναι αυτή...)<br /><br />Τ.Τ.: Δε νοείται συνάντηση δυο καλλιτέχνιδων, αν δε βάλουνε κάτω το μυαλουδάκι τους να σκεφτούν να κάνουν κάτι μαζί, κάτι που δεν το έχει κάνει η καθεμιά μόνη της. Επίσης, είμαι της άποψης ότι πάντα για κάθε δουλειά πρέπει να φτιάχνεις κάτι ξεχωριστό που το παρουσιάζεις για πρώτη φορά. Που δεν είναι καταγεγραμμένο σε δίσκο. Με αυτήν τη λογική θέλουμε να εμφανιστούμε με δυο πιάνα και να τραγουδίσουμε τραγούδια που δεν είναι δικά μας, χωρίς αυτό να μας δεσμεύει.<br /><br />Ε.Α.: Πρόκειται να είναι πολύ ωραίο στιγμιότυπο. Είναι κάτι το οποίο δουλεύουμε αυτήν την περίοδο.<br /><br />(ρίχνω κλεφτές ματιές στο τύπου «δελτίο Τύπου» για τη συναυλία... αντί για το κλασικό δελτίο Τύπου επέλεξαν να στείλουν ένα κοινό σημείωμα, με συγκινησιακά φορτισμένο περιεχόμενο, το οποίο έγραψε η Τάνια Τσανακλίδου)<br /><br />Τ.Τ.: Αποφασίσαμε αντί για τα κλασικά δελτία Τύπου που στέλνουν συνήθως για τις συναυλίες, να γράψουμε κάτι σαν σημείωμα. Δεν υπήρχε εξάλλου λόγος να επαναλάβουμε ποιες είμαστε και τι κάνουμε, τι έχουμε κάνει. Θα ήταν γελοίο. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι το τι νιώθει η μια για την άλλη.<br /><br />Ε.Α.: Στη συγκεκριμένη συναυλία μοιραζόμαστε αισθήματα. Το επαγγελματικό στοιχείο είναι ούτως ή άλλως αυτονόητο. Εγώ έχω κάνει διάφορες συνεργασίες, όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση, με την Τάνια, υπάρχει κάτι παραπάνω. Υπάρχει μια σχέση που κρατάει χρόνια. Τάνια, από πότε γνωριζόμαστε;<br /><br />Τ.Τ.: Από το '90;<br /><br />Ε.Α.: Οχι, όχι, από τότε που γεννήθηκε η κόρη μου.<br /><br />Τ.Τ.: Μάλλον από πριν γεννηθεί. Τώρα είναι ολόκληρη κοπέλα, σπουδάζει. Με την Ελευθερία αισθάνομαι μια «γλυκιά ησυχία». Αισθάνομαι ασφάλεια στη σκηνή και είναι πολύ σημαντικό αυτό. Είναι πολύ δύσκολο να το μοιράζεσαι αυτό. Η σκηνή ένα πάρα πολύ σκληρό τέρας, έχει βέβαια και όμορφα πράγματα, αλλά έχει ταυτόχρονα μια σκληρότητα. Είναι καλό να τη μοιράζεσαι και να μη νιώθεις μοναξιά. Είμαι σίγουρη ότι δεν πρόκειται να νιώσω μοναξιά. Μέσα από το διαδίκτυο και το facebook βλέπω ότι αυτήν τη συνεργασία την περιμένει το κοινό, τη θέλει. Υπάρχει μια γλυκιά προσμονή και αυτό μας αρέσει πολύ.<br /><br />(συναντήθηκαν όταν η καθεμιά έψαχνε το δικό της δρόμο...τι να φοβούνταν άραγε τότε;)<br /><br />Τ.Τ.: Ο μεγαλύτερος φόβος ενός καλλιτέχνη είναι να μη χάσει τον εαυτό του.<br /><br />Ε.Α.: Να μην υποχωρήσει σε αυτό το τέρας που λέει και η Τάνια. Σε εμάς ευτυχώς δε συνέβη αυτό. Χαιρόμαστε η καθεμιά για την πορεία που έχει τραβήξει και επίσης χαιρόμαστε η καθεμιά για την άλλη.<br /><br />Τ.Τ.: Να πω κάτι άλλο πρώτα...Εχουμε καταφέρει και η Ελευθερία και εγώ να αισθανόμαστε χαρά κάθε φορά που είμαστε στη σκηνή. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Δε βαριόμαστε με τη δουλειά μας.<br /><br />Ε.Α.: Και επίσης, πάντα πηγαίνουμε η μια στις εμφανίσεις της άλλης. Κάθε χρόνο πηγαίνω και βλέπω την Τάνια, το ίδιο κι εκείνη εμένα. Κι αυτό από αγάπη, όχι από περιέργεια.<br /><br />(μα δεν κάνουν παρατηρήσεις η μια στην άλλη;)<br /><br />Τ.Τ.: Επειδή τώρα τελευταία έχω παχύνει, μου έχει βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Δεν καταφέρνει βέβαια και πολλά. Εγώ ψηλά τακούνια δεν μπορώ να φορέσω, δεν μπορώ να της την κάνω αυτήν τη χάρη...Από την άλλη, το κοινό μας σημείο είναι μια αριστοκρατική αντιμετώπιση της δουλειάς μας. Αριστοκρατική με την έννοια ότι μας ενδιαφέρει, για παράδειγμα, να δουλεύουμε με τους καλύτερους μουσικούς. Οχι μόνο γιατί θέλουμε τα ονόματα των καλύτερων, αλλά επειδή θέλουμε το μεράκι τους. Θέλουμε να φανεί αυτό και να το καμαρώνουμε επί σκηνής.<br /><br />Ε.Α: Εγώ λέω πάντα ότι αυτό που έχει σημασία σε μια δουλειά είναι το αν είναι ειλικρινής. Και η παράσταση αυτή, η συναυλία αυτή, αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό έχει. Είναι βαθιά ειλικρινής. Να μπορείς να πεις την αλήθεια σου και να τη σέβεται ο άλλος.<br /><br />(να μην ξεχάσω να ρωτήσω ποιο τραγούδι της Τάνιας Τσανακίδου αγαπάει η Ελευθερία Αρβανιτάκη και το αντίστροφο...)<br /><br />Τ.Τ.: Ολα τα τραγούδια της Ελευθερίας με συγκινούν βαθιά. Οταν προσπαθούσα να μάθω κιθάρα, το πρώτο τραγούδι που έμαθα ήταν το τραγούδι του Ξυδάκη «Στην αρχή του τραγουδιού».<br /><br />Ε.Α: Αυτό δεν μου το είχες πει ξανά... Εγώ έχω ζηλέψει κομμάτια της Τάνιας αλλά και ερμηνείες της. Εχω ζηλέψει τον τρόπο που τραγουδάει και τον τρόπο που πλησιάζει τα τραγούδια. Εχω ζηλέψει το «Εγώ για δυο» από την τελευταία της δουλειά, την «Προσωπογραφία».<br /><br />Τ.Τ.: Η Ελευθερία ήταν η πρώτη ακροάτρια αυτού του δίσκου.<br /><br />Ε.Α.: Οταν της στέλνω τους δίσκους μου, πάντα μου κάνει συγκεκριμένες παρατηρήσεις. Τάνια, δεν το ξέρεις αυτό, αλλά έχω κρατήσει τις παρατηρήσεις σου. Για παράδειγμα, τις παρατηρήσεις για το «Μέτρησα». Υπάρχει ένα βαθύ και ειλικρινές μοίρασμα.<br /><br />(θυμάμαι ότι σε μια πρόσφατη συνέντευξή της η Τάνια Τσανακλίδου είχε πει ότι η τελευταία της δουλειά, η «Προσωπογραφία», σημαίνει πολλά για εκείνη...)<br /><br />Τ.Τ.: Ποτέ δεν ήμουν της λογικής ότι πρέπει να κάνω ένα δίσκο επειδή έχω υπογράψει συμβόλαιο. Για να μπω στο στούντιο και να κάνω ένα δίσκο, θα πρέπει να έχει συμβεί κάτι μέσα μου. Να το έχω μεγάλη ανάγκη. Ενώ λοιπόν δε με ενδιέφερε να βγάλω δίσκο, με το που ήρθαν τα πρώτα πέντε τραγούδια, άρχισα να κάνω όνειρα. Είναι ένας δίσκος που είναι 100% εγώ. Τι να πω; Μπορεί να κάνω και λάθος. Αν δεν απομακρυνθούμε χρονικά από τα πράγματα που κάνουμε, δεν μπορούμε να τα αξιολογήσουμε. Επίσης, πάντα λέω ότι ένας δίσκος που είμαι εγώ είναι «Το μαγικό κουτί». Ο χρόνος με δικαίωσε στην περίπτωση αυτήν.<br /><br />(και η Ελευθερία Αρβανιτάκη μόλις κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με τραγούδια από τις πρόσφατες εμφανίσεις της εδώ, στη Θεσσαλονίκη...)<br /><br />Ε.Α.: Ηταν μια ξεχωριστή περίοδος και μια ξεχωριστή στιγμή. Οταν βγαίνεις μόνος σου, αναμετριέσαι με εσένα και σε ορίζεις ξανά. Ξαναορίζεις την περιοχή σου, το ρεπερτόριό σου, λες κομμάτια που δεν έχεις ξανατραγουδήσει. Είναι μια ευκαιρία να καταπιαστείς με πράγματα που σου αρέσουν πολύ.<br /><br />Τ.Τ.: Οταν κάνουμε ένα πρόγραμμα μόνες μας, αυτομάτως δεν υπάρχει αυτολογοκρισία. Οταν όμως συνεργάζεσαι με έναν άνθρωπο, ακριβώς επειδή τον σέβεσαι, αυτολογοκρίνεσαι. Οταν είσαι μόνη σου, κάνεις την τρέλα σου.<br /><br />(να τις ρωτήσω και για την κρίση...να μην ξεχάσω να τις ρωτήσω για την κρίση...)<br /><br />Τ.Τ.: Φέτος το καλοκαίρι δεν ήθελα καθόλου να κάνω συναυλίες γιατί έχω πέσει ψυχολογικά λόγω της κρίσης. Με έχει ρίξει πολύ. Ελεγα λοιπόν ότι είτε δε θα κάνω τίποτα, είτε θα κάνω μια παράσταση ακραία επαναστατική. Η ακραία επαναστατική δε μου βγαίνει με την Ελευθερία...<br /><br />Ε.Α.: Είναι όμως λυρικά επαναστατική!<br /><br />Τ.Τ.: Η Ελευθερία μού είπε ότι η χαρά μας είναι αυτή. Οτι δεν έχουμε δικαίωμα να στερήσουμε από τον κόσμο και από τους εαυτούς μας αυτήν τη χαρά. Ακουσα με μεγάλη προσοχή αυτό που μου είπε και επανέκαμψα.<br /><br />Ε.Α.: Πλέον μιλάμε για κρίση αξιών. Βλέποντας όλο το χειμώνα την κρίση στα μαγαζιά, κατάλαβα ότι το κοινό έχει την ανάγκη να ξεχαστεί. Η τέχνη μας λοιπόν είναι αυτή που υπερβαίνει τη δυσκολία μας. Είναι λυτρωτική. Το κοινό μοιράζεται μαζί σου τη δυσκολία του, το άγχος του και θέλει να μοιραστεί και τη χαρά του.<br /><br />Τ.Τ: Ας ρίξει τέλος πάντων και μια ματιά στα άστρα από το βούρκο που είναι!<br /><br />(μήπως ο δρόμος ανάμεσα στο βούρκο και τα αστέρια είναι πιο σύντομος απ' όσο πιστεύουμε;)<br /><br />Τ.Τ.: Δεν είναι τυχαίο ότι ανέκαθεν η τέχνη ανθούσε σε περιόδους στις οποίες οι άνθρωποι ήταν πιεσμένοι. Η ευμάρεια μάς χαλαρώνει πολύ και μας κάνει ξιπασμένους. Η ένδεια πάλι μας υποχρεώνει να γίνουμε πιο εφευρετικοί. Η τέχνη δε δημιουργεί ποτέ μέσα στη χλίδα και την απάθεια.<br /><br />Ε.Α.: Εγώ δε συμφωνώ απόλυτα με αυτό. Η Αναγέννηση ήταν σε μια περίοδο ευμάρειας.<br /><br />Τ.Τ.: Ευμάρειας των λίγων...<br /><br />Ε.Α.: Δε νομίζω ότι οι κρίσεις οδηγούν πάντα σε αριστουργήματα...<br /><br />Τ.Τ.: Κι εγώ σου λέω ότι οι μεγαλύτεροι ζωγράφοι καταστράφηκαν όταν άρχισαν να ζωγραφίζουν για τα φράγκα...Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-68357405476283036342010-06-04T10:38:00.001+03:002010-06-09T10:39:28.874+03:0025 Χρόνια Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων Δήμου Πατρέων<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgrGm7G5YOsCWrcCSruU0q6NppG-Az09MGS6iEHebHuqmC2Arl4cj0qC_F-fmYVkVj9eTrUn8-kI_BcX40K1HHvQWIEDDagvppY_XRJF1Qx-W1QNkGrmhT0XWgmf3rQcvfUpLO_qx1kw/s1600/28958_395009963421_716598421_4313047_8207881_n.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 293px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgrGm7G5YOsCWrcCSruU0q6NppG-Az09MGS6iEHebHuqmC2Arl4cj0qC_F-fmYVkVj9eTrUn8-kI_BcX40K1HHvQWIEDDagvppY_XRJF1Qx-W1QNkGrmhT0XWgmf3rQcvfUpLO_qx1kw/s400/28958_395009963421_716598421_4313047_8207881_n.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5480675227008585042" /></a><br /><br />Με μια μεγάλη παραγωγή θα γιορτάσει τα 25 χρόνια της η Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων του Δήμου Πατρέων, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας, που διοργανώνουν η Αντιδημαρχία Πολιτισμού και η ΔΕΠΑΠ, το Σάββατο 12 Ιουνίου και ώρα 21.30 στο Αρχαίο Ωδείο.<br /><br />Πέρασαν 25 χρόνια απο τότε που η Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων του Δήμου Πατρέων άρχησε το ταξίδι της στο χώρο της μουσικής.<br /><br />Δεκάδες συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, 14 δισκογραφικές παραγωγές, δύο χρυσούς δίσκους, περισσότερα απο 100 έργα που έχουν γραφτεί για αυτήν, δεκάδες συνεργασίες με σημαντικούς ανθρώπους τοσο απο χώρο του κλασσικού ρεπερτορίου όσο και απο το χώρο του Ελληνικού τραγουδιού είναι ένας πολύ σύντομος απολογισμός της μέχρι τώρα παρουσιας της στα καλλιτεχνικά δρώμενα της χώρας μας και οχι μόνο.<br /><br />Αυτά τα χρόνια, αυτή την γεμάτη με καλλιτεχνική δραστηριότητα πορεία, γιορτάζει η ορχήστρα με μια συναυλία που διοργανώνεται στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας στις 12 Ιουνίου. <br /><br />Μια συναυλία οπου θα συματάσχουν ερμηνευτές, συνθέτες, ηθοποιοί, σκηνοθέτες που την τίμησαν, την εμπιστεύτηκαν και μοιράστηκαν μαζί της στιγμές <br /><br />Συγκεκριμένα θα συμμετάσχουν οι ερμηνευτές: <br />Tάνια Tσανακλίδου, Eλένη Tσαλιγοπούλου, Δημήτρης Μπάσης, Xρήστος Θηβαίος, Eλένη Πέτα, Κώστας Μακεδόνας, Kώστας Θωμαΐδης, Φωτεινή Δάρρα, Σία Κοσκινά, Σπύρος Κλείσσας <br /><br />Οι συνθέτες: Μίμης Πλέσσας, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Γιώργος Aνδρέου, Θωδορής Οικονόμου. <br /><br />Στην συναυλία επίσης θα συμμετάσχει και η Πέμη Ζούνη<br /><br />Διεύθυνση ορχήστρας: Θανάσης Τσιπινάκης. <br /><br />Κατά τη διάρκεια της συναυλίας θα γίνει απονομή Χρυσού Δίσκου στην Ορχήστρα και στους ερμηνευτές από την εταιρία Legend για την δισκογραφική παραγωγή της Ορχήστρας «Τραγούδια κάτω από το φεγγάρι».Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-43781439311438609212010-06-03T17:24:00.004+03:002010-06-09T10:37:32.032+03:00Τάνια Τσανακλίδου - Ελευθερία Αρβανιτάκη<strong>Καλοκαιρινή Περιοδεία 2010</strong><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwd0epDkQKrH3BPpRRUDxVveAGcwiAGQpQgdtgLVjDUbslgkb7-9vRU1T-HCiunWdgmJrfM2Jz26L_o292Hvjwbjbc91TIJCqJk6PUEWVTT6HnEWC2l_RVzJFW-xgjQyJe8tNq735K-w/s1600/tanel.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 288px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwd0epDkQKrH3BPpRRUDxVveAGcwiAGQpQgdtgLVjDUbslgkb7-9vRU1T-HCiunWdgmJrfM2Jz26L_o292Hvjwbjbc91TIJCqJk6PUEWVTT6HnEWC2l_RVzJFW-xgjQyJe8tNq735K-w/s400/tanel.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5480409103702492658" /></a><br /><br />14/6 Θέατρο Γης - Θεσσαλονίκη<br />15/6 Θέατρο ΕΗΜ - Ιωάννινα<br />29/6 Ανοικτό Δημοτικό Θέατρο, Βόλος<br />30/6 Αρχαίο Ωδείο, Πάτρα<br />12/7 Φεστιβάλ Βύρωνα, Θέατρο Βράχων - Βύρωνας, Αθήνα<br />17/7 Φεστιβάλ "Πλάι στο κύμα" - Κεραμωτή, Καβάλα<br />24/7 Αρχαίο Θέατρο Δίον<br />29/7 River Party - Νεστόριο<br />1/8 Σητεία<br />2/8 Κηποθέατρο Ν. Καζατζάκη - Ηράκλειο<br />4/8 Θέατρο Ανατολικής Τάφρου - Χανιά<br />7/8 Φεστιβάλ Κασσάνδρας, Θέατρο Σίβηρη - Χαλκιδική<br />13/8 Αρχαία Ολυμπία<br />18/8 Θέατρο Διαγόρα - Ρόδος<br />1/9 Θέρμη - Θεσσαλονίκη<br />6/9 Θέατρο Λυκαβηττού - ΑθήναUnknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-35626107564798040072010-05-28T17:31:00.002+03:002010-06-08T17:33:54.302+03:00Τάνια Τσανακλίδου - Ελευθερία Αρβανιτάκη (Καλοκαίρι 2010)«Του ονείρου η αύρα μας ενώνει»<br /><br />Συναντηθήκαμε πριν χρόνια όταν και οι δύο ψάχναμε τον δρόμο μας. Έκτοτε πέρασε πολύς καιρός, όμως κάθε φορά που κλέβαμε λίγο χρόνο για μας, μοιραζόμασταν μυστικά και όνειρα. Καμιά φορά και φόβους…<br /><br />Λέγαμε κάποια στιγμή να φτιάξουμε μια ωραία παράσταση! Δε βιαζόμασταν. Ήρθε μόνο του και με τρόπο φυσικό.<br /><br />Φέτος το καλοκαίρι ταξιδεύουμε παρέα. Παίρνουμε όπλο τα τραγούδια μας, συντρόφους μας οχτώ υπέροχους μουσικούς και με το νου και την καρδιά πάμε να βρούμε τους φίλους μας, να θυμηθούμε το όνειρο, αυτό που από παλιά μας ένωνε.<br /><br />Καλή μας συνάντηση…<br /><br />Τάνια – ΕλευθερίαUnknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-57369275848265613682010-04-08T16:27:00.003+03:002010-04-08T16:31:00.286+03:00Αθηνόραμα - 08/04/2010<strong>Η Τάνια Τσανακλίδου άφησε για λίγο τη θαλπωρή του Πηλίου και επέστρεψε στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο». Με ροκ διάθεση κaι αφοπλιστική ειλικρίνεια, ανέτρεψε τη μέχρι τώρα εικόνα της σε μια απρόσμενη παράσταση.<br />Μαζί της ο Blaine Reininger των Tuxedomoon.<br /><br />της Πάτιας Ιορδανίδου</strong><br /><br />Άμεση, θεατρική, γλυκιά και ειλικρινής. Τα αναπόσπαστα στοιχεία της προσωπικότητας της Τσανακλίδου περνάνε, διαχέονται και φωτίζουν όλη την παράσταση, που έχει τίτλο «Από το άλφα ν’ αρχίσω» και άλλοθι –αν αυτό χρειάζεται– το νέο της δίσκο «Προσωπογραφία». Ταυτόχρονα, εμφανίζεται και πιο ροκ, και αποκαλυπτική. Η Τάνια θέλησε να βγάλει από πάνω της, λοιπόν, τα «παλιά της ρούχα» και να φορέσει καινούργια και καθαρά. Για του λόγου το αληθές, μας ταξίδεψε σ’ ένα παλιό ηχογραφημένο κομμάτι και αμέσως μετά μας ζήτησε να το σβήσουμε από τη μνήμη μας. Είναι αλλιώς τώρα εκείνη και η μουσική της, όπως είπε. Μέρος του καινούργιου της εαυτού και ο δίσκος «Προσωπογραφία». Μερικά από τα κομμάτια μάς άρεσαν πολύ και τα ξεχωρίσαμε: το «Εγώ για δύο», σε σύνθεση και στίχους του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου και της Ελεάνας Βραχάλη, ενώ το «Παράδεισος» είναι δημιούργημα του Θοδωρή Οικονόμου και του Σταύρου Σταύρου. Παράλληλα, η Τσανακλίδου ακούμπησε σε παλιές και αγαπημένες συνεργασίες της με τους Μιχάλη Δέλτα («Λύκε-Λύκε», «Άσφαλτος», «Μια αγάπη μικρή») και Σταμάτη Κραουνάκη («Ζελατίνα», «Μοίρες») και κινήθηκε σε θεματικούς άξονες όπως ο χρόνος, η μοναξιά, ο έρωτας, οι διαψεύσεις και οι ψευδαισθήσεις. Με ύφος (υπερβολικά για κάποιους) τεατράλε, δεν φοβήθηκε να εκτεθεί ή να μας φανερώσει μικρές αλήθειες και τρωτά σημεία της ζωής της προκαλώντας αυθόρμητο γέλιο (ίσως λίγο πικρό σε κάποια σημεία). Στις μικρές ανάσες ανάμεσα στα τραγούδια μάς διηγήθηκε προσωπικές και βιωματικές ιστορίες με… καφετζούδες και χαρτορίχτρες, τις οποίες συμβουλευόταν «περί έρωτος και άλλων δαιμονίων», ιστορίες γενεθλίων σε κρίσιμες ηλικίες που επιβεβαίωναν το φθαρτό του χρόνου. Σε αυτό το σημείο ταίριαξαν απόλυτα τα τραγούδια «Μεγάλωσα», «Πάτωμα» και «Μαμά Γερνάω». <br />Στο πλευρό της ο Blaine Reininger, ο οποίος έδωσε μια διαφορετική νότα στο πρόγραμμα. Ο εκπρόσωπος της new wave/ηλεκτρονικής μουσικής έκανε την ατμόσφαιρα πιο… ηλεκτρισμένη, συνοδεύοντας την Τάνια άλλοτε με μπαλάντες κι ένα βιολί κι άλλοτε με πιο δυνατές ροκιές. Ακούσαμε το «Jinx» του συγκροτήματός του, τα «Ι put a spell on you» και «Roxanne», καθώς και το ψυχεδελικό «White Rabbit», το οποίο τραγούδησε με διαφορετική ενορχήστρωση και διακωμώδησε φορώντας ένα… κεφάλι λαγού! <br />Για το ανκόρ, το οποίο ο κόσμος απαίτησε χωρίς να το διαπραγματευτεί, δεν είχαν προετοιμαστεί, αφού δεν ταίριαζε –σύμφωνα με τα λεγόμενα της Τάνιας– σε μια τέτοιου είδους παράσταση. Ωστόσο, δεν της ήταν καθόλου δύσκολο να αυτοσχεδιάσει και με την ορχήστρα της να ικανοποιήσουν το κατάμεστο –κυρίως από 40άρηδες και κάτι– «Γυάλινο» με τα τραγούδια «Αυτή η νύχτα μένει», «Ne me quitte pas» και «Ο ανθρωπάκος», που ξεσήκωσε το πλήθος, όντας πιο επίκαιρος από ποτέ!Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-17526724189501640242010-02-10T17:34:00.002+02:002010-02-10T17:37:56.670+02:00www.athina984.gr - 10/02/2010<strong>Παρουσιάση του βιβλίου της Ελεάνας Βραχάλη και συναυλία στην Τεχνόπολη</strong><br /> <br />Συναυλία των Τάνια Τσανακλίδου, Μιχάλη Χατζηγιάννη, Χρήστου Δάντη, Πέγκυ Ζήνα, Ελένη Πέτα,Ζωή Παπαδοπούλου και Ασπασία Θεοφίλου με αφορμή την επίσημη παρουσίαση του πρώτου βιβλίου της γνωστής στιχουργού Ελεάνας Βραχάλη με τίτλο «Αποσιωπητικά...», οργανώνουν στις 10 Φεβρουαρίου 2010 στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, οι Εκδόσεις Ελευθερουδάκη και το 3ο Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Αθηναίων.<br />Την επιμέλεια και τον συντονισμό της εκδήλωσης έχουν οι: Γιώργος Στάθης, Πρόεδρος 3ου Δημοτικού Διαμερίσματος Δήμου Αθηναίων και Πέτρος Κωλέτης.<br />Στο πιάνο ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος.<br />Την εκδήλωση θα παρουσιάσει η Μαργαρίτα Μυτιληναίου. <br /><br />Τεχνόπολις αίθουσα «Νίκος Γκάτσος»:<br />Πειραιώς 100, Γκάζι,τηλ: 2103453548<br />Ώρα έναρξης: 20.00 <br />Είσοδος ελεύθερηUnknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-62401402698129803752010-02-07T19:30:00.005+02:002010-02-10T17:41:53.945+02:00Καθημερινή - 07/02/2010<strong>Ανησυχώ που φοβάμαι όλο και πιο πολύ <br /><br />Η Τάνια Τσανακλίδου, με αφορμή το νέο της cd, δηλώνει ότι η δισκογραφία μοιάζει με τον δισταγμό στις εκλογές, που δεν ξέρεις τι να ψηφίσεις <br /><br />της Γιώτας Συκκά</strong><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEij45lYzLc8sclJh9LkP9qgmnFKB6-MPlEA0zIr_Xe_097mlYgBbsIVSAtT8spEyMDvONX8NRtVHrdxzZZRlIMBM-3m7FcpWODPML45actnrhUqbtDfOjYFdr_iaz_TsFVmjj-Pk0glow/s1600-h/17932_1354904714261_1280733051_31018919_593704_n.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 366px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEij45lYzLc8sclJh9LkP9qgmnFKB6-MPlEA0zIr_Xe_097mlYgBbsIVSAtT8spEyMDvONX8NRtVHrdxzZZRlIMBM-3m7FcpWODPML45actnrhUqbtDfOjYFdr_iaz_TsFVmjj-Pk0glow/s400/17932_1354904714261_1280733051_31018919_593704_n.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5436640452046350642" /></a><br /><br />Για χρόνια την είχαμε συνηθίσει να εμφανίζεται τα Δευτερότριτα στο «Μετρό» στου Γκύζη. Μόνο που είχε αρχίσει, όπως λέει, να νιώθει «σαν κομμάτι του ντεκόρ του». Φέτος, άλλαξε γειτονιά. Μετακόμισε στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» στη λεωφόρο Συγγρού, τα Δευτερότριτα και πάλι, όπου θα φυλλομετράει ημερολόγια και αισθήματα. Θα θυμάται ιστορίες, και έχει τόσες να μας πει, συνδυάζοντάς τις με τα ανάλογα τραγούδια. Καινούργια, από την «Προσωπογραφία», τον πρόσφατο δίσκο της, αλλά και παλιότερα. Με νέο ήχο, καλούς μουσικούς (Δημήτρη Μπαρμπαγάλα, Τάκη Φαραζή, Αλέξανδρο Παρασκευόπουλο, Αγγελο Πολυχρόνου, Ηλία Παρασκευόπουλο, Σπύρο Μανταλά), ηλεκτρική διάθεση και τον Blaine Reinenger από τους «Tuxedomoon», ετοίμασε μια μουσική παράσταση με ιστορίες.<br /><br />Η αλήθεια είναι πως πρώτη φορά την ακούω με τόση αγωνία για το αποτέλεσμα: «Είναι μεγάλη παραγωγή κι έχω άγχος». Ξανοίγεται σε μια εποχή που τα θέατρα μετρούν θεατές, οι σκηνές επίσης, αλλά και οι περισσότερες πίστες. «Πάντα πίστευα πως αν γίνει κάτι καλό, θα βρει τον δρόμο του. Βλέπω, όμως, την κρίση και φοβάμαι. Εχουν 60 άτομα και κάνουν πάρτι».<br /><br />Την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» τριβέλιζε στο μυαλό της. Ομως, πολλοί δείχνουν να την ανακάλυψαν φέτος. «Οπότε, μια μέρα στο σπίτι της Ελλης Παπακωνσταντίνου που ήταν και ο Γιώργος Γαβαλάς, τους είπα πως ήθελα να κάνω κάτι με μικρές ιστορίες. Να χαλαρώνει ο κόσμος ακούγοντάς τις. Πες μας μία, με παρότρυναν. Πέντε ώρες μετά, ξεχωρίζαμε ιστορίες για μια παράσταση. Βρήκαμε και τα ανάλογα τραγούδια. Και τα παιδιά έγιναν οι λογοκριτές μου».<br /><br /><strong>Εννιά χρόνια βαριόσασταν να ηχογραφήσετε δίσκο ή το κάνατε από άποψη;</strong><br /><br />Δεν είχα πέσει σε κανένα φοβερό τραγούδι που να ήθελα να το πω. Eπειτα, τα τελευταία χρόνια δεν κυνηγάω τίποτα στη ζωή μου. Τα αφήνω όλα να συναντηθούμε.<br /><br /><strong>Παραίτηση;</strong><br /><br />Ισως. Μπορεί να είναι και σοφία. Σαν χαρακτήρας έχω κυνηγήσει στη ζωή μου. Οσο είσαι νέος μπορείς να βάζεις στόχους, ύστερα πρέπει να γεύεσαι τη ζωή, να την ευχαριστιέσαι. Συνάντησα μια μέρα τον παραγωγό Πάνο Μπάρλο, ο οποίος αναρωτήθηκε γιατί δεν κάνω δίσκο. Γιατί δεν βρίσκω κάτι που να με συγκινεί, του απάντησα. Σε μία εβδομάδα, μου έφερε τα πρώτα πέντε τραγούδια. Ετσι έγινε ο δίσκος, γρήγορα. Κι επιβεβαίωσα για άλλη μια φορά ότι στη ζωή μού έρχονται όλα μόνα τους.<br /><br /><strong>Η «Προσωπογραφία» μοιάζει με το ψυχογράφημά σας. Σαν οι στίχοι να γράφτηκαν αποκλειστικά για σας και τη ζωή σας. Δεν νιώθετε την ανάγκη να γράψετε δικούς σας;</strong><br /><br />Μόνο το «Εγώ για δυο» γράφτηκε για μένα σ' αυτό το cd. Οποτε έχω όρεξη αφήνομαι, γράφω. Στη συνεργασία που είχα κάνει παλιά με τον Μιχάλη Δέλτα είχα έξι τραγούδια. Γενικά δεν είμαι συστηματική.<br /><br /><strong>Δεν είναι ρίσκο να κυκλοφορήσετε ένα δίσκο σε μια εποχή που οι πωλήσεις έχουν πιάσει πάτο;</strong><br /><br />Δεν βίασα καταστάσεις για να εκδώσω ένα cd. Δεν κυνηγώ συνεργασίες με το ζόρι. Αλλωστε, χρυσό δίσκο δεν πήρα ποτέ. Οπως ποτέ δεν υπήρξα κακομαθημένο παιδί της δισκογραφίας, που έκανε παραγωγή στους χρυσούς και πλατινένιους. Είχα την αποδοχή που χρειαζόμουν και μου έφτανε.<br /><br /><strong>Ομως, η δισκογραφία έχει απαξιωθεί πια.</strong><br /><br />Η δισκογραφία μοιάζει με τον δισταγμό στις εκλογές, που δεν ξέρεις τι να ψηφίσεις. Ποιον να εμπιστευθείς όταν έχουν όλα απαξιωθεί; Γι' αυτό δεν πήγα να ψηφίσω. Κανείς τους δεν με έπεισε. Τελευταία διάβασα για τους Δημοκρατικούς Πολίτες. Μια συνέντευξη του εκπροσώπου τους είχε ενδιαφέρον. Θα δείξει.<br /><br /><strong>Απεχθής αντιπαράθεση</strong><br /><br /><strong>Τι σας απωθεί στο ΠΑΣΟΚ και στη Ν.Δ.;</strong><br /><br />Και στα τέσσερα κόμματα, με αυτά της Αριστεράς, ο τρόπος της αντιπαράθεσής τους μου είναι απεχθής. Ο πολιτικός που θα με έκανε να τον εμπιστευθώ θα ήταν εκείνος που θα μπορούσε να συναινέσει στο σωστό. Κανείς τους δεν το κάνει. Οταν ο πολιτικός σκέφτεται να τηρήσει μόνο τη γραμμή του κόμματός του δεν τον εμπιστεύομαι. Γιατί δεν εμπιστεύομαι τα κόμματα.<br /><br /><strong>Αυτή η απαξίωση της πολιτικής σε τι μοιάζει με την απαξίωση του αγοραστικού κοινού για τη δισκογραφία;</strong><br /><br />Στην πλάνη και την κοροϊδία. Αγοράζεις ένα δίσκο για ένα μόνο καλό τραγούδι με το οποίο σε γοήτευσαν παίζοντάς το 200 φορές, ενώ το υπόλοιπο περιεχόμενο είναι σκουπιδαριό. Αλλωστε και οι πολιτικοί τι κάνουν;<br />Ευτυχώς, στα 57, έχω γλιτώσει από την αγωνία του μπότοξ.<br /><br /><strong>Τι σας φοβίζει;</strong><br /><br />Η παραίτηση και η αποδοχή αυτού που δεν μας αρέσει, από φόβο. Με τρομάζει να δειλιάζω να κάνω ένα βήμα παραπέρα. Με πληγώνει που φοβάμαι όλο και πιο πολύ.<br /><br /><strong>Είναι ο φόβος της ηλικίας;</strong><br /><br />Του θανάτου. Νόμιζα ότι τον είχα ξεπεράσει. Επανήλθε με πανικούς, που δεν ήξερα την προέλευσή τους. Το ξαναδούλεψα, αλλά τα βράδια δεν βγαίνω με την άνεση που είχα παλιότερα. Διαπιστώνω επίσης ότι φοβάμαι να εμπιστευθώ παραπάνω έναν άνθρωπο. Εχω μια αγωνία. Ισως γιατί βρίσκομαι σε μια μέση ηλικία και φοβάμαι το παραπέρα. Γίνομαι πιο συντηρητική και η συντήρηση με αρρωσταίνει. Φοβάμαι τις αλλαγές σε μένα και στο περιβάλλον μου. Το ίδιο ωστόσο βλέπω και στους άλλους. Νομίζω πως, αν έρθει κάποιος αύριο και υποσχεθεί να λύσει με μια δικτατορία τα οικονομικά μας προβλήματα, το 90% θα το δεχτεί. Αυτός είναι ο τρόμος μου. Οτι με το πρόσχημα της ασφάλειας μπορεί να παραχωρήσουμε την ελευθερία μας.<br /><br /><strong>Το να επιτρέπετε στα αισθήματά σας να γίνονται φανερά, σας κάνει πάντα καλό;</strong><br /><br />Με έχει προικίσει με καλούς φίλους.<br /><br /><strong>Από την άλλη, βλέπω με πόση ευκολία αποκαλύπτετε από σκηνής πώς νιώθετε: ότι είστε στην κλιμακτήριο, ότι δεν έχετε σύντροφο, έχετε κατάθλιψη…</strong><br /><br />Και τι θα γίνει; Θα κρυφογελάσουν μαζί μου; Νομίζεις πως δεν θα έρθει σε αυτούς το ίδιο πράγμα; Ή μήπως με εκμεταλλευτούν; Εμείς επιτρέπουμε να μας εκμεταλλεύονται. Και όταν μου συνέβη κι εμένα, ήταν γιατί εγώ επέτρεψα να εκμεταλλευθούν τις αδυναμίες μου.<br /><br /><strong>Η έκθεση λοιπόν λειτουργεί θεραπευτικά για σας.</strong><br /><br />Τόσο για μένα όσο και για τον αποδέκτη. Κάποια στιγμή είχα τρέλα με τον Στέλιο Ράμφο, μου αρέσουν οι ιδέες του, να μιλάω μαζί του. Ηταν η εποχή που μου μπήκε στο μυαλό μου να κάνω ένα ροκ καμπαρέ. Με ρώτησε λοιπόν τι είναι ο χώρος του καμπαρέ; Χώρος απαγορευμένου αισθήματος του απάντησα. Υστερα με ρώτησε τι είναι απαγορευμένο σήμερα. Του είπα: η αλήθεια. Κι εκείνος, σοφός όπως είναι, με συμβούλευσε: «Αν θέλεις να κάνεις ένα ωραίο καμπαρέ, πρέπει να είσαι τόσο αληθινή όσο δεν το περιμένεις ούτε εσύ η ίδια». Πέρασαν, επτά - οκτώ χρόνια από τότε. Τη μέρα δηλαδή που άλλαξε ο τρόπος που πατάω τη σκηνή.<br /><br /><strong>Ποιους εμπιστεύεστε να σας πουν τα λάθη σας;</strong><br /><br />Η Ελλη Παπακωνσταντίνου και ο Γιώργος Γαβαλάς κάνουν αυτό ακριβώς. Στην παράσταση που ξεκινάω μου λένε ό, τι μοιάζει δήθεν. Σκέψου πώς θα ήμουν αν δεν είχα αλλάξει; Τι αγωνία θα είχα στη σκηνή να κρύψω, στα 57 μου, την απώλεια της ωραιότητάς μου, την απώλεια της σιλουέτας μου, να σφιγγόμουν σε κορσέδες ή να τραβολογιόμουν στους πλαστικούς. Για να μη δουν οι άλλοι τις αλήθειές μου. Εχω γλιτώσει ευτυχώς απ' αυτή την αγωνία, παρότι με πληγώνει το γεγονός που δεν είμαι νέα και μεγαλώνω.<br /><br /><strong>Μπορεί να το μετανιώσετε αργότερα. Οι περισσότερες γυναίκες πια διορθώνονται.</strong><br /><br />Αποκλείεται, γιατί θα ξέρω ότι θα είμαι ψέμα. Οταν ήμουν με τον Αλκη Κούρκουλο, χρόνια πριν, μου είχε πει: μη τολμήσεις ποτέ να κάνεις τίποτα. Τρομάζω όταν βλέπω τα ίδια χείλη στις γυναίκες και το ίδιο αγέραστο μπότοξ. Είναι τεράστιος εγωισμός. Να μην αφήσεις τη θέση σου στον νεότερο. Δεν είναι εύκολο, είναι όμως μια άσκηση ανθρωπιάς.<br /><br /><strong>Στα 57 σας τα έχετε γευτεί όλα. Αγαπήσατε και σαν αγάπησαν, ερωτευθήκατε, ποθήσατε κάνατε τρέλες. Κι ύστερα;</strong><br /><br />Αισθάνομαι ότι η μνήμη μου έχει γίνει πολτός. Ζελέ. Το καθαρό κέρδος είναι ότι, επιτρέποντας στον εαυτό μου να έχει καθαρά αισθήματα, άλλαξα εγώ. Είδα ένα τρομερό ντοκιμαντέρ ότι το μωρό μόλις γεννιέται με το που αντικρίζει το πρόσωπο της μάνας του, εκείνη τη στιγμή δημιουργούνται συνάψεις, οι οποίες διαμορφώνουν τον εγκέφαλό του. Από τη στιγμή που κάθε τι επιδρά πάνω μας, είναι ωραίο να επιτρέπεις στον εαυτό σου και τα αισθήματα και τις συγκινήσεις και την απώλεια, τον πόνο. Θα ήμουν ευτυχής, λοιπόν, αν κάποιος πει «αυτή η γυναίκα με συγκίνησε σαν άνθρωπος». Αυτό θα ολοκληρώσει την ύπαρξή μου.<br /><br /><strong>Ο δίσκος σας καταπιάνεται πάλι με τον έρωτα.</strong><br /><br />Την ώρα που ο έρωτας με έχει εγκαταλείψει. Παράξενο δεν είναι;<br /><br /><strong>Σας λείπει ο έρωτας ή η συντροφικότητα;</strong><br /><br />Τους ανθρώπους που χρειάζομαι τους έχω. Ξέρεις τι μου λείπει… να πάω σε ένα κλαμπ και να χορέψω.<br /><br /><strong>Ωρα να πληρώσουν οι εταιρείες</strong><br /><br /><strong>Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο δίσκος είναι πια ο «μοχλός» προώθησης των live. Συμφωνείτε;</strong><br /><br />Υπάρχει κοινό που σέβεται το καλό αποτέλεσμα. Δεν επέλεξα ποτέ να κάνω κάτι μεγάλο που να απαιτεί πολύ κόσμο για να στηριχτεί. Διάλεγα πάντα πράγματα μικρά. Απλωνα τα πόδια μου μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμά μου. Οπως ήμουν απ' εκείνους που έλεγαν πως ήρθε η ώρα οι εταιρείες να πληρώσουν τις λάθος πολιτικές τους και την εκμετάλλευση.<br /><br /><strong>Θυμάμαι που λέγατε ότι είναι πολύ κοντά αυτή η στιγμή.</strong><br /><br />Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το νόμο του σύμπαντος. Πρέπει πρώτα κάτι να καταρρεύσει για να γεννηθεί ύστερα το καινούργιο. Ακόμα κι αν αυτό το καινούργιο δεν μας περιέχει, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και ευτυχείς που θα έρθει. Σε κανέναν δεν αρέσει να είναι στη γωνία, αλλά η άρνηση είναι σαν να μην αποδέχεσαι το θάνατο. Σαν να πιστεύεις ότι πάντα θα έχουμε ενδιαφέρον για τον άλλον, είτε είναι ερωτικός σύντροφος είτε το κοινό. Οι έρωτες έρχονται και παρέρχονται.<br /><br /><strong>Ασχολείστε με την πολιτική;</strong><br /><br />Είμαι πολιτικοποιημένο άτομο από τα γεννοφάσκια μου. Ετσι ήταν η οικογένειά μου. Το γεγονός ότι δεν ψήφισα δεν σημαίνει ότι είμαι απολιτίκ. Δεν πήγα να ψηφίσω, όχι από τεμπελιά, αλλά από απόγνωση.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-31866864824160979482010-01-28T19:32:00.002+02:002010-02-10T17:38:59.640+02:00lifo - 28/01/2010<strong>Απ' όπου πέρασε ο Έρωτας </strong><br />Ο Μιχάλης Δέλτα άκουσε και αποκωδικοποίησε τον τελευταίο δίσκο της φίλης του Τάνιας Τσανακλίδου<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizXKiDSbA1ZQjCBhJIc7QtIjkbLJea2SaaWTrshN0pt-TVDA9b_av85RKNGgEtZgskx7esGQXAoukgg1MW2r1mKnji6NQUzrA6FN9q8lsVMN70nPNeOvCq10bpeGt0u3-8nAkASqzh9A/s1600-h/301569_tsanaklidou_188.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 261px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizXKiDSbA1ZQjCBhJIc7QtIjkbLJea2SaaWTrshN0pt-TVDA9b_av85RKNGgEtZgskx7esGQXAoukgg1MW2r1mKnji6NQUzrA6FN9q8lsVMN70nPNeOvCq10bpeGt0u3-8nAkASqzh9A/s400/301569_tsanaklidou_188.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5432959039839238290" /></a><br /><br />•Νυχτερινή προσωπογραφία, η Τάνια κλείνει το μάτι στο άγνωστο και τραγουδά στα σημεία απ' όπου πέρασε ο έρωτας. Εκεί, σε όσα έχει η μνήμη θηλάσει, αγκαλιά με το πληγωμένο παιδί που λέγεται σκοτάδι, η φωνή της ακούγεται όπως ακριβώς και η αλήθεια.<br /><br />•Έντεκα εξαιρετικά τραγούδια νέων και παλιότερων δημιουργών, που μοιάζουν με περιπλανήσεις σε θολά τοπία της Νέας Ορλεάνης, με αγκαλιές ανθρώπων που γυρνούν από την κόλαση, συντροφιά με ό,τι έχουν διαφυλάξει και υπερασπιστεί.<br /><br />•Φωνάζει από μακριά πως όλοι όσοι έγραψαν, ενορχήστρωσαν, έπαιξαν και συνεργάστηκαν μαζί της γι' αυτήν τη δουλειά είναι καλλιτέχνες οι οποίοι αγαπούν την Τάνια και τη ζωή.<br /><br />•Ο Δημήτρης Μπαρμπαγάλας, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, ο Παναγιώτης Τσεβάς, η Ελεάνα Βραχάλη, ο Άκης Δήμου, ο Θέμης Καραμουρατίδης, ο Γιάννης Μαύρος, ο Θοδωρής Οικονόμου, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ο Σταύρος Σταύρου, ο Δέλτα... τόσο διαφορετικοί όλοι μεταξύ τους, μοιάζουν εδώ σαν δυο σταγόνες νερό, γιατί έτσι συμβαίνει κάθε φορά· όταν ξεχνάμε «ποιοι είμαστε» τότε στεκόμαστε παραδομένοι «σε αυτό» που είμαστε.<br /><br />•Η Τσανακλίδου δεν ακολουθεί τη διαδικασία μιας καινούργιας παραγωγής. «Αν δεν με παρασύρει μια ιδέα, δεν μπαίνω σε κανένα στούντιο!» λέει και η ίδια. Ναι, έχει απόλυτο δίκιο, γι' αυτόν το λόγο πέρασαν και δέκα περίπου χρόνια από την τελευταία δουλειά της.<br /><br />•Αλλά έτσι συμβαίνει στην τέχνη, απαιτείται χρόνος μέχρι να ξαναβρεί κανείς το εγκαταλελειμμένο φως του.<br /><br />•Γουστάρω τώρα περισσότερο από ποτέ τη φωνή της επειδή δεν ωραιοποιεί με λυρικά βιμπράτο, ούτε εξυπηρετεί τις ικανότητες, αντιθέτως απογυμνώνει τα νοήματα και κάνει τα τραγούδια να μοιάζουν άλλες φορές με εκστατικούς ερωτικούς χορούς και άλλες σαν σώμα που πέφτει στο κενό.<br /><br />•Δεν είναι θέμα θεατρικότητας, που ακούω συχνά να λένε, είναι η αισθαντικότητα και η συγκίνηση του ίδιου του καλλιτέχνη όταν παθιάζεται με αυτό που κάνει.<br /><br />•Αυτό είναι ένα χάρισμα που κανείς δεν μπορεί να αντιγράψει ή να κατακρίνει.<br /><br />•Η Τάνια υπήρξε ανέκαθεν έντονα ερωτική και θηλυκή, παράλληλα όμως είχε και μια αρσενική αίσθηση της ελευθερίας. Το πληγωμένο ερωτικό της κομμάτι της διασφαλίζει με έναν μυστήριο τρόπο την ανεξαρτησία της. Δεν φοβάται τον έρωτα επειδή τον έχει ξεχρεώσει, επειδή δεν ξεγελιέται από τη λέξη «μόνη».<br /><br />•«Όμορφη η νύχτα που έρχεται κι ο κόσμος γύρω μου, έτοιμος μου μοιάζει για γιορτή, μα δε συμμετέχω από παιδί...» λέει σε μια στροφή ενός couple.<br /><br />•Ανέκαθεν στην τέχνη ο έρωτας υπήρξε η βασική τροφή των καλλιτεχνών και όχι μόνο. Αυτού του είδους η πείνα να κατασπαραχτεί κανείς από έρωτα είναι αδιανόητο να μην τον οδηγήσει κάποια στιγμή στη βαθύτερη ουσία του.<br /><br />•Σε αυτή λοιπόν τη συμβολική προσωπογραφία έρωτα-θανάτου η Τάνια στέκεται λιγότερο δραματική και περισσότερο παρατηρητής, εξυμνώντας - τραγουδώντας την ομορφιά της θνητότητας, των όσων είμαστε, με ποιητική απλότητα.<br /><br />•«Αυτός ο δρόμος μου ποτέ δεν είχε φως, και πάντα πίστευα στο τέλος θα 'ναι αλλιώς, μα πάντα ο έρωτας, ο ίδιος δρόμος...» τραγουδά σε κάποιο refrain, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αυτά τα λόγια προτού τα ερμηνεύσει τα έχει περασμένα πριν από χρόνια μέσα στις φλέβες της και όταν κάποιες στιγμές απομονώνεται στο καταφύγιο του Πηλίου, εκεί όπου το φως είναι αλλιώς... κάποια μεσημέρια που την παίρνει ο ύπνος, ασυναίσθητα πιάνει τον σφυγμό της και ξυπνά περισσότερο δυνατή.<br /><br />•Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο την εκτιμώ βαθύτατα και την αγαπώ αληθινά. Η συναισθηματική της ευφυΐα αρκεί για να σε εμπνεύσει, αλλά και η μανία της για την μπιρίμπα σε κάνει να πιστεύεις μέσα σε ελάχιστα λεπτά ότι είσαι τυχερός που έχεις κερδίσει μια τέτοια φίλη.<br /><br />•Αυτό το διάστημα ετοιμάζει πυρετωδώς την καινούργια της μουσική παράσταση. Το Σάββατο που μιλήσαμε στο τηλέφωνο μου είπε, φανερά ενθουσιασμένη και γεμάτη αγωνία: «Η παράσταση έχει τον τίτλο "Απ' το Άλφα να αρχίσω", εφτά μουσικοί επί σκηνής, όπως επίσης συνεργάζομαι με τον ξεχωριστό Blaine Reininger των Tuxedomoon! O κορμός του προγράμματος στηρίζεται ουσιαστικά στον καινούργιο δίσκο, αλλά θα παίξουμε και όλα τα κομμάτια τα όποια είναι συγγενικά μαζί του!».<br /><br />•Τώρα θα τη δώσω στεγνά, μια και απ' ό,τι ξέρω θα διασκευάσει και τραγούδια (όχι ελληνικά), τα οποία δεν έχει πει ποτέ στο παρελθόν!<br /><br />•Αυτά είναι τα ωραία.Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-68200561861712841802010-01-25T00:23:00.004+02:002010-01-26T00:39:45.664+02:00music corner - 25/1/2010Συνέντευξη στον Παύλο Ζέρβα <br />Φωτογράφηση: Μαρία Παπαγεωργίου<br /><br />Μια ερμηνεύτρια που δεν επαναπαύεται ποτέ! Μπορεί, όπως και η ίδια λέει, να αναζητά διαλείματα ηρεμίας, μοναξιάς και αυτοσυγκέντρωσης, όμως αυτές ακριβώς οι περίοδοι είναι οι στιγμές που το μυαλό της γεμίζει ιδέες για τη συνέχεια. Και αυτό την λυτρώνει γιατί αντιπαθεί τη στασιμότητα στη τέχνη της.<br /><br />Η Τάνια Τσανακλίδου άνοιξε τη ψυχή της στο Music Corner και άφησε να ξεχειλίσουν οι σκέψεις της, οι ιδέες της, οι ανάγκες της. Μας μίλησε για το νέο της δίσκο που φέρει τον τίτλο «προσωπογραφία», για το live που ξεκινάει 1η Φλεβάρη στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, για τις συνεργασίες της και τους δασκάλους της, ενώ δεν δίστασε να στήσει στον τοίχο το σύστημα, τις δισκογραφικές, τη Eurovision και τη …γκλαμουριά της εποχής μας!<br /><br />Η κουβέντα που είχαμε μαζί της, στο πάντα φιλόξενο και αγαπητό café restaurant «Το Πάρκο» στο Πάρκο Ελευθερίας, είχε πολύ ενδιαφέρον αλλά και πολύ ουσία…<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoM-Y8l9jUO7UbdNJMhodZW-Xo1B-NOyCwwYO7Z_NHOIunxtrED58eDMBEv5h0Sdyc-womm8CGtNU7TG-xlaUxL2sYjjOJcQD2dbTSXAZDArPsYoQAOzmhTErCF3MnlkOX0AZ1IJ3yWw/s1600-h/tsanaklidou_10_01_05.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoM-Y8l9jUO7UbdNJMhodZW-Xo1B-NOyCwwYO7Z_NHOIunxtrED58eDMBEv5h0Sdyc-womm8CGtNU7TG-xlaUxL2sYjjOJcQD2dbTSXAZDArPsYoQAOzmhTErCF3MnlkOX0AZ1IJ3yWw/s400/tsanaklidou_10_01_05.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5430809554105100098" /></a><br /><br />Music Corner: Κατά πόσο αυτός ο δίσκος μπορεί να θεωρηθεί μια πραγματική προσωπογραφία για εσάς; Είναι ένας δίσκος με τραγούδια που σας εκφράζουν σαν προσωπικότητα ή εκφράζουν περισσότερο τις ανάγκες σας – τη δεδομένη στιγμή – έναντι μιας νέας δουλειάς;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Το παράδοξο αυτού του δίσκου είναι ότι τους στίχους αυτούς θα μπορούσα να τους είχα γράψει εγώ! Αν έγραφα δηλαδή στίχους για να κάνω μια δουλειά, αυτούς θα έγραφα! Είχα την τρομερή τύχη, απλά να τους βρω μπροστά μου. Γιατί εκτός από το «εγώ για δύο» και το «πάντα» που είναι τραγούδια που γράφτηκαν για μένα, όλα τα άλλα τα βρήκα έτοιμα και μου ταίριαζαν γάντι! Γι’ αυτό και αποφάσισα να δώσω τον τίτλο «προσωπογραφία». Είναι σαν εν αγνοία μου αυτοί οι …καλοί άνθρωποι που έγραψαν τους στίχους και τις μουσικές, να μου έφτιαξαν το πορτρέτο μου! Γι’ αυτό και κράτησα και αυτή την εκδοχή του εξωφύλλου για το οποίο πρέπει να τονίσω κάτι που δεν έχει γίνει κατανοητό. Ο Αχιλλέας Χαρίτος με έβαψε κάτασπρη και με ζωγράφισε πάνω στο πρόσωπό μου! Δεν είναι ζωγραφική που έγινε μετά με computer, δεν έχει γίνει επεξεργασία φωτογραφίας. Είναι ζωγραφική απ’ ευθείας στο πρόσωπό μου! Και ταιριάζει άριστα για εξώφυλλο μιας «προσωπογραφίας»!<br />Γενικά πάντως είναι εντυπωσιακό πως οι στίχοι κατάφεραν – αν και δεν είναι γραμμένοι από εμένα – να είναι για μένα!<br /><br />Music Corner: Και το περιεχόμενο των στίχων όλων των τραγουδιών είναι «συμπαγές» αν και γραμμένοι από διαφορετικούς ανθρώπους. Και συμπαγές είναι και το συνθετικό μέρος του δίσκου, δεν υπάρχουν αποκλίσεις στο ύφος της μουσικής στο κάθε κομμάτι.<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Έχει βοηθήσει πολύ σ’ αυτό και η ενορχήστρωση. Καταφέραμε να έχεις μια αίσθηση με τον δίσκο, όταν τον ακούς από την αρχή ως το τέλος, να μην αισθάνεσαι ότι τα τραγούδια είναι «πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι». Μ’ αρέσει αυτό το στοιχείο του δίσκου. Μ’ αρέσει που ένα τραγούδι εισάγει το επόμενο ή που έρχεται το επόμενο να σχολιάσει κάτι στα λόγια του προηγούμενου!<br /><br />Music Corner: Πως αποφασίσατε και συνεργαστήκατε με τόσους νέους καλλιτέχνες;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Εγώ δεν έχω ταμπού σ’ αυτά τα θέματα και δεν μου αρέσουν και οι ετικέτες. Με επιμονή χαράζω ένα δρόμο και αμέσως μετά πάω παραδίπλα και χαράζω έναν άλλον. Φοβάμαι πάρα πολύ τον εγκλωβισμό στη μανιέρα, Δεν θέλω να μένω στα ίδια και στα ίδια, απλώς επειδή στο παρελθόν πήγαν καλά. Μια επιτυχία έχει πολλά καλά αλλά έχει και ένα «κρυπτόμενο κακό» που αν δεν το αντιληφθείς, μετά τη πατάς. Το να επαναλαμβάνεσαι συνεχώς επειδή κάτι πέτυχε. Εγώ πολύ συνειδητά προσπαθώ κάθε χρονιά να κάνω κάτι καινούργιο, προσπαθώ να αποφύγω τη παγίδα της επανάληψης. Κι ας πρέπει να προσπεράσω κάτι που μου πήγε πολύ καλά. Μπορεί βέβαια να επανακάμψω μετά από μερικά χρόνια, γιατί ότι κάνω είναι πράγματα που αγαπώ. Αλλά κάθε χρονιά τα ίδια; Όχι!<br /><br />Music Corner: Οι νέοι δημιουργοί είναι ένας τρόπος να ξεφύγετε από την επανάληψη; Είναι νέα παιδιά, έχουν νέες ιδέες…<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: …το καλό με τα νέα παιδιά είναι ότι έχουν κέφι και συχνά πάθος.<br /><br />Music Corner: Ωστόσο είχαμε να ακούσουμε νέο δισκογραφικό υλικό από εσάς από το 2001. Γιατί απείχατε από τη δισκογραφία; Θεωρείτε μήπως πως σήμερα λόγω πειρατείας δεν υπάρχει και ιδιαίτερος λόγος να δισκογραφεί κανείς;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Δεν είναι η πειρατεία που έχει κάνει κακό στο ελληνικό τραγούδι. Το ελληνικό τραγούδι το κατέστρεψαν οι δισκογραφικές. Απλά η πειρατεία και ειδικά το διαδίκτυο, ήρθε και αποτέλειωσε το πρόβλημα. Όταν όμως αγοράζεις έναν δίσκο και το πολύ δύο τραγούδια είναι καλά και τα υπόλοιπα δεν θα τα ακούσεις ποτέ, είναι λογικό να στραφείς στο Internet για να κατεβάσεις αυτά τα δύο τραγούδια. Καταντήσαμε να έχουμε σήμερα χρυσό δίσκο στις 6.000 πωλήσεις και πλατινένιο στις 12.000. Παλιά όταν κάναμε 12.000 πωλήσεις μας έδιωχναν από τις εταιρείες γιατί ήμασταν αντιεμπορικοί!<br />Εγώ πάντως πιστεύω ότι είναι καλό να καταστρέφονται τα πράγματα, γιατί η καταστροφή είναι μια εξαιρετικά δημιουργική διαδικασία. Μέσα από τη καταστροφή πρέπει να τελειώσει κάτι, για να ξεκινήσει κάτι καινούργιο. Γεννιέται κάτι νέο μέσα από μια καταστροφή.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdSmmADnfbPOvIwAKFqzfQNMCNZTaTurS3ox4jceGMPAVySTZYoOgZYYfbViKRk5hB7vRZPDRZkbXahk_Y9-lVnEcD9doUH4Bh1cWcFnI1PyrTd196ydV1qHeHFoigkpdYm5Scwgoutw/s1600-h/tsanaklidou_10_01_04-400x550.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 291px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdSmmADnfbPOvIwAKFqzfQNMCNZTaTurS3ox4jceGMPAVySTZYoOgZYYfbViKRk5hB7vRZPDRZkbXahk_Y9-lVnEcD9doUH4Bh1cWcFnI1PyrTd196ydV1qHeHFoigkpdYm5Scwgoutw/s400/tsanaklidou_10_01_04-400x550.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5430809933601986834" /></a><br /><br />Music Corner: Ο δίσκος πέρα από ερωτισμό έχει και μια θλίψη, μια μοναξιά.<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Είναι σαν να κουνάς το μαντήλι στον έρωτα. Δεν είναι αμιγώς ερωτικά τα κομμάτια, είναι σαν να κάθεσαι από την άλλη όχθη και να τους κουνάς το μαντήλι! Τουλάχιστον με αυτή τη διάθεση τα τραγούδησα.<br /><br />Music Corner: Νιώθετε μοναξιά; Θα θέλατε ίσως κάποια πράγματα να είναι αλλιώς στη ζωή σας;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Όχι καθόλου. Εγώ είμαι τύπος μοναχικός που απολαμβάνω πολύ τις ώρες που είμαι μόνη. Και λόγω της φύσης της δουλειάς μου μου λείπει το να μπορώ να κάτσω δυο ώρες στο σπίτι μου, χωρίς να μιλάω και χωρίς να βλέπω κανέναν. Ισορροπώ πάρα πολύ, μου αρέσει η ησυχία. Μ’ αρέσει να ζω μόνη μου.<br /><br />Music Corner: Γενικά βλέπετε θετικά τα πράγματα; Μου δίνετε την εντύπωση ότι είστε αισιόδοξος άνθρωπος.<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Είμαι άνθρωπος που νομίζω ότι έχω δύναμη. Και ακριβώς επειδή έχω δύναμη, ξέρω ότι κάθε φορά που πέφτω εξαρτάται από μένα να βάλω τα χεράκια μου να σηκωθώ. Μου το είχε πει κάποτε ένας γέροντας αυτό και μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση. Λέω «γέροντα, πέφτω». Και μου απαντάει «μα γι’ αυτό σου έδωσε ο Θεός τα χεράκια, για να σε βοηθούν να σηκώνεσαι»! Αυτό μου έχει μείνει, δεν το έχω ξεχάσει. Γενικά πιστεύω ότι είναι πολύ ωραίο στη ζωή να αγωνίζεσαι. Δεν μου αρέσουν οι παραιτημένοι άνθρωποι. Με θυμώνουν. Τους θεωρώ …κηφήνες!<br /><br />Music Corner: Μεγαλώνοντας έχετε μετανιώσει για αποφάσεις που πήρατε στο παρελθόν;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Έχω μετανιώσει για πάρα πολλά πράγματα που έχω κάνει, αλλά τα ίδια ακριβώς θα ξαναέκανα!<br /><br />Music Corner: Έχετε σπουδάσει αρχαιολογία και θέατρο και μάλιστα ξεκινήσατε τη καλλιτεχνική σας καριέρα σαν ηθοποιός. Κατά καιρούς συμμετέχετε σε διάφορα έργα θεατρικά ή τηλεοπτικά. Φαίνεται σαν να μη θέλετε να κατασταλάξετε κάπου!<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Πραγματικά, δεν θέλω να κατασταλάξω πουθενά.<br /><br />Music Corner: Έχετε ανάγκη στη ζωή σας και τις δύο αυτές καλλιτεχνικές εκφράσεις;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Όχι, έχω ανάγκη να αισθάνομαι ελεύθερη ότι μπορώ να κάνω το άλφα, το βήτα ή το γάμμα πράγμα. Μ’ αρέσει αυτό το ενδεχόμενο στη ζωή μου. Αύριο μπορεί να κάνω κάτι άλλο και να μην έχει σχέση ούτε με το θέατρο ούτε με το τραγούδι! Μ’ αρέσει αυτή η προοπτική, με κρατάει νέα!<br /><br />Music Corner: Μια μουσικοθεατρική παράσταση θα ήταν ότι καλύτερο για εσάς;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Αν εννοείτε musical όχι, τα βαριέμαι πολύ τα musical, δεν με ενδιαφέρουν. Ο τρόπος όμως που στήνω τις μουσικές μου παραστάσεις έχει μεγάλη συγγένεια με το θέατρο, οπότε δεν μου λείπει το θέατρο.<br /><br />Music Corner: Τρανό παράδειγμα το «λύκε λύκε είσαι εδώ» που είχατε κάνει πριν λίγα χρόνια…<br />Τάνια Τσανακλίδου: Ναι, σωστά, αλλά και η παράσταση που ετοιμάζω τώρα.<br /><br />Music Corner: Πείτε μου τι ετοιμάζετε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο; Ξέρω ότι ξεκινάτε τη 1η Φεβρουαρίου και φυσικά το MusicCorner.gr θα είναι χορηγός επικοινωνίας αυτής της παράστασης.<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Είχα ξεκινήσει εδώ και χρόνια να μελετάω το βιβλίο του Lewis Carroll, «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Θεωρούσα ότι είναι ένα υλικό, ιδιαίτερα ψυχαναλυτικό, προς διερεύνηση. Θα μπορούσα με αφορμή το κείμενο αυτό να χτίσω ωραίες ιστορίες και με τραγούδια αλλά και με λόγο. Και εκεί που αποφάσισα να το κάνω, ο Tim Burton ανεβάζει την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», στο Παλλάς ανεβαίνει η παράσταση της Άντζελας Μπρούσκου, επίσης με το ίδιο θέμα και τελικά διαπίστωσα ότι είναι η …χρονιά της Αλίκης! Οπότε παραιτήθηκα αμέσως από αυτή την ιστορία η οποία όμως ήταν πάρα πολύ χρήσιμη. Γιατί μελετώντας αυτό το υλικό είπα ωραία, θα πάω τώρα στις δικές μου ιστορίες. Θα πάω δηλαδή να δω τι αναφορές υπάρχουν σε μένα, στη δική μου ζωή, σε σχέση με το κείμενο. Και έτσι βρήκα μια σειρά από πολύ μικρές και στη πλειοψηφία τους αστείες ιστορίες που θα τις καταθέσω στη παράσταση. Τα τραγούδια θα φωτίζουν αυτό το υλικό.<br />Θα πρέπει επίσης να αναφέρω ότι μαζί μου θα είναι και ο Blaine Reininger, των Tuxedomoon, ένας έξοχος performer που με απογειώνει! Τον είχα δει στο θέατρο και είχα γοητευτεί πολύ!<br />Και θέλω να αναφέρω και τους μουσικούς μου που είναι κι αυτοί έξοχοι! Ο Δημήτρης Μπαρμπαγάλας στις κιθάρες και τις ενορχηστρώσεις, ο Τάκης Φαραζής στο πιάνο, ο Αλέξανδρος Παρασκευόπουλος στο μπάσο, ο Άγγελος Πολυχρόνου στα κρουστά, ο Ηλίας Παρασκευόπουλος στα τύμπανα και ο Σπύρος Μανταλάς στο μαντολίνο και στο γαλλικό κόρνο!<br /><br />Music Corner: Η παράσταση λέγεται «Απ’ το άλφα ν’ αρχίσω»…<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: «Απ’ το άλφα ν’ αρχίσω» είναι οι τελευταίες λέξεις που ακούγονται στον δίσκο! Είναι εντελώς συμπτωματικό. Υπήρχε η ιδέα εκεί στην έξοδο να λέω διάφορες φράσεις που ακούστηκαν μέσα στα τραγούδια. Και την ώρα που είπα «απ’ το άλφα ν’ αρχίσω» είναι ακριβώς η στιγμή που τέλειωσε η μουσική. Μου έκανε τρομερή εντύπωση σε σημείο που το πήρα ότι είναι σημάδι! Πρέπει να σας πω ότι δεν θεωρώ πως υπάρχουν συμπτώσεις στη ζωή μας, αλλά ενδείξεις. Δηλαδή ότι συμβαίνει, κάτι θέλει να μας πει.<br /><br />Music Corner: Υπάρχει πεπρωμένο που μας καθοδηγεί;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Αισθάνομαι ότι αν είναι να ζήσεις, θα ζήσεις ακόμα κι αν σε πατήσει τρένο κι αν είναι να πεθάνεις θα πεθάνεις ακόμα κι αν είσαι στη γυάλα… Αυτό το πιστεύω. Αλλά από την άλλη, είναι κι ένα πεπρωμένο που το έχουμε επιλέξει εμείς. Δεν αποφάσισε κάποιος άλλος για μας.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuiXLTiK75bHI4rnyh3q-0ka5ObyjEo6HWJqlCYC_pJjSndp2ndcfvOf2VECTDeKH5y8sqGjfttbKTvlgGyosEFHUXGV-ZztD_BUWDyS3xMKHB5aYXVNHg4D80B0aTt4jNFz_1-qTmMQ/s1600-h/tsanaklidou_10_01_02-400x538.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 297px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuiXLTiK75bHI4rnyh3q-0ka5ObyjEo6HWJqlCYC_pJjSndp2ndcfvOf2VECTDeKH5y8sqGjfttbKTvlgGyosEFHUXGV-ZztD_BUWDyS3xMKHB5aYXVNHg4D80B0aTt4jNFz_1-qTmMQ/s400/tsanaklidou_10_01_02-400x538.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5430810220318238834" /></a><br /><br />Music Corner: Πάντως ο τίτλος της παράστασης «Απ’ το άλφα ν’ αρχίσω» εμένα με παρέπεμψε λίγο και σε μια προσπάθεια «αναδρομής» στη μουσική σας πορεία…<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Όχι, καμία αναδρομή και καμία νοσταλγία δεν υπάρχει στη παράσταση.<br /><br />Music Corner: Ή ότι ενδεχομένως θέλετε να ξεκινήσετε κάτι εντελώς νέο, να αρχίσετε ξανά από το «άλφα»!<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Όχι… Απλά όταν με ρώτησαν ο Γιώργος Γαβαλάς και η Έλλη Παπακωνσταντίνου – που είναι φίλοι μου από το θέατρο και επιμελούνται τη παράσταση – ποιες ιστορίες θέλω να πω, όλες οι ιστορίες περιέργως ήταν από τη παιδική μου ηλικία. Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Και γι’ αυτό τελικά κράτησα αυτό το τίτλο.<br /><br />Music Corner: Εκεί υπάρχει τελικά και η αγνότητα της ζωή μας. Στα παιδικά χρόνια…<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: …και τα κλειδιά για να διαβάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας. Αν διαβάσεις τα παιδικά σου χρόνια, αντιλαμβάνεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί έκανες τις επιλογές που έκανες στη ζωή σου.<br /><br />Music Corner: Να σας γυρίσω λίγο πίσω στο χρόνο. Το 1978 η καριέρα σας στο τραγούδι εκτοξεύτηκε με τη συμμετοχή σας στη Eurovision, με τον περίφημο «Τσάρλι Τσάπλιν».<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Είχε εκτοξευθεί κατ’ εσάς. Για εμένα ήταν μια ακόμα σύμπτωση την οποία καθόλου δεν αξιοποίησα στη ζωή μου.<br /><br />Music Corner: Πιστεύετε πως μετά δεν κάνατε σωστές επιλογές;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Δεν το εκμεταλλεύτηκα καθόλου όλο αυτό που συνέβη. Δεν πήγα να τραγουδήσω σε αναψυκτήρια – τα δημοφιλή κέντρα εκείνης της εποχής! – δεν έκανα συνεντεύξεις που μου ζητούσαν έντονα τότε…<br /><br />Music Corner: Πως είχατε αποφασίσει τότε να πάτε στη Eurovision;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Δεν το είχα αποφασίσει, ήταν τελείως συμπτωματικό. Ας μη μιλήσουμε όμως για Eurovision……..<br /><br />Music Corner: Σας ρωτάω επειδή είμαστε και σε «προ Eurovision εποχή» και θα φτάσουμε και στο σήμερα…<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Δεν με ενδιαφέρει καθόλου… Ούτε και τότε με ενδιέφερε, ούτε και τώρα.<br /><br />Music Corner: Δεν θεωρείτε ότι είναι ένας θεσμός που μπορεί να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο και στον κόσμο και στους καλλιτέχνες που συμμετέχουν;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Όχι, αντίθετα με ενόχλησε όλη αυτή η υπερβολή των τελευταίων χρόνων. Είχε γίνει πια εθνική επιταγή να βγούμε πρώτοι! Το θεωρώ μεγάλη βλακεία όλο αυτό. Πήρα μεγάλη χαρά που κάναμε ωραία έναρξη στους Ολυμπιακούς Αγώνες, πήρα μεγάλη χαρά όταν οι εθνικές μπάσκετ και ποδοσφαίρου βγήκαν πρώτες στην Ευρώπη. Με τη Eurovision όμως δεν τράβηξα ποτέ κανένα ζόρι. Γιατί δεν το θεωρώ σημαντικό. Καθόλου σημαντικό… Και χάρηκα πάρα πολύ που είδα μια συνέντευξη του κ. Γερουλάνου, του Υπουργού Πολιτισμού. Ομολογώ πως μου άρεσε πάρα πολύ στο σύνολό της η συνέντευξή του. Μακάρι αυτά που είπε να τα κάνει. Είπε ότι η δημόσια τηλεόραση δεν πρέπει να είναι ανταγωνιστική προς τα ιδιωτικά κανάλια, αλλά να καλύπτει την ουσία που αυτά δεν προσφέρουν. Το αντικείμενο της δημόσιας τηλεόρασης που πληρώνουμε εμείς, πρέπει να είναι ο πολιτισμός, η ανάδειξη της ομορφιάς του τόπου μας και να έχει σωστές πολιτικές εκπομπές, να ενημερώνεται σωστά ο κόσμος. Αυτά πρέπει να είναι το αντικείμενό της και όχι να στήνει πανηγύρια Eurovision. Θα τα στήσει και αυτά, αλλά ας μην υπερβάλλει. Δεν μπορούν να πηγαίνουν τόσα εκατομμύρια στη Eurovision και να μην έχουμε δύο εκπομπές για τον πολιτισμό. Και πολιτισμός δεν είναι μόνο το τραγούδι. Πολιτισμός είναι τα εικαστικά, το θέατρο. Πολιτισμός είναι ακόμα και ο τρόπος που περπατάμε και πως φερόμαστε στο περιβάλλον. Για μένα αυτά είναι πολιτισμός.<br /><br />Music Corner: Κυρία Τσανακλίδου έχετε πλέον μια πολύ πλούσια καριέρα, γεμάτη από σημαντικές στιγμές, γεμάτη από χειροκρότημα και αναγνώριση…<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: …γεμάτη από εμπειρίες. Συνεργάστηκα με υπέροχους ανθρώπους, ταξίδεψα για τη δουλειά μου…<br /><br />Music Corner: Υπάρχει όμως κάτι που σας έχει μείνει απωθημένο; Που θέλατε να κάνετε αλλά δεν σας δόθηκε ποτέ η ευκαιρία;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Αυτό που ήθελα πάντα να κάνω ήταν το «ροκ καμπαρέ». Και υποτίθεται ότι αυτό πήγα να κάνω φέτος, αλλά και πάλι δεν είναι ακριβώς αυτό που ήθελα. Είναι στη φιλοσοφία του, αλλά όχι στη δομή του. Για παράδειγμα δεν έχω μπαλέτα, που θα ήθελα να είχα. Και δεν έχω γιατί συζητώντας πριν χρόνια με έναν φίλο μου διανοούμενο, πολύ σημαντικό μυαλό, του έλεγα ότι θέλω να φτιάξω ένα «ροκ καμπαρέ». Τότε με ρώτησε «κατά τη γνώμη σου τι είναι το καμπαρέ» και του απάντησα «ένας χώρος απαγορευμένου αισθήματος». «Και τι θεωρείς απαγορευμένο στην εποχή μας;» με ρώτησε. Του είπα «την αλήθεια». Και μου είπε «έχεις δίκιο, να κάνεις λοιπόν μια παράσταση που να έχει μόνο αλήθεια»! Αυτό προσπαθώ να κάνω φέτος. Θα τα καταφέρω; Θα δείξει!<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2_i_jOyy1WnVXdtY7nnbBgDrw3Yospih7-HwkY_RPUjNn8utSc6ekboTQ3OFVTG5tj3I040TZCQyUBveO2pwVxe4dJOrnC_IjuP4b5hfy4gluVwH8QVKEKOWS2Xmut6axvO4XL1gvNw/s1600-h/tsanaklidou_10_01_01-400x545.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 294px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2_i_jOyy1WnVXdtY7nnbBgDrw3Yospih7-HwkY_RPUjNn8utSc6ekboTQ3OFVTG5tj3I040TZCQyUBveO2pwVxe4dJOrnC_IjuP4b5hfy4gluVwH8QVKEKOWS2Xmut6axvO4XL1gvNw/s400/tsanaklidou_10_01_01-400x545.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5430810480639687794" /></a><br /><br />Music Corner: Η αλήθεια είναι απαγορευμένη σήμερα;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Μα για δείτε πως ζούμε. Κατ’ αρχάς δεν δεχόμαστε εμείς οι ίδιοι την αλήθεια από τους ανθρώπους που αγαπάμε. Έπειτα, η κοινωνία δεν δέχεται την αλήθεια του καθενός από εμάς. Γι’ αυτό και μας έχει επιβάλλει να ζούμε με ψεύτικο τρόπο. Με ψεύτικα λεφτά που δεν έχουμε, με κάρτες πλαστικές, με αυτοκίνητα που χρωστάμε, με σπίτια που χρωστάμε, με ρούχα που δεν θα έπρεπε να φοράμε… Κι όλα αυτά γιατί αν δεν τα κάνουμε όλα αυτά δεν θα είμαστε αποδεκτοί από αυτή τη κοινωνία. Από το ‘80 και μετά μπήκε στη ζωή μας αυτή η αναθεματισμένη γκλαμουριά, που μας κατέστρεψε. Η γκλαμουριά, με όλη τη βλαχιά που σέρνει μαζί της…<br /><br />Music Corner: Να περιμένουμε λοιπόν μια παράσταση αλήθειας…<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Έτσι ευελπιστώ. Γιατί η δουλειά μου είναι μια πολύ ναρκισσιστική δουλειά και ξέρετε, μπορεί από ναρκισσισμό και εγωπάθεια να αρχίσω κι εγώ να λέω ψέματα. Ελπίζω να με κρατήσουν οι συνεργάτες μου!!! Κινδυνεύουμε όλοι οι καλλιτέχνες από αυτή τη παγίδα γιατί η ανάγκη μας να είμαστε αρεστοί είναι τεράστια.<br /><br />Music Corner: Έχετε άγχος πριν από κάποιο πρόγραμμα, αν θα πάει καλά;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Το μόνο άγχος που έχω είναι αν αυτό πάνω στο οποίο εργάζομαι, έχω καταφέρει να το κάνω με καλό τρόπο. Και ξέρετε, πάντα υπάρχουν πράγματα να κατακτήσεις. Και αυτό φαίνεται και σε μια θεατρική και σε μια μουσική παράσταση. Μπορεί να έχει γίνει η πρεμιέρα, να έχουν περάσει πολλές ημέρες και ξαφνικά, κάτι συμβαίνει και συνειδητοποιείς πως υπάρχει και καλύτερος τρόπος να εκφράσεις κάποιο μέρος της παράστασης. Αυτό είναι κάτι που κατακτάς στη πορεία. Γι’ αυτό πρέπει να ψάχνεσαι, να μην επαναπαύεσαι.<br /><br />Music Corner: Μετά από τόσα χρόνια θεωρείτε τελικά ευλογημένη την απόφαση να ασχοληθείτε με τον καλλιτεχνικό χώρο;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Ναι, βέβαια…<br /><br />Music Corner: Υπήρξε κάποια στιγμή δίλημμα να ασχοληθείτε με κάτι άλλο;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Όχι, το μόνο που μετάνιωσα είναι που δεν πήρα το πτυχίο μου σαν αρχαιολόγος, γιατί με είχε πιάσει πριν 10 χρόνια μια όρεξη να γίνω δασκάλα! Μου είχε μπει στο μυαλό ότι θα ήταν πάρα πολύ ωραίο να δούλευα με παιδιά.<br /><br />Music Corner: Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος δάσκαλος σ’ αυτή τη τόσο πλούσια πορεία σας;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Ο Κουν, ο Ανδρόνικος που τον είχα καθηγητή στο Πανεπιστήμιο, ο Μίνως ο Βολανάκης με τον οποίο ξεκίνησα να δουλεύω για λίγο και δυστυχώς μετά δεν συνεχίσαμε… Ο Στράτος Διονυσίου, είχα δουλέψει μαζί του μια σεζόν και ήταν καταπληκτικό να τον παρατηρώ, πόσο απλά τραγουδούσε. Η Φλέρυ Νταντωνάκη, ο Χατζιδάκις… Μόνο με το έργο τους είναι δάσκαλοι. Δεν δούλεψα ποτέ με τον Χατζιδάκι, αλλά είναι δάσκαλος. Κατ’ αρχάς ήταν δάσκαλος ήθους και πολιτικής σκέψης.<br /><br />Music Corner: Λείπουν αυτοί οι άνθρωποι σήμερα…<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Πολύ. Αλλά και να υπήρχαν, δυστυχώς δεν νομίζω ότι το σύστημα σήμερα θα ασχολιόταν μαζί τους για να αναδείξει τη σκέψη τους.<br /><br />Music Corner: Αυτό γιατί συμβαίνει; Τελικά ποιος κατευθύνει αυτό το σύστημα; Δεν είναι ο ίδιος ο κόσμος το σύστημα;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Όχι, δεν είναι ο κόσμος. Το σύστημα είναι αυτοί που μας βλέπουν σαν καταναλωτικές μονάδες. Αυτοί που έχουν συμφέρον από τις καταναλωτικές μας προτιμήσεις.<br /><br />Music Corner: Και γιατί δεν αντιδρά ο κόσμος σε αυτό; Μας έχουν κατά κάποιο τρόπο «αποβλακώσει» όλους;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Γιατί τα «ναρκωτικά» που μας ρίχνουν είναι πολύ ισχυρά. Εθιστήκαμε.<br /><br />Music Corner: Τι είναι αυτό που σας πείθει ότι μια συναυλία, ένα live, έχει πετύχει;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Η θερμοκρασία της αίθουσας! Καταλαβαίνεις τι εννοώ… Είναι η αίσθηση της θερμοκρασίας. Κάτι που το νιώθεις, σαν να ανεβάζεις πυρετό!<br /><br />Music Corner: Το κοινό παίζει ρόλο; Ακούμε καλλιτέχνες που λένε ότι το κοινό σε κάποια συναυλία δεν ήταν πολύ εκδηλωτικό.<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Τεράστιο ρόλο. Αλλά πρέπει και να αγωνιζόμαστε. Πολλές φορές μου έχει τύχει να πέσω σε ένα κοινό που το θεώρησα «παγωμένο» έως αδιάφορο και παραιτήθηκα. Μέγα λάθος. Άλλες τόσες φορές σε ανάλογες περιπτώσεις, είπα θα τους κερδίσω και έβαλα πιο πολύ κόπο. Στο τέλος τους πήρα! Τους πήγα εκεί που ήθελα να πάμε! Δεν τους άφησα μόνους.<br /><br />Music Corner: Είναι μια πρόκληση αυτό…<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Ναι σωστά, είναι μια πρόκληση. Εξαρτάται βέβαια πως είσαι κι εσύ εκείνη την ημέρα γιατί κι εμείς είμαστε άνθρωποι. Δεν μπορείς όλες τις μέρες να νιώθεις τόσο δυνατός για να πάρεις πάνω στη πλάτη σου και τους άλλους. Υπάρχουν φορές που εσύ θέλεις να ακουμπήσεις κάπου. Αυτές τις φορές, δεν μπορείς να το …σύρεις το κάρο!<br /><br />Music Corner: Τα μεγάλα νυχτερινά κέντρα είναι μονίμως έξω από τα πλάνα σας.<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Είναι, αλλά να σας πω κάτι, μη λέω μεγάλες κουβέντες. Δεν ξέρω αν βρισκόμουν ποτέ σε μια μεγάλη ανάγκη, οικονομική, τι θα έκανα. Δεν θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες γιατί όποτε το έκανα τελικά τις λούστηκα… Δεν είναι πάντως μέσα στις επιλογές μου. Αν η ζωή όμως με ανάγκαζε μπορεί και να το έκανα.<br /><br />Music Corner: Μια μουσική σκηνή αποτελεί κατά τη γνώμη σας ιδανικότερο τόπο έκφρασης για έναν καλλιτέχνη;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Θεωρώ ότι με πάνω από 500 άτομα είναι πολύ δύσκολο να έχουμε επικοινωνία, στο είδος των τραγουδιών που εγώ υπηρετώ. Υπάρχουν άλλα είδη βέβαια που αυτό δεν ισχύει. Όταν έλεγα για παράδειγμα πολιτικά τραγούδια θα μπορούσα να τα ερμηνεύω και σε 10.000 άτομα σε ένα γήπεδο. Ήταν τέτοιο το είδος τη μουσικής που έφτανε και στη τελευταία κερκίδα. Αυτά που τραγουδάω όμως τώρα είναι πιο εσωστρεφή κομμάτια, απαιτούν άλλο περιβάλλον.<br /><br />Music Corner: Κάνετε σπάνια περιοδείες και συναυλίες. Γιατί;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Γιατί έχω μειώσει τις ανάγκες μου τόσο ώστε να μη χρειάζεται να δουλεύω συνεχώς. Θέλω η δουλειά μου να είναι εργασία και όχι δουλεία. Να δουλεύω μόνο όταν αισθάνομαι δημιουργικά. Αυτό είναι μια πολυτέλεια που την έχω κερδίσει. Το καταφέρνω όμως με το να περιορίζομαι στις ανάγκες μου, δηλαδή να ζω με ταπεινό τρόπο. Δεν έχω ακριβό αυτοκίνητο, δεν μένω σε έπαυλη… Αυτός ο τρόπος ζωής που έχω επιλέξει, μου επιτρέπει να κάνω πολύ μεγάλα διαστήματα παύσης. Είναι ένας ευλογημένος τρόπος ζωής.<br /><br />Music Corner: Είναι πιο εύκολο να συνεργάζεστε στα live σας με κάποιο μεγάλο όνομα ή με νέα παιδιά; Ή προτιμάτε τη μοναξιά;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Εξαρτάται από τον άνθρωπο. Από το ποιος είναι ο άλλος. Μου έχει τύχει να δουλέψω με ανθρώπους που είτε ήμασταν μαζί είτε δεν ήμασταν, δεν συναντηθήκαμε ποτέ και με άλλους που ήταν σαν να είναι το alter ego μου. Πάντως πιο πολύ μου αρέσουν οι μοναχικές δουλειές. Γιατί εκεί κάνω ότι μου κατέβει στο κεφάλι! Όταν είσαι μαζί με άλλον είσαι υποχρεωμένος να τον σεβαστείς. Αν δεν τον σέβεσαι θα είσαι μ…..ς! Είτε είναι νέος είτε παλιός, πρέπει να τον σέβεσαι, να σέβεσαι τον δικό του χώρο στη παράσταση…<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU2cl6H3u0nGdvImMxvLjmH2C06LTPIPI8QiOHJoGMdgxBWD-YjVysm7e3i2WGBwzmVNR31k1cUruUJyF8MM46IMOxn5duc8TFdWJT8scC1qpIONR7xx4ba6qP-tAiz7UCJY7Qj2vOUw/s1600-h/tsanaklidou_10_01_03.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 288px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU2cl6H3u0nGdvImMxvLjmH2C06LTPIPI8QiOHJoGMdgxBWD-YjVysm7e3i2WGBwzmVNR31k1cUruUJyF8MM46IMOxn5duc8TFdWJT8scC1qpIONR7xx4ba6qP-tAiz7UCJY7Qj2vOUw/s400/tsanaklidou_10_01_03.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5430810727489405202" /></a><br /><br />Music Corner: Μπορείτε να μου πείτε τρία τραγούδια σας που θεωρείτε τα σπουδαιότερα;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Από ποια άποψη, πόσο σπουδαία ήταν για μένα ή για τη καριέρα μου;<br /><br />Music Corner: Ας πούμε για σας.<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Εννοείται ότι είναι το «μαμά γερνάω», εννοείται ότι είναι οι «δρόμοι του Βερολίνου» του Σπανού, οι «μοίρες» του Κραουνάκη…<br /><br />Music Corner: (προσπαθώ να τη σταματήσω στα τρία κομμάτια αλλά …μάταια!)<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: …του Μιχάλη του Δέλτα όλος ο δίσκος, το «χρώμα της μέρας», οι συνεργασίες με τον Γιώργο Ανδρέου… Αυτά είναι στιγμές στη καριέρα μου που με αλλάξανε. Δεν θα σου πω δηλαδή για ένα τραγούδι από τον «παράξενο κόσμο» γιατί είναι όλος ο δίσκος. Και όσα πήρα από τις συνεργασίες μου με τον Γιώργο Ανδρέου, τα θεωρώ πολύ σημαντικά για μένα.<br /><br />Music Corner: Ζωή στο Πήλιο ή στην Αθήνα;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Πλέον ούτε στο ένα ούτε στο άλλο. Σε ένα ψηλό βουνό.<br /><br />Music Corner: Ξέρω πως κάποτε ήσασταν ερωτευμένη με το Πήλιο…<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Μα έχει πάρα πολύ κόσμο πια. Έγινε πολύ κοσμικό και τουριστικό και δεν μου αρέσει πλέον. Όταν πήγα ήταν ένα χωριουδάκι. Τώρα έβλεπα στη τηλεόραση το Γαρδίκι και μου άρεσε. Τα 2/3 του χρόνου έχει λέει χιόνι και μου άρεσε!<br /><br />Music Corner: Οπότε να υπολογίζουν οι κάτοικοι εκεί ποιον θα έχουν σε λίγο …συγκάτοικο;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: (γέλια) Δεν ξέρω. Θέλω όμως να πάω σε ένα βουνό που να έχει χιόνια και να είναι μακριά από τη κοσμική ζωή. Αυτό μ’ αρέσει πολύ.<br /><br />Music Corner: Αν είχατε μια ευχή για την Ελλάδα η οποία θα έπιανε (!), ποια ευχή θα ήταν;<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Ναι, να το ευχηθώ και σε μένα γιατί καμιά φορά κι εγώ παραιτούμαι… Είναι κρίμα που δεν την αγαπάμε πια τη χώρα μας. Αν την αγαπούσαμε θα ήμασταν διαφορετικοί. Άλλους πολιτικούς θα είχαμε, αλλιώς θα ήταν το περιβάλλον μας, δεν θα φοροδιαφεύγαμε, δεν θα κάναμε κομπίνες. Θα ‘θελα να γίνουμε λίγο καλύτεροι πολίτες. Πιο συνειδητοποιημένοι. Ως προς όλες μας τις επιλογές. Εντάξει, δεν σέβεσαι ένα κράτος που δεν σε σέβεται, όταν βλέπεις ότι οι υποδομές όλες υπολειτουργούν, τα νοσοκομεία είναι για φρίκη, δουλεύεις τόσα χρόνια και φτάνεις να πάρεις μια σύνταξη που δεν σου φτάνει ούτε για το νοίκι σου. Είναι πολύ λογικό σε τέτοιες συνθήκες να είσαι εχθρός του συστήματος. Γιατί το ίδιο το κράτος λειτουργεί εχθρικά απέναντί σου. Όμως το κράτος είμαστε κι εμείς. Πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς. Κι αν αλλάξουμε εμείς θα αλλάξει και το κράτος γιατί δεν θα έχει άλλα περιθώρια. Πρέπει ο καθένας από εμάς να αλλάξει τον εαυτό του.<br /><br />Music Corner: Να ξαναγαπήσουμε λοιπόν τη χώρα μας…<br /><br />Τάνια Τσανακλίδου: Να τιμήσουμε και να προστατέψουμε αυτό το τόπο…Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-89906636966507209442010-01-12T18:17:00.004+02:002010-01-12T18:22:33.575+02:00Η Τάνια Τσανακλίδου στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο<div align="center"><strong>"Απ' το άλφα ν' αρχίσω"</strong><br /><br /></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy47Y1-IBbA1K2zDVeNEApr1yrG-f04UBv0NvFw1yJCW9lPpHToDaWMDMvnjcL1_BeG1TAGpfhS4XKgZ8cmYupGbySmHEacIOc3bFMLw7vVrXVR_AQuaRZMNJO90SwZdsA6oulGEiQqg/s1600-h/16931_103867449633921_100000319982550_90870_3787474_n.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 275px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5425889073966316802" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy47Y1-IBbA1K2zDVeNEApr1yrG-f04UBv0NvFw1yJCW9lPpHToDaWMDMvnjcL1_BeG1TAGpfhS4XKgZ8cmYupGbySmHEacIOc3bFMLw7vVrXVR_AQuaRZMNJO90SwZdsA6oulGEiQqg/s400/16931_103867449633921_100000319982550_90870_3787474_n.jpg" /></a><br /><br />Η Τάνια Τσανακλίδου αλλάζει στέκι και από πρώτη Φλεβάρη και για κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.30, στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο της Λεωφόρου Συγγρού, φυλλομετράει ημερολόγια κι αισθήματα.<br />Για μια ακόμη φορά αλλάζει τρόπο, αλλάζει ήχο και με επτά υπέροχους μουσικούς μηδενίζει το κοντέρ και στήνει μια ολόφρεσκη παράσταση με αφορμή τον καινούργιο της δίσκο "Προσωπογραφία".<br />Ο Blaine Reinenger (των Tuxedomoon) συνομιλεί μουσικά μαζί της χαρίζοντας στην παράσταση την πολύτιμη διεθνή του εμπειρία.<br />Επιστρατεύονται απ' το θέατρο οι φίλοι της Έλλη (Παπακωσταντίνου) και Γιώργος (Γαβαλάς) για να φωτίσουν μαζί τη μαγεία των μικρών πραγμάτων.<br /><br />Μαζί της επί σκηνής:<br />Δημήτρης Μπαρμπαγάλας: Κιθάρες<br />Τάκης Φαραζής: Πιάνο<br />Αλέξανδρος Παρασκευόπουλος: Μπάσο<br />Άγγελος Πολυχρόνου: Κρουστά<br />Ηλίας Παρασκευόπουλος: Τύμπανα<br />Σπύρος Μανταλάς: Μαντολίνο, Γαλικό Κόρνο<br /><br />Ενορχηστρώσεις: Δημήτρης Μπαρμπαγάλας<br />Ηχοληψία: Γιώργος Καραγιαννίδης, Αργύρης Λιανός<br />Φωτισμοί: Περικλής ΜαθιέληςUnknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-28137613494988322912009-12-23T14:02:00.001+02:002010-01-11T14:11:15.391+02:00Δίφωνο - 23/12/2009<strong>«Αισθάνομαι ότι με αυτό το δίσκο κουνάω το μαντίλι. Είτε γιατί φεύγω είτε γιατί έρχομαι»<br /><br />συνέντευξη στη Μαριάνθη Πελεβάνη</strong><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3cVRPX9WXaiuiMBLB5tU60iddUYXv7PXl4pfxLKfvTUN9sK08kuTBBHc7Y39k_vA4UamtTKQYXAN9m1z7udyfEegPNs3kqK9w6sJ4wFT3XH6dnjBmGB9EM5viPFEIFd9js78pd2EnUQ/s1600-h/tsanaklidou1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 244px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3cVRPX9WXaiuiMBLB5tU60iddUYXv7PXl4pfxLKfvTUN9sK08kuTBBHc7Y39k_vA4UamtTKQYXAN9m1z7udyfEegPNs3kqK9w6sJ4wFT3XH6dnjBmGB9EM5viPFEIFd9js78pd2EnUQ/s400/tsanaklidou1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5425453458964352786" /></a><br /><br />Μεταξύ θεάτρου και μουσικής, μεταξύ εκρηκτικών παραστάσεων και ήσυχων διακοπών, μεταξύ απόλυτης ερμηνείας αισθημάτων και σχετικής αποδοχής τους, μεταξύ αποχαιρετισμού και καλωσορίσματος, σε αυτό ακριβώς το επικίνδυνο σημείο τού μεταξύ, η Τάνια Τσανακλίδου, ισορροπεί, συγκινείται, καταθέτει και μοιράζεται. <br />Τσάρλι Τσάπλιν, Χωρίς Ταυτότητα, Edith Piaf, Φίλε, Τα Τραγούδια Του Μπαρ, Μαμά Γερνάω, Αλλιώτικη Μέρα, Ναδίρ, Τραγούδια Του Παράξενου Κόσμου, Το Χρώμα Της Ημέρας, είναι τίτλοι των δίσκων της και της προσωπικής μυθολογίας της, αν και η ίδια γοητεύεται πια από τη ζωή και όχι από τους μύθους της. Προσωπογραφία, λοιπόν, ο τίτλος του νέου της δίσκου που περιέργως την εκφράζει. <br /><br /><strong>Ένας δίσκος κομμένος και ραμμένος στα μέτρα σας. Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι τα τραγούδια τα γράψατε εσείς. Αυτός ήταν ο στόχος;</strong><br />Στόχος δεν υπήρχε. Ο δίσκος αυτός απλώς προέκυψε. Τα τελευταία χρόνια είχα παραιτηθεί από αυτή την ιδέα, δεν έψαχνα τραγούδια. Δεν με ενδιέφερε καθόλου να κάνω δίσκο. Συνάντησα, λοιπόν, μια μέρα τυχαία τον Πάνο τον Μπάρλο: είναι ο άνθρωπος που υπογράφει την παραγωγή του δίσκου. Μου λέει, λοιπόν: «Γιατί δεν κάνεις καινούργιο δίσκο;». Του λέω: «Άσε με, πού να βρω τραγούδια να μου αρέσουν, δεν νομίζω πως έχει και κανένα νόημα». «Κι αν σου βρω εγώ τραγούδια;». Συνέχισα να είμαι διστακτική, αλλά κι αυτός επέμενε. «Αν σου βρω τραγούδια που να σου κάνουν;». «Εάν μου βρεις» του λέω «τραγούδια που θα με συγκινήσουν, θα με ενεργοποιήσουν, με χαρά». Μέσα σε μια εβδομάδα μου έφερε τα πρώτα τραγούδια και ήταν εξαιρετικά. Δύο της Ελεάνας Βραχάλη και του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου και δύο του Θοδωρή Οικονόμου. Η Ελεάνα ερχόταν πάντα στις εμφανίσεις μου και με αγαπάει, τα τραγούδια του Θοδωρή είναι θεατρικά, άρα με αφορούν. Μου άρεσαν, και ο Πάνος παίρνει αμέσως στο τηλέφωνο την Ελεάνα και της λέει: «Η Τσανακλίδου διάλεξε τα τραγούδια σου». Το ίδιο βράδυ η Ελεάνα κάθισε κι έγραψε για μένα το Εγώ για δύο. Έτσι, τα τραγούδια γίνανε πέντε. Αμέσως μετά μού φέρνει τα τραγούδια του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και του Θέμη Καραμουρατίδη. Μου άρεσαν επίσης πολύ. Παίρνω λοιπόν στο τηλέφωνο τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και του ζητάω να μου γράψει ένα τραγούδι. Ο Λαυρέντης ανταποκρίθηκε αμέσως με χαρά. Στη συνέχεια ήρθαν και άλλα τραγούδια, επέλεξα όμως να κρατήσω μόνο το πρώτο υλικό: λίγα και καλά. Τα τραγούδια ήρθαν και με συνάντησαν μόνα τους. Το παράξενο είναι πως μοιάζουν σαν να τα έγραψα εγώ. Ναι, αυτό ήταν συγκλονιστικό. <br /><br /><strong>Λιτές ενορχηστρώσεις, πιάνο, κιθάρα, ακορντεόν ατμόσφαιρα.</strong><br />Ναι. Το μόνο μου θέμα ήταν πώς τα τραγούδια θα αποκτούσαν ενιαία ατμόσφαιρα, ειρμό, γιατί δεν μου αρέσουν τα ατάκτως ερριμμένα. Πώς θα γίνονταν οι ενορχηστρώσεις, δηλαδή, αυτό με προβλημάτισε μόνο. Τη σειρά την ήξερα ή μάλλον την είχα φανταστεί από την πρώτη στιγμή. Μπήκα λοιπόν στο στούντιο και τα ηχογράφησα μια κι έξω, αφού τα είχα μελετήσει προηγουμένως. Η ηχοληψία τέλειωσε σύντομα. Γίνανε όλα πολύ εύκολα. <br /><br /><strong>Είναι ένας δίσκος-κατάθεση. Δεν έχει καμία πρόθεση ούτε να πειραματιστεί ούτε να αναζητήσει ούτε να προτείνει.</strong><br />Έτσι είναι, δεν έχει τέτοια πρόθεση. Τίποτα από αυτά. Δεν υπήρχε καμία άλλη σκέψη, πρώτη ή δεύτερη. Απλώς συγκινούμαι, καταθέτω, μοιράζομαι: αυτά τα τρία ρήματα. <br /><br /><strong>Αν και επικοινωνιακός, στο βάθος είναι εσωστρεφής.</strong><br />Δεν νομίζω πως είναι εσωστρεφής. Έχω κάνει πιο εσωστρεφείς δίσκους. Δεν ξέρω βέβαια εσείς πώς τον ακούτε. Νομίζω όμως ότι απλώς μιλάει γι’ αυτά που πρέπει να μιλούν τα τραγούδια. Για αυτά που μας καίνε.<br /><br /><strong>Είναι σίγουρα ερωτικός και χαμηλοφωτισμένος.</strong><br />Περιέργως ερωτικός, γιατί βρίσκομαι στην ηλικία απόσυρσης από τον έρωτα. Επέλεξα συνειδητά να αποσυρθώ. Μήπως αυτά τα τραγούδια ήρθαν ακριβώς για να με τιμωρήσουν που έχω αποσυρθεί, για να μου θυμίσουν την αιώνια κινητήρια δύναμη του έρωτα; Μπορεί. <br /><br /><strong>Προς τι αυτή η πικρή επιλογή;</strong><br />Όταν φτάσεις πενήντα επτά χρόνων κινδυνεύεις να γίνεις γελοίος, αν δεν αποσυρθείς. <br /><br /><strong>Οι άνθρωποι ερωτεύονται και στα εβδομήντα πέντε τους.</strong><br />Ναι, αλλά όχι με την τρέλα που ερωτεύονται οι νέοι. Αν και λένε πως οι γεροντοέρωτες είναι πιο ζόρικοι και πιο τραυματικοί, σε τρελαίνουν. Εύχομαι να μη μου συμβεί κάτι τέτοιο. Βέβαια, μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλη κουβέντα μην πεις. Ας με φυλάξει ο Θεός. <br /><br /><strong>Τα τραγούδια αυτά σάς εκφράζουν τόσο απόλυτα, όσο τα ερμηνεύετε;</strong><br />Έτσι ακριβώς. Με εκφράζουν εκατό τοις εκατό. Αυτά είναι το εκπληκτικό.<br /><br /><strong>Ενώ –όπως λέτε– δεν νιώθετε τώρα έτσι. Δεν είστε σε αυτή τη φάση.</strong><br />Ναι, είναι παράξενο. Αισθάνομαι ότι με αυτό το δίσκο κουνάω το μαντίλι. Είτε γιατί φεύγω είτε γιατί έρχομαι. <br /><br /><strong>Αποχαιρετισμός και καλωσόρισμα.</strong><br />Μάλλον. <br /><br /><strong>Μήπως τα τραγούδια είναι αυτά που είναι, ως ένα βαθμό χάριν της περσόνας σας, του προσωπικού σας μύθου;</strong><br />Τι θα πει προσωπικός μύθος; Δεν υπάρχει προσωπικός μύθος. Αυτά είναι για τους επαγγελματίες.<br /><br /><strong>Όχι, δεν μιλώ με επαγγελματικούς όρους. Στο βαθμό που καθένας φροντίζει και χτίζει τον προσωπικό του μύθο. </strong><br />Όταν μεγαλώνεις και παραμένεις εγκλωβισμένος σε μυθολογίες, είσαι ανόητος. Σημαίνει ότι δεν κατάλαβες τίποτα από τη ζωή σου. Από κάποια στιγμή κι έπειτα δεν υπάρχουν μυθολογίες, υπάρχουν βιώματα. Δεν υπάρχει μύθος, υπάρχει ζωή. Όταν ο χρόνος αρχίζει να μετράει αντίστροφα, δεν σε ενδιαφέρουν ούτε η δική σου πιθανή μυθολογία ούτε οι μυθολογίες των άλλων. Επικεντρώνεσαι, επιτέλους, στην ουσία των πραγμάτων, στην αλήθεια., η οποία είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα, πιο γοητευτική, πιο συγκινητική. <br /><br /><strong>Προτιμάτε την ημέρα ή τη νύχτα;</strong><br />Τώρα πια την ημέρα, ενώ κάποτε ήμουν νυχτερινός τύπος. Από παιδάκι μού ήταν αδύνατον να ξυπνήσω το πρωί. Τώρα ξυπνάω στις επτά –έξι καμιά φορά– και μου αρέσει πολύ. Το βράδυ πέφτω στο κρεβάτι στις έντεκα. Όταν βέβαια βγω –σπάνια– παίρνω και τα κλειδιά απ’ το μαγαζί, του δίνω και καταλαβαίνει. <br /><br /><strong>Ζείτε τη ζωή, όπως φαίνεται, δίχως φόβο και με πολύ πάθος;</strong><br />Όχι, έχω φόβους. Παλεύω όμως μαζί τους διαρκώς, επειδή ο φόβος είναι ανελευθερία. Θέλω να προεκτείνω την ελευθερία μου και ο φόβος δεν μ’ αφήνει.<br /><br /><strong>Είχε πάντα την ίδια θέση μέσα σας ο φόβος;</strong><br />Αλλάζει. Οι φόβοι κάθε φορά, σε κάθε φάση, είναι διαφορετικοί. Βέβαια, πώς ορίζουμε και το φόβο. Ας πούμε, ποτέ δεν φοβήθηκα να βγω από το σπίτι μου, να περπατήσω ελεύθερα. Όταν ήμουν νεότερη, δεν φοβόμουν να μπω σε μια σχέση, τώρα φοβάμαι. Μικρή φοβόμουν το σκοτάδι, γι’ αυτό και περίμενα να φύγει η νύχτα για να κοιμηθώ, τώρα δεν το φοβάμαι το σκοτάδι, τώρα το εμπιστεύομαι. Πάντα υπάρχει κάτι που δεν μας επιτρέπει να δούμε μια πλευρά του εαυτού μας. Εγώ συνέχεια εκπλήσσομαι ανακαλύπτοντας νέες πτυχές του εαυτού μου ή άλλες που νόμιζα ότι τις είχα ξεπεράσει και τις βρίσκω μπροστά μου να μού βγάζουν τη γλώσσα. <br /><br /><strong>Μήπως υπάρχει κάποιος πυρήνας που παραμένει αναλλοίωτος; Αλλάζουμε οι άνθρωποι; Έχετε δει ανθρώπους, όντως, να αλλάζουν;</strong><br />Παρ’ όλα αυτά αλλάζουμε. Υπάρχει, ναι, ένας πυρήνας σταθερός, αλλά γενικά αλλάζουμε. Και έχω δει ανθρώπους να αλλάζουν και προς το καλύτερο και προς το χειρότερο. Το παρήγορο είναι πως μπορούμε να αλλάζουμε προς το καλύτερο. <br /><br /><strong>Συχνότερα στον ουρανό ή στον γκρεμό;</strong><br />Όσο στον γκρεμό τόσο στον ουρανό. Είναι σαν το τραμπαλίνο. Δεν πας ψηλά, αν δεν καταδυθείς κιόλας. Από σένα εξαρτάται πόση δύναμη θα βάλεις, πόσο ψηλά θέλεις να φτάσεις και πόσο κάτω αντέχεις να πέσεις. <br /><br /><strong>Τα καινούργια τραγούδια σας κουβαλούν όσο έρωτα τόσο μοναξιά.</strong><br />Αφήνουν όμως το παράθυρο ανοιχτό. Ειδικά το τέλος είναι μες στο φως. Ο Παράδεισος, του Σταύρου Σταύρου, ένα εξαιρετικό, κατά τη γνώμη μου τραγούδι, και μετά η Έξοδος. <br /><br /><strong>Ένας πολύ νέος στιχουργός με τόσο βάθος;</strong><br />Απίστευτο. Και είναι είκοσι ενός χρόνων. Είναι Κύπριος και τώρα σπουδάζει στο Λονδίνο. Τον γνώρισα μέσω του facebook. <br /><br /><strong>Ήταν θαυμαστής σας. Είχε στείλει στο Δίφωνο ένα e-mail με το βιογραφικό του και διάφορες σκέψεις του. Επικοινωνήσαμε λοιπόν και δημοσιεύσαμε στο περιοδικό κάποια κείμενά του. Το πρώτο ήταν μια φανταστική ιστορία, όπου συναντιόσασταν εσείς με τον Τσάρλι Τσάπλιν. Αυτός έπαιζε πιάνο κι εσείς τραγουδούσατε εν μέσω πολύ γοητευτικών διαλόγων σας.</strong><br />Αλήθεια; Δεν το πιστεύω. Δεν το ήξερα. Συγκινούμαι πολύ. Θέλω να το διαβάσω. Τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίο. Τι ωραία! Δόξα τω Θεώ.<br /><br /><strong>Στο τέλος, με τον Παράδεισο και την Έξοδο, ένα ηλεκτρονικό κομμάτι, το remix του Μιχάλη Δέλτα, αφήσατε λοιπόν το παράθυρο ανοιχτό;</strong><br />Ναι για την ελπίδα. Η Έξοδος ήταν μια δική μου ιδέα. Ζήτησα από τον Μιχάλη στη μέση του κομματιού να μπει ένα βαλσάκι σαν καρουζέλ και το τραγουδάκι της μικρής Ανδρομάχης και, μετά, να ακολουθήσουν οι στίχοι των τραγουδιών. Μπήκα λοιπόν στο στούντιο κι άρχισα να λέω στίχους από τα τραγούδια, όπως μου έρχονταν στο κεφάλι. Τη στιγμή που τελείωνε η μουσική, έλεγα: Από το Α να αρχίσω. Σχεδόν μεταφυσικό. Μια υπόσχεση. <br /><br /><strong>Φαίνεται πως σας αρέσει η ηλεκτρονική μουσική. </strong><br />Πολύ. Ακούω πολύ ηλεκτρονική μουσική και ροκ. Γιατί μ’ αρέσει και να χορεύω. Μου αρέσει να ακούω Στέρεο Νόβα, Massive Attack, Portishead, Bjiork. <br /><br /><strong>Επιλέξατε νέους ανθρώπους κυρίως στο δίσκο σας.</strong><br />Δεν έχω τέτοια στεγανά, ακριβώς. Το μόνο που δεν ήθελα ήταν να μου επιβληθεί η άποψη ή η αισθητική κάποιου τρίτου. Γι’ αυτό έκανα εξάλλου πολυσυλλεκτικό δίσκο. Γιατί, όταν φτιάχνεις δίσκο με έναν δημιουργό ή με σταθερούς δημιουργούς, οφείλεις να ακολουθήσεις και το δικό τους όραμα. Εγώ, σε αυτή τη φάση, δεν ήθελα να ακολουθήσω τίποτα παρά μόνο το ένστικτό μου. Επιθυμούσα ελευθερία σε αυτή τη φάση. Γι’ αυτό και τον έκανα μόνη μου και, αφού πήγε το κόστος στα ύψη και έπειτα από συμβουλές φίλων μου, αποφάσισα να τον δώσω σε εταιρεία. <br /><br /><strong>Σε εφημερίδα θα τον δίνατε;</strong><br />Δεν θέλω να πω μεγάλη κουβέντα. Δεν θέλω, όμως, από την άλλη, να αγοράζουν το δίσκο άνθρωποι που δεν τον επιθυμούν. Θέλω αυτός που τον επιθυμεί να πηγαίνει μόνος του και να τον παίρνει. Ενώ η εφημερίδα μπαίνει σε όλα τα σπίτια.<br /><br /><strong>Μα για κάποιους, αυτό ακριβώς είναι το επιχείρημα για να διατίθενται οι δίσκοι με τις εφημερίδες: ότι θα μπουν σε όλα τα σπίτια.</strong><br />Όχι, δεν με ενδιαφέρει να μπω σε όλα τα σπίτια. Σε πολλά σπίτια δεν έχω να πω τίποτα. Απλώς θα έχουν ένα σκουπίδι παραπάνω. Δεν θέλω να είμαι ένα σκουπίδι παραπάνω στα ξένα σπίτια. Πάω να αγοράσω μια εφημερίδα και αναγκάζομαι να πάρω κι ένα σωρό άλλα πράγματα. Θέλω μια εφημερίδα σκέτη. Από την άλλη, ελπίζω να μη βρεθώ σε θέση που θα αναγκαστώ να το κάνω. Δεν κατηγορώ κανέναν. Παλιά ήμουν πιο αφοριστική, πιο καταγγελτική, τώρα μαζεύτηκα. Δεν μπορούμε να μπούμε στη θέση του άλλου και να καταλάβουμε τι συμβαίνει, πώς νιώθει. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι έφερε τον καθένα σε αυτή τη θέση. Κάποιοι βρίσκονται σε οικονομικό στρίμωγμα και δεν έχουν άλλη διέξοδο.<br /><br /><strong>Δεν φαίνεται πάντως ότι τουλάχιστον οι περισσότεροι οδηγούνται σε αυτή την απόφαση από την οικονομική ανάγκη.</strong><br />Δεν μπορούμε να είμαστε μέσα στο σπίτι τους ούτε μέσα στην ψυχή τους. <br /><br /><strong>Στην ψυχή, σίγουρα. Εκεί πηγάζουν όλα: ματαιοδοξίες και άλλα δεινά.</strong><br />Είναι ανθρώπινο, όταν βρεθείς κάποτε σε μια κρίσιμη στιγμή και πεις «μάλλον τέλειωσα, ας κάνω κάτι απελπισμένα να υπάρξω». Είναι σαν τις πλαστικές που κάνουν οι γυναίκες, τις οποίες επίσης είχα κατηγορήσει, αλλά τώρα όχι. Λέω, καλά ξέρεις πώς είναι ευτυχισμένη ή δυστυχισμένη η άλλη, τι μιλάς; Αν την παράτησε ο άντρας της και είναι σε απόγνωση, τη ρωτάς; Όχι ότι δεν υπάρχουν και νούμερα. Υπάρχουν και γελοιότητες, αλλά υπάρχουν και γυναίκες που, αν δεν το έκαναν, δεν θα μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. <br /><br /><strong>Γίνεστε πιο μετρημένη και θυμώνετε λιγότερο;</strong><br />Προσπαθώ να κατανοήσω όσο μπορώ και να σεβαστώ βαθύτερα τον ανθρώπινο πόνο. Και ’γω, όπως όλοι, έχω πονέσει. Υπάρχουν άνθρωποι ανάλγητοι, αυτούς τους απεχθάνομαι. Μου λέει, όμως, ένας φίλος μου: «Έχεις κάτσει ποτέ με αυτόν τον ανάλγητο, να δεις τι κρύβει, τι συμβαίνει;». Ναι, νομίζω πως, αν ψάξουμε, ανθρωπιά υπάρχει σε όλους. Κάτι όμως μπορεί και να τους κάνει απάνθρωπους. Τότε εξοργίζομαι. Θυμώνω με τους ανθρώπους που αγαπώ όταν κάνουν πράγματα κατώτερα των δυνατοτήτων τους. Επειδή τους αγαπώ και θέλω να τους βλέπω σπουδαίους, όπως οι μάνες τα παιδιά.<br /><br /><strong>Πώς γαληνεύετε;</strong><br />Με τη φύση, είναι καταπραϋντική. Μου αρέσει η θάλασσα, αλλά λατρεύω τα βουνά και τα δάση. Το χιόνι και η ησυχία του είναι η μεγαλύτερή μου ευτυχία. Μόλις χιονίσει βγαίνω έξω. <br /><br /><strong>Με τη μοναξιά νιώθετε συμφιλίωση;</strong><br />Είμαι μια χαρά συμφιλιωμένη και μου αρέσει και πολύ. Δεν μπορώ τον πολύ συγχρωτισμό, θέλω κάποιες ώρες να είμαι μόνη μου, αλλιώς σαλτάρω. Ακόμη κι όταν είμαι στη δουλειά, σε παραστάσεις, θέλω την ησυχία μου, κάποιες στιγμές μοναχή μου. Γι’ αυτό δεν αντέχω στο καμαρίνι άλλον άνθρωπο. Αν δεν ησυχάσω μόνη μου πριν βγω, βγαίνω ταραγμένη, δεν είμαι εκεί, λείπω. Δεν είναι ότι αυτοσυγκεντρώνομαι και τέτοια, απλώς αφήνομαι στην ησυχία, το έχω ανάγκη. Σε μια τρύπα, ναι, αλλά μόνη μου. Από μικρή ήμουν μοναχικός τύπος. <br /><br /><strong>Παρακολουθείτε, ωστόσο, αυτά που συμβαίνουν γύρω, καλά και κακά;</strong><br />Ναι νοιάζομαι και παρακολουθώ. Με θλίβει συχνά η κοινωνική πραγματικότητα. Κι αν σκεφτούμε πως στην αρχή τού εικοστού αιώνα γεννήθηκαν και έδρασαν τόσο μεγάλοι φιλόσοφοι, ποιητές, ζωγράφοι, μουσικοί, διανοούμενοι, αρχιτέκτονες, τόσα κινήματα. Αλλά έτσι εξελίσσεται η ζωή, με κύκλους που ανοίγουν και κλείνουν. Όσο για τα καλλιτεχνικά, για παράδειγμα, αν θέλω να δω μια παράσταση, για την οποία συνήθως ακούω πρώτα γνώμες, δεν θα πάω ποτέ στην πρεμιέρα και, όταν πάω άλλη μέρα, θα κάτσω κάπου πίσω, το ευχαριστιέμαι πιο πολύ. Επίσης παρακολουθώ κρατώντας αποστάσεις και έχοντας, ευτυχώς ή δυστυχώς, τις επιφυλάξεις μου. Ο χώρος αυτός των δημόσιων προσώπων, των καλλιτεχνών, των δημοσιογράφων, των παραγόντων σήμερα είναι γεμάτος αναξιοπρέπεια, δουλικότητα, υποκρισία, ιδιοτέλεια, ψέμα. Δεν είναι όλοι έτσι, αλλά είναι πολλοί. Ο Αίσωπος είπε: «Ανθρώπων έκαστος δύο πήρας φέρει, την μεν έμπροσθεν τη δε όπισθεν». Ο άνθρωπος, δηλαδή, δυο καμπούρες φέρει. Αυτή που είναι πίσω του τη βλέπουν οι άλλοι, ενώ αυτός βλέπει μόνο όλων των άλλων μπροστά του. Όλοι κρίνουν όλους, εξαιρουμένων των εαυτών τους.<br /><br /><strong>Πάντα γι’ άλλους μιλάμε, έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε. Έχετε ακούσει τον καινούργιο δίσκο της Χάρις Αλεξίου;</strong><br />Τον αγόρασα χθες στο αεροδρόμιο. Σήμερα το πρωί ξύπνησα, καθάρισα τις τρίχες του σκύλου μου, τού Μηνά, έφτιαξα τον καφέ μου κι έβαλα να ακούσω το δίσκο. Συγκλονίστηκα. Ήταν ένα δώρο. Έκανα γιορτή. Την έχω αγαπάω βαθιά. Ο δίσκος είναι εξαιρετικός.<br /><br /><strong>Οι στίχοι της; </strong><br />Δεν παίζονται. Το άτομο γενικά δεν παίζεται. <br /><br /><strong>Είχαμε, ως ακροατές, την τύχη να υποδεχτούμε ταυτόχρονα τους καινούργιους προσωπικούς δίσκους δυο αγαπημένων τραγουδιστριών.</strong><br />Σας ευχαριστώ που το αντιμετωπίζετε έτσι. Μακάρι. Να πω ότι, όταν διάβασα το σημείωμά της στο δίσκο, έβαλα τα κλάματα. <br /><br /><strong>Έχετε συνεργαστεί μαζί επί σκηνής μόνο το 1981, στο Ζυγό. Αλεξίου, Πάριος, Τσανακλίδου. Γιατί δεν συνεργάζεστε πάλι, θα ήταν επιθυμία και ευχάριστη έκπληξη για πάρα πολλούς να σας δουν μαζί στη σκηνή, θα αποτελέσει το γεγονός για όσους αγαπούν το ελληνικό τραγούδι.</strong><br />Μακάρι να συμβεί αυτό. Και μόνο η συγκίνηση να την ακούω κάθε βράδυ, μου αρκεί. Θα το χαρώ πάρα πολύ αυτό το γλέντι, αν γίνει.<br /><br /><strong>Για την ώρα τι έχετε προγραμματίσει. Θα μας πείτε ζωντανά τα καινούργια τραγούδια σας;</strong><br />Ναι, βέβαια. Προς τον Φλεβάρη στο Ζυγό.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-59866406337876894732009-12-07T11:49:00.001+02:002009-12-09T11:56:11.059+02:00Καθημερινή - 07/12/2009<strong>Οι Μηλιές της Τάνιας Τσανακλίδου<br />H τραγουδίστρια μας ξεναγεί στο πηλιορείτικο χωριό που έγινε δικό της - εκεί αποκατέστησε τη σχέση της με τη φύση και περνάει, πια, τους μισούς μήνες του χρόνου <br /><br />κείμενο: Τασούλα Επτακοίλη, φωτογραφίες: Les Meyers</strong><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_K2xMF6Tl_8X5KxOtBQHNfttv2vaPZaYJuYwH1S-lpaSnJB_JZ8Qct4Gb0NfBkCkqMrEE2eC2yOrf4wkbq56LPx-rZ5L36XaEkdGJs44idRXoluo8w-c9GijAo6gClHncudhVWItXHA/s1600-h/milies1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 202px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_K2xMF6Tl_8X5KxOtBQHNfttv2vaPZaYJuYwH1S-lpaSnJB_JZ8Qct4Gb0NfBkCkqMrEE2eC2yOrf4wkbq56LPx-rZ5L36XaEkdGJs44idRXoluo8w-c9GijAo6gClHncudhVWItXHA/s400/milies1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413172996470416818" /></a><br /><br />Οσοι έχουν πάει έστω και μία φορά εκεί επιμένουν πως οι Μηλιές - σε απόσταση μόλις 28 χλμ. από το Βόλο - δεν πήραν τυχαία το όνομα του βιβλικού... πειρασμού: σε κάνουν να χάσεις το μυαλό σου. Ηταν 1975 όταν η Τάνια Τσανακλίδου τις πρωτογνώρισε. Βρέθηκε εκεί, με φίλους, σε μια εκδρομή που έμελλε να αλλάξει τη ζωή της. «Είδα για πρώτη φορά αυτό τον τόπο και έπαθα σοκ», θυμάται σήμερα. «Ηταν ένα ποίημα! Είπα: εγώ εδώ θέλω να ζήσω. Από εκείνη την ημέρα, με κάθε ευκαιρία, ερχόμουν στο Πήλιο. Και ας δούλευα σαν το σκυλί εκείνα τα χρόνια. Και ας είχα μόνο μία ημέρα ρεπό την εβδομάδα. Μέχρι που το 1982 βρήκα ένα παλιό ρημαγμένο σπίτι και το αγόρασα. Δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο, μη φανταστείς. Τρεις ανακαινίσεις έχω κάνει μέχρι τώρα. Μια σταλιά σπιτάκι, αλλά το 'χω πληρώσει σαν βίλα...» λέει και γελάει. Μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη, η τραγουδίστρια είχε μάθει να έχει καθημερινά σημείο αναφοράς τη θάλασσα. Νόμιζε πως στο βουνό θα ένιωθε άβολα. «Το Πήλιο με διέψευσε. Τελικά, το βουνό ήταν που μου άρεσε από πάντα, αλλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Βέβαια, μη νομίζεις ότι εδώ η θάλασσα είναι απούσα. Κάθε άλλο. Από το παράθυρο του σαλονιού, ο Παγασητικός μού γνέφει από το βάθος...»<br /><br /><strong>«ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ SPA!»</strong><br /><br />Τα τελευταία χρόνια έχει καταφέρει αυτό που κάποτε της φαινόταν μακρινό όνειρο: να μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στην Αθήνα και στο Πήλιο - έξι μήνες στο Παγκράτι και άλλοι έξι στις Μηλιές. «Οταν πρέπει να δουλεύω, την ανέχομαι την πόλη. Αλλά το μυαλό μου είναι στο χωριό. Ιδιαίτερα το φθινόπωρο και το χειμώνα, που είναι οι αγαπημένες μου εποχές - και οι καλύτερες για να επισκεφτεί κάποιος το Πήλιο. Αυτό που «εισβάλλει» από το παράθυρό σου κάθε φορά που βρέχει είναι άλλο πράγμα. Πώς να το περιγράψω; Νιώθεις σαν να έχεις πάει στο καλύτερο spa! Στις Μηλιές κάθε φορά έρχομαι για να κλείσω έναν κύκλο: μετά την ένταση και την κούραση της δουλειάς, η αποφόρτιση και η επανεκκίνηση».<br /><br />Τη ρωτώ αν φοβάται την απομόνωση και τη μοναξιά· όταν νυχτώνει και το χιόνι αρχίζει να πέφτει. «Κάποτε, το ομολογώ, φοβόμουν λίγο. Τώρα όμως στη ζωή μου υπάρχει ο Μηνάς και με προστατεύει». Ο Μηνάς είναι ένας ημίαιμος σκύλος τον οποίο η Τάνια Τσανακλίδου μάζεψε πριν από μερικά χρόνια, ταλαιπωρημένο, από το δρόμο και από τότε είναι αχώριστοι. Ομως, στις Μηλιές έχει αποκτήσει κι άλλους φίλους. «Με νοιάζονται εδώ οι άνθρωποι. Με αγαπούν. Κι εγώ τους αγαπώ. Και ιδιαίτερα τη Μαιρούλα, την κουμπάρα μου, που φροντίζει και τον Μηνά όταν πρέπει να λείψω...»<br /><br />Και όταν επιστρέφει στο Πήλιο; Η Τάνια «γειώνεται». Βάζει τη φόρμα της, αφήνει τα μαλλιά της αχτένιστα και βγαίνει στον μικρό κήπο της. «Αγαπώ το χώμα. Η επαφή μαζί του είναι θεραπευτική. Εχω πολλά λουλούδια και κάμποσα δέντρα: καρυδιά, αμυγδαλιά, μηλιά, δύο βερικοκιές, κερασιά και μια γλυσίνα που κοντεύει να πνίξει το σπίτι κι εμένα μαζί, αλλά, όταν ανθίζει, είναι μαγεία. Και μη νομίζεις ότι ξέρω και πολλά για τη φροντίδα τους. Ο,τι μου κατεβαίνει στην γκλάβα κάνω, αλλά, μια χρονιά, κατάφερα να φάω και ντομάτες από τα χεράκια μου!»<br /><br /><strong>«ΑΥΤΟΣ Ο ΤΟΠΟΣ ΜΕ ΣΚΛΑΒΩΣΕ»</strong><br /><br />Η αγάπη για τη φύση είναι ένα από τα «μαθήματα» που η Τάνια Τσανακλίδου πήρε εδώ στις Μηλιές. Μετά τις φωτιές του καλοκαιριού του 2007, μάλιστα, έγινε αντιπρόεδρος στον εθελοντικό φορέα που έφτιαξαν οι ντόπιοι για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Εκανε και βάρδιες στο δάσος. Το 'χει, άλλωστε, πει πολλές φορές: «Η πιο σοβαρή αριστερή πρόταση σήμερα έρχεται από την οικολογία»...<br /><br />Δεν είναι, όμως, όλα ρόδινα. Η Τάνια ανησυχεί πολύ για την οικοδομική έκρηξη των τελευταίων ετών σε έναν ιστορικό οικισμό όπως οι Μηλιές. «Ερχονται και χτίζουν επαύλεις των 1.000 τ.μ. Και πισίνες. Αποχετευτικό σύστημα δεν υπάρχει και τα νερά, με όλα τα χημικά, πέφτουν στο χώμα. Χώρια που οι περισσότερες κατασκευές είναι επιθετικές, τερατώδεις. Τι το θέλεις το ανάκτορο στο βουνό; Να δείξεις πως έχεις λεφτά; Οι πραγματικοί εύποροι δεν είναι προκλητικοί και επιδειξιομανείς. Μόνο οι νεόπλουτοι. Ισα-ίσα για να ενοχλήσουν, για να πικάρουν τον γείτονα...»<br /><br />Δεν κλείσαμε, όμως, με αυτή την πικρή γεύση την κουβέντα μας. Θα ήταν άδικο γι' αυτό τον πανέμορφο τόπο.<br /><br />Η Τάνια τρέχει και φέρνει ένα κείμενο που έγραψε, μερικά χρόνια πριν, για τις Μηλιές. Μου το διαβάζει συγκινημένη: «Οποιος δεν έχει μεθύσει ποτέ απ' το άρωμα του δάσους μετά τη βροχή, όποιος δεν τύλιξε τη μοναξιά του με την ομίχλη και την αντάρα, όποιος δεν διάβασε τη μοίρα του στις αστρικές διαδρομές τις νύχτες χωρίς φεγγάρι, όποιος δεν έριξε το σώμα του στις θάλασσες του τόπου αυτού και δεν περπάτησε του φεγγαριού το δρόμο, έτσι καθώς χαράζεται στα σκοτεινά νερά, όποιος δεν αφουγκράστηκε τη σιωπή του κόσμου την ώρα που χιονίζει, αυτός λοιπόν ποτέ δεν θα καταλάβει γιατί αυτός ο τόπος με «σκλάβωσε» και με ελευθέρωσε την ίδια στιγμή, χαρίζοντάς μου πατρίδα, καταφύγιο, σκήτη και ένα όνειρο χειροπιαστό και ανθρώπινο».<br /><br /><strong>ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΑΝΙΑΣ </strong><br /><br /><strong>Τι να αγοράσετε:</strong><br />«Γλυκά κουταλιού, φτιαγμένα από τις γυναίκες του συνεταιρισμού, από το κατάστημα «Γλυκιά Γωνιά» της Μαίρης. Και, οπωσδήποτε, μήλο! Το όνομα του χωριού, άλλωστε, «δικαιολογείται» απόλυτα και από τους πολλούς μηλεώνες του, από τους οποίους παράγονται περισσότεροι από 500 τόνοι φιρίκια και περίπου 1.500 τόνοι μήλα άλλων ποικιλιών». (τηλ. 6973-310.272)<br /><br /><strong>Πού να ξαποστάσετε:</strong><br />«Στο πολύ όμορφο παραδοσιακό καφενείο «Αννα, να ένα μήλο», στον κεντρικό δρόμο, λίγο πριν από την πλατεία. Εκεί θα βρείτε μερακλίδικους καφέδες και ωραία γλυκά, σε ένα ιδιαίτερο περιβάλλον». (τηλ. 24230-86.889)<br /><br /><strong>Πού να φάτε:</strong><br />«Δύο προτάσεις θα κάνω. Κατ' αρχάς, στο «Σαλκίμι» (έτσι ονόμαζαν οι Μικρασιάτες το διακοσμητικό φυτό γλυσίνα), την ταβέρνα του Αντώνη, που βρίσκεται δίπλα στην κεντρική πλατεία του χωριού, απέναντι από το καμπαναριό της εκκλησίας, θα βρείτε αυθεντική πηλιορείτικη κουζίνα αλλά και μικρασιάτικες συνταγές. (τηλ. 24230-86.010)<br />Επίσης, υπάρχει και το «Λιοστάσι», που θα συναντήσετε στην αριστερή πλευρά του δρόμου, λίγο πριν μπείτε στις Μηλιές. Το έχουν δύο συμπαθέστατοι νέοι άνθρωποι που αποφάσισαν να έρθουν εδώ για να μεγαλώσουν το παιδί τους. Και μαγειρεύουν και εξαιρετικά!» (τηλ. 24230-86.082)<br /><br /><strong>Πού να περπατήσετε:</strong><br />Το φθινόπωρο και το χειμώνα, που το βουνό γεμίζει χρώματα, δεν υπάρχει καλύτερος περίπατος από τη διαδρομή Μηλιές - Βυζίτσα. Η απόσταση που χωρίζει τα δύο χωριά δεν είναι μεγάλη, ο δρόμος είναι βατός και υπάρχουν πολλές και πανέμορφες πέτρινες βρύσες, για να ξαποστάσετε και να ξεδιψάσετε...»<br /><br /><strong>Τα δικά μου «αξιοθέατα»</strong><br />• Ο παλιός σταθμός των Μηλεών είναι από τα πιο μαγικά μέρη που έχω δει στη ζωή μου. Και έχει δίπλα του ένα υπέροχο ρέμα, από τα ελάχιστα της περιοχής που έχουν κρατήσει τα νερά τους. Ως πότε άραγε;<br />• Εκπληκτική είναι και η εκκλησία μας, αφιερωμένη στους Παμμέγιστους Ταξιάρχες Μιχαήλ και Γαβριήλ, μια τρίκλιτη βασιλική με δώδεκα εσωτερικούς τρούλους και ένα μοναδικό ξυλόγλυπτο τέμπλο. Λένε πως φτιάχτηκε από Ηπειρώτες τεχνίτες.<br />• Μην παραλείψετε να επισκεφτείτε και τη βιβλιοθήκη του χωριού. Λατρεύω την επιγραφή «Ακος ψυχής» που υπάρχει στην είσοδό της. Θεραπεία ψυχής, δηλαδή. Το ιστορικό τμήμα της περιλαμβάνει 3.355 παλαιά βιβλία, 116 χειρόγραφα, περίπου 1.000 έγγραφα και κειμήλια της Μηλιώτικης Σχολής, καθώς και τη σημαία που ύψωσε ο Ανθιμος Γαζής».Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-65722153056757997802009-11-26T14:05:00.002+02:002009-11-30T14:32:15.016+02:00Ποντίκι ART - 26/11/2009<strong>Τάνια Τσανακλίδου<br />Συνέντευξη στην Άννα Βλαβιανού</strong><br /><br />Την ξέρω χρόνια και δεν έχω βαρεθεί να της «βγάζω το καπέλο». Για τη «μαγκιά» της στη σκηνή και τη ζωή. Η Τάνια Τσανακλίδου μεγαλώνει όμορφα, γιατί αυτοσαρκάζεται και δεν εξαρτάται από τα βάρη της γυναικείας ματαιοδοξίας. Οκτώ χρόνια μετά κυκλοφορεί ένα δίσκο, επειδή τώρα τον ήθελε. Βρήκε δέκα τραγούδια που την ενεργοποίησαν συναισθηματικά κι έτσι η «Προσωπογραφία» την έφερε πάλι στα σπίτια μας. Στη χειρότερη εποχή για τη δισκογραφία. Την εποχή που δεν πουλάει τίποτα. Μόνο μέσω εφημερίδων. Δεν την απασχολεί. Θεωρεί πως όταν κάτι είναι ειλικρινές ο κόσμος το αγκαλιάζει. Η πείρα αυτό της λέει. Βέβαια, η Τάνια ήταν πάντα εδώ, στη σκηνή, και είχε τον τρόπο να ξύνει για λογαριασμό μας μνήμες, καημούς, λαχτάρες, προσδοκίες. Τώρα, ετοιμάζει ένα καινούργιο πρόγραμμα για τον Φεβρουάριο στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο και είναι, πάλι, παθιασμένη. Ποτέ άλλωστε δεν υπήρξε χλιαρή με κάτι. Συνεχώς με πέμπτη και συνεχώς πάνω στον τοίχο.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKtj1IdANaY-BXgTQk-MKhBodJtFYZUgnzwQm1nQ_LMPY87UKWuEeU8wDeeTBqLGbsNLfi2-EcRY0K5sjBpsuvnGDSNFWKz4gRW26WAKIumeY0mnC5uq7To3I7m7s4HJ1p0bDq5jOBdQ/s1600/pontiki_cover.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKtj1IdANaY-BXgTQk-MKhBodJtFYZUgnzwQm1nQ_LMPY87UKWuEeU8wDeeTBqLGbsNLfi2-EcRY0K5sjBpsuvnGDSNFWKz4gRW26WAKIumeY0mnC5uq7To3I7m7s4HJ1p0bDq5jOBdQ/s400/pontiki_cover.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5409869447620226514" /></a><br /><br /><strong>Μα τώρα αποφάσισες να κάνεις δίσκο; Στην πιο λάθος εποχή; </strong><br />Τ.Τ.: Δεν με νοιάζει. Αυτός ο δίσκος ήρθε σαν δώρο. Χωρίς να το επιδιώξω.<br /><br /><strong>Τι εξυπηρετεί σήμερα ένας δίσκος, αφού πια δεν πουλάει τίποτα;</strong><br />Τ.Τ.: Το μεροκάματο και το ν’ ακούγεται στα ραδιόφωνα. Λεφτά πλέον δεν βγάζουμε απ’ τους δίσκους. Οι συνάδελφοί μου έχουν ένα φόβο μην τους ξεχάσει ο κόσμος. Κι αυτό είναι πολύ τρυφερό. Δεν πιστεύω ότι ισχύει, αλλά μπορώ να μπω σ’ αυτή τη λογική.<br /><br /><strong>Εσύ γιατί τον έκανες; </strong><br />Τ.Τ.: Καταρχάς για να ελευθερωθούν δικά μου συναισθήματα. Μέσα μας είναι θολό το αίσθημα πολλές φορές, κι όταν έρχεται ένα τραγούδι το θολό γίνεται φόρμα. Βγαίνει αυτό το «ωχ» και γίνεται «αχ». Το ευχαριστιέσαι και το μοιράζεσαι.<br /><br /><strong>Μα ό,τι ήταν να μοιραστείς το μοιράζεσαι, χρόνια τώρα, στα live.</strong><br />Τ.Τ.: Στα live μοιράζομαι σκέψεις, αγωνίες, χαρές… Τα βγάζω όλα πάνω στο τραπέζι και λέω «Πάρτε τα». Γι’ αυτό δεν έκανα και δίσκους. Βρήκα όμως δέκα τραγούδια που μ’ αρέσουν και ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας.<br /><br /><strong>Θεωρείς φυσιολογικό το ξεφούσκωμα της δισκογραφίας; Είχε υπερεκτιμηθεί και είχε γιγαντωθεί υπερβολικά το τραγούδι;</strong><br />Τ.Τ.: Ήταν ένα τέρας. Μια υπερβιομηχανία που τα έπνιγε όλα. Χαίρομαι που διάφορες φούσκες ξεφούσκωσαν. Πιστεύω πως τίποτε καλό δεν θα μείνει χωρίς το αγκάλιασμα των ανθρώπων. Και στα live το ίδιο συμβαίνει. Πάνε καλά δουλειές που έχουν κάτι ειλικρινές να πουν.<br /><br /><strong>Απλώς δεν είναι εκεί τα media.</strong><br />Τ.Τ.: Καλύτερα. Φαντάζεσαι να τα βλέπαμε στα μεσημεριανά; Πριν από τέσσερα χρόνια είχα προβλέψει πως θα έρθει η εποχή τού «από στόμα σε στόμα». Και ήρθε. Ποτέ δεν έκανα αφίσες για τις εμφανίσεις μου στο Μετρό, ήθελα να διαδοθεί από στόμα σε στόμα σαν μυστικό.<br /><br /><strong>Μια γυναίκα με τόσους έρωτες, τόση ζωή, τόση δράση, πώς και δεν γράφει τραγούδια; </strong><br />Τ.Τ.: Είχα γράψει έξι στον δίσκο με τον Μιχάλη Δέλτα. Τώρα ήταν αδύνατον να μου συμβεί, γιατί έχω μεγάλο θυμό μέσα μου και δεν θέλω αυτά που θα γράψω να είναι θυμωμένα. Πρέπει να μου περάσει ο θυμός και να γίνει σοφία. Τότε έχει νόημα να το μοιραστώ, αλλιώς είναι μια άναρθρη κραυγή που δεν βγάζει νόημα.<br /><br /><strong>Γιατί είσαι θυμωμένη;</strong><br />Τ.Τ.: Δεν μου αρέσει ο τρόπος που λειτουργούμε σαν πολιτικά όντα. Αισθάνομαι πως είμαστε αναίσθητοι, γουρούνια, που απλά τρώμε και χαχανίζουμε. Είναι σαν να βρίζουμε την ίδια τη ζωή. Δεν μ’ αρέσει ο τρόπος που χειριζόμαστε το περιβάλλον, ο τρόπος που φερόμαστε στους γέρους, τους αρρώστους, τα ζώα. Δεν μ’ αρέσει το σκεπτικό μας όταν πάμε να ψηφίσουμε...<br /><br /><strong>Ψήφισες;</strong><br />Τ.Τ.: Όχι. Και νομίζω ότι θ’ αργήσω πολύ να πάω. Όλον αυτόν το θυμό κι όλη αυτή την αποστροφή μού τη δημιούργησε η τηλεόραση. Συλλήβδην. Δεν υπάρχουν σοβαρές αναλύσεις, υπάρχουν ψεύδη από παντού. Κουτσομπολιό δηλαδή. Δεν γουστάρω ούτε τις εφημερίδες πια. Καθεμιά παίζει το παιχνίδι της. Δεν μ’ αρέσει που οι μεγαλοϊδιοκτήτες εφημερίδων ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις. Δεν είναι δυνατόν μια οικογένεια να αποφασίζει ποιος θα κυβερνήσει ένα λαό. Είτε αυτή η οικογένεια είναι συγκρότημα Τύπου, είτε έχει πετρέλαια και φράγκα. Δηλαδή, αν αυτό δεν είναι φεουδαρχία τότε τι είναι;<br /><br /><strong>Υπάρχει αισιοδοξία τώρα με τη νέα κυβέρνηση; Το νιώθεις;</strong><br />Τ.Τ.: Έρχονται τα μέτρα, πάει η αισιοδοξία. Επιτέλους πάντως. Πρέπει να τελειώνει η φοροδιαφυγή. Σου μιλάω εγώ που με ξεσκίζει η εφορία. Δεν κρύβω ούτε δραχμή. Βέβαια τα λεφτά που μου κρατάνε δεν τα βλέπω σε υποδομές και δεν τα εισπράττω σε υπηρεσίες. Δεν είναι πρόβλημα ο κακομοίρης του μικρομάγαζου που δεν θα κόψει μια απόδειξη. Δεν σώζεται το κράτος απ’ αυτόν. Είναι όλοι οι μεγάλοι, με τις offshore εταιρείες και τα πανάκριβα αυτοκίνητα. Τόσα Lexus, τόσα BMW τζιπ και τόσα Cayenne! Με συγχωρείς, δηλαδή, αυτοί που τα έχουν είναι εντάξει στις συναλλαγές τους με το κράτος; Πολύ αμφιβάλλω. Δεν έχω ταξικό μίσος – που έχω… Δεν πιστεύω σε καλούς πλούσιους. Κάποια πουστιά έχουν κάνει, κάποιον έχουν πατήσει κάτω. Εκεί που χάνεται το μέτρο θα πρέπει να υπάρχει και κακοήθεια.<br /><br /><strong>Αν βρισκόσουν τετ α τετ με τον πρωθυπουργό τι θα του έλεγες;</strong><br />Τ.Τ.: Καταρχήν να απομακρύνει από γύρω του τους κόλακες. Αυτό είναι πάγια συμβουλή για κάθε άνθρωπο που μπαίνει στην εξουσία. Όλοι οι κόλακες να πέσουν στον Καιάδα γιατί τους αξίζει. Δεύτερον, θα του έλεγα να καταφέρει να έχει ανεξάρτητη εθνική πολιτική, που δεν γίνεται, κυρίως γιατί ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Παίρνανε οι αγρότες επιχορηγήσεις και τις τρώγανε στις πουτάνες και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Πώς γέμισε η επαρχία μαγαζιά με Βουλγάρες και σκυλάδικα; Με τις επιχορηγήσεις!<br /><br /><strong>Τι συναισθήματα σου εμπνέει ο Γιώργος Παπανδρέου;</strong><br />Τ.Τ.: Με ενοχλεί πάρα πολύ που δεν έχει κάτσει να μάθει ελληνικά. Δεν μπορώ να εμπιστευτώ λοιπόν μια κυβέρνηση που δεν σέβεται τη γλώσσα των ανθρώπων που κυβερνά. Στη θέση του θα είχα φροντίσει να πάρω ένα δάσκαλο και να μην μπερδεύω το «πηλίκον» με το «πηλίκιο». Δεν είναι σαρδάμ.<br /><br /><strong>Μήπως αυτό δεν είναι η ουσία όμως;</strong><br />Τ.Τ.: Ποια είναι η ουσία; Για μένα η γλώσσα είναι πολύ σημαντική, γιατί μαρτυράει πώς σκέφτεσαι. Και η ελληνική γλώσσα έχει κατευθείαν αναφορά σε ιδέες. Κάποιος που ξέρει καλά ελληνικά είναι σε θέση να εκφράζει ή να συνδέεται κατευθείαν με ιδέες. Τόσα χρόνια ετοιμαζόταν για πρωθυπουργός… Αν είναι έτσι, γιατί δεν προσλαμβάνουμε τον καλύτερο μάνατζερ του εξωτερικού να έρθει να βάλει μια τάξη – έτσι κι αλλιώς μάνατζερ μας κυβερνούνε.<br /><br /><strong>Ο Κώστας Καραμανλής τι συναισθήματα σου δημιουργεί;</strong><br />Τ.Τ.: Πιστεύω ότι είναι ένας έντιμος άνθρωπος που πληγώθηκε πολύ με όλα αυτά. Παρότι δεν θα τον ψήφιζα ποτέ, ούτε έχω υπάρξει δεξιά, του έχω μεγάλη εκτίμηση. Θα μου πεις, πρόκοψε ποτέ κανένας έντιμος άνθρωπος σ’ αυτό τον τόπο; Κι έπειτα, πώς άφησε δίπλα του να αλωνίζουν όλοι αυτοί οι άθλιοι! Όμως, ο ίδιος μου εμπνέει συγκίνηση. Ασχέτως που δεν πάει το χέρι μου να τον ψηφίσω όπως και το ΠΑΣΟΚ, αν και το ψήφισα μια φορά το 1981. Ποτέ πια.<br /><br /><strong>Τον ενθουσιασμό για τον Τσίπρα, κάποια στιγμή, τον συμμερίστηκες;</strong><br />Τ.Τ.: Άσε με μέ τον Τσίπρα τώρα! Μόνο την Κανέλλη γουστάρω. Όχι το ΚΚΕ. Το θεωρώ έντιμο βέβαια, αλλά πολύ παλιό. Να σου πω και κάτι: δεν μ’ αρέσει που τα μικρά κόμματα κρύβονται πίσω από το ότι δεν θα γίνουν ποτέ εξουσία και είναι μονίμως εναντίον των πάντων. Περιμένω σε πολύ ζωτικά θέματα να έχουν τη μαγκιά και την πολιτική σκέψη να είναι ακόμα και υπέρ του κυβερνώντος κόμματος αν η απόφασή του είναι σωστή. Δεν γουστάρω να αποχωρεί κανένας από τη Βουλή όταν ψηφίζονται νομοσχέδια. Τι θα πει «αποχωρώ»; Ποιος τους έχει εκχωρήσει το δικαίωμα της αποχώρησης; Ο Θεός ή το κόμμα; Να πουν ναι ή όχι.<br /><br /><strong>Να συμπεράνω πως θα ήθελες να ζεις σε άλλη χώρα;</strong><br />Τ.Τ.: Όχι. Την αγαπώ πολύ την Ελλάδα. Αισθάνομαι ευλογημένη που γεννήθηκα εδώ. Δεν θα μπορούσα να ζήσω αλλού. Λέω, λέω, αλλά κάποια στιγμή έχω την ελπίδα ότι θα κάνουμε μια ωραία επανάσταση εκεί που κανένας δεν το περιμένει.<br /><br /><strong>Η σημερινή δράση της τρομοκρατίας μπορεί να θεωρηθεί μορφή επαναστατικής πράξης;</strong><br />Τ.Τ.: Είμαι 100% πεπεισμένη ότι σ’ αυτό που λέμε σήμερα τρομοκρατία έχουν παρεισφρήσει στοιχεία του κοινού εγκλήματος και μυστικές υπηρεσίες, οι οποίοι ελέγχουν τις κινήσεις τους. Τους φοβάμαι και με απωθούνε το ίδιο όσο και οι «κακοί μπάτσοι».<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqLTGfJ8fIGB9OcSZC5_YYHmo9OAhLkMX4n2pH_CrSKr0fcJt2NLB7Qt3gqUJgh0JAsRFhSf1SRL4tSaCBjdixqAFPM9q6FRrD3FpovPomLv6LtHFyiqnimEUJSXTbkJID2Zdk2PxXUw/s1600/pontiki.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 259px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqLTGfJ8fIGB9OcSZC5_YYHmo9OAhLkMX4n2pH_CrSKr0fcJt2NLB7Qt3gqUJgh0JAsRFhSf1SRL4tSaCBjdixqAFPM9q6FRrD3FpovPomLv6LtHFyiqnimEUJSXTbkJID2Zdk2PxXUw/s400/pontiki.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5409873365924614802" /></a><br /><br /><strong>Είναι πιο στριμωγμένη σήμερα η νεολαία;</strong><br />Τ.Τ.: Η νεολαία, έτσι όπως την έχουν στριμώξει και κολλήσει στη γωνία, αντιδρά βίαια. Δεν φταίνε τα νέα παιδιά αν κάποια στιγμή τα σπάσουν όλα. Πρέπει να δούμε τι συμβαίνει σπίτι τους, στο σχολείο τους και μετά να προσπαθήσουμε να τους καταλάβουμε. Θεωρώ πως δεν τα έχουμε ακούσει ουσιαστικά. Κραυγάζουν γιατί κάτι προσπαθούν να μας πουν. Συναντώ εξαιρετικά παιδιά, 12 με 18, πολύ πιο έξυπνα από μας, χωρίς να το αρθρώνουν πολιτικά. Αισθάνομαι ότι θα γίνουν σοφότεροι από μας. Έχουν μια λογική που σε κολλάει στον τοίχο…<br /><br /><strong>Είναι το κοινό σου όλοι αυτοί, αλλά κυρίως είναι το γυναικείο κοινό. Πώς βρέθηκες με τόσες γυναίκες εσύ που μια ζωή με άνδρες είχες να κάνεις;</strong><br />Τ.Τ.: Ξεκίνησα με το «Μαμά γερνάω» γιατί ήταν πολύ γυναικείος ο λόγος της Νικολακοπούλου. Μετά ακολούθησαν οι παραστάσεις όπου μιλάω ανοιχτά για πράγματα που δεν μιλάμε συνήθως: από τις καφετζούδες μέχρι την εμμηνόπαυση και τη χυλόπιτα. Οι γυναίκες απενοχοποιούνται μαζί μου. Δεν παράστησα ποτέ την γκόμενα ή μάλλον κάποτε το έκανα κι αυτό, αλλά το παραβλέπουν γιατί επιτρέπω στον εαυτό μου να τσαλακώνεται στη σκηνή και στις συνεντεύξεις. Πολλοί άνθρωποι μ’ έχουν αγαπήσει από τις συνεντεύξεις, ενώ δεν έχουν έρθει να με δουν ποτέ. Λέω πάντα αυτό που σκέφτομαι κι ας μη με κολακεύει, κι ας είναι επικίνδυνο.<br /><br /><strong>Σήμερα ποια είναι η σχέση σου με τους άνδρες; Βέβαια αυτά τα πράγματα δεν ελέγχονται...</strong><br />Τ.Τ.: Μια χαρά ελέγχονται άμα έχεις τρομοκρατηθεί. Γιατί ο φόβος φυλάει τα έρημα. Από την ώρα που αισθάνθηκα ότι γέρασα και παρήκμασε η εικόνα μου σαν γυναίκα, το ’χασα… Κι επειδή δεν μ’ αρέσουν οι μεγάλοι άνδρες, ποτέ δεν μου άρεσαν, τα τελευταία δέκα χρόνια είμαι εκτός παιχνιδιού.<br /><br /><strong>Γιατί;</strong><br />Τ.Τ.: Γιατί έχω ανεπτυγμένη την αίσθηση του γελοίου. Πού πας, κυρά μου, που σου κρέμασε το σύμπαν; Από φόβο μη δω στα μάτια του άλλου αυτό που βλέπω εγώ στον καθρέφτη μου. Ένας έξυπνος άνθρωπος καλό είναι κομματάκι να φυλάγεται.<br /><br /><strong>Μπορείς να τη διορθώσεις την εικόνα σου. Τόσοι πλαστικοί, άνεργοι να μείνουν;</strong><br />Τ.Τ.: Διαφωνώ κάθετα. Καταλαβαίνω τις γυναίκες που το κάνουν, αλλά εγώ δεν μπορώ να λέω ψέματα. Όπως δεν λέω ψέματα για την ηλικία μου –γεννήθηκα το 1952, λέω πως με βάφτισαν Σουλτάνα–, θέλω να δείχνω και τη φθορά μου. Ποια πραγματικά είμαι. Θεωρώ ντροπή να την κρύψω. Είναι σαν να φτύνω τη ζωή μου.<br /><br /><strong>Δεν είναι άλλοθι πως είσαι δημόσιο πρόσωπο και πρέπει ο άλλος να σε βλέπει ωραία στη σκηνή;</strong><br />Τ.Τ.: Καλό είναι κι αυτό, αλλά δεν είδα ν’ αδειάζει το μαγαζί επειδή πάχυνα. Κάνω πλάκα με τα κιλά μου και οι χοντρούλες από κάτω την κάνουνε λαχείο.<br /><br /><strong>Δεν φοβάσαι, λοιπόν, τη φθορά του χρόνου. Τι φοβάσαι;</strong><br />Τ.Τ.: Το ενδεχόμενο της ανημπόριας με αναστατώνει. Μια φορά που χτύπησα αναστατώθηκα πολύ γιατί δεν μπορούσα να κινηθώ. Έπαθα κατάθλιψη. Πας να νοικιάσεις ένα σπίτι και λες «έχει κοντά νοσοκομείο;». Αν κάτι συμβεί να προλάβω να πάω. Το τραγικό μ’ εμένα είναι πως ένα διάστημα νόμιζα ότι είχα ξεπεράσει τον φόβο του θανάτου. Κάτι τα διαβάσματα, κάτι η πεποίθηση που έχω πως με τον θάνατο δεν τελειώνει τίποτα, αλλά μάλλον ανοίγει η πύλη της ελευθερίας, πίστευα πως είχα «καθαρίσει». Νομίζεις πως κάπου τον ξέρεις τον εαυτό σου, αλλά ξυπνάς μια μέρα και βλέπεις ότι δεν έχεις κάνει ούτε ένα βήμα.<br /><br /><strong>Τη μοναξιά δεν τη φοβάσαι; Μόνο την ανημπόρια και τον θάνατο;</strong><br />Τ.Τ.: Έχω φτιάξει μια αυτάρεσκα ωραία μοναχική κατάσταση που μ’ αρέσει να τη ζω. Απολαμβάνω πολύ που είμαι μόνη μου. Αν περάσει μια μέρα και δεν έχω ένα δίωρο απόλυτης ησυχίας, χωρίς τηλέφωνα και μουσική, δεν μπορώ να ισορροπήσω.<br /><br /><strong>Βγαίνεις έξω;</strong><br />Τ.Τ.: Δεν μου είναι ευχάριστο να πηγαίνω σε χώρους που δεν καπνίζω. Το θεωρώ φασισμό. Όλη μου τη ζωή προσπαθούσα να μην έχω χαλινάρι και θα έχω τώρα; Μας τρομοκρατούν με τα πάντα, δεν θέλω κι αυτό.<br /><br /><strong>Έχεις ζήσει έντονα, δεν έχεις στερηθεί αισθήματα, βόλτες…</strong><br />Τ.Τ.: Καμιά στέρηση. Ακολούθησα τις επιθυμίες μου ακόμα κι αν με έστελναν στον γκρεμό∙ και φαίνεται πως έχω έναν καλό άγγελο γιατί μ’ έσωζε τελευταία στιγμή. Η τάση μου ήταν να φτάσω στον γκρεμό. Γι’ αυτό ερωτευόμουν από μικρό παιδί ακροβάτες, θηριοδαμαστές... Ανθρώπους που έρχονταν σε επαφή με τον κίνδυνο. Πολύ γοητευτικό. Στα έντεκα ερωτεύθηκα έναν ακροβάτη κι έκανα μαζί του τον γύρο του θανάτου. Για μένα ο έρωτας ήταν μια ακραία κατάσταση πάντα. Γι’ αυτό ερωτευόμουν ανθρώπους που μαζί τους δεν είχε αύριο. Με αδρεναλίνη στα χίλια. Ποτέ δεν φαντάστηκα τον εαυτό μου στην ασφάλεια μιας οικογένειας, δεν με ονειρεύτηκα ποτέ νυφούλα. Τις καταλαβαίνω τις γυναίκες, θέλουν να βάλουν ένα ωραίο φουστάνι να είναι σαν πριγκίπισσες, αλλά εγώ το έβαζα στο θέατρο. Δεν μου έλειψε αυτή η χλίδα. Μου έλεγαν «θα σου λείψει όταν μεγαλώσεις». Έφτασα τα 57 και εξακολουθεί αυτό το μοντέλο να μην ασκεί καμιά γοητεία επάνω μου.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-75299767433084863172009-11-06T14:53:00.000+02:002009-11-08T14:57:22.482+02:00Τα Νέα - 06/11/2009<strong>«Τα όχι μου ήταν πάντα το καλύτερό μου στο τραγούδι»</strong><br /><br />της Χάρης Ποντίδα<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmNjR_hg6wq3Jpo-P0lONUaU31CFh6ROkQLRnlX5UU19tRomBTFNtFs8CH4Y1T7KB-pS8WNZ-GJz2iIR-nQZELiDdPAmSAuaKMjVqbrmDlB1sgzce-wGEaPKrYdwaO2QKHsjEtUek0xQ/s1600-h/ContentSegment_12822242$W800_H_R0_P0_S1_V1$Jpg.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 335px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmNjR_hg6wq3Jpo-P0lONUaU31CFh6ROkQLRnlX5UU19tRomBTFNtFs8CH4Y1T7KB-pS8WNZ-GJz2iIR-nQZELiDdPAmSAuaKMjVqbrmDlB1sgzce-wGEaPKrYdwaO2QKHsjEtUek0xQ/s400/ContentSegment_12822242$W800_H_R0_P0_S1_V1$Jpg.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401716046907323410" /></a><br /><br />«Δεν μετανιώνω ούτε για τις βουτιές στο κενό» λέει η Τάνια Τσανακλίδου που επιστρέφει ύστερα από εννέα χρόνια με νέα δισκογραφική δουλειά <br />Δεν ήταν προκαθορισμένος ο τίτλος «Προσωπογραφία». Ούτε είχε ζητήσει να μιλούν όλα τα τραγούδια για τον έρωτα. «Απλά όταν τα έβαλα στη σειρά ήταν σαν να τα είχα γράψει εγώ. Η ιστορία της ζωής μου». Η ιστορία της Τάνιας Τσανακλίδου είναι γνωστό ότι είναι χρώματος κόκκινου. Η ίδια- αν της το έλεγα αυτόσίγουρα θα συμπλήρωνε «και μαύρου».<br /><br />Μαύρο - κόκκινο δεν είναι εύκολο στις μέρες μας. Πόσω μάλλον στο τραγούδι, που κατά τους περισσότερους συναδέλφους της απαιτεί το... ροζ (για να «πιάσει» τα νιάτα). Αλλά η Τάνια είναι Τάνια και στίχοι όπως «Πάντα απ΄ τον έρωτα περνούσα, σαν να περνάω απ΄ τη φωτιά/ ούτε ανάσα δεν μπορούσα/ ούτε αντίσταση καμιά» ταιριάζουν απόλυτα με τον λυγμό στη φωνή της. Ένας δίσκος Τσανακλίδου (κι ας έχει πολλούς δημιουργούς).<br /><br />«Τα τραγούδια αυτά με βρήκαν. Είχα πάει ένα βράδυ στα μπουζούκια, στον Νίκο Μακρόπουλο και μου λέει ο μάνατζέρ του, ο Πάνος Μπάρλος: "Εσύ γιατί δεν κάνεις δίσκο τόσο καιρό";».<br /><br />Δεν έχει κάνει δίσκο εδώ και εννιά χρόνια. «Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί δεν ψαχνόμουν. Μάλλον βαριόμουν. Και δεν μου άρεσε τίποτα». Οπότε; «Οπότε μου λέει εκείνος: "Αν σου βρω τραγούδια, τα κάνουμε;" "Βρες μου εσύ", του λέω, "κι αν μου βρεις... έλα να μου τρυπήσεις τη μύτη". Σε μια εβδομάδα μού έφερε τα πρώτα πέντε». (Πρόκειται για συνθέσεις των Γ. Χριστοδουλόπουλου, Θ. Οικονόμου, Θ. Καραμουρατίδη, Λ. Μαχαιρίτσα και στίχους των Ε. Βραχάλη, Α. Δήμου, Γ. Ευαγγελάτου, Γ. Μαύρου, Σ. Σταύρου). <br /><br />Αφετηρία της «Προσωπογραφίας» είναι οι στίχοι που είχε γράψει για εκείνη πριν από χρόνια η Ελεάννα Βραχάλη, αφού είδε μια παράστασή της στο «Μετρό». «Δεν είναι να τα πιέζεις τα πράγματα, ούτε να αγχώνεσαι» λέει. «Αν είναι να ΄ρθει θε να ΄ρθεί... Αλλιώς δεν θα το είχα κόψει το τσιγάρο;». Οπότε τι προτείνεις; Να επικοινωνείς με το ένστικτό σου. Το ένστικτο είναι καθαρό πράγμα, ενώ η λογική έχει μέσα της τον φόβο. Όσο μεγαλώνω, καταλαβαίνω ότι είναι κατάκτηση να βρίσκει κανείς την αθωότητα του ζώου. Να οξύνεται η έκτη αίσθηση, να φεύγει ο φόβος. Έτσι ζεις τον έρωτα καλύτερα, λιγότερο αρρωστημένα... <br /><br />Κάνεις δίσκο για τον έρωτα, ενώ εσύ έλεγες πέρυσιπως είσαι σε φάση απομάκρυνσης... <br /><br />Το 'λεγα. Λες να θέλουν να μου πουν κάτι αυτά τα τραγούδια; Θα δείξει. <br /><br />Πάντα αγαπούσα ώς το κόκαλο λέει ο στίχος. Μετανιώνεις μήπως; <br /><br />Ποτέ δεν μετανιώνω γι' αυτά που έκανα - κι ας ήταν βουτιές στο κενό. Σήμερα το λέω με απόλυτη βεβαιότητα. Ίσως να μετανιώνω γι΄ αυτά που δεν τόλμησα, που είπα όχι από φόβο. Στη δουλειά βέβαια ισχύει το αντίθετο. Τα «όχι» μου ήταν το καλύτερό μου. Άλλωστε δεν αντέχω να κάνω κάτι που δεν μου αρέσει. Ανεβάζω πυρετό. <br /><br />Σου έχει δώσει πολλά η τέχνη σου. Πολλές χαρές. Ύστερα από αυτήν τη διαδρομή τι λείπει στη ζωή; <br /><br />Που δεν έχω να μοιραστώ τις χαρές μου. Τις λύπες βρίσκεις να τις μοιραστείς, είναι πιο εύκολο. Τις χαρές όμως, τα δώρα μου, σε ποιον να πάω να τα καταθέσω;<br /><br />«Δεν αντέχω να κάνω κάτι που δεν μου αρέσει. Ανεβάζω πυρετό»<br /><br />«Έφταιγα εγώ για όσα δεν πήγαν καλά» <br /><br />Λένε ότι η εποχή μας απαιτεί πιο ροζ στίχους, πιο ανάλαφρα τραγουδάκια... <br /><br />Με δουλεύεις; Και τι με νοιάζει εμένα αυτό; Να το ξεκαθαρίσω όμως. Θέλω πολύ όταν κάνω κάτι να το αγκαλιάζει ο κόσμος. Κατουριέμαι απ΄ τη χαρά μου. <br /><br />Διαλύομαι όταν κάτι δεν πάει. Αλλά όποτε έχει συμβεί αυτό, δεν έφταιγε ο κόσμος, έφταιγα εγώ. Έτσι κι αλλιώς, αυτά που κάνω είναι για ένα μικρό κοινό, μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, δεν πάω για το «Αθηνών Αρένα». Στο «Μετρό» παίζω. Και μου φτάνει, πίστεψέ με...Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-34892814989916145162009-10-31T21:55:00.003+02:002009-11-01T21:59:20.416+02:00Ελευθεροτυπία - 31/10/2009<strong>«Πάντα αγαπούσα μέχρι το κόκαλο»<br />Η Τάνια Τσανακλίδου μιλάει για τη ζωή και τον έρωτα με αφορμή το νέο της άλμπουμ, που μόλις κυκλοφόρησε, με τίτλο «Προσωπογραφία»</strong><br /><br />της Ματούλας Κουστένη<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyHAm1yh3WiYpIToMY30i-m_fETW_Ahl9Sp4uynGGqaNamQX8DtMT5ZrpCNpD0CCwWExi7hVQmm-NRKhvCl4XJzkncVFwJ_VKM_sRhCx7vDVzNqJzVttzsC3O9WJhBvD8dGLQO2CR-kA/s1600-h/14-21-thumb-large.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyHAm1yh3WiYpIToMY30i-m_fETW_Ahl9Sp4uynGGqaNamQX8DtMT5ZrpCNpD0CCwWExi7hVQmm-NRKhvCl4XJzkncVFwJ_VKM_sRhCx7vDVzNqJzVttzsC3O9WJhBvD8dGLQO2CR-kA/s400/14-21-thumb-large.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5399227195637991618" /></a><br /><br />Εννέα ολόκληρα χρόνια είχε να κάνει καινούριο δίσκο. Από βαρεμάρα, από άποψη, επειδή δεν ήξερε αν θα βρει κομμάτια που θα της αρέσουν, επειδή «το τραγούδι είναι εραστής κι όχι μόνιμη σχέση. Το μόνο που πρέπει να κυνηγάς στη ζωή είναι τον έρωτα, όλα τα άλλα σε βρίσκουν μόνα τους», λέει η Τάνια Τσανακλίδου. Αλλωστε, επανειλημμένα έχει δηλώσει, ότι το αλατοπίπερο στη ζωή της είναι οι φίλοι, το μαγείρεμα, το Πήλιο, η μπιρίμπα.<br />Επίσης, έχει το θάρρος να πει ότι βαριέται με τη σοβαροφάνεια πολλών συναδέλφων του εντέχνου, ότι δεν αντέχει την αγωνία να είσαι κάθε χρόνο στο προσκήνιο, ότι την αρρωσταίνουν οι πολιτικές εξελίξεις -εξ ου και δεν ψήφισε- ότι περνά θαυμάσια στα μπουζούκια με τον Νίκο Μακρόπουλο. «Μ' αρέσει αυτός ο τύπος. Με πήγανε μια φορά στο μαγαζί που τραγουδά, με ανέβασε στη σκηνή και έμεινα εκεί κάνα δυο ώρες. Τον γουστάρω πολύ γιατί τραγουδάει και δεν κοροϊδεύει. Μου θυμίζει τον Στράτο Διονυσίου, τον οποίο εκτιμούσα πολύ. Είναι άντρας, όχι σαχλαμάρας. Δεν θα τον δεις να κάνει τζιριτζάντζουλες». <br /><br />Παιδί της νύχτας <br /><br />Με τίτλο «Προσωπογραφία», συνθέσεις των Γ. Χριστοδουλόπουλου, Θ. Οικονόμου, Θ. Καραμουρατίδη, Λ. Μαχαιρίτσα και στίχους των Ε. Βραχάλη, Α. Δήμου, Γ. Ευαγγελάτου, Γ. Μαύρου, Σ. Σταύρου, το νέο άλμπουμ είναι αφιερωμένο στον έρωτα. <br /><br />Με αφετηρία κάποιους από τους τίτλους των νέων της τραγουδιών θυμηθήκαμε ιστορίες, συνήθειες και παλιές αγάπες. Δηλαδή, αυτά για τα οποία μιλάνε τα καινούρια της τραγούδια. <br /><br />* «Πάντα»: «Πάντα αγαπούσα ώς το κόκαλο. Και τους εκάστοτε συντρόφους και τη δουλειά μου. Γι' αυτό και την κάνω με αυτόν τον τρόπο. Αν ήθελα να βιοπορίζομαι από το τραγούδι, θα το έκανα βιοτεχνία- φασόν. Θα είχα τρελαθεί στα μπότοξ, θα πήγαινα στις πρεμιέρες, θα έβγαζα κάθε χρόνο άλμπουμ, θα υπέκυπτα ενδεχομένως στα μπουζούκια». <br /><br />* «Νυχτώνει»: «Το αγαπώ το σκοτάδι. Από έφηβη ήμουν παιδί της νύχτας. Κοιμόμουν με την ανατολή του ηλίου κι η μάνα μου για να με ξυπνήσει με μπουγέλωνε. Τα βράδια ένιωθα δημιουργική. Ο,τι κι αν έκανα: είτε διάβαζα, είτε αργότερα μοιραζόμουν το κρεβάτι μου... Τη μέρα λούφαζα, ένιωθα ανασφαλής. Ολα αλλάξανε όταν άρχισε να νυχτώνει στη ζωή μου. Μεγαλώνοντας ξεκινά μια αντίστροφη μέτρηση και καταλαβαίνεις ότι δεν σε παίρνει να αφήνεις το μισό χρόνο που σου απομένει να πηγαίνει χαμένος. Με το που σκάει ο ήλιος τώρα πια, το μάτι μου γαρίδα». <br /><br />* «Μόνη μου»: «...εδώ και χρόνια. Εχω ξεχάσει το μοίρασμα. Ομως, κι η μοναξιά υπέροχη είναι. Δεν λέω, μου λείπουν οι αγκαλιές, μου λείπει να γείρω σε κάποιον. Οσο τρυκυμιώδης κι αν είναι μια σχέση, η αγκαλιά έχει πάντα τη γαλήνη της. Αλλωστε, όταν κοιτάς τον εαυτό σου στα μάτια του άλλου είσαι πάντα πιο όμορφη. Ενώ εγώ που με κοιτάω μόνο στον καθρέφτη, είναι σαν να βλέπω τη μάνα μου». <br /><br />* «Αυτό είμαι»: «Με τρελαίνει αυτό το τραγούδι γιατί η φράση "για τόσο φτάνω" θέλει πολλή μαγκιά για να την ξεστομίσεις. Ολοι νομίζουν ότι μπορούν να τα κάνουν όλα. Δεν είναι κακό να συμφιλιώνεσαι με την μετριότητά σου. Ισα ίσα, που βγαίνεις από το σφίξιμο και την πόζα. Απελευθερώνεσαι. Το είδαμε πρόσφατα και με τις πολιτικές εξελίξεις. Ζούμε την παντοκρατορία της μετριότητας». <br /><br />«Ο αποχαιρετισμός θέλει κότσια» <br /><br />* «Νύχτα της φωτιάς»: «Είναι αυτές οι νύχτες που το άλλο πρωί δεν θυμάσαι τίποτα». <br /><br />* «Καληνύχτα»: «Μου ήταν πάντα πολύ δυσάρεστη λέξη. Η καληνύχτα σημαίνει αποχαιρετισμό. Κι ο αποχαιρετισμός θέλει αξιοπρέπεια και κότσια. Πρέπει να είσαι γενναίος και να τους απελευθερώνεις τους ανθρώπους. Κάποτε έπεσα κι εγώ στη λούμπα και προσπάθησα να κρατήσω κάποιον με το ζόρι. Επειδή, όμως, ήταν κάθετος -να 'ναι καλά- με γλίτωσε από την προσβολή και το διασυρμό». <br /><br />* «Παράδεισος». «...Ηταν η ζωή μου και κόλαση ο εαυτός μου». <br /><br />* «Εξοδος». «Το άλμπουμ τελειώνει με μια παιδική φωνή όπως οι έρωτες τελειώνουν αφήνοντας πίσω τους ένα παιδί που διεκδικούν δύο άνθρωποι. Ξέρω: θα με ρωτήσεις γιατί άφησα τη μητρότητα έξω από τη ζωή μου... Ισως από εγωισμό. Δεν ήθελα ποτέ να πάψω εγώ να είμαι το παιδί. Μόνο για λίγες ώρες και κυρίως σε στιγμές μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης πέρασε από το μυαλό μου να αποκτήσω παιδιά. Αλλά μάλλον δεν έκανα γι' αυτή τη δουλειά. Θα ήμουν εξαιρετικά καταπιεστική. Αλλωστε, με εννέα ανίψια, τα παιδιά δεν μου έχουν λείψει». *Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-7837337111232647902009-10-29T22:53:00.004+02:002009-10-31T15:10:34.584+02:00Προσωπογραφία. Κυκλοφορεί!<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMzxhYtf-xbdv6ob3DtKY2rfOQbAvKT7QfjgTacYBkYrLSqNN85MUupBC_PrM1J0iYtIeGuah1i5vDfkjNM4xjwvN1FmS8uuhszQj4jNI9kZ1oV9dxI7qd6XQQYnM17nQWUV8LY_U0kg/s1600-h/taniatsanaklidouproswpografiafront.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 340px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMzxhYtf-xbdv6ob3DtKY2rfOQbAvKT7QfjgTacYBkYrLSqNN85MUupBC_PrM1J0iYtIeGuah1i5vDfkjNM4xjwvN1FmS8uuhszQj4jNI9kZ1oV9dxI7qd6XQQYnM17nQWUV8LY_U0kg/s400/taniatsanaklidouproswpografiafront.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398128261053349026" /></a><br /><br />01. Πάντα<br />Μουσική: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη<br />02. Νυχτώνει<br />Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου, Στίχοι: Άκης Δήμου<br />03. Μόνη μου<br />Μουσική: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη<br />04. Εγώ για δύο<br />Μουσική: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη<br />05. Αυτό είμαι<br />Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης, Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος<br />06. Νύχτα της φωτιάς<br />Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης, Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος<br />07. Intro (ορχηστρικό)<br />Μουσική: Αντώνης Ανδρέου<br />08. Προβολέας<br />Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου, Στίχοι: Άκης Δήμου<br />09. Καληνύχτα<br />Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Στίχοι: Γιάννης Μαύρος<br />10. Παράδεισος<br />Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου, Στίχοι: Σταύρος Σταύρου<br />11. Έξοδος (ορχηστρικό)<br />Μουσική: Δημήτρης Μπαρμπαγάλας<br />hidden track. Καληνύχτα<br />Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Στίχοι: Γιάννης Μαύρος<br />Dangerous Liaisons MIx by Miκael DeltaUnknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-15128150151143037662009-10-11T22:38:00.000+03:002009-10-29T22:43:10.939+02:00Μακεδονία - 11/10/2009<strong>Τάνια Τσανακλίδου: Όταν οι άνθρωποι έχουν ταλέντο... καταφέρνουν να κάνουν τα πάντα!</strong><br /> <br />Χρόνια τώρα η Τάνια Τσανακλίδου μας προσφέρει τραγούδια που πηγάζουν από την ψυχή της. Πέρσι το χειμώνα συναντήθηκε επί σκηνής με τη Μάρθα Φριντζήλα, μια εξαιρετική φωνή -και θεατρική σκηνοθέτιδα- που έγινε ευρέως γνωστή από τις συναυλίες της με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Έφτιαξαν ένα πρόγραμμα με μεράκι και, αφού όλο το καλοκαίρι ταξίδεψαν ανά την Ελλάδα, τώρα το φέρνουν και στη Θεσσαλονίκη, στον Μύλο.<br /><br />της Έλσας Σπυριδοπούλου<br /><br />"Δύσκολα θα το αποχωριστούμε αυτό το πρόγραμμα" εξομολογήθηκε σε συνομιλία μας η Τάνια Τσανακλίδου. Είναι γεμάτο μελωδίες και λόγια αγαπημένα, που "ντύνουν" με τη μαεστρία τους ο πιανίστας Τάκης Φαραζής και ο ακορντεονίστας Παναγιώτης Τσεβάς. <br />Διαφορετικοί μουσικοί κόσμοι σμίγουν μέσα από έναν βασικό κώδικα: το θέατρο. "Νιώθω τρομερή ασφάλεια με τη Μάρθα, γιατί έχουμε την ετοιμότητα που έχει ένας ηθοποιός”, σημείωσε. Ούτως ή άλλως όμως, “αν οι άνθρωποι έχουν ταλέντο, διάθεση για δουλειά και δεν είναι κομπλεξικοί, καταφέρνουν να κάνουν τα πάντα!".<br />Οι δυο τους καταθέτουν στη σκηνή την αλήθεια τους. Και επειδή σήμερα, "σ’ αυτόν τον ψεύτικο και ιλουστρασιόν κόσμο που ζούμε, η αλήθεια λείπει, μόλις την αναγνωρίζουμε την αποδεχόμαστε και ανοιγόμαστε", υποστηρίζει η ερμηνεύτρια. <br /><br />ΕΥΧΗ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ <br />Η Τάνια Τσανακλίδου δεν επαναπαύεται. Άνθρωπος ανήσυχος, αναζητά το ελπιδοφόρο. Ακόμη και μέσα σε μια θολή πολιτική πραγματικότητα. "Εγώ συνειδητά δεν πήγα να ψηφίσω, γιατί κανένας τους δεν με έπεισε" παραδέχεται με ειλικρίνεια. "Υπάρχει λοιπόν ένα 30% που απείχαμε και ένα 10% που μετακινείται επιλέγοντας ποιος θα το κυβερνήσει. Δεν είναι προσηλωμένοι σε ένα κόμμα. Κάθονται και σκέφτονται: τι είδαμε, τι πάθαμε, πού μπορούμε να ελπίσουμε; Αυτό υποχρεωτικά θα κάνει τους κυβερνώντες πιο σοβαρούς ως προς τις κατευθύνσεις τους και ως προς τον τρόπο που θα χειριστούν την εμπιστοσύνη μας. Κι αυτό είναι ένα πολύ καλό σημάδι", τόνισε. <br />Βέβαια, υπάρχει και ένα... εμπόδιο. "Ακόμη και αν οι κυβερνώντες είναι έντιμοι -και ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Καραμανλής έντιμοι είναι-, το θέμα είναι τι λαμόγια υπάρχουν γύρω γύρω! Εγώ θα ευχηθώ καλή δύναμη στον Παπανδρέου και μια συμβουλή: Πρέπει να μάθει ελληνικά!".<br /><br />ΝΕΟΣ ΔΙΣΚΟΣ <br />Εκτός από τις συναυλίες, ετοιμάζει και δίσκο. Έπειτα από εννέα χρόνια δισκογραφικής απουσίας, στις 26 Οκτωβρίου κυκλοφορεί η νέα της δουλειά. "Προσωπογραφία" ο τίτλος της, με υπογραφές των Άκη Δήμου, Ελεάννας Βραχάλη, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα κ.ά. “Ήρθαν και με συνάντησαν αυτά τα τραγούδια. Δεν έχω εξάλλου την αγωνία να κάνω δίσκο. Ξέρω πως όταν κάτι είναι να συμβεί, συμβαίνει. Απλώς την ώρα που με συναντούν έχω τα αυτάκια μου ανοιχτά και μετά σηκώνω τα μανίκια και στρώνομαι στη δουλειά”, σημειώνει γελώντας. <br />Ο δίσκος αυτός είναι η ίδια. "Και με τους ήχους μου και με τις σκέψεις μου. Και υπάρχει και ένα κρυφό τραγούδι που έκανε ρεμίξ ο αγαπημένος μου Μιχάλης Δέλτα, με τον οποίο έχουμε ένα υλικό και ελπίζω κάποια στιγμή να βγει κι αυτό στο φως", λέει, δίνοντάς μας μια γεύση για το μέλλον. Επιπλέον, από Φεβρουάριο θα παρουσιάζει στην Αθήνα ένα ροκ καμπαρέ που ονειρεύεται χρόνια, παρέα με τον Μπλέιν Ράινεγκερ από τους Tuxedomoon. Μέχρι τότε, ετοιμαστείτε για συναυλίες "ακριβώς στις 9.30 μ.μ."! Όσοι αργήσετε θα χάσετε... <br /><br />Μύλος (Ανδρ. Γεωργίου 56). Από 12 Οκτωβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στην Αποθήκη, Τάνια Τσανακλίδου και Μάρθα Φριντζήλα, στις 9.30 μ.μ. Τιμή εισόδου: 20 ευρώ με ποτό.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-52041451309268967442009-10-11T22:33:00.000+03:002009-10-29T22:36:03.601+02:00Αγγελιοφόρος της Κυριακής - 11/10/2009<strong>Τάνια Τσανακλίδου: Μαθήματα ελευθερίας<br />συνέντευξη στον Αλέξανδρο Σαλαμέ</strong><br /><br />Μία είναι η λέξη που μπορεί να χαρακτηρίσει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αυτής της αυθεντικά μεγάλης ερμηνεύτριας. Ελευθερία. Και κάθε της καλλιτεχνική απόπειρα αποτελεί ένα μάθημα πολύτιμο προς αυτήν την κατεύθυνση, προς τους νεότερους συναδέλφους της. Το κοινό της Θεσσαλονίκης θα έχει την ευκαιρία να την απολαύσει μαζί με τη Μάρθα Φριντζήλα από τη Δευτέρα 12 Οκτωβρίου και για τις επόμενες τέσσερις εβδομάδες στην «Αποθήκη» του «Μύλου» (Α.Γεωργίου 56, τηλ.2310/ 551836).<br /><br />Μιλήστε μου για την καλλιτεχνική σας σύμπραξη με τη Μάρθα Φριντζήλα.<br /><br />Παρόλο που για κάποιον που γνωρίζει τόσο εμένα όσο και τη Μάρθα δε μοιάζουμε, έχουμε μία κοινή καταγωγή που είναι το θέατρο. Αντιλαμβανόμαστε τη θεατρική γλώσσα και αντιμετωπίζουμε το κάθε τραγούδι σαν να είναι ένα ολοκληρωμένο μονόπρακτο. Κάτι τέτοιο μας κάνει να έχουμε στη σκηνή την ίδια ακριβώς εγρήγορση που έχει και ένας ηθοποιός, ο οποίος «ακουμπά» πάνω στην ατάκα του συμπρωταγωνιστή του.<br /><br />Αληθεύει ότι η ώρα έναρξης στις εμφανίσεις σας θα τηρηθεί αυστηρά;<br /><br />Ναι. Είμαι πάρα πολύ αυστηρή στο να ξεκινώ στην ώρα μου. Θα ξεκινήσουμε στις 21.30 ακόμη και αν δεν είναι κανείς στην αίθουσα. Συνήθως οι Θεσσαλονικείς καθυστερούν να έρθουν στο χώρο της συναυλίας, καθώς οι περισσότεροι καλλιτέχνες δε βγαίνουν ποτέ στην ώρα τους. Εγώ, όμως, έχω μανία με αυτό και το έχω καταφέρει.<br /><br />Γιατί το κάνετε αυτό;<br />Σίγουρα όχι γιατί θέλω να πάω σπίτι μου και να κοιμηθώ νωρίς. Απλά, σέβομαι τον κόπο του άλλου που θέλει να σηκωθεί νωρίς και να πάει στη δουλειά του. Γιατί εγώ σε αυτούς τους ανθρώπους απευθύνομαι. Δεν απευθύνομαι ούτε στα λαμόγια ούτε στην παραοικονομία, αλλά σε αυτούς που ξυπνούν την άλλη μέρα για να πάνε στη δουλειά. <br /><br />Δίνετε την εικόνα ότι διατηρείτε μία ιδιαίτερα αντισυμβατική στάση απέναντι στη μουσική βιομηχανία.<br /><br />Ετσι ακριβώς είναι και δεν είναι εύκολο να το υποστηρίξει κανείς. Προσωπικά είχα την ευτυχία να σταθεί από πολύ νωρίς ο κόσμος δίπλα μου σε αυτήν την επιλογή και έτσι μπόρεσα όχι μόνο να αντέξω, αλλά ταυτόχρονα και να το εξελίξω. Οι επιλογές μου ήταν δύσκολες, αλλά η εμπιστοσύνη του κόσμου με αντάμειψε.<br /><br />Ποιοι είναι οι σημαντικότεροι αντίπαλοι που έχει να αντιμετωπίσει ο καλλιτέχνης σε αυτήν την επιλογή της διαφορετικότητας;<br /><br />Ο σημαντικότερος αντίπαλος που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Στο χώρο μας υπάρχει πάντα η εύκολη πλευρά η οποία κρύβει χρήμα, λάμψη και προβολή. Μονίμως, λοιπόν, καραδοκεί ένα διαβολάκι μέσα μας, το οποίο μας χλευάζει για το γεγονός ότι δεν εκμεταλλευόμαστε όλα αυτά τα καλά της δημοσιότητας. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει και ο φύλακας άγγελος, ο οποίος μας προτρέπει να τα κατακτήσουμε μόνοι μας, γιατί αν το αιτούμενο είναι η ελευθερία, είναι ο μόνος τρόπος να την κατακτήσουμε.<br /><br />Ο Κωσταντίνος Βήτα είχε δηλώσει ότι η αραιή παρουσία είναι δείγμα καλλιτεχνικής συνέπειας. Ενστερνίζεστε τη στάση του;<br /><br />Συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Οταν δε δισκογραφείς για να υπηρετήσεις το μεροκάματό σου ή το συμβόλαιό σου με μια εταιρία, τότε κάνεις ένα δίσκο όποτε νιώσεις την ανάγκη. Μου φαίνεται πάρα πολύ παράξενο να χτυπάει κάθε χρόνο μέσα σου ένα καμπανάκι και να ξεκινάς να γράφεις τραγούδια. Μπορεί σε ένα χρόνο να κάνεις και δυο και τρία πράγματα συγχρόνως ή να περάσουν δέκα χρόνια και να μην μπεις σε αυτήν τη διαδικασία, όπως έγινε και στην περίπτωσή μου.<br /><br />Μιλήστε μου για το δίσκο που ετοιμάζετε.<br /><br />Πρόκειται για ένα δίσκο με δική μου παραγωγή, πράγμα κάπως τρομαχτικό, καθώς το κόστος έχει ξεφύγει, όχι γιατί έχω κάνει υπερβολές αλλά γιατί ήθελα να πάρω καλούς μουσικούς, να κάνω καλές ενορχηστρώσεις και να είναι μια εξαιρετικά προσεγμένη παραγωγή. Φοβάμαι, όμως, ότι οι πωλήσεις θα είναι ελάχιστες, καθώς ο καθένας μπορεί να το «κατεβάσει» από το διαδίκτυο και δε θα πάρω ποτέ πίσω τα χρήματα που έδωσα.<br /><br />Εχετε σκεφτεί τίτλο για το δίσκο;<br /><br />Βέβαια! Ονομάζεται «Προσωπογραφία», καθώς αισθάνθηκα ότι το υλικό με αφορούσε τόσο πολύ που νιώθω σαν να τα έχω γράψει εγώ. Αυτός είναι και ο λόγος που δυσκολεύομαι να γράψω σημείωμα για το δίσκο. Τα εννέα τραγούδια του δίσκου λένε όσα είχα ανάγκη να πω στην παρούσα φάση.<br /><br />Τι σας φοβίζει στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα;<br /><br />Το γεγονός ότι το αξιακό μας σύστημα έχει καταρρεύσει. Και αυτό ισχύει και στην κοινωνία και στην πολιτική και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Αυτό δεν είναι όμως μόνον ελληνικό φαινόμενο. Είναι παγκόσμιο. Φαίνεται πως ο κύκλος μας ως ανθρωπότητας κλείνει και θα πρέπει να εξαφανιστούμε εμείς για να ανατείλει κάτι καλύτερο.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-31406449038373300322009-09-13T20:00:00.001+03:002009-09-16T00:05:53.857+03:00Ελευσίνα (Αισχύλεια) - 13/09/2009Ο εφιάλτης της Περσεφόνης<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/tZdaf3NA5YU&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/tZdaf3NA5YU&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Αυτή η νύχτα μένει<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/f4IScRqL6HE&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/f4IScRqL6HE&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Η τιμωρία<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Qtbmb_34-XA&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/Qtbmb_34-XA&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Maruzzella<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/iQ0PlSqVR1Y&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/iQ0PlSqVR1Y&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Νανούρισμα<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/OmluNcNGJik&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/OmluNcNGJik&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Καϊξής<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/UDyjDKJb6Eo&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/UDyjDKJb6Eo&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-52240287047670040382009-09-11T19:54:00.004+03:002009-09-16T00:07:18.222+03:00Θεσσαλονίκη (Φεστιβάλ ΚΝΕ) - 11/09/2009Ζελατίνα<br /><object width="560" height="340"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/8gJgpa2W3AM&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/8gJgpa2W3AM&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="560" height="340"></embed></object><br /><br />Παπάκι<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/ReYUyH5xO80&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/ReYUyH5xO80&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Padam padam<br /><object width="560" height="340"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/FuvcHrntcFY&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/FuvcHrntcFY&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="560" height="340"></embed></object><br /><br />Bella ciao<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/EgnmRSnzE-8&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/EgnmRSnzE-8&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-4507984624713053362009-09-03T19:29:00.002+03:002009-09-15T19:52:36.000+03:00Θέατρο Βράχων - 03/09/2009Πάντα<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Y89Hx3rI7eg&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/Y89Hx3rI7eg&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Αν μ'αγαπάς<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/ATsU0ss1VNs&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/ATsU0ss1VNs&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Παπάκι<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/lihA4_2IahI&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/lihA4_2IahI&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Μοίρες<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/f_QcOOHndzw&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/f_QcOOHndzw&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Μαμά γερνάω<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/5btn79B_9gk&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/5btn79B_9gk&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Αποφώνηση<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/vP_bZjx8Gl8&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/vP_bZjx8Gl8&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-44483582944431650982009-08-22T19:22:00.003+03:002009-09-15T19:33:47.729+03:00Μηλιές - 22/08/2009Το βουνό με το βουνό<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Xz1iWWKxL-c&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/Xz1iWWKxL-c&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Πάει έφυγε το τρένο<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/YKlwAlvjyCM&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/YKlwAlvjyCM&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Πάντα<br /><object width="560" height="340"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/F7m-XfKdJ6Q&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/F7m-XfKdJ6Q&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="560" height="340"></embed></object><br /><br />Καστελλόριζο<br /><object width="560" height="340"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/_RbsBpknpWk&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/_RbsBpknpWk&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="560" height="340"></embed></object><br /><br />Μην τον ρωτάς τον ουρανό<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/kSuTVogp010&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/kSuTVogp010&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Εκεί στο νότο<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/JLKvYpII5qY&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/JLKvYpII5qY&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Παπάκι<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/HdhiO0tAZYk&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/HdhiO0tAZYk&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Αποφώνηση<br /><object width="560" height="340"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/e811Blfu-00&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/e811Blfu-00&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="560" height="340"></embed></object>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-35224693018138339882009-07-22T15:50:00.000+03:002009-07-22T16:12:38.573+03:00Νέο τραγούδι!<object width="560" height="340"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/fBHN8rLNb2g&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/fBHN8rLNb2g&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="560" height="340"></embed></object><br /><br />Ένα ηχογραφημενο, αλλά ακόμη ακυκλοφόρητο τραγούδι της μας χάρισε η Τάνια Τσανακλίδου στο θεατράκι του Αττικού 'Αλσους.<br />Ας το μοιράστούμε!Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4979375746332244494.post-2006292919123076082009-07-20T15:53:00.005+03:002009-08-20T21:47:44.429+03:00Αττικό Άλσος - 17/07/2009Τα παιδιά κάτω στον κάμπο<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/MUWjM7zoyeU&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/MUWjM7zoyeU&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Αν μ'αγαπάς<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/ZXiB7Mn5wJM&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/ZXiB7Mn5wJM&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Ζελατίνα<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/YOWdHVbLJRc&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/YOWdHVbLJRc&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Αλλιώτικη μέρα<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/ODDocULqlNE&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/ODDocULqlNE&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Τιτίνα<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/eCbqhyAnmWg&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/eCbqhyAnmWg&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Αγαπάω κι αδιαφορώ<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/TpUnmJwG10U&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/TpUnmJwG10U&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Πάντα<br /><object width="560" height="340"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/fBHN8rLNb2g&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/fBHN8rLNb2g&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="560" height="340"></embed></object><br /><br />Γυφτοπούλα στο χαμάμ<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/E_iV02kD8j0&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/E_iV02kD8j0&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Ο ερωτευμένος<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/pWZ6_AGhYA8&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/pWZ6_AGhYA8&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Η τιμωρία<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/KLGyz_L_en8&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/KLGyz_L_en8&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Το κομμωτριάκι<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/3s-ziyI4L3M&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/3s-ziyI4L3M&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Αρζεντίνα<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/5wkbzxSp_ks&hl=en&fs=1&color1=0x5d1719&color2=0xcd311b"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/5wkbzxSp_ks&hl=en&fs=1&color1=0x5d1719&color2=0xcd311b" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Μπάμπολα<br /><object width="560" height="340"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/a8x1boZFQhg&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/a8x1boZFQhg&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="560" height="340"></embed></object><br /><br />Μη μιλάς άλλο γι'αγάπη<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/tbVzgywufeE&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/tbVzgywufeE&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Το παπάκι<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/_ZWevNzrX3o&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/_ZWevNzrX3o&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Καίγομαι<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/4ziASPEG8ws&hl=en&fs=1&color1=0x5d1719&color2=0xcd311b"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/4ziASPEG8ws&hl=en&fs=1&color1=0x5d1719&color2=0xcd311b" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Αυτή η νύχτα μένει<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/an--TP6ZFLA&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/an--TP6ZFLA&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>Unknownnoreply@blogger.com0