της Χάρης Ποντίδα
«Δεν μετανιώνω ούτε για τις βουτιές στο κενό» λέει η Τάνια Τσανακλίδου που επιστρέφει ύστερα από εννέα χρόνια με νέα δισκογραφική δουλειά
Δεν ήταν προκαθορισμένος ο τίτλος «Προσωπογραφία». Ούτε είχε ζητήσει να μιλούν όλα τα τραγούδια για τον έρωτα. «Απλά όταν τα έβαλα στη σειρά ήταν σαν να τα είχα γράψει εγώ. Η ιστορία της ζωής μου». Η ιστορία της Τάνιας Τσανακλίδου είναι γνωστό ότι είναι χρώματος κόκκινου. Η ίδια- αν της το έλεγα αυτόσίγουρα θα συμπλήρωνε «και μαύρου».
Μαύρο - κόκκινο δεν είναι εύκολο στις μέρες μας. Πόσω μάλλον στο τραγούδι, που κατά τους περισσότερους συναδέλφους της απαιτεί το... ροζ (για να «πιάσει» τα νιάτα). Αλλά η Τάνια είναι Τάνια και στίχοι όπως «Πάντα απ΄ τον έρωτα περνούσα, σαν να περνάω απ΄ τη φωτιά/ ούτε ανάσα δεν μπορούσα/ ούτε αντίσταση καμιά» ταιριάζουν απόλυτα με τον λυγμό στη φωνή της. Ένας δίσκος Τσανακλίδου (κι ας έχει πολλούς δημιουργούς).
«Τα τραγούδια αυτά με βρήκαν. Είχα πάει ένα βράδυ στα μπουζούκια, στον Νίκο Μακρόπουλο και μου λέει ο μάνατζέρ του, ο Πάνος Μπάρλος: "Εσύ γιατί δεν κάνεις δίσκο τόσο καιρό";».
Δεν έχει κάνει δίσκο εδώ και εννιά χρόνια. «Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί δεν ψαχνόμουν. Μάλλον βαριόμουν. Και δεν μου άρεσε τίποτα». Οπότε; «Οπότε μου λέει εκείνος: "Αν σου βρω τραγούδια, τα κάνουμε;" "Βρες μου εσύ", του λέω, "κι αν μου βρεις... έλα να μου τρυπήσεις τη μύτη". Σε μια εβδομάδα μού έφερε τα πρώτα πέντε». (Πρόκειται για συνθέσεις των Γ. Χριστοδουλόπουλου, Θ. Οικονόμου, Θ. Καραμουρατίδη, Λ. Μαχαιρίτσα και στίχους των Ε. Βραχάλη, Α. Δήμου, Γ. Ευαγγελάτου, Γ. Μαύρου, Σ. Σταύρου).
Αφετηρία της «Προσωπογραφίας» είναι οι στίχοι που είχε γράψει για εκείνη πριν από χρόνια η Ελεάννα Βραχάλη, αφού είδε μια παράστασή της στο «Μετρό». «Δεν είναι να τα πιέζεις τα πράγματα, ούτε να αγχώνεσαι» λέει. «Αν είναι να ΄ρθει θε να ΄ρθεί... Αλλιώς δεν θα το είχα κόψει το τσιγάρο;». Οπότε τι προτείνεις; Να επικοινωνείς με το ένστικτό σου. Το ένστικτο είναι καθαρό πράγμα, ενώ η λογική έχει μέσα της τον φόβο. Όσο μεγαλώνω, καταλαβαίνω ότι είναι κατάκτηση να βρίσκει κανείς την αθωότητα του ζώου. Να οξύνεται η έκτη αίσθηση, να φεύγει ο φόβος. Έτσι ζεις τον έρωτα καλύτερα, λιγότερο αρρωστημένα...
Κάνεις δίσκο για τον έρωτα, ενώ εσύ έλεγες πέρυσιπως είσαι σε φάση απομάκρυνσης...
Το 'λεγα. Λες να θέλουν να μου πουν κάτι αυτά τα τραγούδια; Θα δείξει.
Πάντα αγαπούσα ώς το κόκαλο λέει ο στίχος. Μετανιώνεις μήπως;
Ποτέ δεν μετανιώνω γι' αυτά που έκανα - κι ας ήταν βουτιές στο κενό. Σήμερα το λέω με απόλυτη βεβαιότητα. Ίσως να μετανιώνω γι΄ αυτά που δεν τόλμησα, που είπα όχι από φόβο. Στη δουλειά βέβαια ισχύει το αντίθετο. Τα «όχι» μου ήταν το καλύτερό μου. Άλλωστε δεν αντέχω να κάνω κάτι που δεν μου αρέσει. Ανεβάζω πυρετό.
Σου έχει δώσει πολλά η τέχνη σου. Πολλές χαρές. Ύστερα από αυτήν τη διαδρομή τι λείπει στη ζωή;
Που δεν έχω να μοιραστώ τις χαρές μου. Τις λύπες βρίσκεις να τις μοιραστείς, είναι πιο εύκολο. Τις χαρές όμως, τα δώρα μου, σε ποιον να πάω να τα καταθέσω;
«Δεν αντέχω να κάνω κάτι που δεν μου αρέσει. Ανεβάζω πυρετό»
«Έφταιγα εγώ για όσα δεν πήγαν καλά»
Λένε ότι η εποχή μας απαιτεί πιο ροζ στίχους, πιο ανάλαφρα τραγουδάκια...
Με δουλεύεις; Και τι με νοιάζει εμένα αυτό; Να το ξεκαθαρίσω όμως. Θέλω πολύ όταν κάνω κάτι να το αγκαλιάζει ο κόσμος. Κατουριέμαι απ΄ τη χαρά μου.
Διαλύομαι όταν κάτι δεν πάει. Αλλά όποτε έχει συμβεί αυτό, δεν έφταιγε ο κόσμος, έφταιγα εγώ. Έτσι κι αλλιώς, αυτά που κάνω είναι για ένα μικρό κοινό, μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, δεν πάω για το «Αθηνών Αρένα». Στο «Μετρό» παίζω. Και μου φτάνει, πίστεψέ με...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου