Ελεύθερος Τύπος - 14/02/2009

«Το τραγούδι με γιατρεύει»

της Δέσποινας Σαββοπούλου

Οσες φορές κι αν την ακούσεις και τη χαρείς στη σκηνή, ποτέ δεν φτάνει. Κι αυτό γιατί η Τάνια Τσανακλίδου πάντα έχει λόγο όταν αποφασίζει να βρεθεί ξανά μπροστά στο κοινό. Ως άλλη θεραπεύτρια, με τη μουσική της να γίνεται βάλσαμο στις πληγές και το τραγούδι της να ανοίγει ψυχές και να δίνει και πάλι αξία στο συναίσθημα, η αγαπημένη ερμηνεύτρια προσφέρει διέξοδο σε όσους θέλουν να μείνουν όρθιοι. Κάθε εμφάνισή της μετατρέπεται σε προσκλητήριο. Γι’ αυτό και οι παραστάσεις της γίνονται γρήγορα sold out. Κάτι που την ίδια τη συγκινεί βαθιά. «Εισπράττω εμπιστοσύνη, που την κέρδισα όμως με το σπαθί μου, γιατί δεν ξεγέλασα ποτέ κανέναν. Ούτε τον εαυτό μου».

Την Τρίτη το βράδυ, λίγο πριν η Τάνια ανέβει για άλλη μια φορά στη σκηνή για να αρχίσει η μυσταγωγία, η Agenda βρέθηκε στο καμαρίνι της για μια κουβέντα που είχε τη δική της σφραγίδα και ήταν κι αυτή από ψυχής. Οπως καθετί που κάνει η Τάνια Τσανακλίδου…

«Το Μετρό είναι σαν το σπίτι μου» λέει η ίδια. «Κι ενώ φέτος ήταν να μη δουλέψω, μόνο εδώ στο Μετρό θα μπορούσα να παρουσιάσω αυτό το πρόγραμμα. Ο χώρος είναι κι αυτός που καθορίζει ως ένα βαθμό τι ρεπερτόριο θα πεις και τι άνθρωποι θα έρθουν».

Τι ήταν αυτό που σας έκανε να αλλάξετε γνώμη και να βρεθείτε ξανά στη σκηνή;
Το Δεκέμβριο κάνοντας ζάπινγκ στην τηλεόραση έπεσα πάνω σ’ ένα πρόγραμμα του Χατζιδάκι, κι εκεί που ήμουν μέσα στην οργή, το θυμό και τη σύγχυση, κατάλαβα ότι υπάρχει ένας μυστικός κήπος, ο κήπος της μουσικής, μέσα στον οποίο μπορώ να μπαίνω και να ησυχάζω. Μιλώ γι’ αυτήν τη μουσική που εγώ θεωρώ θεραπευτική. Ετσι, αποφάσισα να κάνω μια δουλειά για να θεραπεύσω πρώτα τη δική μου ψυχή, με την ελπίδα ότι και κάποιοι άλλοι νιώθουν σαν κι εμένα και θα θεραπευτούμε όλοι μαζί παρέα.

Και η συνεργασία με τη Μάρθα Φριντζήλα πώς ξεκίνησε;
Τη Μάρθα τη γνώρισα πριν από δύο χρόνια. Δεν είχα δει δουλειά της. Είχε έρθει εκείνη σε μια παράστασή μας στη Θεσσαλονίκη. Τη γνώρισα μέσω του Παναγιώτη Τσεβά. Αφού πήγαμε πρώτα σε όλα τα μπαρ της πόλης, μετά καταλήξαμε στο δωμάτιο του Τσεβά να συζητάμε. Μέσα σ’ ένα βράδυ στήσαμε δέκα διαφορετικά προγράμματα. Αισθάνθηκα ότι με αυτό τον άνθρωπο έχω πολλά να μοιραστώ στη σκηνή. Παρόλο που είμαστε πολύ διαφορετικές. Νιώθω σαν να συμπληρώνει η μία την άλλη. Αισθάνομαι τη Μάρθα δίπλα μου σαν ήρεμη δύναμη. Με γαληνεύει, ενώ εγώ είμαι συνήθως σε παραφορά. Αν και είμαι μεγαλύτερή της, τη νιώθω δίπλα μου σαν μητέρα. Μου δίνει σιγουριά. Και βέβαια είμαι θαυμάστριά της. Πήγα και την είδα στο θέατρο και μου άρεσε πολύ.

Τα τελευταία χρόνια αισθάνεστε πιο συχνά την ανάγκη να ανεβαίνετε στη σκηνή απ’ ό,τι παλιότερα;
Πάντα την ίδια ανάγκη αισθανόμουν. Μόνο που παλιότερα δεν είχα την πολυτέλεια της απόλυτης επιλογής. Σήμερα μπορώ να επιλέγω τα πάντα. Απ’ το με ποιον θα συνεργαστώ ως το χώρο όπου θα δουλέψω. Που είναι εξαιρετική πολυτέλεια. Παλιότερα, δε, νόμιζα ότι μια χαρά ζω και χωρίς το τραγούδι.

Αλλάξατε γνώμη εν τω μεταξύ;
Παρατήρησα ότι κάθε φορά που σταματάω να τραγουδάω πέφτω ψυχολογικά, μπαίνω σε
μια παραίτηση. Και κάθε φορά που αποφασίζω να τραγουδήσω ενεργοποιούμαι. Πράγμα που σημαίνει ότι χρειάζομαι το τραγούδι πολύ περισσότερο απ’ όσο νόμιζα. Το τραγούδι με γιατρεύει. Γιατρεύει τα «οχ» μου και τα κάνει ωραία «αχ».

Η σχέση σας με το κοινό είναι μία από τις πιο ανθεκτικές στο χρόνο;
Μπα, τίποτα δεν θεωρώ δεδομένο. Είναι μια σχέση που δοκιμάζεται και ξανακερδίζεται.

Συμφωνείτε με το ρητό «η ισχύς εν τη ενώσει» όσον αφορά τις συνεργασίες στο τραγούδι;
Οχι, καθόλου. Εμένα, για παράδειγμα, κάποιες συνεργασίες μπορούν να με αποδιοργανώσουν εντελώς ή να με περιορίσουν. Αλλωστε, μου αρέσει πολύ να δουλεύω μόνη μου. Γι’ αυτό και δεν κάνω συχνά συνεργασίες. Μόνο με ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω. Αν κάνεις συνεργασίες με το στανιό, επειδή πρέπει ή θέλεις να πας σ’ ένα μεγάλο μαγαζί, αυτές σπάνια έχουν ευτυχισμένο αποτέλεσμα.

Οταν δεν εμφανίζεστε, τις υπόλοιπες ημέρες, παρακολουθείτε άλλα προγράμματα;
Σπάνια πλέον βγαίνω από το σπίτι. Δεν έχω διάθεση. Είδα μόνο μια ωραία παράσταση, τη «Φουρκέτα» της Ελένης Γκασούκα. Μου άρεσε πολύ. Και η παράσταση και η σκηνοθεσία και οι ηθοποιοί. Για να πάω σε μια δουλειά τραγουδιστική πρέπει ν’ ακούσω ότι είναι πολύ καλή και να είμαι σίγουρη γι’ αυτό που θα δω. Αλλιώς, έρχομαι σε πολύ δύσκολη θέση και στενοχωριέμαι.

Διανύουμε εποχή κρίσης, όχι μόνο στο θέαμα, αλλά γενικότερα. Θα μας βγει σε καλό;
Θα έλεγα ότι καλωσορίζω την κρίση, γιατί θα μας υποχρεώσει να είμαστε πιο προσεκτικοί στις επιλογές μας. Αφού οικονομικά στριμωχνόμαστε και δεν μπορούμε να έχουμε και το ένα και το άλλο, έτσι για πλάκα, αυτά τα λίγα λεφτουδάκια που μας περισσεύουν για να δούμε κάτι και να ανοίξει η ψυχή μας θα τα δώσουμε με περίσκεψη και δεν θα τα πετάξουμε. Αυτό σημαίνει ότι η κρίση μάς υποχρεώνει σε μια διαφορετική οικονομία. Πολύ περιττό μπήκε στη ζωή μας. Μιλώ γενικά και όχι μόνο για την τέχνη ή τα θεάματα. Αφεθήκαμε σε μια υπερβολή τα τελευταία χρόνια, που μας διάβρωσε, μας δηλητηρίασε. Ο υπερκαταναλωτισμός αυτός ήταν χυδαίος. Πλέον θα κάνουμε υποχρεωτικά διάκριση κι αυτό είναι για το καλό μας. Θα γίνουμε πιο ανθρώπινοι, πιο κανονικοί.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κρίσης, στη γενιά του αύριο, αυτή που μπαίνει τώρα στην παραγωγή και αντιμετωπίζει δυσκολίες, τη γενιά των 700 ευρώ, τι λέτε;
Αισθάνομαι ότι τα χρόνια που έρχονται είναι πάρα πολύ δύσκολα. Κι όχι μόνο για τη γενιά των 700 ευρώ, αλλά για όλους μας. Εδώ κινδυνεύουμε να μην πάρουμε σύνταξη. Δουλεύω 35 χρόνια, έχω δώσει του κόσμου τα λεφτά στα Ταμεία. Είναι τραγικό να μην πάρω σύνταξη. Ας έχουμε το νου μας ποιους επιλέγουμε και ποιους ψηφίζουμε, ώστε να έχουμε ανθρώπους σώφρονες και έντιμους να μας κυβερνούν.

Σας φοβίζει η ιδέα της συνταξιοδότησης;
Είναι κάτι που το περιμένω γλυκά. Γιατί θα μπορώ και ως συνταξιούχος να φτιάχνω προγράμματα. Αλλωστε, δεν δουλεύω παρά τρεις τέσσερις μήνες το χρόνο. Αν έχω έμπνευση, που για μένα είναι το πιο αναγκαίο, θα μπορώ να εμφανίζομαι. Αλλά θέλω να βγαίνω καινούργια κάθε φορά.

Το πάτημα στη σκηνή είναι κι ένας τρόπος εξορκισμού της μοναξιάς;
Η μοναξιά είναι σαν το παλτό. Το κρεμάς στο καμαρίνι σου, και μετά, όταν τελειώσεις, το φοράς και φεύγεις μαζί του. Ομως εγώ αγαπώ τη μοναξιά. Δεν μπορώ το συγχρωτισμό με πάρα πολλούς ανθρώπους. Είμαι πιο υγιής όταν είμαι μόνη μου. Αισθάνομαι ότι το περιβάλλον μας είναι πολύ τοξικό.

Οι αποδράσεις στο Πήλιο εξακολουθούν να είναι διέξοδος;
Το Πήλιο μου έχει σπάσει τα νεύρα τελευταία. Ούτε εκεί δεν βρίσκω ησυχία. Πολύ μεζονέτα και πισίνες. Εχει γίνει αγνώριστο το χωριό. Θέλω να φύγω. Πιο ήσυχη, πιο γαλήνια είμαι εδώ στο Παγκράτι παρά στο Πήλιο. Ισως γιατί είναι καιρός ν’ αναζητήσω άλλα πράγματα, ίσως επειδή βολεύτηκα κι εκεί. Είναι καιρός να ξεβολευτώ... Το βασικό χαρακτηριστικό μου είναι ότι νιώθω αγωνίστρια. Γι’ αυτό και εκτιμώ πολύ τους ανθρώπους που αγωνίζονται για τη ζωή τους.

Η Τάνια Τσανακλίδου υποδέχεται τη Μάρθα Φριντζήλα στο Μετρό. Τάκης Φαραζής πιάνο, Παναγιώτης Τσεβάς ακορντεόν. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Κάλβου 83 και Γκύζη, τηλ. 2106439089, 2106461980. Ωρα έναρξης: 9.30 μ.μ. ακριβώς! Τιμή εισόδου: 15 ευρώ