a
a

music corner - 25/1/2010

Συνέντευξη στον Παύλο Ζέρβα
Φωτογράφηση: Μαρία Παπαγεωργίου

Μια ερμηνεύτρια που δεν επαναπαύεται ποτέ! Μπορεί, όπως και η ίδια λέει, να αναζητά διαλείματα ηρεμίας, μοναξιάς και αυτοσυγκέντρωσης, όμως αυτές ακριβώς οι περίοδοι είναι οι στιγμές που το μυαλό της γεμίζει ιδέες για τη συνέχεια. Και αυτό την λυτρώνει γιατί αντιπαθεί τη στασιμότητα στη τέχνη της.

Η Τάνια Τσανακλίδου άνοιξε τη ψυχή της στο Music Corner και άφησε να ξεχειλίσουν οι σκέψεις της, οι ιδέες της, οι ανάγκες της. Μας μίλησε για το νέο της δίσκο που φέρει τον τίτλο «προσωπογραφία», για το live που ξεκινάει 1η Φλεβάρη στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, για τις συνεργασίες της και τους δασκάλους της, ενώ δεν δίστασε να στήσει στον τοίχο το σύστημα, τις δισκογραφικές, τη Eurovision και τη …γκλαμουριά της εποχής μας!

Η κουβέντα που είχαμε μαζί της, στο πάντα φιλόξενο και αγαπητό café restaurant «Το Πάρκο» στο Πάρκο Ελευθερίας, είχε πολύ ενδιαφέρον αλλά και πολύ ουσία…



Music Corner: Κατά πόσο αυτός ο δίσκος μπορεί να θεωρηθεί μια πραγματική προσωπογραφία για εσάς; Είναι ένας δίσκος με τραγούδια που σας εκφράζουν σαν προσωπικότητα ή εκφράζουν περισσότερο τις ανάγκες σας – τη δεδομένη στιγμή – έναντι μιας νέας δουλειάς;

Τάνια Τσανακλίδου: Το παράδοξο αυτού του δίσκου είναι ότι τους στίχους αυτούς θα μπορούσα να τους είχα γράψει εγώ! Αν έγραφα δηλαδή στίχους για να κάνω μια δουλειά, αυτούς θα έγραφα! Είχα την τρομερή τύχη, απλά να τους βρω μπροστά μου. Γιατί εκτός από το «εγώ για δύο» και το «πάντα» που είναι τραγούδια που γράφτηκαν για μένα, όλα τα άλλα τα βρήκα έτοιμα και μου ταίριαζαν γάντι! Γι’ αυτό και αποφάσισα να δώσω τον τίτλο «προσωπογραφία». Είναι σαν εν αγνοία μου αυτοί οι …καλοί άνθρωποι που έγραψαν τους στίχους και τις μουσικές, να μου έφτιαξαν το πορτρέτο μου! Γι’ αυτό και κράτησα και αυτή την εκδοχή του εξωφύλλου για το οποίο πρέπει να τονίσω κάτι που δεν έχει γίνει κατανοητό. Ο Αχιλλέας Χαρίτος με έβαψε κάτασπρη και με ζωγράφισε πάνω στο πρόσωπό μου! Δεν είναι ζωγραφική που έγινε μετά με computer, δεν έχει γίνει επεξεργασία φωτογραφίας. Είναι ζωγραφική απ’ ευθείας στο πρόσωπό μου! Και ταιριάζει άριστα για εξώφυλλο μιας «προσωπογραφίας»!
Γενικά πάντως είναι εντυπωσιακό πως οι στίχοι κατάφεραν – αν και δεν είναι γραμμένοι από εμένα – να είναι για μένα!

Music Corner: Και το περιεχόμενο των στίχων όλων των τραγουδιών είναι «συμπαγές» αν και γραμμένοι από διαφορετικούς ανθρώπους. Και συμπαγές είναι και το συνθετικό μέρος του δίσκου, δεν υπάρχουν αποκλίσεις στο ύφος της μουσικής στο κάθε κομμάτι.

Τάνια Τσανακλίδου: Έχει βοηθήσει πολύ σ’ αυτό και η ενορχήστρωση. Καταφέραμε να έχεις μια αίσθηση με τον δίσκο, όταν τον ακούς από την αρχή ως το τέλος, να μην αισθάνεσαι ότι τα τραγούδια είναι «πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι». Μ’ αρέσει αυτό το στοιχείο του δίσκου. Μ’ αρέσει που ένα τραγούδι εισάγει το επόμενο ή που έρχεται το επόμενο να σχολιάσει κάτι στα λόγια του προηγούμενου!

Music Corner: Πως αποφασίσατε και συνεργαστήκατε με τόσους νέους καλλιτέχνες;

Τάνια Τσανακλίδου: Εγώ δεν έχω ταμπού σ’ αυτά τα θέματα και δεν μου αρέσουν και οι ετικέτες. Με επιμονή χαράζω ένα δρόμο και αμέσως μετά πάω παραδίπλα και χαράζω έναν άλλον. Φοβάμαι πάρα πολύ τον εγκλωβισμό στη μανιέρα, Δεν θέλω να μένω στα ίδια και στα ίδια, απλώς επειδή στο παρελθόν πήγαν καλά. Μια επιτυχία έχει πολλά καλά αλλά έχει και ένα «κρυπτόμενο κακό» που αν δεν το αντιληφθείς, μετά τη πατάς. Το να επαναλαμβάνεσαι συνεχώς επειδή κάτι πέτυχε. Εγώ πολύ συνειδητά προσπαθώ κάθε χρονιά να κάνω κάτι καινούργιο, προσπαθώ να αποφύγω τη παγίδα της επανάληψης. Κι ας πρέπει να προσπεράσω κάτι που μου πήγε πολύ καλά. Μπορεί βέβαια να επανακάμψω μετά από μερικά χρόνια, γιατί ότι κάνω είναι πράγματα που αγαπώ. Αλλά κάθε χρονιά τα ίδια; Όχι!

Music Corner: Οι νέοι δημιουργοί είναι ένας τρόπος να ξεφύγετε από την επανάληψη; Είναι νέα παιδιά, έχουν νέες ιδέες…

Τάνια Τσανακλίδου: …το καλό με τα νέα παιδιά είναι ότι έχουν κέφι και συχνά πάθος.

Music Corner: Ωστόσο είχαμε να ακούσουμε νέο δισκογραφικό υλικό από εσάς από το 2001. Γιατί απείχατε από τη δισκογραφία; Θεωρείτε μήπως πως σήμερα λόγω πειρατείας δεν υπάρχει και ιδιαίτερος λόγος να δισκογραφεί κανείς;

Τάνια Τσανακλίδου: Δεν είναι η πειρατεία που έχει κάνει κακό στο ελληνικό τραγούδι. Το ελληνικό τραγούδι το κατέστρεψαν οι δισκογραφικές. Απλά η πειρατεία και ειδικά το διαδίκτυο, ήρθε και αποτέλειωσε το πρόβλημα. Όταν όμως αγοράζεις έναν δίσκο και το πολύ δύο τραγούδια είναι καλά και τα υπόλοιπα δεν θα τα ακούσεις ποτέ, είναι λογικό να στραφείς στο Internet για να κατεβάσεις αυτά τα δύο τραγούδια. Καταντήσαμε να έχουμε σήμερα χρυσό δίσκο στις 6.000 πωλήσεις και πλατινένιο στις 12.000. Παλιά όταν κάναμε 12.000 πωλήσεις μας έδιωχναν από τις εταιρείες γιατί ήμασταν αντιεμπορικοί!
Εγώ πάντως πιστεύω ότι είναι καλό να καταστρέφονται τα πράγματα, γιατί η καταστροφή είναι μια εξαιρετικά δημιουργική διαδικασία. Μέσα από τη καταστροφή πρέπει να τελειώσει κάτι, για να ξεκινήσει κάτι καινούργιο. Γεννιέται κάτι νέο μέσα από μια καταστροφή.



Music Corner: Ο δίσκος πέρα από ερωτισμό έχει και μια θλίψη, μια μοναξιά.

Τάνια Τσανακλίδου: Είναι σαν να κουνάς το μαντήλι στον έρωτα. Δεν είναι αμιγώς ερωτικά τα κομμάτια, είναι σαν να κάθεσαι από την άλλη όχθη και να τους κουνάς το μαντήλι! Τουλάχιστον με αυτή τη διάθεση τα τραγούδησα.

Music Corner: Νιώθετε μοναξιά; Θα θέλατε ίσως κάποια πράγματα να είναι αλλιώς στη ζωή σας;

Τάνια Τσανακλίδου: Όχι καθόλου. Εγώ είμαι τύπος μοναχικός που απολαμβάνω πολύ τις ώρες που είμαι μόνη. Και λόγω της φύσης της δουλειάς μου μου λείπει το να μπορώ να κάτσω δυο ώρες στο σπίτι μου, χωρίς να μιλάω και χωρίς να βλέπω κανέναν. Ισορροπώ πάρα πολύ, μου αρέσει η ησυχία. Μ’ αρέσει να ζω μόνη μου.

Music Corner: Γενικά βλέπετε θετικά τα πράγματα; Μου δίνετε την εντύπωση ότι είστε αισιόδοξος άνθρωπος.

Τάνια Τσανακλίδου: Είμαι άνθρωπος που νομίζω ότι έχω δύναμη. Και ακριβώς επειδή έχω δύναμη, ξέρω ότι κάθε φορά που πέφτω εξαρτάται από μένα να βάλω τα χεράκια μου να σηκωθώ. Μου το είχε πει κάποτε ένας γέροντας αυτό και μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση. Λέω «γέροντα, πέφτω». Και μου απαντάει «μα γι’ αυτό σου έδωσε ο Θεός τα χεράκια, για να σε βοηθούν να σηκώνεσαι»! Αυτό μου έχει μείνει, δεν το έχω ξεχάσει. Γενικά πιστεύω ότι είναι πολύ ωραίο στη ζωή να αγωνίζεσαι. Δεν μου αρέσουν οι παραιτημένοι άνθρωποι. Με θυμώνουν. Τους θεωρώ …κηφήνες!

Music Corner: Μεγαλώνοντας έχετε μετανιώσει για αποφάσεις που πήρατε στο παρελθόν;

Τάνια Τσανακλίδου: Έχω μετανιώσει για πάρα πολλά πράγματα που έχω κάνει, αλλά τα ίδια ακριβώς θα ξαναέκανα!

Music Corner: Έχετε σπουδάσει αρχαιολογία και θέατρο και μάλιστα ξεκινήσατε τη καλλιτεχνική σας καριέρα σαν ηθοποιός. Κατά καιρούς συμμετέχετε σε διάφορα έργα θεατρικά ή τηλεοπτικά. Φαίνεται σαν να μη θέλετε να κατασταλάξετε κάπου!

Τάνια Τσανακλίδου: Πραγματικά, δεν θέλω να κατασταλάξω πουθενά.

Music Corner: Έχετε ανάγκη στη ζωή σας και τις δύο αυτές καλλιτεχνικές εκφράσεις;

Τάνια Τσανακλίδου: Όχι, έχω ανάγκη να αισθάνομαι ελεύθερη ότι μπορώ να κάνω το άλφα, το βήτα ή το γάμμα πράγμα. Μ’ αρέσει αυτό το ενδεχόμενο στη ζωή μου. Αύριο μπορεί να κάνω κάτι άλλο και να μην έχει σχέση ούτε με το θέατρο ούτε με το τραγούδι! Μ’ αρέσει αυτή η προοπτική, με κρατάει νέα!

Music Corner: Μια μουσικοθεατρική παράσταση θα ήταν ότι καλύτερο για εσάς;

Τάνια Τσανακλίδου: Αν εννοείτε musical όχι, τα βαριέμαι πολύ τα musical, δεν με ενδιαφέρουν. Ο τρόπος όμως που στήνω τις μουσικές μου παραστάσεις έχει μεγάλη συγγένεια με το θέατρο, οπότε δεν μου λείπει το θέατρο.

Music Corner: Τρανό παράδειγμα το «λύκε λύκε είσαι εδώ» που είχατε κάνει πριν λίγα χρόνια…
Τάνια Τσανακλίδου: Ναι, σωστά, αλλά και η παράσταση που ετοιμάζω τώρα.

Music Corner: Πείτε μου τι ετοιμάζετε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο; Ξέρω ότι ξεκινάτε τη 1η Φεβρουαρίου και φυσικά το MusicCorner.gr θα είναι χορηγός επικοινωνίας αυτής της παράστασης.

Τάνια Τσανακλίδου: Είχα ξεκινήσει εδώ και χρόνια να μελετάω το βιβλίο του Lewis Carroll, «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Θεωρούσα ότι είναι ένα υλικό, ιδιαίτερα ψυχαναλυτικό, προς διερεύνηση. Θα μπορούσα με αφορμή το κείμενο αυτό να χτίσω ωραίες ιστορίες και με τραγούδια αλλά και με λόγο. Και εκεί που αποφάσισα να το κάνω, ο Tim Burton ανεβάζει την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», στο Παλλάς ανεβαίνει η παράσταση της Άντζελας Μπρούσκου, επίσης με το ίδιο θέμα και τελικά διαπίστωσα ότι είναι η …χρονιά της Αλίκης! Οπότε παραιτήθηκα αμέσως από αυτή την ιστορία η οποία όμως ήταν πάρα πολύ χρήσιμη. Γιατί μελετώντας αυτό το υλικό είπα ωραία, θα πάω τώρα στις δικές μου ιστορίες. Θα πάω δηλαδή να δω τι αναφορές υπάρχουν σε μένα, στη δική μου ζωή, σε σχέση με το κείμενο. Και έτσι βρήκα μια σειρά από πολύ μικρές και στη πλειοψηφία τους αστείες ιστορίες που θα τις καταθέσω στη παράσταση. Τα τραγούδια θα φωτίζουν αυτό το υλικό.
Θα πρέπει επίσης να αναφέρω ότι μαζί μου θα είναι και ο Blaine Reininger, των Tuxedomoon, ένας έξοχος performer που με απογειώνει! Τον είχα δει στο θέατρο και είχα γοητευτεί πολύ!
Και θέλω να αναφέρω και τους μουσικούς μου που είναι κι αυτοί έξοχοι! Ο Δημήτρης Μπαρμπαγάλας στις κιθάρες και τις ενορχηστρώσεις, ο Τάκης Φαραζής στο πιάνο, ο Αλέξανδρος Παρασκευόπουλος στο μπάσο, ο Άγγελος Πολυχρόνου στα κρουστά, ο Ηλίας Παρασκευόπουλος στα τύμπανα και ο Σπύρος Μανταλάς στο μαντολίνο και στο γαλλικό κόρνο!

Music Corner: Η παράσταση λέγεται «Απ’ το άλφα ν’ αρχίσω»…

Τάνια Τσανακλίδου: «Απ’ το άλφα ν’ αρχίσω» είναι οι τελευταίες λέξεις που ακούγονται στον δίσκο! Είναι εντελώς συμπτωματικό. Υπήρχε η ιδέα εκεί στην έξοδο να λέω διάφορες φράσεις που ακούστηκαν μέσα στα τραγούδια. Και την ώρα που είπα «απ’ το άλφα ν’ αρχίσω» είναι ακριβώς η στιγμή που τέλειωσε η μουσική. Μου έκανε τρομερή εντύπωση σε σημείο που το πήρα ότι είναι σημάδι! Πρέπει να σας πω ότι δεν θεωρώ πως υπάρχουν συμπτώσεις στη ζωή μας, αλλά ενδείξεις. Δηλαδή ότι συμβαίνει, κάτι θέλει να μας πει.

Music Corner: Υπάρχει πεπρωμένο που μας καθοδηγεί;

Τάνια Τσανακλίδου: Αισθάνομαι ότι αν είναι να ζήσεις, θα ζήσεις ακόμα κι αν σε πατήσει τρένο κι αν είναι να πεθάνεις θα πεθάνεις ακόμα κι αν είσαι στη γυάλα… Αυτό το πιστεύω. Αλλά από την άλλη, είναι κι ένα πεπρωμένο που το έχουμε επιλέξει εμείς. Δεν αποφάσισε κάποιος άλλος για μας.



Music Corner: Πάντως ο τίτλος της παράστασης «Απ’ το άλφα ν’ αρχίσω» εμένα με παρέπεμψε λίγο και σε μια προσπάθεια «αναδρομής» στη μουσική σας πορεία…

Τάνια Τσανακλίδου: Όχι, καμία αναδρομή και καμία νοσταλγία δεν υπάρχει στη παράσταση.

Music Corner: Ή ότι ενδεχομένως θέλετε να ξεκινήσετε κάτι εντελώς νέο, να αρχίσετε ξανά από το «άλφα»!

Τάνια Τσανακλίδου: Όχι… Απλά όταν με ρώτησαν ο Γιώργος Γαβαλάς και η Έλλη Παπακωνσταντίνου – που είναι φίλοι μου από το θέατρο και επιμελούνται τη παράσταση – ποιες ιστορίες θέλω να πω, όλες οι ιστορίες περιέργως ήταν από τη παιδική μου ηλικία. Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Και γι’ αυτό τελικά κράτησα αυτό το τίτλο.

Music Corner: Εκεί υπάρχει τελικά και η αγνότητα της ζωή μας. Στα παιδικά χρόνια…

Τάνια Τσανακλίδου: …και τα κλειδιά για να διαβάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας. Αν διαβάσεις τα παιδικά σου χρόνια, αντιλαμβάνεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί έκανες τις επιλογές που έκανες στη ζωή σου.

Music Corner: Να σας γυρίσω λίγο πίσω στο χρόνο. Το 1978 η καριέρα σας στο τραγούδι εκτοξεύτηκε με τη συμμετοχή σας στη Eurovision, με τον περίφημο «Τσάρλι Τσάπλιν».

Τάνια Τσανακλίδου: Είχε εκτοξευθεί κατ’ εσάς. Για εμένα ήταν μια ακόμα σύμπτωση την οποία καθόλου δεν αξιοποίησα στη ζωή μου.

Music Corner: Πιστεύετε πως μετά δεν κάνατε σωστές επιλογές;

Τάνια Τσανακλίδου: Δεν το εκμεταλλεύτηκα καθόλου όλο αυτό που συνέβη. Δεν πήγα να τραγουδήσω σε αναψυκτήρια – τα δημοφιλή κέντρα εκείνης της εποχής! – δεν έκανα συνεντεύξεις που μου ζητούσαν έντονα τότε…

Music Corner: Πως είχατε αποφασίσει τότε να πάτε στη Eurovision;

Τάνια Τσανακλίδου: Δεν το είχα αποφασίσει, ήταν τελείως συμπτωματικό. Ας μη μιλήσουμε όμως για Eurovision……..

Music Corner: Σας ρωτάω επειδή είμαστε και σε «προ Eurovision εποχή» και θα φτάσουμε και στο σήμερα…

Τάνια Τσανακλίδου: Δεν με ενδιαφέρει καθόλου… Ούτε και τότε με ενδιέφερε, ούτε και τώρα.

Music Corner: Δεν θεωρείτε ότι είναι ένας θεσμός που μπορεί να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο και στον κόσμο και στους καλλιτέχνες που συμμετέχουν;

Τάνια Τσανακλίδου: Όχι, αντίθετα με ενόχλησε όλη αυτή η υπερβολή των τελευταίων χρόνων. Είχε γίνει πια εθνική επιταγή να βγούμε πρώτοι! Το θεωρώ μεγάλη βλακεία όλο αυτό. Πήρα μεγάλη χαρά που κάναμε ωραία έναρξη στους Ολυμπιακούς Αγώνες, πήρα μεγάλη χαρά όταν οι εθνικές μπάσκετ και ποδοσφαίρου βγήκαν πρώτες στην Ευρώπη. Με τη Eurovision όμως δεν τράβηξα ποτέ κανένα ζόρι. Γιατί δεν το θεωρώ σημαντικό. Καθόλου σημαντικό… Και χάρηκα πάρα πολύ που είδα μια συνέντευξη του κ. Γερουλάνου, του Υπουργού Πολιτισμού. Ομολογώ πως μου άρεσε πάρα πολύ στο σύνολό της η συνέντευξή του. Μακάρι αυτά που είπε να τα κάνει. Είπε ότι η δημόσια τηλεόραση δεν πρέπει να είναι ανταγωνιστική προς τα ιδιωτικά κανάλια, αλλά να καλύπτει την ουσία που αυτά δεν προσφέρουν. Το αντικείμενο της δημόσιας τηλεόρασης που πληρώνουμε εμείς, πρέπει να είναι ο πολιτισμός, η ανάδειξη της ομορφιάς του τόπου μας και να έχει σωστές πολιτικές εκπομπές, να ενημερώνεται σωστά ο κόσμος. Αυτά πρέπει να είναι το αντικείμενό της και όχι να στήνει πανηγύρια Eurovision. Θα τα στήσει και αυτά, αλλά ας μην υπερβάλλει. Δεν μπορούν να πηγαίνουν τόσα εκατομμύρια στη Eurovision και να μην έχουμε δύο εκπομπές για τον πολιτισμό. Και πολιτισμός δεν είναι μόνο το τραγούδι. Πολιτισμός είναι τα εικαστικά, το θέατρο. Πολιτισμός είναι ακόμα και ο τρόπος που περπατάμε και πως φερόμαστε στο περιβάλλον. Για μένα αυτά είναι πολιτισμός.

Music Corner: Κυρία Τσανακλίδου έχετε πλέον μια πολύ πλούσια καριέρα, γεμάτη από σημαντικές στιγμές, γεμάτη από χειροκρότημα και αναγνώριση…

Τάνια Τσανακλίδου: …γεμάτη από εμπειρίες. Συνεργάστηκα με υπέροχους ανθρώπους, ταξίδεψα για τη δουλειά μου…

Music Corner: Υπάρχει όμως κάτι που σας έχει μείνει απωθημένο; Που θέλατε να κάνετε αλλά δεν σας δόθηκε ποτέ η ευκαιρία;

Τάνια Τσανακλίδου: Αυτό που ήθελα πάντα να κάνω ήταν το «ροκ καμπαρέ». Και υποτίθεται ότι αυτό πήγα να κάνω φέτος, αλλά και πάλι δεν είναι ακριβώς αυτό που ήθελα. Είναι στη φιλοσοφία του, αλλά όχι στη δομή του. Για παράδειγμα δεν έχω μπαλέτα, που θα ήθελα να είχα. Και δεν έχω γιατί συζητώντας πριν χρόνια με έναν φίλο μου διανοούμενο, πολύ σημαντικό μυαλό, του έλεγα ότι θέλω να φτιάξω ένα «ροκ καμπαρέ». Τότε με ρώτησε «κατά τη γνώμη σου τι είναι το καμπαρέ» και του απάντησα «ένας χώρος απαγορευμένου αισθήματος». «Και τι θεωρείς απαγορευμένο στην εποχή μας;» με ρώτησε. Του είπα «την αλήθεια». Και μου είπε «έχεις δίκιο, να κάνεις λοιπόν μια παράσταση που να έχει μόνο αλήθεια»! Αυτό προσπαθώ να κάνω φέτος. Θα τα καταφέρω; Θα δείξει!



Music Corner: Η αλήθεια είναι απαγορευμένη σήμερα;

Τάνια Τσανακλίδου: Μα για δείτε πως ζούμε. Κατ’ αρχάς δεν δεχόμαστε εμείς οι ίδιοι την αλήθεια από τους ανθρώπους που αγαπάμε. Έπειτα, η κοινωνία δεν δέχεται την αλήθεια του καθενός από εμάς. Γι’ αυτό και μας έχει επιβάλλει να ζούμε με ψεύτικο τρόπο. Με ψεύτικα λεφτά που δεν έχουμε, με κάρτες πλαστικές, με αυτοκίνητα που χρωστάμε, με σπίτια που χρωστάμε, με ρούχα που δεν θα έπρεπε να φοράμε… Κι όλα αυτά γιατί αν δεν τα κάνουμε όλα αυτά δεν θα είμαστε αποδεκτοί από αυτή τη κοινωνία. Από το ‘80 και μετά μπήκε στη ζωή μας αυτή η αναθεματισμένη γκλαμουριά, που μας κατέστρεψε. Η γκλαμουριά, με όλη τη βλαχιά που σέρνει μαζί της…

Music Corner: Να περιμένουμε λοιπόν μια παράσταση αλήθειας…

Τάνια Τσανακλίδου: Έτσι ευελπιστώ. Γιατί η δουλειά μου είναι μια πολύ ναρκισσιστική δουλειά και ξέρετε, μπορεί από ναρκισσισμό και εγωπάθεια να αρχίσω κι εγώ να λέω ψέματα. Ελπίζω να με κρατήσουν οι συνεργάτες μου!!! Κινδυνεύουμε όλοι οι καλλιτέχνες από αυτή τη παγίδα γιατί η ανάγκη μας να είμαστε αρεστοί είναι τεράστια.

Music Corner: Έχετε άγχος πριν από κάποιο πρόγραμμα, αν θα πάει καλά;

Τάνια Τσανακλίδου: Το μόνο άγχος που έχω είναι αν αυτό πάνω στο οποίο εργάζομαι, έχω καταφέρει να το κάνω με καλό τρόπο. Και ξέρετε, πάντα υπάρχουν πράγματα να κατακτήσεις. Και αυτό φαίνεται και σε μια θεατρική και σε μια μουσική παράσταση. Μπορεί να έχει γίνει η πρεμιέρα, να έχουν περάσει πολλές ημέρες και ξαφνικά, κάτι συμβαίνει και συνειδητοποιείς πως υπάρχει και καλύτερος τρόπος να εκφράσεις κάποιο μέρος της παράστασης. Αυτό είναι κάτι που κατακτάς στη πορεία. Γι’ αυτό πρέπει να ψάχνεσαι, να μην επαναπαύεσαι.

Music Corner: Μετά από τόσα χρόνια θεωρείτε τελικά ευλογημένη την απόφαση να ασχοληθείτε με τον καλλιτεχνικό χώρο;

Τάνια Τσανακλίδου: Ναι, βέβαια…

Music Corner: Υπήρξε κάποια στιγμή δίλημμα να ασχοληθείτε με κάτι άλλο;

Τάνια Τσανακλίδου: Όχι, το μόνο που μετάνιωσα είναι που δεν πήρα το πτυχίο μου σαν αρχαιολόγος, γιατί με είχε πιάσει πριν 10 χρόνια μια όρεξη να γίνω δασκάλα! Μου είχε μπει στο μυαλό ότι θα ήταν πάρα πολύ ωραίο να δούλευα με παιδιά.

Music Corner: Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος δάσκαλος σ’ αυτή τη τόσο πλούσια πορεία σας;

Τάνια Τσανακλίδου: Ο Κουν, ο Ανδρόνικος που τον είχα καθηγητή στο Πανεπιστήμιο, ο Μίνως ο Βολανάκης με τον οποίο ξεκίνησα να δουλεύω για λίγο και δυστυχώς μετά δεν συνεχίσαμε… Ο Στράτος Διονυσίου, είχα δουλέψει μαζί του μια σεζόν και ήταν καταπληκτικό να τον παρατηρώ, πόσο απλά τραγουδούσε. Η Φλέρυ Νταντωνάκη, ο Χατζιδάκις… Μόνο με το έργο τους είναι δάσκαλοι. Δεν δούλεψα ποτέ με τον Χατζιδάκι, αλλά είναι δάσκαλος. Κατ’ αρχάς ήταν δάσκαλος ήθους και πολιτικής σκέψης.

Music Corner: Λείπουν αυτοί οι άνθρωποι σήμερα…

Τάνια Τσανακλίδου: Πολύ. Αλλά και να υπήρχαν, δυστυχώς δεν νομίζω ότι το σύστημα σήμερα θα ασχολιόταν μαζί τους για να αναδείξει τη σκέψη τους.

Music Corner: Αυτό γιατί συμβαίνει; Τελικά ποιος κατευθύνει αυτό το σύστημα; Δεν είναι ο ίδιος ο κόσμος το σύστημα;

Τάνια Τσανακλίδου: Όχι, δεν είναι ο κόσμος. Το σύστημα είναι αυτοί που μας βλέπουν σαν καταναλωτικές μονάδες. Αυτοί που έχουν συμφέρον από τις καταναλωτικές μας προτιμήσεις.

Music Corner: Και γιατί δεν αντιδρά ο κόσμος σε αυτό; Μας έχουν κατά κάποιο τρόπο «αποβλακώσει» όλους;

Τάνια Τσανακλίδου: Γιατί τα «ναρκωτικά» που μας ρίχνουν είναι πολύ ισχυρά. Εθιστήκαμε.

Music Corner: Τι είναι αυτό που σας πείθει ότι μια συναυλία, ένα live, έχει πετύχει;

Τάνια Τσανακλίδου: Η θερμοκρασία της αίθουσας! Καταλαβαίνεις τι εννοώ… Είναι η αίσθηση της θερμοκρασίας. Κάτι που το νιώθεις, σαν να ανεβάζεις πυρετό!

Music Corner: Το κοινό παίζει ρόλο; Ακούμε καλλιτέχνες που λένε ότι το κοινό σε κάποια συναυλία δεν ήταν πολύ εκδηλωτικό.

Τάνια Τσανακλίδου: Τεράστιο ρόλο. Αλλά πρέπει και να αγωνιζόμαστε. Πολλές φορές μου έχει τύχει να πέσω σε ένα κοινό που το θεώρησα «παγωμένο» έως αδιάφορο και παραιτήθηκα. Μέγα λάθος. Άλλες τόσες φορές σε ανάλογες περιπτώσεις, είπα θα τους κερδίσω και έβαλα πιο πολύ κόπο. Στο τέλος τους πήρα! Τους πήγα εκεί που ήθελα να πάμε! Δεν τους άφησα μόνους.

Music Corner: Είναι μια πρόκληση αυτό…

Τάνια Τσανακλίδου: Ναι σωστά, είναι μια πρόκληση. Εξαρτάται βέβαια πως είσαι κι εσύ εκείνη την ημέρα γιατί κι εμείς είμαστε άνθρωποι. Δεν μπορείς όλες τις μέρες να νιώθεις τόσο δυνατός για να πάρεις πάνω στη πλάτη σου και τους άλλους. Υπάρχουν φορές που εσύ θέλεις να ακουμπήσεις κάπου. Αυτές τις φορές, δεν μπορείς να το …σύρεις το κάρο!

Music Corner: Τα μεγάλα νυχτερινά κέντρα είναι μονίμως έξω από τα πλάνα σας.

Τάνια Τσανακλίδου: Είναι, αλλά να σας πω κάτι, μη λέω μεγάλες κουβέντες. Δεν ξέρω αν βρισκόμουν ποτέ σε μια μεγάλη ανάγκη, οικονομική, τι θα έκανα. Δεν θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες γιατί όποτε το έκανα τελικά τις λούστηκα… Δεν είναι πάντως μέσα στις επιλογές μου. Αν η ζωή όμως με ανάγκαζε μπορεί και να το έκανα.

Music Corner: Μια μουσική σκηνή αποτελεί κατά τη γνώμη σας ιδανικότερο τόπο έκφρασης για έναν καλλιτέχνη;

Τάνια Τσανακλίδου: Θεωρώ ότι με πάνω από 500 άτομα είναι πολύ δύσκολο να έχουμε επικοινωνία, στο είδος των τραγουδιών που εγώ υπηρετώ. Υπάρχουν άλλα είδη βέβαια που αυτό δεν ισχύει. Όταν έλεγα για παράδειγμα πολιτικά τραγούδια θα μπορούσα να τα ερμηνεύω και σε 10.000 άτομα σε ένα γήπεδο. Ήταν τέτοιο το είδος τη μουσικής που έφτανε και στη τελευταία κερκίδα. Αυτά που τραγουδάω όμως τώρα είναι πιο εσωστρεφή κομμάτια, απαιτούν άλλο περιβάλλον.

Music Corner: Κάνετε σπάνια περιοδείες και συναυλίες. Γιατί;

Τάνια Τσανακλίδου: Γιατί έχω μειώσει τις ανάγκες μου τόσο ώστε να μη χρειάζεται να δουλεύω συνεχώς. Θέλω η δουλειά μου να είναι εργασία και όχι δουλεία. Να δουλεύω μόνο όταν αισθάνομαι δημιουργικά. Αυτό είναι μια πολυτέλεια που την έχω κερδίσει. Το καταφέρνω όμως με το να περιορίζομαι στις ανάγκες μου, δηλαδή να ζω με ταπεινό τρόπο. Δεν έχω ακριβό αυτοκίνητο, δεν μένω σε έπαυλη… Αυτός ο τρόπος ζωής που έχω επιλέξει, μου επιτρέπει να κάνω πολύ μεγάλα διαστήματα παύσης. Είναι ένας ευλογημένος τρόπος ζωής.

Music Corner: Είναι πιο εύκολο να συνεργάζεστε στα live σας με κάποιο μεγάλο όνομα ή με νέα παιδιά; Ή προτιμάτε τη μοναξιά;

Τάνια Τσανακλίδου: Εξαρτάται από τον άνθρωπο. Από το ποιος είναι ο άλλος. Μου έχει τύχει να δουλέψω με ανθρώπους που είτε ήμασταν μαζί είτε δεν ήμασταν, δεν συναντηθήκαμε ποτέ και με άλλους που ήταν σαν να είναι το alter ego μου. Πάντως πιο πολύ μου αρέσουν οι μοναχικές δουλειές. Γιατί εκεί κάνω ότι μου κατέβει στο κεφάλι! Όταν είσαι μαζί με άλλον είσαι υποχρεωμένος να τον σεβαστείς. Αν δεν τον σέβεσαι θα είσαι μ…..ς! Είτε είναι νέος είτε παλιός, πρέπει να τον σέβεσαι, να σέβεσαι τον δικό του χώρο στη παράσταση…



Music Corner: Μπορείτε να μου πείτε τρία τραγούδια σας που θεωρείτε τα σπουδαιότερα;

Τάνια Τσανακλίδου: Από ποια άποψη, πόσο σπουδαία ήταν για μένα ή για τη καριέρα μου;

Music Corner: Ας πούμε για σας.

Τάνια Τσανακλίδου: Εννοείται ότι είναι το «μαμά γερνάω», εννοείται ότι είναι οι «δρόμοι του Βερολίνου» του Σπανού, οι «μοίρες» του Κραουνάκη…

Music Corner: (προσπαθώ να τη σταματήσω στα τρία κομμάτια αλλά …μάταια!)

Τάνια Τσανακλίδου: …του Μιχάλη του Δέλτα όλος ο δίσκος, το «χρώμα της μέρας», οι συνεργασίες με τον Γιώργο Ανδρέου… Αυτά είναι στιγμές στη καριέρα μου που με αλλάξανε. Δεν θα σου πω δηλαδή για ένα τραγούδι από τον «παράξενο κόσμο» γιατί είναι όλος ο δίσκος. Και όσα πήρα από τις συνεργασίες μου με τον Γιώργο Ανδρέου, τα θεωρώ πολύ σημαντικά για μένα.

Music Corner: Ζωή στο Πήλιο ή στην Αθήνα;

Τάνια Τσανακλίδου: Πλέον ούτε στο ένα ούτε στο άλλο. Σε ένα ψηλό βουνό.

Music Corner: Ξέρω πως κάποτε ήσασταν ερωτευμένη με το Πήλιο…

Τάνια Τσανακλίδου: Μα έχει πάρα πολύ κόσμο πια. Έγινε πολύ κοσμικό και τουριστικό και δεν μου αρέσει πλέον. Όταν πήγα ήταν ένα χωριουδάκι. Τώρα έβλεπα στη τηλεόραση το Γαρδίκι και μου άρεσε. Τα 2/3 του χρόνου έχει λέει χιόνι και μου άρεσε!

Music Corner: Οπότε να υπολογίζουν οι κάτοικοι εκεί ποιον θα έχουν σε λίγο …συγκάτοικο;

Τάνια Τσανακλίδου: (γέλια) Δεν ξέρω. Θέλω όμως να πάω σε ένα βουνό που να έχει χιόνια και να είναι μακριά από τη κοσμική ζωή. Αυτό μ’ αρέσει πολύ.

Music Corner: Αν είχατε μια ευχή για την Ελλάδα η οποία θα έπιανε (!), ποια ευχή θα ήταν;

Τάνια Τσανακλίδου: Ναι, να το ευχηθώ και σε μένα γιατί καμιά φορά κι εγώ παραιτούμαι… Είναι κρίμα που δεν την αγαπάμε πια τη χώρα μας. Αν την αγαπούσαμε θα ήμασταν διαφορετικοί. Άλλους πολιτικούς θα είχαμε, αλλιώς θα ήταν το περιβάλλον μας, δεν θα φοροδιαφεύγαμε, δεν θα κάναμε κομπίνες. Θα ‘θελα να γίνουμε λίγο καλύτεροι πολίτες. Πιο συνειδητοποιημένοι. Ως προς όλες μας τις επιλογές. Εντάξει, δεν σέβεσαι ένα κράτος που δεν σε σέβεται, όταν βλέπεις ότι οι υποδομές όλες υπολειτουργούν, τα νοσοκομεία είναι για φρίκη, δουλεύεις τόσα χρόνια και φτάνεις να πάρεις μια σύνταξη που δεν σου φτάνει ούτε για το νοίκι σου. Είναι πολύ λογικό σε τέτοιες συνθήκες να είσαι εχθρός του συστήματος. Γιατί το ίδιο το κράτος λειτουργεί εχθρικά απέναντί σου. Όμως το κράτος είμαστε κι εμείς. Πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς. Κι αν αλλάξουμε εμείς θα αλλάξει και το κράτος γιατί δεν θα έχει άλλα περιθώρια. Πρέπει ο καθένας από εμάς να αλλάξει τον εαυτό του.

Music Corner: Να ξαναγαπήσουμε λοιπόν τη χώρα μας…

Τάνια Τσανακλίδου: Να τιμήσουμε και να προστατέψουμε αυτό το τόπο…

Δεν υπάρχουν σχόλια: