Ο Μιχάλης Δέλτα άκουσε και αποκωδικοποίησε τον τελευταίο δίσκο της φίλης του Τάνιας Τσανακλίδου
•Νυχτερινή προσωπογραφία, η Τάνια κλείνει το μάτι στο άγνωστο και τραγουδά στα σημεία απ' όπου πέρασε ο έρωτας. Εκεί, σε όσα έχει η μνήμη θηλάσει, αγκαλιά με το πληγωμένο παιδί που λέγεται σκοτάδι, η φωνή της ακούγεται όπως ακριβώς και η αλήθεια.
•Έντεκα εξαιρετικά τραγούδια νέων και παλιότερων δημιουργών, που μοιάζουν με περιπλανήσεις σε θολά τοπία της Νέας Ορλεάνης, με αγκαλιές ανθρώπων που γυρνούν από την κόλαση, συντροφιά με ό,τι έχουν διαφυλάξει και υπερασπιστεί.
•Φωνάζει από μακριά πως όλοι όσοι έγραψαν, ενορχήστρωσαν, έπαιξαν και συνεργάστηκαν μαζί της γι' αυτήν τη δουλειά είναι καλλιτέχνες οι οποίοι αγαπούν την Τάνια και τη ζωή.
•Ο Δημήτρης Μπαρμπαγάλας, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, ο Παναγιώτης Τσεβάς, η Ελεάνα Βραχάλη, ο Άκης Δήμου, ο Θέμης Καραμουρατίδης, ο Γιάννης Μαύρος, ο Θοδωρής Οικονόμου, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ο Σταύρος Σταύρου, ο Δέλτα... τόσο διαφορετικοί όλοι μεταξύ τους, μοιάζουν εδώ σαν δυο σταγόνες νερό, γιατί έτσι συμβαίνει κάθε φορά· όταν ξεχνάμε «ποιοι είμαστε» τότε στεκόμαστε παραδομένοι «σε αυτό» που είμαστε.
•Η Τσανακλίδου δεν ακολουθεί τη διαδικασία μιας καινούργιας παραγωγής. «Αν δεν με παρασύρει μια ιδέα, δεν μπαίνω σε κανένα στούντιο!» λέει και η ίδια. Ναι, έχει απόλυτο δίκιο, γι' αυτόν το λόγο πέρασαν και δέκα περίπου χρόνια από την τελευταία δουλειά της.
•Αλλά έτσι συμβαίνει στην τέχνη, απαιτείται χρόνος μέχρι να ξαναβρεί κανείς το εγκαταλελειμμένο φως του.
•Γουστάρω τώρα περισσότερο από ποτέ τη φωνή της επειδή δεν ωραιοποιεί με λυρικά βιμπράτο, ούτε εξυπηρετεί τις ικανότητες, αντιθέτως απογυμνώνει τα νοήματα και κάνει τα τραγούδια να μοιάζουν άλλες φορές με εκστατικούς ερωτικούς χορούς και άλλες σαν σώμα που πέφτει στο κενό.
•Δεν είναι θέμα θεατρικότητας, που ακούω συχνά να λένε, είναι η αισθαντικότητα και η συγκίνηση του ίδιου του καλλιτέχνη όταν παθιάζεται με αυτό που κάνει.
•Αυτό είναι ένα χάρισμα που κανείς δεν μπορεί να αντιγράψει ή να κατακρίνει.
•Η Τάνια υπήρξε ανέκαθεν έντονα ερωτική και θηλυκή, παράλληλα όμως είχε και μια αρσενική αίσθηση της ελευθερίας. Το πληγωμένο ερωτικό της κομμάτι της διασφαλίζει με έναν μυστήριο τρόπο την ανεξαρτησία της. Δεν φοβάται τον έρωτα επειδή τον έχει ξεχρεώσει, επειδή δεν ξεγελιέται από τη λέξη «μόνη».
•«Όμορφη η νύχτα που έρχεται κι ο κόσμος γύρω μου, έτοιμος μου μοιάζει για γιορτή, μα δε συμμετέχω από παιδί...» λέει σε μια στροφή ενός couple.
•Ανέκαθεν στην τέχνη ο έρωτας υπήρξε η βασική τροφή των καλλιτεχνών και όχι μόνο. Αυτού του είδους η πείνα να κατασπαραχτεί κανείς από έρωτα είναι αδιανόητο να μην τον οδηγήσει κάποια στιγμή στη βαθύτερη ουσία του.
•Σε αυτή λοιπόν τη συμβολική προσωπογραφία έρωτα-θανάτου η Τάνια στέκεται λιγότερο δραματική και περισσότερο παρατηρητής, εξυμνώντας - τραγουδώντας την ομορφιά της θνητότητας, των όσων είμαστε, με ποιητική απλότητα.
•«Αυτός ο δρόμος μου ποτέ δεν είχε φως, και πάντα πίστευα στο τέλος θα 'ναι αλλιώς, μα πάντα ο έρωτας, ο ίδιος δρόμος...» τραγουδά σε κάποιο refrain, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αυτά τα λόγια προτού τα ερμηνεύσει τα έχει περασμένα πριν από χρόνια μέσα στις φλέβες της και όταν κάποιες στιγμές απομονώνεται στο καταφύγιο του Πηλίου, εκεί όπου το φως είναι αλλιώς... κάποια μεσημέρια που την παίρνει ο ύπνος, ασυναίσθητα πιάνει τον σφυγμό της και ξυπνά περισσότερο δυνατή.
•Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο την εκτιμώ βαθύτατα και την αγαπώ αληθινά. Η συναισθηματική της ευφυΐα αρκεί για να σε εμπνεύσει, αλλά και η μανία της για την μπιρίμπα σε κάνει να πιστεύεις μέσα σε ελάχιστα λεπτά ότι είσαι τυχερός που έχεις κερδίσει μια τέτοια φίλη.
•Αυτό το διάστημα ετοιμάζει πυρετωδώς την καινούργια της μουσική παράσταση. Το Σάββατο που μιλήσαμε στο τηλέφωνο μου είπε, φανερά ενθουσιασμένη και γεμάτη αγωνία: «Η παράσταση έχει τον τίτλο "Απ' το Άλφα να αρχίσω", εφτά μουσικοί επί σκηνής, όπως επίσης συνεργάζομαι με τον ξεχωριστό Blaine Reininger των Tuxedomoon! O κορμός του προγράμματος στηρίζεται ουσιαστικά στον καινούργιο δίσκο, αλλά θα παίξουμε και όλα τα κομμάτια τα όποια είναι συγγενικά μαζί του!».
•Τώρα θα τη δώσω στεγνά, μια και απ' ό,τι ξέρω θα διασκευάσει και τραγούδια (όχι ελληνικά), τα οποία δεν έχει πει ποτέ στο παρελθόν!
•Αυτά είναι τα ωραία.
1 σχόλιο:
Ήμουν χθες στο γυάλινο και ήταν υπέροχα...
Ένα παράπονο έχω μόνο. Άκουσα όλο τον φανταστικό καινούριο δίσκο εκτός από το αγαπημένο μου κομμάτι.
Ε, μετά πήγα σπίτι και το άκουσα..."μόνη μου"...
Δημοσίευση σχολίου