Οι συστάσεις είναι μάλλον περιττές για μια από τις ασυμβίβαστες κυρίες του ελληνικού τραγουδιού. Μετά και από τις φετινές εξαιρετικές παραστάσεις της στο Μετρό στην Αθήνα η Τάνια Τσανακλίδου κλείνει τον χειμώνα της στην Αποθήκη του Μύλου. Λίγο πριν την πρεμιέρα της εδώ την συναντήσαμε στο καμαρίνι της για να της αποσπάσουμε λίγα λόγια και καλά…
Πότε σου αρέσει περισσότερο η Τάνια;
Πολλές φορές και σε πολλά διαφορετικά πράγματα… Το ίδιο καλά νιώθω και όταν τραγουδάω και όταν μένω στο χωριό και ξυπνάω το πρωί και πίνω τον καφέ μου ακούγοντας τα πουλιά. Δεν είμαι από αυτούς που λένε ότι αν δεν τραγουδήσουν θα πεθάνουν… Δεν έχω υστερία με αυτά…
Μετά από τέσσερις σχεδόν δεκαετίες στο τραγούδι, στις παραστάσεις τι παίρνεις πιο έντονα από αυτό;
Τριάντα πέντε χρόνια ακριβώς! Δεν έχω με το τραγούδι σχέση «αγοραία», του δίνω και παίρνω. Για μένα έχει γίνει πολύ πιο απλό, πολύ πιο χαλαρό το να τραγουδάω, δεν αισθάνομαι ότι δίνω ή παίρνω κάτι. Τραγουδάω γιατί μου κάνει κέφι και όταν δεν μου κάνει κέφι απλά δεν τραγουδάω. Δεν τραγουδάω για τον κόσμο, έχω μια ανάγκη για έκφραση την οποία απλά μοιράζομαι. Είναι πολύ απλό, τίποτε φοβερό δεν υπάρχει πίσω από αυτό. Και όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ απλουστεύει αυτή η διαδικασία. Απλουστεύει με την έννοια ότι γίνεται πιο λιτή, δεν είναι περίπλοκη. Μένει όσο γίνεται στην ουσία των πραγμάτων κι αυτό είναι καλό. Αισθάνομαι ότι μεγαλώνω και ούτε τη διάθεση έχω, αλλά δεν υπάρχει και χρόνος για να κάνω και πράγματα που είναι περιττά. Αυτή είναι η ωριμότητα που έρχεται με την ηλικία. Φορτώνεσαι πολύ όταν είσαι νέος με πράγματα, όταν μεγαλώνεις πετάς, όπως πετάς ανθρώπους από τη ζωή σου, πράγματα από το σπίτι…
Ποιο το στίγμα των φετινών έξι παραστάσεων στην Αποθήκη του Μύλου;
Είναι μια πολύ φωτεινή παράσταση που είχα πολύ μεγάλη ανάγκη να την κάνω επειδή διασκεδάζουμε. Είναι ολόιδια η παράσταση που ήταν το φετινό χειμώνα στο «Μετρό» στην Αθήνα με αλλαγή σε δυο τραγούδια, μόνο λόγω μεγάλου χώρου εδώ στο Μύλο. Έχω βγάλει τον «Ηθοποιό» γιατί θέλει μια άλλη ενέργεια…
Τι σε βγάζει «έξω από τα ρούχα σου»;
Πολλά πράγματα, η χυδαιότητα, η ψευτιά, η υποκρισία, η έλλειψη αξιοπρέπειας. Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που είναι αξιοπρεπείς και που έχουν μια ευγένεια με την πλήρη σημασία της λέξης. Η χυδαιότητα με αναστατώνει τρομερά. Έχω υπάρξει κι εγώ στη ζωή μου χυδαία και αυτές οι στιγμές με αναστατώνουν πολύ.
Ο χρόνιος σε κάνει να νιώθεις λιγότερο ή περισσότερο ανυπεράσπιστη;
Δεν με ενδιαφέρει… Καλύτερα να πηγαίνεις ανυπεράσπιστος κάπου με μια γενναιότητα, παρά με οκτακόσιες ασπίδες γύρω σου. Ανυπεράσπιστος θα πει και έτοιμος να βιώσεις πράγματα κι εμένα αυτό μου αρέσει. Μ’ αρέσει να είμαι ανοιχτή στα ενδεχόμενα, όποια κι αν είναι. Δεν μπορώ από φόβο να σταματήσω να ζω ή να βλέπω ανθρώπους. Βεβαίως έχω απομακρυνθεί από τους ανθρώπους, ζω πολύ μοναχικά τον τελευταίο καιρό, με κουράζουν οι άνθρωποι πολύ. Με κουράζουν γιατί είναι σα να μην τους κατοικεί πνεύμα ή ψυχή και με αναστατώνουν και με κουράζουν. Θέλω τους ανθρώπους που νοιάζονται, γενικά. Ένας λόγος που δεν δουλεύω Παρασκευές και Σάββατα είναι γιατί δεν θέλω να έρχονται άνθρωποι επειδή είναι Παρασκευή ή Σάββατο.
Σου έχει μείνει κάποια ανεξίτηλα χαραγμένη στιγμή;
Πολλές στιγμές και πολλές που δεν έχουν και σημασία. Να, είναι μια στιγμή που πέρναγα από την Διονυσίου Αρεοπαγίτου, πριν γίνει πεζόδρομος, έξω από την Ακρόπολη με εκπληκτικό φωτισμό, με τον ήλιο έτοιμο να δύσει, κι εγώ άκουγα ένα κομμάτι του René Aubry το «Après la pluie» κι έβαλα τα κλάματα… Νομίζω ότι ένα από τα πολύ όμορφα πράγματα που θα έρθουν όταν πεθάνω θα είναι κι αυτό, μια στιγμή πολύ μεγάλης έντασης με κάτι που δεν ξέρεις… Ήταν σαν να τα περιείχα όλα αυτά…
Σε τι φάση βρίσκεται η αναζήτηση του επόμενου σταθμού σου, των τραγουδιών σου;
Ούτε που με ενδιαφέρει… Βαριέμαι να ψάξω και όσα μου στέλνουν τα βρίσκω όλα μέτρια… Όταν φτάνεις στο σημείο -λόγω ηλικίας- να μένεις στο αναγκαίο, δεν είναι απαραίτητο να βρίσκεις τραγούδια και φυσικά δεν έχω βρει κάτι που να με τρελάνει και να το κάνω… Υπάρχουν πολύ ωραία παλιά τραγούδια που τα ψάχνω και με συγκινούν. Διηγούμαι ιστορίες όταν τραγουδάω στις παραστάσεις μου. Δεν ξέρω, λοιπόν, τι θα μπορούσε να γραφτεί σήμερα για να με συγκλονίσει και βαριέμαι να μπω στη διαδικασία. Δεν μ’ αρέσει και όλο αυτό το γύρω - γύρω, να προωθήσεις τη δουλειά σου, να κάνεις video clip και όλα αυτά… Δεν ξέρω πια τι έχει σημασία, παρά μόνον η στιγμή, γι’ αυτό δεν με ενδιαφέρει να αφήσω πράγματα πίσω μου.
Ποια στιγμή σε συγκινεί σε μια παράσταση σου;
Με συγκινεί όταν κάποιος που έχει έρθει σε μια παράσταση συγκινείται με μια στιγμή της παράστασης, με μια νότα, και αυτό λίγο να τον μετακινήσει ως προς τα δικά του πράγματα. Αν αυτό συμβεί, εμένα δεν μου χρειάζεται τίποτε άλλο. Αυτή είναι η δουλειά μου, η δουλειά του καλλιτέχνη, να σε μετακινήσει. Δεν είμαι διασκεδάστρια, καλοί είναι και οι διασκεδαστές, τους έχουμε ανάγκη, θα ήμασταν ψυχασθενείς αλλιώς, αλλά εμένα δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Θέλω λίγο τον άλλο να τον μετακινήσω συγκινώντας τον ή τσιγκλώντας τον με κάτι που αρνείται να δει.
Θα σε ενδιέφεραν οι συνεργασίες με νέους συναδέλφους;
Τελικά αποφάνθηκα ότι δεν με ενδιαφέρουν οι συνεργασίες. Πολύ λίγες συνεργασίες μου αρέσουν γιατί με λίγους ανθρώπους μπορώ να μοιραστώ το ίδιο όνειρο. Δεν κάνω δουλειές αμιγώς επαγγελματικές, «πρέπει φέτος να δουλέψω» ή «πρέπει φέτος να βγάλω δίσκο». Δεν «πρέπει» τίποτα… Δεν με ενδιαφέρει να κάνω τον παραγωγό ή τον προαγωγό κάποιου, εδώ δεν μπορώ να τον κάνω στον εαυτό μου. Θέλει ένα ταλέντο που δεν έχω, δεν λειτουργώ πρακτικά και μηχανικά…
Νιώθεις δικαιωμένη από την ζωή σου;
Ναι, βέβαια, η ζωή μου έδωσε πολύ περισσότερα απ’ ό,τι ζήτησα. Και τώρα να πέθαινα δεν θεωρώ ότι είναι κάτι που ήταν να κάνω και δεν το έκανα. Ακόμα και αυτό το περίφημο «Cabaret» που δεν το κάνω, δε με πειράζει καθόλου, το έχω κάνει τόσο πολύ μέσα στο μυαλό μου που είναι σα να το έκανα…
info:
Μύλος Αποθήκη
Ανδ. Γεωργίου 56, τηλ. 2310-551838
Τρίτη 6, 13, 20 και Τετάρτη 7,14,21 Μαΐου
Ώρα έναρξης: 21:30 (ακριβώς)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου