συνέντευξη στη Μαριάνθη Πελεβάνη
Μεταξύ θεάτρου και μουσικής, μεταξύ εκρηκτικών παραστάσεων και ήσυχων διακοπών, μεταξύ απόλυτης ερμηνείας αισθημάτων και σχετικής αποδοχής τους, μεταξύ αποχαιρετισμού και καλωσορίσματος, σε αυτό ακριβώς το επικίνδυνο σημείο τού μεταξύ, η Τάνια Τσανακλίδου, ισορροπεί, συγκινείται, καταθέτει και μοιράζεται.
Τσάρλι Τσάπλιν, Χωρίς Ταυτότητα, Edith Piaf, Φίλε, Τα Τραγούδια Του Μπαρ, Μαμά Γερνάω, Αλλιώτικη Μέρα, Ναδίρ, Τραγούδια Του Παράξενου Κόσμου, Το Χρώμα Της Ημέρας, είναι τίτλοι των δίσκων της και της προσωπικής μυθολογίας της, αν και η ίδια γοητεύεται πια από τη ζωή και όχι από τους μύθους της. Προσωπογραφία, λοιπόν, ο τίτλος του νέου της δίσκου που περιέργως την εκφράζει.
Ένας δίσκος κομμένος και ραμμένος στα μέτρα σας. Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι τα τραγούδια τα γράψατε εσείς. Αυτός ήταν ο στόχος;
Στόχος δεν υπήρχε. Ο δίσκος αυτός απλώς προέκυψε. Τα τελευταία χρόνια είχα παραιτηθεί από αυτή την ιδέα, δεν έψαχνα τραγούδια. Δεν με ενδιέφερε καθόλου να κάνω δίσκο. Συνάντησα, λοιπόν, μια μέρα τυχαία τον Πάνο τον Μπάρλο: είναι ο άνθρωπος που υπογράφει την παραγωγή του δίσκου. Μου λέει, λοιπόν: «Γιατί δεν κάνεις καινούργιο δίσκο;». Του λέω: «Άσε με, πού να βρω τραγούδια να μου αρέσουν, δεν νομίζω πως έχει και κανένα νόημα». «Κι αν σου βρω εγώ τραγούδια;». Συνέχισα να είμαι διστακτική, αλλά κι αυτός επέμενε. «Αν σου βρω τραγούδια που να σου κάνουν;». «Εάν μου βρεις» του λέω «τραγούδια που θα με συγκινήσουν, θα με ενεργοποιήσουν, με χαρά». Μέσα σε μια εβδομάδα μου έφερε τα πρώτα τραγούδια και ήταν εξαιρετικά. Δύο της Ελεάνας Βραχάλη και του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου και δύο του Θοδωρή Οικονόμου. Η Ελεάνα ερχόταν πάντα στις εμφανίσεις μου και με αγαπάει, τα τραγούδια του Θοδωρή είναι θεατρικά, άρα με αφορούν. Μου άρεσαν, και ο Πάνος παίρνει αμέσως στο τηλέφωνο την Ελεάνα και της λέει: «Η Τσανακλίδου διάλεξε τα τραγούδια σου». Το ίδιο βράδυ η Ελεάνα κάθισε κι έγραψε για μένα το Εγώ για δύο. Έτσι, τα τραγούδια γίνανε πέντε. Αμέσως μετά μού φέρνει τα τραγούδια του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και του Θέμη Καραμουρατίδη. Μου άρεσαν επίσης πολύ. Παίρνω λοιπόν στο τηλέφωνο τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και του ζητάω να μου γράψει ένα τραγούδι. Ο Λαυρέντης ανταποκρίθηκε αμέσως με χαρά. Στη συνέχεια ήρθαν και άλλα τραγούδια, επέλεξα όμως να κρατήσω μόνο το πρώτο υλικό: λίγα και καλά. Τα τραγούδια ήρθαν και με συνάντησαν μόνα τους. Το παράξενο είναι πως μοιάζουν σαν να τα έγραψα εγώ. Ναι, αυτό ήταν συγκλονιστικό.
Λιτές ενορχηστρώσεις, πιάνο, κιθάρα, ακορντεόν ατμόσφαιρα.
Ναι. Το μόνο μου θέμα ήταν πώς τα τραγούδια θα αποκτούσαν ενιαία ατμόσφαιρα, ειρμό, γιατί δεν μου αρέσουν τα ατάκτως ερριμμένα. Πώς θα γίνονταν οι ενορχηστρώσεις, δηλαδή, αυτό με προβλημάτισε μόνο. Τη σειρά την ήξερα ή μάλλον την είχα φανταστεί από την πρώτη στιγμή. Μπήκα λοιπόν στο στούντιο και τα ηχογράφησα μια κι έξω, αφού τα είχα μελετήσει προηγουμένως. Η ηχοληψία τέλειωσε σύντομα. Γίνανε όλα πολύ εύκολα.
Είναι ένας δίσκος-κατάθεση. Δεν έχει καμία πρόθεση ούτε να πειραματιστεί ούτε να αναζητήσει ούτε να προτείνει.
Έτσι είναι, δεν έχει τέτοια πρόθεση. Τίποτα από αυτά. Δεν υπήρχε καμία άλλη σκέψη, πρώτη ή δεύτερη. Απλώς συγκινούμαι, καταθέτω, μοιράζομαι: αυτά τα τρία ρήματα.
Αν και επικοινωνιακός, στο βάθος είναι εσωστρεφής.
Δεν νομίζω πως είναι εσωστρεφής. Έχω κάνει πιο εσωστρεφείς δίσκους. Δεν ξέρω βέβαια εσείς πώς τον ακούτε. Νομίζω όμως ότι απλώς μιλάει γι’ αυτά που πρέπει να μιλούν τα τραγούδια. Για αυτά που μας καίνε.
Είναι σίγουρα ερωτικός και χαμηλοφωτισμένος.
Περιέργως ερωτικός, γιατί βρίσκομαι στην ηλικία απόσυρσης από τον έρωτα. Επέλεξα συνειδητά να αποσυρθώ. Μήπως αυτά τα τραγούδια ήρθαν ακριβώς για να με τιμωρήσουν που έχω αποσυρθεί, για να μου θυμίσουν την αιώνια κινητήρια δύναμη του έρωτα; Μπορεί.
Προς τι αυτή η πικρή επιλογή;
Όταν φτάσεις πενήντα επτά χρόνων κινδυνεύεις να γίνεις γελοίος, αν δεν αποσυρθείς.
Οι άνθρωποι ερωτεύονται και στα εβδομήντα πέντε τους.
Ναι, αλλά όχι με την τρέλα που ερωτεύονται οι νέοι. Αν και λένε πως οι γεροντοέρωτες είναι πιο ζόρικοι και πιο τραυματικοί, σε τρελαίνουν. Εύχομαι να μη μου συμβεί κάτι τέτοιο. Βέβαια, μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλη κουβέντα μην πεις. Ας με φυλάξει ο Θεός.
Τα τραγούδια αυτά σάς εκφράζουν τόσο απόλυτα, όσο τα ερμηνεύετε;
Έτσι ακριβώς. Με εκφράζουν εκατό τοις εκατό. Αυτά είναι το εκπληκτικό.
Ενώ –όπως λέτε– δεν νιώθετε τώρα έτσι. Δεν είστε σε αυτή τη φάση.
Ναι, είναι παράξενο. Αισθάνομαι ότι με αυτό το δίσκο κουνάω το μαντίλι. Είτε γιατί φεύγω είτε γιατί έρχομαι.
Αποχαιρετισμός και καλωσόρισμα.
Μάλλον.
Μήπως τα τραγούδια είναι αυτά που είναι, ως ένα βαθμό χάριν της περσόνας σας, του προσωπικού σας μύθου;
Τι θα πει προσωπικός μύθος; Δεν υπάρχει προσωπικός μύθος. Αυτά είναι για τους επαγγελματίες.
Όχι, δεν μιλώ με επαγγελματικούς όρους. Στο βαθμό που καθένας φροντίζει και χτίζει τον προσωπικό του μύθο.
Όταν μεγαλώνεις και παραμένεις εγκλωβισμένος σε μυθολογίες, είσαι ανόητος. Σημαίνει ότι δεν κατάλαβες τίποτα από τη ζωή σου. Από κάποια στιγμή κι έπειτα δεν υπάρχουν μυθολογίες, υπάρχουν βιώματα. Δεν υπάρχει μύθος, υπάρχει ζωή. Όταν ο χρόνος αρχίζει να μετράει αντίστροφα, δεν σε ενδιαφέρουν ούτε η δική σου πιθανή μυθολογία ούτε οι μυθολογίες των άλλων. Επικεντρώνεσαι, επιτέλους, στην ουσία των πραγμάτων, στην αλήθεια., η οποία είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα, πιο γοητευτική, πιο συγκινητική.
Προτιμάτε την ημέρα ή τη νύχτα;
Τώρα πια την ημέρα, ενώ κάποτε ήμουν νυχτερινός τύπος. Από παιδάκι μού ήταν αδύνατον να ξυπνήσω το πρωί. Τώρα ξυπνάω στις επτά –έξι καμιά φορά– και μου αρέσει πολύ. Το βράδυ πέφτω στο κρεβάτι στις έντεκα. Όταν βέβαια βγω –σπάνια– παίρνω και τα κλειδιά απ’ το μαγαζί, του δίνω και καταλαβαίνει.
Ζείτε τη ζωή, όπως φαίνεται, δίχως φόβο και με πολύ πάθος;
Όχι, έχω φόβους. Παλεύω όμως μαζί τους διαρκώς, επειδή ο φόβος είναι ανελευθερία. Θέλω να προεκτείνω την ελευθερία μου και ο φόβος δεν μ’ αφήνει.
Είχε πάντα την ίδια θέση μέσα σας ο φόβος;
Αλλάζει. Οι φόβοι κάθε φορά, σε κάθε φάση, είναι διαφορετικοί. Βέβαια, πώς ορίζουμε και το φόβο. Ας πούμε, ποτέ δεν φοβήθηκα να βγω από το σπίτι μου, να περπατήσω ελεύθερα. Όταν ήμουν νεότερη, δεν φοβόμουν να μπω σε μια σχέση, τώρα φοβάμαι. Μικρή φοβόμουν το σκοτάδι, γι’ αυτό και περίμενα να φύγει η νύχτα για να κοιμηθώ, τώρα δεν το φοβάμαι το σκοτάδι, τώρα το εμπιστεύομαι. Πάντα υπάρχει κάτι που δεν μας επιτρέπει να δούμε μια πλευρά του εαυτού μας. Εγώ συνέχεια εκπλήσσομαι ανακαλύπτοντας νέες πτυχές του εαυτού μου ή άλλες που νόμιζα ότι τις είχα ξεπεράσει και τις βρίσκω μπροστά μου να μού βγάζουν τη γλώσσα.
Μήπως υπάρχει κάποιος πυρήνας που παραμένει αναλλοίωτος; Αλλάζουμε οι άνθρωποι; Έχετε δει ανθρώπους, όντως, να αλλάζουν;
Παρ’ όλα αυτά αλλάζουμε. Υπάρχει, ναι, ένας πυρήνας σταθερός, αλλά γενικά αλλάζουμε. Και έχω δει ανθρώπους να αλλάζουν και προς το καλύτερο και προς το χειρότερο. Το παρήγορο είναι πως μπορούμε να αλλάζουμε προς το καλύτερο.
Συχνότερα στον ουρανό ή στον γκρεμό;
Όσο στον γκρεμό τόσο στον ουρανό. Είναι σαν το τραμπαλίνο. Δεν πας ψηλά, αν δεν καταδυθείς κιόλας. Από σένα εξαρτάται πόση δύναμη θα βάλεις, πόσο ψηλά θέλεις να φτάσεις και πόσο κάτω αντέχεις να πέσεις.
Τα καινούργια τραγούδια σας κουβαλούν όσο έρωτα τόσο μοναξιά.
Αφήνουν όμως το παράθυρο ανοιχτό. Ειδικά το τέλος είναι μες στο φως. Ο Παράδεισος, του Σταύρου Σταύρου, ένα εξαιρετικό, κατά τη γνώμη μου τραγούδι, και μετά η Έξοδος.
Ένας πολύ νέος στιχουργός με τόσο βάθος;
Απίστευτο. Και είναι είκοσι ενός χρόνων. Είναι Κύπριος και τώρα σπουδάζει στο Λονδίνο. Τον γνώρισα μέσω του facebook.
Ήταν θαυμαστής σας. Είχε στείλει στο Δίφωνο ένα e-mail με το βιογραφικό του και διάφορες σκέψεις του. Επικοινωνήσαμε λοιπόν και δημοσιεύσαμε στο περιοδικό κάποια κείμενά του. Το πρώτο ήταν μια φανταστική ιστορία, όπου συναντιόσασταν εσείς με τον Τσάρλι Τσάπλιν. Αυτός έπαιζε πιάνο κι εσείς τραγουδούσατε εν μέσω πολύ γοητευτικών διαλόγων σας.
Αλήθεια; Δεν το πιστεύω. Δεν το ήξερα. Συγκινούμαι πολύ. Θέλω να το διαβάσω. Τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίο. Τι ωραία! Δόξα τω Θεώ.
Στο τέλος, με τον Παράδεισο και την Έξοδο, ένα ηλεκτρονικό κομμάτι, το remix του Μιχάλη Δέλτα, αφήσατε λοιπόν το παράθυρο ανοιχτό;
Ναι για την ελπίδα. Η Έξοδος ήταν μια δική μου ιδέα. Ζήτησα από τον Μιχάλη στη μέση του κομματιού να μπει ένα βαλσάκι σαν καρουζέλ και το τραγουδάκι της μικρής Ανδρομάχης και, μετά, να ακολουθήσουν οι στίχοι των τραγουδιών. Μπήκα λοιπόν στο στούντιο κι άρχισα να λέω στίχους από τα τραγούδια, όπως μου έρχονταν στο κεφάλι. Τη στιγμή που τελείωνε η μουσική, έλεγα: Από το Α να αρχίσω. Σχεδόν μεταφυσικό. Μια υπόσχεση.
Φαίνεται πως σας αρέσει η ηλεκτρονική μουσική.
Πολύ. Ακούω πολύ ηλεκτρονική μουσική και ροκ. Γιατί μ’ αρέσει και να χορεύω. Μου αρέσει να ακούω Στέρεο Νόβα, Massive Attack, Portishead, Bjiork.
Επιλέξατε νέους ανθρώπους κυρίως στο δίσκο σας.
Δεν έχω τέτοια στεγανά, ακριβώς. Το μόνο που δεν ήθελα ήταν να μου επιβληθεί η άποψη ή η αισθητική κάποιου τρίτου. Γι’ αυτό έκανα εξάλλου πολυσυλλεκτικό δίσκο. Γιατί, όταν φτιάχνεις δίσκο με έναν δημιουργό ή με σταθερούς δημιουργούς, οφείλεις να ακολουθήσεις και το δικό τους όραμα. Εγώ, σε αυτή τη φάση, δεν ήθελα να ακολουθήσω τίποτα παρά μόνο το ένστικτό μου. Επιθυμούσα ελευθερία σε αυτή τη φάση. Γι’ αυτό και τον έκανα μόνη μου και, αφού πήγε το κόστος στα ύψη και έπειτα από συμβουλές φίλων μου, αποφάσισα να τον δώσω σε εταιρεία.
Σε εφημερίδα θα τον δίνατε;
Δεν θέλω να πω μεγάλη κουβέντα. Δεν θέλω, όμως, από την άλλη, να αγοράζουν το δίσκο άνθρωποι που δεν τον επιθυμούν. Θέλω αυτός που τον επιθυμεί να πηγαίνει μόνος του και να τον παίρνει. Ενώ η εφημερίδα μπαίνει σε όλα τα σπίτια.
Μα για κάποιους, αυτό ακριβώς είναι το επιχείρημα για να διατίθενται οι δίσκοι με τις εφημερίδες: ότι θα μπουν σε όλα τα σπίτια.
Όχι, δεν με ενδιαφέρει να μπω σε όλα τα σπίτια. Σε πολλά σπίτια δεν έχω να πω τίποτα. Απλώς θα έχουν ένα σκουπίδι παραπάνω. Δεν θέλω να είμαι ένα σκουπίδι παραπάνω στα ξένα σπίτια. Πάω να αγοράσω μια εφημερίδα και αναγκάζομαι να πάρω κι ένα σωρό άλλα πράγματα. Θέλω μια εφημερίδα σκέτη. Από την άλλη, ελπίζω να μη βρεθώ σε θέση που θα αναγκαστώ να το κάνω. Δεν κατηγορώ κανέναν. Παλιά ήμουν πιο αφοριστική, πιο καταγγελτική, τώρα μαζεύτηκα. Δεν μπορούμε να μπούμε στη θέση του άλλου και να καταλάβουμε τι συμβαίνει, πώς νιώθει. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι έφερε τον καθένα σε αυτή τη θέση. Κάποιοι βρίσκονται σε οικονομικό στρίμωγμα και δεν έχουν άλλη διέξοδο.
Δεν φαίνεται πάντως ότι τουλάχιστον οι περισσότεροι οδηγούνται σε αυτή την απόφαση από την οικονομική ανάγκη.
Δεν μπορούμε να είμαστε μέσα στο σπίτι τους ούτε μέσα στην ψυχή τους.
Στην ψυχή, σίγουρα. Εκεί πηγάζουν όλα: ματαιοδοξίες και άλλα δεινά.
Είναι ανθρώπινο, όταν βρεθείς κάποτε σε μια κρίσιμη στιγμή και πεις «μάλλον τέλειωσα, ας κάνω κάτι απελπισμένα να υπάρξω». Είναι σαν τις πλαστικές που κάνουν οι γυναίκες, τις οποίες επίσης είχα κατηγορήσει, αλλά τώρα όχι. Λέω, καλά ξέρεις πώς είναι ευτυχισμένη ή δυστυχισμένη η άλλη, τι μιλάς; Αν την παράτησε ο άντρας της και είναι σε απόγνωση, τη ρωτάς; Όχι ότι δεν υπάρχουν και νούμερα. Υπάρχουν και γελοιότητες, αλλά υπάρχουν και γυναίκες που, αν δεν το έκαναν, δεν θα μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους.
Γίνεστε πιο μετρημένη και θυμώνετε λιγότερο;
Προσπαθώ να κατανοήσω όσο μπορώ και να σεβαστώ βαθύτερα τον ανθρώπινο πόνο. Και ’γω, όπως όλοι, έχω πονέσει. Υπάρχουν άνθρωποι ανάλγητοι, αυτούς τους απεχθάνομαι. Μου λέει, όμως, ένας φίλος μου: «Έχεις κάτσει ποτέ με αυτόν τον ανάλγητο, να δεις τι κρύβει, τι συμβαίνει;». Ναι, νομίζω πως, αν ψάξουμε, ανθρωπιά υπάρχει σε όλους. Κάτι όμως μπορεί και να τους κάνει απάνθρωπους. Τότε εξοργίζομαι. Θυμώνω με τους ανθρώπους που αγαπώ όταν κάνουν πράγματα κατώτερα των δυνατοτήτων τους. Επειδή τους αγαπώ και θέλω να τους βλέπω σπουδαίους, όπως οι μάνες τα παιδιά.
Πώς γαληνεύετε;
Με τη φύση, είναι καταπραϋντική. Μου αρέσει η θάλασσα, αλλά λατρεύω τα βουνά και τα δάση. Το χιόνι και η ησυχία του είναι η μεγαλύτερή μου ευτυχία. Μόλις χιονίσει βγαίνω έξω.
Με τη μοναξιά νιώθετε συμφιλίωση;
Είμαι μια χαρά συμφιλιωμένη και μου αρέσει και πολύ. Δεν μπορώ τον πολύ συγχρωτισμό, θέλω κάποιες ώρες να είμαι μόνη μου, αλλιώς σαλτάρω. Ακόμη κι όταν είμαι στη δουλειά, σε παραστάσεις, θέλω την ησυχία μου, κάποιες στιγμές μοναχή μου. Γι’ αυτό δεν αντέχω στο καμαρίνι άλλον άνθρωπο. Αν δεν ησυχάσω μόνη μου πριν βγω, βγαίνω ταραγμένη, δεν είμαι εκεί, λείπω. Δεν είναι ότι αυτοσυγκεντρώνομαι και τέτοια, απλώς αφήνομαι στην ησυχία, το έχω ανάγκη. Σε μια τρύπα, ναι, αλλά μόνη μου. Από μικρή ήμουν μοναχικός τύπος.
Παρακολουθείτε, ωστόσο, αυτά που συμβαίνουν γύρω, καλά και κακά;
Ναι νοιάζομαι και παρακολουθώ. Με θλίβει συχνά η κοινωνική πραγματικότητα. Κι αν σκεφτούμε πως στην αρχή τού εικοστού αιώνα γεννήθηκαν και έδρασαν τόσο μεγάλοι φιλόσοφοι, ποιητές, ζωγράφοι, μουσικοί, διανοούμενοι, αρχιτέκτονες, τόσα κινήματα. Αλλά έτσι εξελίσσεται η ζωή, με κύκλους που ανοίγουν και κλείνουν. Όσο για τα καλλιτεχνικά, για παράδειγμα, αν θέλω να δω μια παράσταση, για την οποία συνήθως ακούω πρώτα γνώμες, δεν θα πάω ποτέ στην πρεμιέρα και, όταν πάω άλλη μέρα, θα κάτσω κάπου πίσω, το ευχαριστιέμαι πιο πολύ. Επίσης παρακολουθώ κρατώντας αποστάσεις και έχοντας, ευτυχώς ή δυστυχώς, τις επιφυλάξεις μου. Ο χώρος αυτός των δημόσιων προσώπων, των καλλιτεχνών, των δημοσιογράφων, των παραγόντων σήμερα είναι γεμάτος αναξιοπρέπεια, δουλικότητα, υποκρισία, ιδιοτέλεια, ψέμα. Δεν είναι όλοι έτσι, αλλά είναι πολλοί. Ο Αίσωπος είπε: «Ανθρώπων έκαστος δύο πήρας φέρει, την μεν έμπροσθεν τη δε όπισθεν». Ο άνθρωπος, δηλαδή, δυο καμπούρες φέρει. Αυτή που είναι πίσω του τη βλέπουν οι άλλοι, ενώ αυτός βλέπει μόνο όλων των άλλων μπροστά του. Όλοι κρίνουν όλους, εξαιρουμένων των εαυτών τους.
Πάντα γι’ άλλους μιλάμε, έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε. Έχετε ακούσει τον καινούργιο δίσκο της Χάρις Αλεξίου;
Τον αγόρασα χθες στο αεροδρόμιο. Σήμερα το πρωί ξύπνησα, καθάρισα τις τρίχες του σκύλου μου, τού Μηνά, έφτιαξα τον καφέ μου κι έβαλα να ακούσω το δίσκο. Συγκλονίστηκα. Ήταν ένα δώρο. Έκανα γιορτή. Την έχω αγαπάω βαθιά. Ο δίσκος είναι εξαιρετικός.
Οι στίχοι της;
Δεν παίζονται. Το άτομο γενικά δεν παίζεται.
Είχαμε, ως ακροατές, την τύχη να υποδεχτούμε ταυτόχρονα τους καινούργιους προσωπικούς δίσκους δυο αγαπημένων τραγουδιστριών.
Σας ευχαριστώ που το αντιμετωπίζετε έτσι. Μακάρι. Να πω ότι, όταν διάβασα το σημείωμά της στο δίσκο, έβαλα τα κλάματα.
Έχετε συνεργαστεί μαζί επί σκηνής μόνο το 1981, στο Ζυγό. Αλεξίου, Πάριος, Τσανακλίδου. Γιατί δεν συνεργάζεστε πάλι, θα ήταν επιθυμία και ευχάριστη έκπληξη για πάρα πολλούς να σας δουν μαζί στη σκηνή, θα αποτελέσει το γεγονός για όσους αγαπούν το ελληνικό τραγούδι.
Μακάρι να συμβεί αυτό. Και μόνο η συγκίνηση να την ακούω κάθε βράδυ, μου αρκεί. Θα το χαρώ πάρα πολύ αυτό το γλέντι, αν γίνει.
Για την ώρα τι έχετε προγραμματίσει. Θα μας πείτε ζωντανά τα καινούργια τραγούδια σας;
Ναι, βέβαια. Προς τον Φλεβάρη στο Ζυγό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου