Αγγελιοφόρος της Κυριακής - 11/10/2009

Τάνια Τσανακλίδου: Μαθήματα ελευθερίας
συνέντευξη στον Αλέξανδρο Σαλαμέ

Μία είναι η λέξη που μπορεί να χαρακτηρίσει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αυτής της αυθεντικά μεγάλης ερμηνεύτριας. Ελευθερία. Και κάθε της καλλιτεχνική απόπειρα αποτελεί ένα μάθημα πολύτιμο προς αυτήν την κατεύθυνση, προς τους νεότερους συναδέλφους της. Το κοινό της Θεσσαλονίκης θα έχει την ευκαιρία να την απολαύσει μαζί με τη Μάρθα Φριντζήλα από τη Δευτέρα 12 Οκτωβρίου και για τις επόμενες τέσσερις εβδομάδες στην «Αποθήκη» του «Μύλου» (Α.Γεωργίου 56, τηλ.2310/ 551836).

Μιλήστε μου για την καλλιτεχνική σας σύμπραξη με τη Μάρθα Φριντζήλα.

Παρόλο που για κάποιον που γνωρίζει τόσο εμένα όσο και τη Μάρθα δε μοιάζουμε, έχουμε μία κοινή καταγωγή που είναι το θέατρο. Αντιλαμβανόμαστε τη θεατρική γλώσσα και αντιμετωπίζουμε το κάθε τραγούδι σαν να είναι ένα ολοκληρωμένο μονόπρακτο. Κάτι τέτοιο μας κάνει να έχουμε στη σκηνή την ίδια ακριβώς εγρήγορση που έχει και ένας ηθοποιός, ο οποίος «ακουμπά» πάνω στην ατάκα του συμπρωταγωνιστή του.

Αληθεύει ότι η ώρα έναρξης στις εμφανίσεις σας θα τηρηθεί αυστηρά;

Ναι. Είμαι πάρα πολύ αυστηρή στο να ξεκινώ στην ώρα μου. Θα ξεκινήσουμε στις 21.30 ακόμη και αν δεν είναι κανείς στην αίθουσα. Συνήθως οι Θεσσαλονικείς καθυστερούν να έρθουν στο χώρο της συναυλίας, καθώς οι περισσότεροι καλλιτέχνες δε βγαίνουν ποτέ στην ώρα τους. Εγώ, όμως, έχω μανία με αυτό και το έχω καταφέρει.

Γιατί το κάνετε αυτό;
Σίγουρα όχι γιατί θέλω να πάω σπίτι μου και να κοιμηθώ νωρίς. Απλά, σέβομαι τον κόπο του άλλου που θέλει να σηκωθεί νωρίς και να πάει στη δουλειά του. Γιατί εγώ σε αυτούς τους ανθρώπους απευθύνομαι. Δεν απευθύνομαι ούτε στα λαμόγια ούτε στην παραοικονομία, αλλά σε αυτούς που ξυπνούν την άλλη μέρα για να πάνε στη δουλειά.

Δίνετε την εικόνα ότι διατηρείτε μία ιδιαίτερα αντισυμβατική στάση απέναντι στη μουσική βιομηχανία.

Ετσι ακριβώς είναι και δεν είναι εύκολο να το υποστηρίξει κανείς. Προσωπικά είχα την ευτυχία να σταθεί από πολύ νωρίς ο κόσμος δίπλα μου σε αυτήν την επιλογή και έτσι μπόρεσα όχι μόνο να αντέξω, αλλά ταυτόχρονα και να το εξελίξω. Οι επιλογές μου ήταν δύσκολες, αλλά η εμπιστοσύνη του κόσμου με αντάμειψε.

Ποιοι είναι οι σημαντικότεροι αντίπαλοι που έχει να αντιμετωπίσει ο καλλιτέχνης σε αυτήν την επιλογή της διαφορετικότητας;

Ο σημαντικότερος αντίπαλος που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Στο χώρο μας υπάρχει πάντα η εύκολη πλευρά η οποία κρύβει χρήμα, λάμψη και προβολή. Μονίμως, λοιπόν, καραδοκεί ένα διαβολάκι μέσα μας, το οποίο μας χλευάζει για το γεγονός ότι δεν εκμεταλλευόμαστε όλα αυτά τα καλά της δημοσιότητας. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει και ο φύλακας άγγελος, ο οποίος μας προτρέπει να τα κατακτήσουμε μόνοι μας, γιατί αν το αιτούμενο είναι η ελευθερία, είναι ο μόνος τρόπος να την κατακτήσουμε.

Ο Κωσταντίνος Βήτα είχε δηλώσει ότι η αραιή παρουσία είναι δείγμα καλλιτεχνικής συνέπειας. Ενστερνίζεστε τη στάση του;

Συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Οταν δε δισκογραφείς για να υπηρετήσεις το μεροκάματό σου ή το συμβόλαιό σου με μια εταιρία, τότε κάνεις ένα δίσκο όποτε νιώσεις την ανάγκη. Μου φαίνεται πάρα πολύ παράξενο να χτυπάει κάθε χρόνο μέσα σου ένα καμπανάκι και να ξεκινάς να γράφεις τραγούδια. Μπορεί σε ένα χρόνο να κάνεις και δυο και τρία πράγματα συγχρόνως ή να περάσουν δέκα χρόνια και να μην μπεις σε αυτήν τη διαδικασία, όπως έγινε και στην περίπτωσή μου.

Μιλήστε μου για το δίσκο που ετοιμάζετε.

Πρόκειται για ένα δίσκο με δική μου παραγωγή, πράγμα κάπως τρομαχτικό, καθώς το κόστος έχει ξεφύγει, όχι γιατί έχω κάνει υπερβολές αλλά γιατί ήθελα να πάρω καλούς μουσικούς, να κάνω καλές ενορχηστρώσεις και να είναι μια εξαιρετικά προσεγμένη παραγωγή. Φοβάμαι, όμως, ότι οι πωλήσεις θα είναι ελάχιστες, καθώς ο καθένας μπορεί να το «κατεβάσει» από το διαδίκτυο και δε θα πάρω ποτέ πίσω τα χρήματα που έδωσα.

Εχετε σκεφτεί τίτλο για το δίσκο;

Βέβαια! Ονομάζεται «Προσωπογραφία», καθώς αισθάνθηκα ότι το υλικό με αφορούσε τόσο πολύ που νιώθω σαν να τα έχω γράψει εγώ. Αυτός είναι και ο λόγος που δυσκολεύομαι να γράψω σημείωμα για το δίσκο. Τα εννέα τραγούδια του δίσκου λένε όσα είχα ανάγκη να πω στην παρούσα φάση.

Τι σας φοβίζει στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα;

Το γεγονός ότι το αξιακό μας σύστημα έχει καταρρεύσει. Και αυτό ισχύει και στην κοινωνία και στην πολιτική και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Αυτό δεν είναι όμως μόνον ελληνικό φαινόμενο. Είναι παγκόσμιο. Φαίνεται πως ο κύκλος μας ως ανθρωπότητας κλείνει και θα πρέπει να εξαφανιστούμε εμείς για να ανατείλει κάτι καλύτερο.