Ετοιμάζει ένα διπλό live cd από τις περυσινές και φετινές εμφανίσεις της στο Μετρό. Έχει στις αποσκευές της ένα από τα πιο πετυχημένα φετινά προγράμματα. Είναι εκτός δισκογραφικών εταιριών εδώ και αρκετά χρόνια. Πληρώνει η ίδια τις παραγωγές της. Κανονικά θα μπορούσε να μην μιλάει μαζί μου, θα μπορούσε να μην δίνει συνεντεύξεις για να μην δυσαρεστεί κανένα, θα μπορούσε να μου έχει πει τα μισά από αυτά που μου είπε και να ήμουν και πάλι ικανοποιημένος. Αλλά δεν κάνουν έτσι οι καλλιτέχνες.
του Χρήστου Παπαμιχάλη
- Αυτό που κάνετε τα τελευταία χρόνια, (το ότι είστε εκτός δισκογραφικών εταιριών, το ότι στήνετε τα προγράμματα σας και τα παρουσιάζεται Δευτερότριτα σε μια μουσική σκηνή) θεωρείται από πολλούς αντισυμβατικό. Δεν θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο;
Τ.Τ.: Το αυτονόητο νομίζω ότι είναι αυτό που κάνω εγώ. Δυστυχώς αυτονόητο στην εποχή μας είναι άλλο. Είναι αυτό που θα σου δώσει φράγκα. Για έναν καλλιτέχνη όμως, το αυτονόητο είναι να προάγει την τέχνη του, να προτείνει. Το άλλο είναι ξεφτίλα, κ' εγώ δεν μπορώ να βάλω έναν καλλιτέχνη σε τροχιά ξεφτίλας. Με ρίχνει αυτό το πράγμα. Λυπάμαι τον εαυτό μου. Αλλά και τους άλλους όταν τους βλέπω να μπαίνουν σε τέτοια τροχιά, διαλύομαι, γιατί κάποιους από αυτούς τους αγαπώ. Και δεν πάω να τους δω και μετά κόβω κάθε δεσμό μαζί τους.
- Αυτό που περιγράφετε τώρα, δεν χρειάστηκε κάποια στιγμή να το κάνετε και εσείς;
Τ.Τ.: Πριν από 10 χρόνια, μπορεί και να το έκανα. Αλλά το έκανα περισσότερο ανιχνεύοντας. Δεν είχε ξεκινήσει ακόμα αυτό που ήθελα να κάνω να παίρνει σάρκα και οστά. Κάποια στιγμή μπορεί να σου τύχει μια τρομερή αναποδιά στη ζωή. Να τύχει κάτι στην οκογένειά σου και να πρέπει να ξεχάσεις τα πάντα και να πεις ότι φέτος πρέπει να βγάλω λεφτά. Τότε, το κάνεις γιατί υπάρχει ένας συγκεκριμένος σκοπός, γιατί πρέπει να βοηθήσεις το πρόσωπο που σε χρειάζεται. Αλλά ως εκεί.
- Γιατί κάθε χρόνο αλλάζουν τα πρόσωπα, αλλάζουν τα ντουέτα, αλλά στην ουσία, αν εξαιρέσω το φετινό πρόγραμμα της Γαλάνη και της Πρωτοψάλτη, βλέπω το ίδιο πράγμα;
Τ.Τ: Νομίζω ως οι περισσότεροι που είναι στην πρώτη γραμμή την έχουν πατήσει από την ίδια την επιτυχία τους. Είναι τρομερά δύσκολο πράγμα να χειριστείς την επιτυχία σου. Στην αποτυχία, τρως μια, μαθαίνεις και συνεχίζεις. Στην επιτυχία, πρώτον, δεν μαθαίνεις τίποτα, και μετά την έχεις από πίσω σου και σε κυνηγάει με το πιστόλι στον κρόταφο, και σου λέει διαρκώς: «Θέλω κι άλλο, κι άλλο». Κάνουν μια δισκογραφική επιτυχία και δεν τολμούν να φύγουν από εκεί και να κάνουν ένα βήμα παραπέρα.
- Η επιτυχία όμως αυτό ακριβώς δεν πρέπει να σου εξασφαλίζει. Να κάνεις κάθε φορά ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρό σου;
Τ.Τ.: Είναι σχετικό. Για μένα είναι αυτονόητο, αλλά δεν λειτουργούν όλοι οι άνθρωποι έτσι. Δεν πρέπει όμως να τους κατηγορούμε γι αυτό. Αυτή η κοινωνία δρα αποτρεπτικά ως προς τα όνειρά μας. Αν κάποιος αποφασίσει ότι το όνειρό του δεν είναι το ακριβό αυτοκίνητο, ένα hi-tech σπίτι, όλη αυτή η πλαστή ευμάρεια που έχει μπει στη ζωή του, θεωρείται σαφώς πολίτης Β' κατηγορίας. Αν όλο αυτό συνεχιστεί και περάσει και στα παιδία μας, και στα παιδιά τους, καταλαβαίνεις προς τα πού πάμε. Ευτυχώς, επειδή η νιότη είναι σοφή, και το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να πολεμήσει και να αμφισβητήσει πρώτα το ίδιο της το σπίτι και μετά τους γύρω της, επλίζω ότι όλο αυτό θα ανατραπεί. Τα παιδιά που βλέπουμε τώρα στο δρόμο και τα λέμε φρικιά, όταν θα κάνουν δικά τους παιδιά, τότε όλα θα είναι πάλι μια χαρά.
- Χαμογελάς, τώρα που όλες οι δισκογραφικές θέλουν να κυκλοφορήσουν το live που ετοιμάζεις;
Τ.Τ: Πάρα πολύ. Είναι η εκδίκησή μου. Όλες τις παραγωγές τις κάνω μόνη μου. Ό,τι χρήματα είχα βγάλει 2 χρόνια στις παραστάσεις με τη Δήμητρα Γαλάνη, πήγαν όλα στην παραγωγή που έκανα στο Ρόδον. Δυστυχώς ο κόσμος δεν το εμπιστεύτηκε και μπήκα μέσα. Αλλά και να το είχε εμπιστευτεί, απλά δεν θα είχα βγάλει μία. Ήταν σαν να έκανα στον εαυτό μου ένα πολύ ακριβό πράγμα για δώρο. Το χάρηκα πολύ και θα το ξαναέκανα. Το cd που κάνω τώρα είναι δική μου παραγωγή, το cd με τον Μιχάλη Δέλτα, ήταν κι αυτό δική μου παραγωγή και πήγε μια χαρά, χωρίς να κάνω ούτε ένα video clip. Δεν πιστεύω τελικά σε όλες αυτές τις αηδίες. Μπορεί ένα cd να μην πουλήσει 100.000 κομμάτια, αλλά θα σου κάνει απόσβεση και θα σου αφήσει και ένα αξιοπρεπές ποσό για να μην νιώθεις μαλάκας. Έτσι μαθαίνεις και εξελίσσεσαι. Αν δεν εξελιχτείς τι νόημα έχει η ζωή; Τι να τον κάνω εγώ το ανθρωπάκι που κάθεται πάνω στο λεφτά του και τα κλωσάει; Η ζωή παίζεται σε όλα τ' άλλα πεδία εκτός από αυτό.
- Όταν ετοιμάζετε μια παράσταση ή μια καινούρια δισκογραφική δουλειά, σκέφτεστε το κοινό που θα σε ακολουθήσει;
Τ.Τ.: Ποτέ. Αν το σκεφτόμουν θα έκανα αυτήν την παράσταση φέτος έχοντας κάνει αυτό που έκανα πέρυσι; Θα έκανα αυτό φέτος; Χωρίς να είμαι λαϊκή τραγουδίστρια, χωρίς να έχω καμία σχέση με το λαϊκό τραγούδι;
- Την περιμένατε τη φετινή επιτυχία;
Τ.Τ: Όχι σε τέτοιο βαθμό. Το ήξερα ότι θα πάει καλά, αλλά όχι τόσο καλά.
- Έχετε αυλή; Ανθρώπους που σας ακολουθούν, σας συμβουλεύουν, σας κολακεύουν κιόλας αν χρειαστεί;
Τ.Τ: Τους απεχθάνομαι όλους αυτούς. Τους σιχαίνομαι. Δεν μου αρέσουν αυτοί οι δήθεν παράγοντες που κυκλοφορούν με τις δήθεν ωραίες τους απόψεις. Έχω 2-3 ανθρώπους που αγαπώ και εμπιστεύομαι. Μ' αυτούς κοιμάμαι, μ' αυτούς γελάω, μ' αυτούς πικραίνομαι, μ' αυτούς πάω διακοπές.
- Θα πηγαίνατε στα Αρίων;
Τ.Τ: Δεν πάτησα κι ούτε θα πατήσω. Δεν ξέρω αν αλλάξει κάτι τα επόμενα χρόνια, αλλά αν όλο αυτό εξακολουθήσει να γίνεται για να μοιραστούν τα βραβεία τους οι δισκογραφικές, γιατί να πάω, γιατί να τους εμπιστευτώ; Όταν ενάμιση μήνα πριν απονεμηθούν τα βραβεία, ξέρουν ποιος θα τα πάρει, γιατί να πάω; Όλο αυτό είναι βλαχογκλαμουριά. Δεν με αφορά.
- Υπάρχει ακόμα ο παραδοσιακός διαχωρισμός στο ελληνικό τραγούδι;
Τ.Τ: Σιγά να μην υπάρχει. Δεν είδες τις φετινές συνεργασίες στα προγράμματα;
- Για εσάς υπάρχει;
Τ.Τ: Για μένα υπάρχει η πλευρά της ψυχής μου και η πλευρά των άλλων. Κάποια μέρα μπορεί να τρελαθώ και να πω ότι θα κάνω κι εγώ αυτό που κάνουν οι άλλοι. Μπορεί να μου την βιδώσει και να νιώσω σαν ξεπεσμένη ντίβα που θέλει να της δώσουν πίσω, αυτό που της στέρησαν. Εύχομαι να μην συμβεί.
- Σας ενοχλεί κάτι πάρα πολύ στο ελληνικό τραγούδι.
Τ.Τ: Οι παράγοντες!
- Μήπως δεν είπαμε κάτι που θα έπρεπε;
Τ.Τ: Θέλω να πω κάτι που το έχω ξαναπεί, αλλά επειδή μ' αρέσει και αυτή είναι η στάση μου, θέλω να το ξαναπώ. Δεν θέλω να μπαίνω στις ψυχές των ανθρώπων με λασπωμένα παπούτσια. Αν κάποιος το κάνει σε εμένα εξαγριώνομαι.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου