Τα νέα - 27/01/2009

"Ο πανικός μπορεί να περιμένει"

της Χάρης Ποντίδα

Μια παράσταση στη λογική της ίασης ετοιμάζει η Τάνια Τσανακλίδου στο «Μετρό», με τη Μάρθα Φριντζήλα και δύο μουσικούς, ενώ μιλάει για... κρίσεις.

Μέσα στη μαυρίλα των γεγονότων που μετέδιδε η τηλεόραση, η Τάνια Τσανακλίδου είδε ξαφνικά ένα μικρό φωτάκι ελπίδας. «Η Αθήνα καιγόταν κι εγώ κοιτούσα σαν χαζή. Σαν υπνωτισμένη. Κι εκεί που είμαι μέσα στην κατάθλιψη, κάνω ζάπινγκ και πέφτω πάνω σε ένα ντοκιμαντέρ για τον Μάνο Χατζιδάκι κι αισθάνομαι ξαφνικά και πάλι άνθρωπος. Και λέω μέσα μου: Δεν κάνω κι εγώ μια προσωπική ψυχοθεραπεία με Μάνο; Και παίρνω τον Τσεβά (σ.σ.: ακορντεονίστας) και τον Φαραζή (πιάνο) και μου λένε "μέσα". Αμέσως. Εκεί έπεσε και η ιδέα για τη Μάρθα (Φριντζήλα). Του Τσεβά ήταν. "Να πούμε και στην κουμπάρα;" μου λέει. Κι εγώ, "αμέ, μακάρι, πετάω τη σκούφια μου". Ο Τσεβάς είναι κουμπάρος της Μάρθας...».

Τελικά, το ρεπερτόριο δεν περιορίστηκε μόνο στον Χατζιδάκι (περιέχει πολύ Λοΐζο, Λάγιο, Καραΐνδρου, Λεοντή κ.ά.) και όπως συμβαίνει συνήθως στα προγράμματά της, δίνεται ιδιαίτερο βάρος στις νέες ενορχηστρώσεις, τις διασκευές αλλά και στη «συνομιλία» μουσικών και τραγουδιστών. Δύο γυναίκες και δύο μουσικοί. Ο Παναγιώτης Τσεβάς και ο Τάκης Φαραζής. Με τη Μάρθα Φριντζήλα είχαν γνωριστεί πριν από δύο χρόνια στις παραστάσεις της, στη Θεσσαλονίκη. «Δεν μοιάζουμε καθόλου αλλά συναντιόμαστε σε έναν κοινό τόπο. Στο τι σημαίνει παράσταση».

Οι πρόβες έχουν αρχίσει καιρό, «ως άνθρωποι του θεάτρου θέλουμε προετοιμασία, δεν είμαστε της τελευταίας στιγμής» εξηγεί και απαριθμεί ένα ένα τα τραγούδια... Από τη φωνή διακρίνω τη γνωστή Τάνια, με το γνωστό κέφι της, με την (καλή) αγωνία που έχει ο δημιουργός όταν ετοιμάζει κάτι νέο. Τα φαινόμενα απατούν...

«Είναι μια παράσταση στη λογική της ίασης. Θεραπεία. Γιατί στη φάση που είμαι τώρα...».

Γιατί; Επαγγελματικά τουλάχιστον είσαι στα πάνω σου. Αυτόνομη, μεμονωμένη, όπως ήθελες πάντα και ό,τι έχεις επιχειρήσει, έχει πάει πολύ καλά... Συν το θέατρο (πέρυσι έπαιζε στον «Ήχο του Όπλου»)...

«Εντάξει, όταν κάνεις κάτι και πάει καλά, το χαίρεσαι. Ωραία ήταν, αλλά τελειώνει. Δεν είναι αυτό που σε λυτρώνει. Είναι να μπορείς να είσαι εκεί, παρούσα στη ζωή σου, να νιώθεις τη βαθύτητα της κάθε στιγμής. Καλά που υπάρχει τώρα αυτό στο "Μετρό", γιατί αλ λιώς θα είχα πάρει τα βουνά. Κρίση ηλικίας. Τα γνωστά...».

Μετανιώνεις που δεν έκανες οικογένεια;
«Δεν έχει σχέση αυτό. Καμία. Είναι υπαρξιακά πράγματα αυτά. Βαθιά μέσα μας. Άλλωστε έχω οικογένεια - τα αδέλφια και τα ανίψια μου. Ποτέ δεν μετάνιωσα για τίποτα, γιατί έχω ζήσει καλά, γεμάτα, έντονα. Μια καταθλιψούλα είναι. Πού θα πάει, θα περάσει. Απλά δεν το περίμενα, γιατί έλεγα μέσα μου πως εγώ δεν κινδυνεύω από κρίσεις ηλικίας και τέτοια. Οι άνθρωποι που μπορούν και σκέφτονται και επεξεργάζονται τα πράγματα, δηλαδή εγώ, δεν κινδυνεύουν. Έτσι έλεγα- τρομάρα μου. Και ξαφνικά κρίσεις πανικού...».

Δεν είναι λυτρωτικό να ξέρεις ότι ακόμα σε θέλει η σκηνή;
«Αν είναι λέει! Κι έχω πει στο παρελθόν κάτι μεγαλοστομίες, κάτι μπούρδες, του τύπου "εμένα δεν θα με νοιάζει αν δεν τραγουδάω...". Τιμωρούμαι τώρα. Όλα εδώ πληρώνονται».

Δεν είναι μια πολυτέλεια αυτή που την έχετε μόνο εσείς οι καλλιτέχνες;
«Τρομερή πολυτέλεια. Και δώρο μοναδικό. Κι όταν μου φύγει η κατάθλιψη, θα είμαι και πάλι ευτυχής και παραγωγική και τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, όπως ήμουν πάντα».

«Το σώμα μου έγραψε τη θλίψη του»

Τον χώρο του τραγουδιού πώς τον αισθάνεσαι σήμερα;
«Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Αισθάνομαι ότι ο καθένας κάνει ό,τι θέλει- και καλά κάνει. Γιατί δηλαδή πρέπει να είμαστε συγκοινωνούντα δοχεία; Καλά θα ήταν να ήμασταν, αλλά αν δεν είμαστε δεν θα πέσουμε να πεθάνουμε κιόλας...».

Όσο μεγαλώνουμε ωριμάζουμε. Ισχύει; Τη θέλουμε την ωριμότητα;
«Βέβαια. Γιατί σε βοηθάει να εκτιμάς διαφορετικά τα πράγματα, βαθαίνει τη σκέψη σου, σε γαληνεύει. Αλλά αυτό δεν διαρκεί μόνιμα. Όλο κάτι συμβαίνει και αναποδογυρίζεις και φτου πάλι απ΄ την αρχή».

Ναι, αλλά αυτό το πάλι απ΄ την αρχή δεν είναι κινητήρια δύναμη; Καλλιτέχνης και διαρκής γαλήνη υπάρχει;
«Σωστά. Όλα έχουν δύο όψεις. Τώρα αφήνομαι σ΄ αυτό και θα περάσει. Άλλωστε τι άλλο μπορεί να κάνει κανείς - κόντρα δεν γίνεται να πας. Θα περάσει. Έλα όμως που έχω πάρει κιλά - γιατί και το σώμα μου το άφησα να "γράψει" τη θλίψη του. Με κελεμπία θα με δείτε - σας προετοιμάζω...».