Τα νέα - 14/02/2006

Aπό τα γκάζια ώς τη «Σουλτάνα τη Φωφώ»

της Χάρης Ποντίδα

Οι παραστάσεις που έκλεψαν την αποκλειστικότητα της «υπόγειας» διαφήμισης τα τελευταία χρόνια ήταν τα one woman show της Τάνιας Τσανακλίδου στο «Μετρό». Φέτος η Τάνια επανέκαμψε στον ίδιο χώρο, έχοντας και μια συνοδοιπόρο στο πλάι της, την (πολλά υποσχόμενη) Ευσταθία (του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης).

Βρέθηκα στο «Μετρό» κρατώντας μικρό καλάθι (αυτή τη φορά) γιατί είναι γνωστό ότι η Τσανακλίδου έχει «το χάρισμα» πάνω στη σκηνή, αλλά πόσες φορές μπορεί ακόμη κι ένας χαρισματικός καλλιτέχνης να σε παρασύρει; Αν δεν είχα πατήσει το πάτωμα του «Μετρό» θα είχα τις αμφιβολίες μου...

Στις 21.10 τα φώτα είχαν σβήσει και είχε μπει ο... σίφουνας από τα παρασκήνια. Ηλεκτρικό και (λίαν γκαζωμένο) το πρώτο μέρος, όπου «παίζει» ενεργά και η Ευσταθία, μεικτό και «επικοινωνιακό» το δεύτερο. Από Σάιμον και Γκαρφάνκελ και Λέοναρντ Κοέν μέχρι «Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι». Και από το εξωστρεφές «Η σουλτάνα η Φωφώ» μέχρι το σπαρακτικό «Γράμμα στον Νίκο Γκάτσο» και το «Μαμά γερνάω». Εκεί είναι που σε αφοπλίζει η Τσανακλίδου. Με την άνεση που έχει να περνάει από τη μια διάθεση στην άλλη και να παίζει τον κάθε ρόλο.

Τρελαίνεται από κάτω το κοινό. Τραγουδάει μαζί της, της απαντάει, τη συνοδεύει με ρυθμικά χειροκροτήματα... Κι εκείνη είναι σαν να βρίσκεται με την παρέα της. Οργώνει τη σκηνή, χορεύει, αυτοσαρκάζεται, «παίζει» με τους μουσικούς.

Αδύνατον να την αφήσουν να φύγει στο φινάλε. Το «Γυφτάκι», «Μαμά γερνάω», «Κόκκινο» και πάλι να τη βγάζουν στη σκηνή και... «Απόκληρος» και «Το πονηρό το μονοπάτι» - όλα με ενορχηστρώσεις που μας έκαναν να δούμε τα τραγούδια με άλλο μάτι...