Τις είδαμε live στο Μετρό...
της Χριστιάννας Παντελάτου, φωτογράφηση: Μαρία Παπαγεωργίου
Γοητευμένη!... Μαγεμένη!... επέστρεψα από την μουσική σκηνή ΜΕΤΡΟ! Με τη νύστα να βαραίνει τα βλέφαρα, θέλω, πριν ο Μορφέας με πάρει στην αγκαλιά του, να μοιραστώ συναισθήματα, εικόνες, ήχους, μελωδίες.
Μια τυχαία συγκυρία, μια αφορμή, μια αναπάντεχη συνεργασία: η Τάνια Τσανακλίδου μαζί με τη Μάρθα Φριντζήλα αποφάσισαν να ομορφαίνουν τις Δευτέρες και τις Τρίτες του χειμώνα μας.
Ως αγγελάκια, στην κλασική χριστουγεννιάτικη version των παιδικών μας χρόνων, φωτογραφήθηκαν για την αφίσα τους κι όταν τις είδα έτσι αέρινες και ρομαντικές, σα να ξύπνησε η νοσταλγία μέσα μου και για ένα πράγμα ήμουν σίγουρη: αυτή την παράσταση, αυτή τη συνάντηση ήθελα να την δω! Έτσι βρεθήκαμε τη Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου, στις 9 μμ στην είσοδο της μουσικής σκηνής.
Όχι, δε μου έκανε εντύπωση η μεγάλη ουρά που είχε σχηματιστεί από τον κόσμο που περίμενε απ' έξω. Μ' άρεσε η προσμονή που έβλεπα στα μάτια όλων αλλά και η ποικιλία των ηλικιών.
Άφωνη έμεινα βλέποντας την κυρίως αίθουσα γεμάτη κόσμο. Όταν λέμε "γεμάτη" πρώτη μου φορά είδα στο ΜΕΤΡΟ τόσα πολλά τραπέζια! Κι όταν πια τακτοποιηθήκαμε στο τραπέζι μας, όταν ήρθαν και τα ποτά μας μαζί με τα φρούτα, τότε έφτασαν στα αυτιά μας κι οι πρώτες νότες. Θεατρική έμοιαζε η σκηνή. Ένα πιάνο με ουρά στ' αριστερά μας, ένα ακορντεόν στο πλάι του, ένας καναπές δερμάτινος, γυαλιστερός και ...φούξια στα δεξιά μας και πίσω μια βαριά κουρτίνα σε σκούρο κόκκινο (ή μήπως ήταν φούξια κι αυτή;). Μου άρεσε!
Στις 9:30 ακριβώς, ήρθαν στην σκηνή η Τάνια Τσανακλίδου και η Μάρθα Φριντζήλα. Εντελώς θεατρικές μα και εντελώς ...όμοιες! Προς στιγμήν αναρωτηθήκαμε "ποια είναι ποια", αλλά γρήγορα βρήκαμε τη γνωστή μικροκαμωμένη φιγούρα της Τάνιας πιο οικεία στις αναμνήσεις μας. Ηταν η Μάρθα το "νέο αίμα" (αν και παλιά στο χώρο) που ήρθαμε να γνωρίσουμε απόψε. Αμέσως, προσφέρθηκαν να μας συστήσουν τον πιανίστα Μιχάλη Φαραζή και τον Παναγιώτη Τσεβά στο ακορντεόν. Ναι, μόνο αυτά τα δύο όργανα ήταν η ...ορχήστρα τους! Μ' αρέσει όταν οι καλλιτέχνες ξεκινούν το πρόγραμμά τους γνωρίζοντάς μας πρώτα τους μουσικούς. Είναι σημαντικοί, στηρίζουν το πρόγραμμα από το πρώτο λεπτό μέχρι και το encore, δικαιωματικά τους ανήκει το πρώτο χειροκρότημα του κοινού, κάθε βραδιά!
Χαμογελαστές με διάθεση να περάσουν εκείνες καλά κι εμείς καλύτερα, ξεκίνησαν την παράσταση τους, τραγουδώντας μας παιχνιδιάρικα το "Κορίτσι" του Οδ. Ελύτη και του Δ. Λάγιου "Δύο συ και τρία γω... πράσινο πεντόβολο... μπαίνω μέσα στον μπαξέ... γεια σου κύριε Μενεξέ...".
Αστειευόμενη, όπως κάνει πολύ συχνά η Τσανακλίδου, μας εξήγησε ποιος είναι ο λόγος που βρίσκεται και πάλι στη σκηνή του Μετρό: πρόσφατα αγόρασε ένα ζευγάρι ...γόβες φούξια και σκέφτηκε να τις ταιριάξει μ' αυτόν τον ξεχωριστό καναπέ του σκηνικού. Άψογα!
Σ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς οι δύο κυρίες μοιράστηκαν εξίσου τη σκηνή χαρίζοντάς μας πραγματικά ιδιαίτερες και αληθινά όμορφες στιγμές. Πολλά χρόνια πίσω με πήγαν τραγουδώντας μας σε ντουέτο το καταπληκτικό "Τα παιδιά κάτω στον κάμπο" του Μάνου Χατζηδάκι από την ταινία Sweet Movie, που όπως μας είπαν "...είναι ένα τραγούδι που δεν χρειάζεται συστάσεις"! Θαύμασα πόσο πολύ ταιριάζουν οι φωνές τους. Φανερή η θεατρική παιδεία και των δύο, εμφανής η ομοιότητα τους εξωτερικά (ίδιο χρώμα μαλλί, ίδια καρέ κουπ, ίδιο στυλ), θα μπορούσες να πεις πως είναι ακόμα κι αδελφές!
Γενναιόδωρη, όπως πάντα η Τσανακλίδου, παραχώρησε το μικρόφωνο στην Φριντζήλα για να μας χαρίσει εκείνη ένα παραδοσιακό και στη συνέχεια την "Περσεφόνη;" του Θανάση Παπακωνσταντίνου, αλλά και το "Θα με δικάσει" "...ο κούκος και τ' αηδόνι, μα στην Αγιάσο σταυρουδάκι μου χρυσό, τις νύχτες που θα πέφτει άσπρο χιόνι, οι Τσέτες θα κρεμάνε το Χριστό...", που πρώτη είπε η Σωτηρία Μπέλλου σε μουσική Δημήτρη Λάγιου. Δυνατό ήταν το χειροκρότημα στο τέλος. Μας κέρδισε!
"Αν μ' αγαπάς.... θα κλέψω χρώμα της φωτιάς και λευκό πανί, οι δυο μαζί να ζωγραφίσουμε ξανά τη ζωή"
τραγουδήσαμε μαζί με την Τάνια Τσανακλίδου.
Παραδέχομαι πως για μια ακόμα φορά έκλαιγα ακούγοντας (πάλι) το "Μαμά γερνάω". Τι κι αν μας το είπε από την αρχή, τι κι αν μας εξήγησε πως το άλλαξε λίγο, τι κι αν το τραγούδησε σαν νανούρισμα αυτή τη φορά, τι κι αν μας συμβούλευσε να το ακούσουμε όχι σα να το τραγουδάμε στη μαμά μας, όχι σα να το τραγουδάμε για εμάς, αλλά να το τραγουδήσουμε ξορκίζοντας τον χρόνο που περνά... εγώ και πάλι έκλαψα.
Κι έτσι, από τραγούδι σε τραγούδι, γλυκά κι αγαπησιάρικα κύλησε η βραδιά. Μ' άρεσε ο τρόπος που ερμήνευσαν οι δυο τους "το πλήθος" σε διασκευή τραγουδιού της Εντιθ Πιάφ. Με τα φώτα να αλλάζουν χρώματα από το θερμό σκούρο κόκκινο, σε μοβ, πράσινο και μπλε, μεταμορφώνοντας τις φιγούρες τους σε ηρωίδες άλλοτε παραμυθιού, άλλοτε μυθιστορήματος, άλλοτε πάλι θεατρικού έργου.
Άλλοτε σαν μαχαίρι κι άλλοτε σαν βάλσαμο τα τραγούδια τους. Ένας συνεχόμενος διάλογος θαρρείς ήταν όλα όσα ερμήνευσαν για χάρη μας, μια μας έπαιρναν μαζί τους ως τα ουράνια, μια μας έσερναν στα τάρταρα της γης. Κι όμως ήταν τόσο όμορφες όλες αυτές οι αλλαγές. Ακούσαμε ερωτικά αλλά και πολιτικά τραγούδια, άλλα είχαν πόνο κι άλλα επιθυμία για αγκαλιά. Μαζί τους συνοδεύσαμε τον "Καϊξή", αυτό το παλιό ρεμπέτικο ξεσηκώνοντας ακόμα και τους πιο δύσπιστους και τους πιο άκεφους της βραδιάς.
Καταπληκτική η Μάρθα Φριντζήλα σε όλες τις ...εκδοχές της! Μ' άρεσε ο τρόπος της στα παραδοσιακά τραγούδια, τη θαύμασα στα ξενόγλωσσα, τη λάτρεψα και σ' όσα τραγούδησε με απίστευτα παιχνιδιάρικη διάθεση.
Αισθαντική όσο ποτέ, εκφραστικότατη όπως πάντα, η Τάνια Τσανακλίδου μας γοήτευσε για μια ακόμα φορά. Ερμηνεύοντας τα πιο γνωστά τραγούδια της όπως "Το πάτωμα" αλλά και κάποια παλιότερα λιγότερο γνωστά και κάποια από τα πρώτα βήματά της στη δισκογραφία, γέμισε το πρόγραμμα με νοσταλγία και μια διάθεση να ξαναθυμηθούμε και να ξαναγαπήσουμε όλα όσα μας πόνεσαν, όλα όσα μας δυνάμωσαν.
Μ' άρεσε πολύ κι η ερμηνεία του "Αυτή η νύχτα μένει" του Σταμάτη Κραουνάκη. Ένιωθες στο πετσί σου, τον πόνο, την πίκρα αλλά και την αισιοδοξία και την ελπίδα των στίχων.
Κι όσο προχωρούσε η βραδιά, ένιωθα κύματα θετικής ενέργειας από και προς τη σκηνή να πλημμυρίζουν τον χώρο και να μετατρέπονται σε αγάπη. Ήταν πραγματικά θαυμαστό το πώς τέσσερις μόνο άνθρωποι κατάφερναν να γεμίζουν την αίθουσα με μελωδίες με μουσικές με τραγούδια.
Συγκινητικά μας τραγούδησε η Τάνια το "Αγρίμια κι αγριμάκια μου", αφιερώνοντάς το στη μνήμη του Νίκου Ξυλούρη που έφυγε από κοντά μας 8 Φεβρουαρίου 1979.
Παίζοντας και χορεύοντας σα μικρά παιδιά μας είπαν τον "Ανθρωπάκο" ενώ εμείς τις συνοδεύαμε ως χορωδία. Αστειευόμενες για τη φανερή ομοιότητά τους μας τραγούδησαν ως ..."αδελφές Μπρόγερ"! Έτσι μέσα σε αστεία, γέλια, καλή διάθεση και απίστευτο κέφι ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού.
Με ευρηματικό τρόπο, μας θύμισαν τα ονόματα των μουσικών, Παναγιώτης Τσεβάς στο ακορντεόν και Τάκης Φαραζής στο πιάνο, ο Αργύρης Λιανός στον ήχο, ο Περικλής Μαθιέλλης και ο Γιώργος Χαραλάμπους στα φώτα, "παιδί για όλες τις δουλειές" ο Γιάννης Πρωτόπαπας.
Ξαφνιάστηκα όταν άκουσα "Καληνύχτα σας, σας ευχαριστούμε θερμά για την παρουσία σας εδώ, κρατάμε δυνάμεις και για αύριο... Ελάτε πάλι αύριο να μας δείτε...". Δεν το πίστευα όταν, χαμογελαστές αποχώρησαν από τη σκηνή. Ήταν τόσο αργά; Πώς πέρασε έτσι η ώρα; Γρήγορα τέλειωσε, ήθελα λίγο ακόμα!
Μπράβο κορίτσια...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου