να περπατήσουν τα πάθη μου
να βρουν τη χώρα
που τα όνειρά σου καρατάς
Γίνε ποτάμι
να παρασύρεις τα λάθη μου
κι αν θες να φύγεις
θα γίνω δρόμος να πας..."
Μ.Ν.: "Τίποτα δεν κατάλαβε. Όλη την ώρα μου ΄λεγε "θυμάσαι;" Τι να θυμηθώ. Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα. Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα - πως να το πω: απροετοίμαστη. Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα - κει που δεν το περίμενα καθόλου. Έλεγα "μπα θα συνηθίσω". Κι όλα γύρω μου έτρεχαν. Πράγματα κι άνθρωποι έτρεχαν, έτρεχαν - ώσπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω σαν τρελή. Αλλά φαίνεται, το παράκανα. Επειδή - δεν ξέρω - κάτι παράξενο έγινε στο τέλος. Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος. Πρώτα ερχόταν το αίμα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή. Και τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι με περιμένει..."
(Απόσπασμα από τη Μαρία-Νεφέλη του Οδυσσέα Ελύτη που ακούγεται στη συλλογή Ανυπεράσπιστοι Έρωτες με τις φωνές της Τάνιας Τσανακλίδου και του Γιάννη Μπέζου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου